tag:blogger.com,1999:blog-81041690950996552552024-03-06T09:08:10.843+02:00ταξίδεψέ με...afroOhttp://www.blogger.com/profile/04805081422278680064noreply@blogger.comBlogger218125tag:blogger.com,1999:blog-8104169095099655255.post-32268231451082313592018-07-10T01:37:00.002+03:002018-07-10T01:37:30.962+03:00Ο Ν. «Ο Καλύτερος💜»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="color: #454545; font-family: ".SF UI Text"; font-size: 17px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-family: ".SFUIText"; font-size: 17pt;">Εσύ. Το απόλυτό μου. Που εκμηδενίζεις όποιον τόλμησα να υπονοήσω ότι ήταν κάπως καλός. Που υπερτερείς σε όλα. Όλων τους. Δεν ήταν πολλοί, ήταν όμως αρκετοί, δε χρειαζόμουν άλλους. Που μου έχεις «καταστρέψει» για πάντα το μέσα μου. Ποτέ δε θα νιώσω έτσι για κανέναν, αν είναι δυνατόν να νιώσω έτσι για κανέναν άλλο. Κέρδισες. Όσα, βλακωδώς, πίστευα ότι ήξερα, ήρθες και τα σάρωσες, τα άλλαξες, τα νίκησες, τα γάμησες. Νιώθω μια απέραντη ευγνωμοσύνη και ένα απέραντο άντεγαμήσου. Που δεν υπάρχει άλλος σαν εσένα. Που όταν τελειώσει αυτό θα μείνω διαλυμένη. Αλλά μέχρι να τελειώσει, θα έχω υπάρξει η πιο ευτυχισμένη του κόσμου, ε. Κι αυτό δε μου το παίρνει κανείς. Ο Καλύτερος. Μωβ καρδούλα.</span></div>
</div>
afroOhttp://www.blogger.com/profile/04805081422278680064noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8104169095099655255.post-35697670879316442602017-03-08T02:59:00.003+02:002017-03-08T03:04:58.259+02:00Καλή τύχη, Μ. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: #454545; font-family: "uictfonttextstylebody"; font-size: 17px;">Θλίψη, που δεν πέτυχε -Θεέ μου, πόσο ήθελα να πετύχει-.</span><br />
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
Ανακούφιση, που τελείωσε με αυτόν τον τρόπο. Όμορφα, όπως έπρεπε. Όπως ξεκίνησε. Όπως μας άξιζε.</div>
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<br /></div>
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
Η αλήθεια είναι ότι δε θα πετύχαινε. Και θα αποχωρούσα εγώ, με ξέρω. </div>
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
Δεν πετυχαίνουν όλες οι σχέσεις, δεν κρατούν για πάντα. Κι αυτή, τη δική μας, βάζω το χέρι στη φωτιά, θα τη διέλυα, δε θα την άντεχα για πολύ. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν ήταν σωστό να ξεκινήσει. Μόνο που ετούτη τη φορά ορκίστηκα πως θα το ζήσω. Όπως, για όσο. Και το έκανα. Και το απόλαυσα. Χωρίς ίχνος ενοχής. Χωρίς ίχνος άγχους. Πιο χαλαρή από ποτέ. Και κάτι δεν πήγε καλά. Και το συζήτησα. Και το επέλεξα. Και το έζησα ως το τελευταίο δευτερόλεπτο. Είμαι τόσο περήφανη.</div>
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<br /></div>
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
***</div>
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<br /></div>
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
"Άφησέ με να σε φροντίσω", είπες, κι αμέσως μου φόρεσες τα γάντια και το παλτό σου και περπατήσαμε δίπλα στη χειμωνιάτικη θάλασσα. Και μου χάιδευες το πρόσωπο και μ'αγκάλιαζες. Πώς να το ξεχάσω, πάντοτε εγώ έκανα τη μάνα στις σχέσεις.</div>
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
Κι ο τρόπος που με φιλούσες, ω, δε με έχει φιλήσει άνθρωπος όπως εσύ. Κι εγώ ένα φιλί ξέρω να το εκτιμήσω. Δεν ήταν το φιλί της σκέτης, της αυτούσιας καύλας. Αυτό το φιλί είχε φροντίδα μέσα του. Είχε πάθος. Αγάπη. Σεβασμό. Και καύλα, ναι. Αλλά και τ'άλλα.</div>
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
Κι εκείνη η σφιχτή αγκαλιά πριν κοιμηθούμε. Ναι, εκείνη η αγκαλιά ήταν για μένα. Παλιότερα, όταν αγκάλιαζα κάποιον, ένιωθα σαν να δίνω εγώ κομμάτι του εαυτού μου. Αλλά όχι, αυτή τη φορά έπαιρνα. Εκείνη η αγκαλιά ήταν για μένα. </div>
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<br /></div>
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
"Ασχέτως με το τι θα γίνει με εμάς, θα είμαι δίπλα σου σε ό,τι χρειαστείς.", πόσο σπουδαίο να τ'ακούω από σένα.</div>
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<br /></div>
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
Δε μ'αγάπησες, πώς ν'αγαπήσεις κάποια που δεν ξέρεις;</div>
<div style="color: #454545; font-family: uictfonttextstylebody;">
<div style="font-size: 17px;">
Δε σ'αγάπησα, πώς ν'αγαπήσω κάποιον που δεν ξέρω; Όμως ένιωσα πολύ ξεχωριστά πράγματα για σένα και πάντα θα σ'ευχαριστώ γιατί τ'άλλαξες όλα. Ή μάλλον, ήρθες πάνω στην πιο κατάλληλη στιγμή. Ήρθες όταν άλλαξα, όταν αποφάσισα, όταν έμαθα, όταν κατέληξα. Ήρθες στα καλύτερά μου, μακάρι να ερχόμουν κι εγώ στα καλύτερά σου. Θα το βρεις, δε σε φοβάμαι. Καλή τύχη, είμαι κι εγώ "εδώ". :-)</div>
<div style="font-size: 17px;">
<br /></div>
<div style="font-size: 17px;">
<br /></div>
<div style="font-size: 17px;">
<br /></div>
<div style="font-size: 17px;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; font-size: 17px; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9ZTtCr7cT40GmSqMQhj4a-3aLRMLXhbvgzTcGLnA12mfbTZi7hFMZsJDhPgI2fLPoYZYuhWHE94pNFAncsz9-CqCtIkRWg36-yMauDcEkG7hxrx8_LP8qFz-thD5wyZN7ZzP1tPpYKdSt/s1600/m.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9ZTtCr7cT40GmSqMQhj4a-3aLRMLXhbvgzTcGLnA12mfbTZi7hFMZsJDhPgI2fLPoYZYuhWHE94pNFAncsz9-CqCtIkRWg36-yMauDcEkG7hxrx8_LP8qFz-thD5wyZN7ZzP1tPpYKdSt/s320/m.jpg" width="204" /></a></div>
<div style="font-size: 17px;">
<br /></div>
<span style="font-size: x-small;"><br /></span>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;"> /πάντως, άγγιξα πολλές φορές την ευτυχία, σου τ'ορκίζομαι../</span></div>
<div style="font-size: 17px;">
<img src="webkit-fake-url://fabeb1e6-622e-47a9-a749-23b016586209/imagejpeg" /></div>
</div>
</div>
afroOhttp://www.blogger.com/profile/04805081422278680064noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8104169095099655255.post-71107881026046281582017-01-02T07:29:00.002+02:002017-01-02T07:29:55.817+02:00ο Μ.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">Και πέφτω για ύπνο τις ώρες που πρέπει σχεδόν να ξυπνάω. Βγαίνω απ'το σπίτι ώρες που πρέπει σχεδόν να ξυπνάω, έτσι, απλώς για το Φιλί. Σκέφτομαι και δε μπορώ να κοιμηθώ τις ώρες που πρέπει σχεδόν να ξυπνάω. Το κάνει αυτό ο έρωτας ο ξαφνικός. Και σε τσούζει και σε κομματιάζει και σε συνθλίβει και σε καίει και σε τσουρουφλάει υποθετικά. Αλλά προς το παρόν, σου αφήνει δαγκωμένα χείλη και μελανιασμένα πόδια και νυσταγμένα και μεθυσμένα Φιλιά -κα τα πλη κτι κά Φιλιά- και ένα κεφάλι άνω κάτω που δεν ξέρεις αν είναι απ'το ποτό ή από αυτά τα ματάκια που σε κοιτούσαν όλη νύχτα μπροστά στις φίλες σου, γιατί ήταν μέχρι τώρα ο μόνος που ήρθε να πιει μαζί σου ενώ ήσουν με άλλες 8. Για πρώτη φορά. Και σε κρατάει μ'αυτά τα χέρια και σε κοιτάει και σου μιλάει και, ω, Χριστούλη μου, ας σου μιλάει για ώρες ατέλειωτες, ας πας απευθείας για δουλειά. Σάμπως θα κοιμηθώ αυτές τις 1-2 ώρες που μ'άφησες περιθώριο; </span></div>
afroOhttp://www.blogger.com/profile/04805081422278680064noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8104169095099655255.post-49140179416468359342016-08-16T02:46:00.003+03:002016-08-16T02:46:11.950+03:00Σε συγχωρώ.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">Η μεγαλύτερη απόφαση της ζωής μου είναι εδώ. Συγχώρεση. Το καλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις σε κάποιον, αλλά και στον εαυτό σου. Να συγχωρέσεις. Εκείνον, για όσα έκανε σ'εσένα και σε κάποιους που αγαπάς. Εσένα, για όσα έκανες χωρίς ή με τη θέλησή σου μετά την προδοσία του. Σε συγχωρώ και είμαι πια ελεύθερη. Δεν ψάχνω πια γι'αποκατάσταση της αλήθειας. Ας μην αποκατασταθεί ποτέ. Φτάνει που την ξέρω εγώ.</span></div>
afroOhttp://www.blogger.com/profile/04805081422278680064noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8104169095099655255.post-58518507812669322432016-06-27T02:54:00.002+03:002016-06-27T02:54:29.057+03:00ο Ν.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">Ο Ν. ήρθε στη ζωή μου για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Ο τρόπος που γνωριστήκαμε, χαθήκαμε για λίγο και ξαναβρεθήκαμε, εξασφάλισε -κάπως μέτρια, ομολογώ- την εμπιστοσύνη μου στο πρόσωπό του. Δε θα κανα ποτέ τίποτα τόσο γρήγορα μ'έναν παντελώς άγνωστο. -όχι πια-. Ο Ν. είναι, μάλλον, καλό παιδί, απλώς δεν είναι για μένα κι εγώ δεν είμαι για κείνον.</span><br />
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<br /><div>
Με τον Ν. κάπως ξύπνησα. Θυμήθηκα πώς είναι να παθιάζεσαι, να βλέπεις τον άλλο και ν'αναστατώνεσαι από μέσα προς τα έξω, να ταράζεσαι μόνο στη σκέψη του να κρατάει το κορμί σου στα δυο στιβαρά του χέρια. Ο Ν. ήξερε να με χειριστεί. Το ήξερε καλά. Δεν ξέρω πώς, αφού ουσιαστικά γνωριζόμαστε ελάχιστα πραγματικά. Αλλά ήξερε τι ήθελα. Υποθέτω πως η συμπεριφορά του είναι παρόμοια με όλες όσες είχαν την τύχη (..;) να τον έχουν μ'αυτόν τον τρόπο. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Με τον Ν. θέλαμε, και συνεχίζουμε να θέλουμε, εντελώς διαφορετικά πράγματα. Εκείνος δεν ξέρω τι θέλει ακριβώς, αλλά σίγουρα όχι όσα θέλω. Δε θέλει; Δε μπορεί; Κάτι κρύβει; Ποιος ξέρει. Δε θα μάθουμε ποτέ, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι εγώ κατάλαβα τι ρόλο παίζει στη ζωή μου. Γιατί ήρθε. Ήρθε να μου δώσει. Ήρθε αφενός να με ξυπνήσει από το λήθαργο. Να υπογραμμίσει, πιθανώς, ότι μου αρέσει η περιπέτεια, τα πονηρά βλέμματα στα σκοτάδια, τα γυμνά μπλεγμένα σώματα, τα εφηβικά χτυποκάρδια. Αφετέρου, και πιο σημαντικά, ήρθε να μου δείξει ποια είμαι εγώ πραγματικά. Τι επιλέγω. Τι θέλω. Τι δεν θέλω. Τι δε μου ταιριάζει. Τι βάζω πάνω απ'όλα. Τι είναι εντάξει και τι όχι.</div>
</div>
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<br /></div>
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
Ναι, έχω αδυναμίες, ναι, έχω κουμπιά, ναι, μπορεί να λύγισα, αλλά όταν κάτι φαίνεται από χιλιόμετρα ότι είναι λάθος, το ξέρω βαθειά μέσα μου. Δεν είμαι χαζή, καταλαβαίνω. Σαν κάποιος ή κάτι να με προειδοποιεί. Ίσως για πρώτη φορά, λοιπόν, το timing ήταν σωστό. Όχι πολύ νωρίς ώστε να μου στερήσω από την αρχή όλα αυτά τα πολύ έντονα που ένιωσα, όχι πολύ αργά ώστε να αρχίσω να αισθάνομαι διάφορα για κείνον που πολύ ξεκάθαρα δεν είναι αυτό που ψάχνω. Για πρώτη φορά, το timing είναι σωστό. Και, επιτέλους, έχω τη δύναμη ν'απομακρύνω τοξικές για μένα καταστάσεις χωρίς μεγάλο κόστος. </div>
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<br /></div>
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<br /></div>
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<br /></div>
</div>
afroOhttp://www.blogger.com/profile/04805081422278680064noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8104169095099655255.post-54430228055119564062015-12-31T03:30:00.003+02:002015-12-31T03:35:45.799+02:00εγώ δεν είμαι για σένα, γιατί εσύ δεν είσαι για μένα.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: #666666; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">Το δοκίμασα. Το προσπάθησα. Όμως εγώ δεν είμαι για ραντεβουδάκια στο αυτοκίνητο. Εγώ δεν είμαι για πέντε φορές. Δεν είμαι για λιμανάκια και σκοτάδια και αγκαλίτσες και φιλάκια στα απόμερα. Δεν είμαι για παιχνίδια με δεμένα μάτια. Δεν είμαι για όσο και οπότε. </span><br />
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<span style="color: #666666;"><br /></span></div>
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<span style="color: #666666;">Εγώ είμαι για πάντα. Είμαι για τα φωτεινά. Για βόλτες, για ξεκάθαρα, για ελεύθερα, για ορθάνοιχτα. Για κουβέντες στο σαλόνι, για φιλιά στο δρόμο και στο σπίτι και σε κόσμο και παντού. Δεν κρύβομαι, δε σε κρύβω, δε θέλω να με κρύβεις. Θέλω να το φωνάζουμε και για την ακρίβεια θέλω να μπορούμε αν θέλουμε να το φωνάξουμε. Θέλω να μη θέλουμε να το φωνάζουμε, απλά να μπορούμε. </span></div>
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<span style="color: #666666;"><br /></span></div>
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<span style="color: #666666;">Εγώ δεν είμαι για σένα, γιατί εσύ δεν είσαι για μένα. Λυπάμαι, αλλά έχω αλλάξει. Και αν ήμουν αυτό που ήθελες, θα με μισούσα.</span></div>
</div>
afroOhttp://www.blogger.com/profile/04805081422278680064noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8104169095099655255.post-54548287626902055772015-11-21T23:26:00.002+02:002015-11-22T22:31:20.876+02:00αλλάζεις, αλλάζεις..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<span style="color: #999999; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: x-small;">Είναι ξεκάθαρα περίοδος μεγάλων αλλαγών στη ζωή μου. Μεγάλων, σημαντικών, κρίσιμων. Παίρνω πτυχίο, κάνω ένα γερό "ξεσκαρτάρισμα" αναφορικά με τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι, παίρνω εξαιρετικά βαρυσήμαντες αποφάσεις για το μέλλον. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, λοιπόν, που η ζωή μου εμφανίζει διάφορους ανθρώπους μπροστά μου, που πιθανότατα δε θα ξανασυναντήσω ποτέ, αλλά αλλάζουν για πάντα τη ζωή μου. </span></div>
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<span style="color: #999999; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: x-small;"><br /></span></div>
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<span style="color: #999999; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: x-small;">Υπήρξα άδικη με κάποιον και τα πράγματα ήρθαν έτσι ώστε να ξαναβρεθούμε και να επανορθώσω. Και αντί να τελειώσουν όλα εκεί, κάτι φάνηκε απίστευτα γενναιόδωρο μαζί μου και έβαλε αυτό το άτομο να μου πει τις εξής καταπληκτικές φράσεις :</span></div>
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<span style="color: #999999; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: x-small;"><br /></span></div>
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<span style="color: #999999; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: x-small;">are you ready to put yourself in front of your insecurities?</span></div>
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<span style="color: #999999; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: x-small;"><br /></span></div>
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<span style="color: #999999; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: x-small;">let's play a Q and A. Afroditi, you go first. What makes you happy? </span></div>
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<span style="color: #999999; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: x-small;"><br /></span></div>
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<span style="color: #999999; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: x-small;">Γράφοντάς τες αυτή τη στιγμή και διαβάζοντάς τες, δεν έχω ιδέα γιατί είναι τόσο πια σημαντικές για μένα. Εκείνο όμως το βράδυ που ειπώθηκαν, κάτι άλλαξε μέσα μου. Αφενός με τη δεύτερη ερώτηση ξέσπασα σε κλάματα, αφετέρου ξαφνικά ένιωσα υπέροχα. Άλλαξα μέσα σε δευτερόλεπτα, κατάλαβα. Ένιωσα. Κατάλαβα! Πόσο ευγνώμων θα του είμαι παντοτινά!</span></div>
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<span style="color: #999999; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: x-small;"><br /></span></div>
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<span style="color: #999999; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: x-small;">Και μετά, έρχεται εκείνος. Γλυκός, ευγενικός, που κοκκινίζει όταν τον εκθειάζουν, που δεν κρίνει, που είναι ανοιχτό βιβλίο, που χαμογελά και λαμποκοπά ο τόπος όλος. Που ήρθε στη ζωή μου τη συγκεκριμένη στιγμή, για πέντε μέρες, για να μου δείξει ότι ναι, ακόμα υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι. </span></div>
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<span style="color: #999999; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: x-small;"><br /></span></div>
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<span style="color: #999999; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: x-small;">Μετά από πολύ καιρό, βρίσκω ξανά σιγά σιγά τη γαλήνη στην ψυχή μου. </span></div>
</div>
afroOhttp://www.blogger.com/profile/04805081422278680064noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8104169095099655255.post-5305165434516112962015-10-27T03:16:00.001+02:002015-10-27T03:16:55.892+02:00τελικά, δεν υπάρχουν κακοί άνθρωποι.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το πιο εύκολο πράγμα είναι να
παραδεχθώ ότι εντάξει, υπάρχουν πάρα πολύ κακοί άνθρωποι που δεν τους
ενδιαφέρει τίποτα, που θα σου καταστρέψουν τη ζωή γιατί έτσι γουστάρουν, που θα
σε φέρουν στα όριά σου, που δε θα υπολογίσουν τίποτα, που θα ξεχάσουν την
ανατροφή τους, που θα σε κάνουν να χάσεις την πίστη σου στην ανθρωπότητα, που
θα σε αλλοιώσουν. Και στην αρχή αυτό έκανα. Τα έριχνα πάνω τους. Τα λάθη τους,
τα ψέματά τους, τις κακές πράξεις τους, τις επικίνδυνες πράξεις τους, τις
εγκληματικές πράξεις τους.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Έπρεπε να συναντήσω μερικούς
τέτοιους ανθρώπους στη ζωή μου, δεσμούς, φίλους, γνωστούς, για να αντιληφθώ τι
πραγματικά συμβαίνει. Να φύγω μερικές φορές από κοντά τους, όχι πάντα
συνειδητά, αλλά πια ναι, εντελώς συνειδητά, για να αντιληφθώ τα λάθη και τα
σωστά μου. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όταν φεύγεις από μία κατάσταση
σχετικά εύκολα, υπάρχει πιθανότητα να μην το κάνεις με το 100% του εαυτού σου.
Απλά φεύγει ένα κομμάτι σου, αρνείσαι να μείνεις σε αυτό το άρρωστο σκηνικό και
απλά αλλάζεις σελίδα. Είναι όντως συνειδητό; Θα δείξει. Πρέπει με κάποιον τρόπο
ν' αντιληφθείς ότι το κακό που σου προκαλούν δεν είναι απαραίτητα προσωπική
υπόθεση. Δεν το προκαλούν σε σένα. Το προκαλούν γενικώς. Σε όποιον βρεθεί
μπροστά τους. Δεν ΣΟΥ λένε ψέματα. Λένε απλά ψέματα. Παντού, σε όλους. Και αυτό
είναι ασθένεια. Είναι αρρώστια να λες ψέματα. Είναι αρρώστια να ζεις μέσα σε
ένα ψέμα, να πιστεύεις και εσύ ο ίδιος τις ιστορίες που σκαρφίζεσαι είτε στο
δευτερόλεπτο είτε μετά από σκέψη ωρών. Είναι αρρώστια που χρειάζεται γιατρό για
να ξεπεραστεί, αν ποτέ ξεπεραστεί. Κι αν αποφασίσεις ότι είναι ασθένεια και δεν
έχεις τις γνώσεις και την ικανότητα να την πολεμήσεις μαζί με το φορέα της,
καλύτερα να κάνεις πίσω. Δε φεύγεις από το πρόβλημα από φόβο. Δε φεύγεις επειδή
είσαι δειλός, δεν είσαι κακός άνθρωπος, δεν είσαι κακός φίλος, δεν είσαι
εγωιστής. Απλά, για μία φορά στη ζωή σου, πρέπει να αντιληφθείς ότι όταν δεν
ξέρεις τον τρόπο να βοηθήσεις, καλύτερα να μη βοηθήσεις. Κι όταν ο άλλος δε
δέχεται ή δε σου ζητάει βοήθεια, δεν τον πιέζεις να τη δεχθεί. Είναι σαν να
χτυπάς καθημερινά σε έναν τοίχο και να γεμίζεις το πάτωμα με αίματα. Πληγώνεις
και πληγώνεσαι, επειδή απλά δεν παραδέχεσαι ότι δε χρειάζονται ή δε ζητούν τη
βοήθεια που τόσο θες να προσφέρεις.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Δεν υπάρχουν κακοί άνθρωποι. Όλοι
μας γεννηθήκαμε με ό,τι πιο καλό και όμορφο έχει υπάρξει ποτέ. Μετέπειτα, οι
γονείς και το περιβάλλον μας διαμορφώνουν. Δεν υπάρχουν κακοί άνθρωποι.
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν περάσει άσχημα. Εκεί έξω υπάρχει πολύς πόνος. Και
το ότι δεν έχεις πονέσει εσύ μέχρι στιγμής, τ' ότι δεν έχεις φάει γερά χαστούκια,
το ότι δεν έχεις ζήσει πολύ δραματικές καταστάσεις στη ζωή σου, δε σημαίνει ότι
δεν είσαι ψημένος. Ίσα ίσα. Σημαίνει ότι εκείνος, ο "κακός" είναι νέα
ψυχή, πρέπει να περάσει από ορισμένες καταστάσεις, πρέπει να μάθει πράγματα που
εσύ ήδη γνωρίζεις. Και με όλη εκείνη τη σοφία, πρέπει να τον συμβουλεύσεις, να
τον βοηθήσεις, να τον κατευθύνεις. Αν μπορείς και αν το θέλει. Αν δε θέλει,
κάνεις πίσω. Αν δε βλέπει πόσο κακό προξενεί, τότε χρειάζεται κάποιον ειδικό.
Δεν είσαι ειδικός, δε μπορείς να σώσεις όλο τον κόσμο. Ίσως μπορείς να σώσεις
μερικούς ανθρώπους. Εκείνους που μπορείς, να τους σώσεις. Ίσως μπήκες στη ζωή
τους γι' αυτό το λόγο. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κι αν δυσκολεύεσαι να
συγχωρέσεις, το καταλαβαίνω. Κι εγώ δυσκολεύομαι. Όμως τώρα που ξέρω, είναι πιο
εύκολο. Να ξεχάσω; Δεν πρόκειται. Πρέπει να θυμόμαστε για να μην την πατήσουμε
ξανά. Οφείλουμε να θυμόμαστε. Αλλά κάποτε να τους συγχωρέσουμε όλους εκείνους.
Θα τους συγχωρέσουμε.</div>
</div>
afroOhttp://www.blogger.com/profile/04805081422278680064noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8104169095099655255.post-70356403209934293932015-07-10T00:31:00.001+03:002015-07-10T00:31:14.538+03:00Ένα μικρό "ευχαριστώ".<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
Έχω την τύχη και ευλογία να γνωρίζω έναν πολύ σοφό και σπάνιο άνθρωπο, έναν μέντορα και δάσκαλο, έναν άνθρωπο με ατελείωτες εγκυκλοπαιδικές και ιστορικές γνώσεις και απόψεις, ένα κινητό σχολείο.<br />
<br />
Σε μία συζήτηση περί ατελειών του χαρακτήρα των ανθρώπων, αποφάσισα να εκμυστηρευτώ ένα βασικό μου, για μένα, ελάττωμα, μήπως και φύγει από πάνω και μέσα μου.<br />
"Ξέρεις, τα τελευταία χρόνια έχω ένα κακό συνήθειο. Ξεπερνάω με ιδιαίτερη ευκολία, σχεδόν αυτόματα, ορισμένα περιστατικά που με ενοχλούν. Είναι σαν να τα βάζω στην άκρη, νιώθω σαν να μην τα έζησα εγώ, αλλά κάποιος άλλος. Και νομίζω ότι το κάνω για να μπορώ να προχωρήσω τη ζωή μου ένα βήμα παραπέρα, χωρίς να καθυστερώ με ανούσιες θλιβερές στιγμές. Μόλις κάτι τελειώσει, το διαγράφω, δεν με απασχολεί πια. Δεν το θέλω, μα γίνεται αυτόματα. Δε μπορώ να το ξεφορτωθώ αυτό το ελάττωμα."<br />
<br />
Γούρλωσε τα μάτια. "Κοριτσάκι μου, είσαι σοφή! Ξέρεις πόσα χρόνια προσπαθούν οι άνθρωποι να καταφέρουν κάτι με το οποίο εσύ σχεδόν γεννήθηκες; Πόσοι πεθαίνουν και σ'ετούτη τη ζωή τους δεν έχουν μάθει τον τρόπο; Θα ήμουν ευτυχής αν το είχα καταφέρει στην ηλικία σου. Ακόμα προσπαθώ να το πετύχω, έστω και στο ελάχιστο. Αυτό είναι προνόμιο των ανώτερων ψυχών, των εξελιγμένων ψυχών. Μη σκεφτείς ποτέ ξανά ότι είναι ελάττωμα!".<br />
<br />
Όταν λες μια ιστορία, οι άνθρωποι που σ'αγαπούν και σε νοιάζονται, αυτομάτως νιώθουν την ανάγκη να σε υπερασπιστούν, να πάρουν το μέρος σου και, για να νιώσεις καλύτερα, σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι έκανες το σωστό, ότι δεν υπήρχε άλλη επιλογή πέρα από αυτήν που πήρες. Οι άνθρωποι που γνωρίζουν την ψυχή σου, αλλά δεν έχουν και δε θα έχουν ποτέ κανένα όφελος από εσένα, παρά μόνο αισθάνονται την ίδια ψυχική σύνδεση που αισθάνεσαι κι εσύ όταν βρίσκεσαι μαζί τους, θα σου μιλήσουν ειλικρινά, ωμά, με τον τρόπο ακριβώς που σκέφτονται για όσα τους επιτρέπεις να μάθουν από σένα. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν στη ζωή σου τέτοιοι άνθρωποι.<br />
<br />
<br />
Υ.Γ Και κάπως έτσι άρχισα να μελετάω τον Πυθαγόρα. Σ'ευχαριστώ.</div>
afroOhttp://www.blogger.com/profile/04805081422278680064noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8104169095099655255.post-3513639648039528292015-06-05T00:19:00.000+03:002015-06-05T00:26:30.614+03:00το Λονδίνο μου.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Έφτασα στο τεράστιο αεροδρόμιο με δάκρυα στα μάτια και πολλές πολλές αποσκευές, δίχως να ξέρω ότι τέσσερις μήνες μετά, φεύγοντας, τα δάκρυα θα ήταν υπερπολλαπλάσια. Είναι πολύ δύσκολο ν'αφήνεις τις προστατευτικές φτερούγες των δικών σου ανθρώπων και να πετάς μακρυά. Είναι δύσκολο ν'αφήνεις πίσω τους αγαπημένους σου φίλους.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Γεμάτη ελπίδες και όνειρα ξεκίνησα το "ταξίδι". Όπως αποδείχθηκε πολύ γρήγορα, το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Στο Λονδίνο συμβαίνει κάτι μαγικό. Παρόλο που μπορεί να μη γνωρίζεις καλά την πόλη, αισθάνεσαι μια ιδιαίτερη οικειότητα με τα πάντα: τους μεγάλους δρόμους και τα στενάκια, τα μέσα μεταφοράς, τα πολυκαταστήματα, τα πάρκα και ό,τι άλλο υπάρχει εκεί. Και αυτό συμβαίνει είτε έχεις εν γένει καλό προσανατολισμό είτε χάνεσαι ακόμα και στη γειτονιά σου.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Το ερωτεύτηκα το Λονδίνο. Από την πρώτη ματιά, κάπου στα τέλη του 2012. Δεν το είπα σε κανέναν, αλλά θα επέστρεφα. Δε γίνεται να μην επιστρέψεις στο Λονδίνο.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Το πάλεψα. Πολύ. Και τα κατάφερα. Και το διάλεξα. Και το απόλαυσα. Και το έζησα ως το τέλος πολύ γεμάτα. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό, έκανα κάτι που άξιζε. Κάτι σημαντικό. Πόσο όμορφη είναι πια η ζωή, μετά από τόσα μαθήματα. Έζησα ένα όνειρο και είμαι ευτυχής που δε θ'άλλαζα ούτε δευτερόλεπτο.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Θα επιστρέψω. Πάντα θα επιστρέφω στο Λονδίνο.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbvpi5balLUG0PYtRwQFSl_7pJWvEIhvMQ96dOUVIJY3HRzL0sQo59pkGetleVU_RzlOSdVIOoMR__D1GbTdRGON1r4T7jhX6iQ99eupgZSx-qNQCY9DGS4SslZjuoDwWz75NUcrF0igEm/s1600/P1170657%25282%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbvpi5balLUG0PYtRwQFSl_7pJWvEIhvMQ96dOUVIJY3HRzL0sQo59pkGetleVU_RzlOSdVIOoMR__D1GbTdRGON1r4T7jhX6iQ99eupgZSx-qNQCY9DGS4SslZjuoDwWz75NUcrF0igEm/s320/P1170657%25282%2529.jpg" width="240" /></a></div>
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
</div>
afroOhttp://www.blogger.com/profile/04805081422278680064noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8104169095099655255.post-20510448315531346092015-05-02T03:06:00.001+03:002015-05-02T03:12:02.581+03:00"i will be stalking you all day long"Μόνο μια χάρη θέλω να μου κάνεις, του είπα· δε θέλω να γίνουμε φίλοι στο φέισμπουκ. </br> Μα γιατί; ρώτησε ξαφνιασμένος.</br> Θα μπαίνω κάθε μέρα, κάθε στιγμή όταν δε θα μαι πια εδώ, να κατασκοπεύω τι κάνεις. Ήμουν άπλυτα ειλικρινής. </br> Κι έχει ένα μήνα που έφυγα -τόσο περίπου άντεξα- και να, πάτησα το κουμπί. Με την ελπίδα να θυμάσαι τι σου ζήτησα και να μη δεχτείς ποτέ ν'ανοίγεται μπροστά μου καθημερινώς η ζωή σου, έστω και διαδικτυακά. Ας το θυμάσαι εσύ, γιατί είδες, εγώ κιόλας το ξέχασα. Λίγο που μου λειψες εσύ, λίγο που νοστάλγησα τα φώτα της πόλης σου. Κάθε βράδυ σας σκέφτομαι εσένα και την πόλη σου. Έντονα και νοσταλγικά. </br> <i> Will you be back? I will be back. </i>
afroOhttp://www.blogger.com/profile/04805081422278680064noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8104169095099655255.post-26948473093842718732015-03-27T03:21:00.000+02:002015-03-27T03:24:17.282+02:00*κλίκ* Είχα μία μεγάλη μέρα. </br>
Είχα μία μεγάλη εβδομάδα. </br>
Ένα μεγάλο μήνα. </br>
Είχα τέσσερις μεγάλους μήνες. </br>
Σ'όλα τους μεγάλοι. Στις συγκινήσεις, στα συναισθήματα, στις ανασφάλειες, στις ασφάλειες, στα ξεκινήματα, στα καρδιοχτύπια, στα χαμόγελα, στα δάκρυα, στις γνωριμίες, στα ταξίδια, στην περηφάνια, στη νοσταλγία, στην ανεξαρτησία. </br> </br>
Είχα τέσσερις μεγάλους μήνες -τους μεγαλύτερους, ευτυχέστερους, ομορφότερους τέσσερις μήνες της ζωής μου-. </br> </br>
Είχα τέσσερις μεγάλους μήνες που μόλις τελείωσαν και πρέπει να γυρίσω πίσω. Εγώ η ίδια, χωρίς όμως να νιώθω ίδια. Τίποτα δεν είναι ίδιο πια μέσα μου. </br> </br> <i>*κλίκ*</i>
</br> </br> </br>
well played, London. afroOhttp://www.blogger.com/profile/04805081422278680064noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8104169095099655255.post-31080473691402236332014-09-10T02:21:00.003+03:002014-09-10T02:21:52.251+03:00σεπτέμβρης.μαθαίνω να μην περιμένω, να μην αναβάλλω, να μην αποζητώ (μονάχα) τα σπουδαία, να μην αδιαφορώ για τ’απλά. η ζωή είναι εδώ, είναι τώρα, συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας. άδικα περίμενα ν'αρχίσει, μάταια το άφηνα γι'αργότερα. </br>
ό,τι έρθει, οφείλεις να το πιάνεις απ'τα μαλλιά. τώρα. κι ας μην είναι το τέλειο, ας μην είναι ό,τι ονειρεύτηκες, ας είναι κάτι ανθρώπινο κι όχι θεϊκό. ανθρώπινο, θυμάσαι; </br>
θα ρθει το θεϊκό. και θα ναι τέτοιο, γιατί έχεις ζήσει το κατώτερο και θα μπορείς να τα συγκρίνεις, να επιλέξεις συνειδητά.
δεν είναι κακό. </br>
ω, αντιθέτως. είναι πολύ, πολύ καλό.afroOhttp://www.blogger.com/profile/04805081422278680064noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8104169095099655255.post-17358435916859055592014-02-19T20:32:00.000+02:002014-02-19T20:34:08.930+02:00μόνο εκείνον που δεν είχα ποτέ ολοκληρωτικά δικό μου.
Δε θυμάμαι κανέναν. </br>
Πραγματική σημασία δεν έδωσα σε κανέναν. </br>
Πραγματική αγάπη, σε κανέναν. </br>
</br>
Μόνο εκείνον που δεν είχα ποτέ ολοκληρωτικά δικό μου αγάπησα. </br>
Έτσι, για να δώσω ζωή στις πιο κλισέ φράσεις που έχει σκεφτεί ο νους. </br>
Δεν ξέρω τι με κρατούσε πίσω. Ίσως το ότι κανείς δεν ήταν ούτε καν "απλά καλός". </br>
Βασικά αυτό. </br>
</br>
Και δε φταίνε ποτέ απόλυτα -μόνο- εκείνοι. </br>
Τους γεννούσα με ό,τι πιο όμορφο είχα μέσα μου, </br>
τους προσέδιδα χιούμορ, τρόπους, ευγένεια, καλή διάθεση, αίσθημα ασφάλειας, ανδρισμό, ομορφιά, ακόμα και σεξουαλικές επιδόσεις,
ενώ έλειπαν όλα αυτά από μέσα τους. </br>
</br>
Κι όταν έφευγε ο ενθουσιασμός, έφευγε και το δικό μου κομμάτι από πάνω τους. </br>
Έμεναν γυμνοί από καθετί δικό μου, από οποιαδήποτε επιρροή μου. </br>
Γίνονταν πάλι εκείνοι οι ανιαροί, ανάξιοι λόγου άνθρωποι <strike>(ανθρωπάκια)</strike> που ήταν πριν τους βάλω στη ζωή μου. </br>
Που αν δεν είχα ανάγκη να δώσω και να πάρω αγάπη -ή κάτι πολύ πολύ λιγότερο και μικρότερο και ευτελέστερο-,
ούτε στη σκέψη μου δε θα επέτρεπα να περάσει από δίπλα τους. </br>
</br>
Όμως, να, έμαθα τόσα πολλά. </br>
Και λένε ότι μετά απ'την καταιγίδα, βγαίνει το ουράνιο τόξο. </br>
Κι εγώ το βλέπω. <i>Τώρα</i>, το βλέπω. <big> :-) </big>afroOhttp://www.blogger.com/profile/04805081422278680064noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-8104169095099655255.post-82113276499007131462014-01-01T05:45:00.000+02:002014-01-01T05:45:58.544+02:00"δώσε μου 3 λεπτά να ξεβαφτώ και να γράψω κάτι"
Είναι κάτι σαν έθιμο πια, σαν λιτανεία, σαν απαραίτητο τελετουργικό, που αν δεν το κάνεις, θαρρείς πως σου μένει ένα βάρος στην πλάτη ή -χειρότερα- στη συνείδηση . Απολογισμός. </br>
Λέξεις που αντιπροσωπεύουν το δικό μου 2013, ανακούφιση, αγάπη, έρωτας, ταξίδια της ψυχής και του κορμιού, ξεγνοιασιά, δημιουργία αναμνήσεων. </i> Γιατί η ζωή αξίζει μόνο όσο φτιάχνεις όμορφες αναμνήσεις. </i> </br>
Κάθε μέρα κρύβει κάτι διαφορετικό. Και καμία δεν πρέπει να είναι ίδια με την προηγούμενη. Και κάθε χρονιά θέλω να μαθαίνω κάτι καινούριο. Φέτος ασπούμε εκπληρώθηκε με ξεκάθαρο τρόπο η ευχή.
Όποιος σε αγαπάει, μένει μαζί σου. Φίλος, γνωστός, σύντροφος. </br>
Πέρασα τις τελευταίες στιγμές του χρόνου με πολύτιμους ανθρώπους που ξέρουν να αγαπούν και να το δείχνουν, να διεκδικούν και να κερδίζουν, να λένε αλήθεια, να ζουν. Έτσι μόνο άξιζε να φύγει το 2013. Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι πιο σημαντικοί. Καλή χρονιά να έχουμε, με υγεία. :-) </br> </br>
Υ.Γ.1 : Α, Β, λείπετε. </br>
Υ.Γ.2 : λίγα δευτερόλεπτα πριν φύγει το 2013, είπα "ευχαριστώ" και "άντε στο διάολο".afroOhttp://www.blogger.com/profile/04805081422278680064noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8104169095099655255.post-24613361571775818912013-12-30T04:10:00.000+02:002013-12-30T04:32:42.839+02:00φύγε. απλά και όμορφα.Ταιριάξαμε γιατί κάνουμε *ωραίες κουβέντες, γεροντίστικες*, έτσι τις λέμε. Πρόσφατα με ρώτησε "πώς καταλαβαίνεις ότι σου έχει τελειώσει ο έρωτας και τι στο καλό κάνεις όταν συμβεί; Προσπαθείς πάλι;". </br> </br>
Από τ'αγαπημένα μου θέματα. Κυρίως γιατί το έχω ζήσει και τα έκανα όλα λάθος. Όταν ερωτεύεσαι, ξέρεις πώς είναι, το χεις ζήσει τόσες φορές. Όταν όμως σου περάσει; Όταν σταματήσει να σε νοιάζει; Όταν δε βλέπεις την ώρα να φύγεις απ'το δωμάτιο που είναι εκείνος; Όταν ξενοκοιτάς; Όταν δε σε καλύπτει πια; Όταν ανακαλύπτεις ότι δε σε κάλυπτε ποτέ; Ότι απλά είχες ανάγκη να ερωτευτείς και ούτε καν αυτό δεν κατάφερες; Τότε τι; </br> </br>
Τότε φεύγεις. Έχει τελειώσει. Ίσως και να μην άρχισε ποτέ. Ίσως να είδες πράγματα που ήθελες να δεις, αλλά δεν υπήρχαν ποτέ. Ίσως έζησες ένα παραμύθι μόνη σου, κι αυτό μισιακό. Αλλά τελείωσε. Άπαξ και το καταλάβεις, φύγε μακρυά. Μην περιμένεις να σου δώσει ο άλλος αφορμή. Εγώ περίμενα. Να το λάθος. Πες του το και φύγε. Κανείς δε θα σε αναγκάσει να μείνεις με το ζόρι. Κανείς δε θέλει δίπλα του ανθρώπους που δεν τον αγαπούν. Φύγε. Απλά και όμορφα. Ξεκίνα απ'την αρχή. Κάτι σοβαρό τούτη τη φορά. Θα νιώσεις υπέροχα, σου ορκίζομαι.afroOhttp://www.blogger.com/profile/04805081422278680064noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8104169095099655255.post-81764571403532463792013-11-01T02:01:00.000+02:002013-11-01T22:11:34.134+02:00η Πέμπτη.Τα μπόιφρεντ τίσερτς είχαν λόγο που έγιναν μόδα στα κορίτσια. Φτιάχτηκαν για μέρες ακριβώς όπως η σημερινή. Για να φοράμε μόνο αυτά, να παίρνουμε αγκαλιά ένα μπουκάλι λευκό κρασί κι ένα κολωνάτο ποτήρι και να καθόμαστε στο μπαλκόνι για πάντα.. Για ν'απολαμβάνουμε την ηρεμία της νυχτερινής Πέμπτης τελείως βασιλικά, όπως αρμόζει σε κάθε Πέμπτη βράδυ.
</br> Λίγο πριν αποφασίσεις τι θα κάνεις στη ζωή σου για να μην πληγώνεσαι, λίγο πριν σκεφτείς να χρησιμοποιείς τους ανθρώπους και μετά να τους πετάς, γιατί έτσι κάνουν όλοι, λίγο πριν αυτή την παράνοια, πίνεις όσα ποτήρια αντέχεις, καθώς είναι πολύ σημαντικό το επόμενο πρωί στη δουλειά. Ή και όχι, απλά θυμήθηκες εκείνα τα μεθύσια που δεν τα χάρηκες καθόλου γιατί δεν είναι όπως στις ταινίες. Είσαι κανονικός άνθρωπος και όταν μεθάς μπορεί να κλαις για τον πρώτο μεγάλο έρωτα που παρεμπιπτόντως ξαναείδες προχθές και κάτι λύγισε μέσα σου στιγμιαία. Και μετά σου πέρασε πάλι γιατί η μνήμη σου, αυτή η πουτάνα η μνήμη σου, σε επαναφέρει στο σωστό δρόμο. στον "sadness free". Ή κλαις για κείνους που έφυγαν και για κείνους που τρέμεις μήπως φύγουν. Γιατί κάνεις λάθη κι εσύ, μικρή μου, με τους ανθρώπους. Γιατί δένεσαι, δίνεσαι και ζεις.
</br> </br> <small> Πάντα να δένεσαι, να δίνεσαι και να ζεις. </small>
</br> </br>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCsLx_CCJaje2DS5t-szqIXEwjXkgvHxCgNdGjX3gXZgeEcbxanHJI4vn0TmJgi9HGO_mOX7XEcayKlEdAxNHSgfQeev1DJYj1Q82rLTsns4d4cwu-oivQDwV2mu2hUG5V9UWwNhPwYFfE/s1600/P1100492(3).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCsLx_CCJaje2DS5t-szqIXEwjXkgvHxCgNdGjX3gXZgeEcbxanHJI4vn0TmJgi9HGO_mOX7XEcayKlEdAxNHSgfQeev1DJYj1Q82rLTsns4d4cwu-oivQDwV2mu2hUG5V9UWwNhPwYFfE/s320/P1100492(3).jpg" /></a></div>afroOhttp://www.blogger.com/profile/04805081422278680064noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8104169095099655255.post-16410543130877129312013-09-01T00:08:00.001+03:002013-09-01T00:08:48.184+03:00γιορτάζω. *κλείνει ματάκι*
γιορτάζω τη σκέψη που έγινε πράξη. </br>
γιορτάζω την αλλαγή που έγινε πραγματικότητα. </br>
γιορτάζω τα βήματα που πάνε επιτέλους προς τα εμπρός. </br>
γιορτάζω τη ζωή με τον τρόπο που της αξίζει. </br>
γιορτάζω τη λύτρωση. </br>
γιορτάζω. </br>
δίχως καμία γαργαλιστική λεπτομέρεια και καμία παραπάνω πληροφορία. </br>
χρόνια μας πολλά, να μας χαίρονται. :-)afroOhttp://www.blogger.com/profile/04805081422278680064noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-8104169095099655255.post-23896206338030505342013-08-26T02:37:00.001+03:002013-08-26T02:43:16.283+03:00άλλη φορά.<i>Αυτή η Κυριακή θα είναι δική μου.</i> Αυτό σκέφτηκα. Δε θα τηλεφωνήσω σε κανέναν. Δε θα επικοινωνήσω με κανέναν. Δε θέλω τριβή σήμερα. Άντε κανένα μήνυμα που να εξηγεί πόση ανάγκη έχω να το κάνω αυτό στους πολύ οικείους που έχουν το δικαίωμα να ξέρουν.
</br>
</br> Έτσι έγινε. Έμεινα ως τη μία και τριανταπέντε στο κρεβάτι, σηκώθηκα, ήπια το χάπι, κατέβηκα τα 21 σκαλιά, ζυγίστηκα, ήπια γάλα, είδα 9 λεπτά τηλεόραση, ανέβηκα τα 21 σκαλιά, άνοιξα τα πατζούρια, έκατσα στο κρεβάτι, έκλεισα τη μουσική που έπαιζε από χθες βράδυ νονστόπ, διάβασα Ογκολογία, βαρέθηκα, έκλεισα το πατζούρι, ξάπλωσα στο κρεβάτι και σκεφτόμουν. Πέρασαν ώρες. Έκανα κάποιες μηχανικές κινήσεις, κάποιες άσχημες σκέψεις, πήρα αποφάσεις.
</br>
</br> Πόση μοναξιά, Θεέ μου, όταν δεν έχεις ανθρώπους δίπλα σου! Άνοιξα το κινητό και άρχισα να παίρνω τηλέφωνα. Αθέτησα τη συμφωνία. Δεν είμαι εγώ για τέτοια. Άλλη φορά.afroOhttp://www.blogger.com/profile/04805081422278680064noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8104169095099655255.post-27165890016859448682013-07-22T04:45:00.001+03:002013-07-22T04:46:39.051+03:00πάλι απ'την αρχή.Ηταν κάποτε ένας άντρας που μύριζε υπέροχα -σαν πράσινο σαπούνι- και με στοίχειωνε τα βράδια και δε μπορούσα να κοιμηθώ. Τους εκμηδένιζε όλους, ακόμη κι εμένα. Και έκλαψα και πέθανα όταν χάθηκε, αλλά γέλασα ξανά μετά από λίγο. Μετά από πολύ εννοώ. Και λέω πάει, μου χάλασε το 7. </br> </br>
Κι όταν ήρθε το αγόρι που φορούσε στη μπλούζα του το 13 είπα ότι υπάρχει αγάπη εδώ. Δεν κοιμόμουν και πάλι, αλλά τουλάχιστον ήταν δίπλα μου το βράδυ. Μα ήταν ψέμα. Και το έδιωξα. Και δεν έκλαψα. Δεν πέθανα. Ούτε μια στάλα. </br> </br>
Ρε συ δεν έπρεπε να κλάψω; Έστω λίγο. Δεν έπρεπε να λυπηθώ που μου χάλασε και το 13; Κάπως να στενοχωρηθώ; </br> </br>
Και τώρα μείναν μόνο 29 νούμερα. Ή 31, πού ξέρεις; Εγώ θα περιμένω. Θα περιμένω να γίνουν όλα πάλι από την αρχή. Διαφορετική αρχή. Μπορείς να μου τη δώσεις;afroOhttp://www.blogger.com/profile/04805081422278680064noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-8104169095099655255.post-41994459974030448782013-07-10T00:33:00.002+03:002013-07-10T00:36:35.499+03:00Δεν αξίζει. Δεν άξιζε ποτέ.<b>Αξιοπρέπεια<i></i></b>, <b>σεβασμός<i></i></b>, <b>εμπιστοσύνη<i></i></b>, <b>αλήθεια<i></i></b>. </br> </br>
Αν αυτές οι λέξεις δε σου λένε τίποτα, τότε πρέπει οπωσδήποτε να ξαναγεννηθείς, να ξαναπάς σχολείο(και να προσέχεις στο μάθημα τούτη τη φορά), να μάθεις να ακούς τους γονείς σου. </br> </br>
Κι αν ακόμα και τότε δε σου προσφερθούν τα απαραίτητα εφόδια, να κοιτάξεις γύρω σου στην κοινωνία και να αποφασίσεις τι σου αρέσει και τι όχι, τι είναι σωστό και τι λάθος, πώς θα ήθελες να σου συμπεριφέρονται και πώς όχι, οφείλεις να ανοίξεις δέκα βιβλία και να ξεστραβωθείς. Να ψάξεις από μόνος σου. </br> </br>
Δε νοείται να υπάρχει ανθρώπινο ον που να μη γνωρίζει τους κανόνες συμπεριφοράς, αυτούς τους απλούστατους κανόνες, σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή. Δε νοείται. Αν υπάρχει δίπλα σας ένας τέτοιος άνθρωπος και το αντιληφθείτε, προσπαθήστε να του δείξετε το δρόμο. Αν σας αγνοήσει, ή ακόμα χειρότερα, αν σας φερθεί σκάρτα, παρατήστε τον. Δεν αξίζει -ούτε καν τη λύπησή σας-. Και δεν άξιζε από το πρώτο δευτερόλεπτο. </br> </br>
<i>"Always speak the truth, even if your voice shakes.."</i> , unknown. </br> </br>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDyPVJPGHCjyoYBLhl_vfkS04GBJbdKDDKBIUfW_bX7n6lIHdBR06_IFExHTjdgjbHuDlLFjoJ1d6s9I9EfGuljBedZfQ7b9cb4eYiIqDCoDmYWLatQ7bX7W1NqpS9voIiNpQ6fnh81VFc/s1600/speak-the-truth.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDyPVJPGHCjyoYBLhl_vfkS04GBJbdKDDKBIUfW_bX7n6lIHdBR06_IFExHTjdgjbHuDlLFjoJ1d6s9I9EfGuljBedZfQ7b9cb4eYiIqDCoDmYWLatQ7bX7W1NqpS9voIiNpQ6fnh81VFc/s320/speak-the-truth.jpg" /></a>afroOhttp://www.blogger.com/profile/04805081422278680064noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-8104169095099655255.post-30297796906912260132013-04-19T01:38:00.001+03:002013-04-19T01:38:15.076+03:00φίλοι και γνωστοί ~ γνωστοί και φίλοι.Έχω αποφασίσει ότι θέλω γύρω μου ανθρώπους που ξέρουν να λένε και ν'ακούνε την αλήθεια. Να μη λεν' μεγάλα λόγια, να μη θεοποιούν πρόσωπα και καταστάσεις, να μη με ξεγελούν με κοπλιμέντα, να ξέρουν γιατί είμαι δίπλα τους και να είναι δίπλα μου κι εκείνοι συνειδητά. Να ταιριάζουμε, όχι απαραίτητα στο στυλ μουσικής που προτιμάμε, αλλά με τον τρόπο που καταλαβαίνουμε εμείς. </p>
Δε μου αρέσουν οι άνθρωποι που με κατηγορούν ότι "χάθηκα". Αν δεν υπάρχει πρόβλημα, δε χάνομαι από κανέναν. Χανόμαστε από κοινού γιατί υπάρχει λόγος. </p>
Θέλω οι φίλοι μου να ενδιαφέρονται όπως ενδιαφέρομαι κι εγώ. Να επιδιώκουν να με δουν όσο κι εγώ. Να είναι εκεί γιατί το μόνο συμφέρον που έχουν από μένα, είναι η συντροφιά μου. Να μου στέλνουν μήνυμα και την Τρίτη, όχι μόνο την Παρασκευή. Ούτε "κάποια" Παρασκευή που θα με έχουν ανάγκη. </p>
Ναι, ξέρω ότι δε γίνεται εκ των πραγμάτων να βρίσκεσαι κάθε μέρα με όλους σου τους φίλους, αλλά σημασία έχει όποτε βρίσκεσαι μαζί τους, να είναι όλα όπως πριν. Σα να μην πέρασε καθόλου ο χρόνος για σας. </p>
Είμαστε όλοι γνωστοί, ελάχιστοι όμως είμαστε φίλοι μεταξύ μας. Και το αγαπάω αυτό το πράγμα.afroOhttp://www.blogger.com/profile/04805081422278680064noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-8104169095099655255.post-200792254878160422013-03-26T01:15:00.001+02:002013-03-26T01:19:32.306+02:00αυτογνωσία ώρα μηδέν.</p> Το νερό παγώνει στους μηδέν βαθμούς. Τα παγάκια είναι ευχάριστα σε ένα ποτήρι με χυμό ανανά. Και μου αρέσει πολύ ο παγωμένος χυμός ανανά. Επομένως το μηδέν δεν πρέπει να είναι και τόσο άχρηστο. </br>
Το "σημείο μηδέν" για παράδειγμα, φανερώνει την αρχή. Για μια σχέση, είναι η πρώτη μέρα που τον είδες. Για ένα κοτόπουλο, σημείο μηδέν για κείνο είναι η πρώτη στιγμή της ζωής του μέσα στο αυγό, για μας από την άλλη, είναι η ώρα που το σφάζουμε κι ετοιμαζόμαστε να το φάμε. Για το σκύλο που είναι δεμένος στο παλούκι, σημείο μηδέν είναι η στιγμή που μαζεύει όλες του τις δυνάμεις και χωρίζει το παλούκι απ'το έδαφος και τρέχει μακρυά ελεύθερος. </p>
Για μένα, σημείο μηδέν είναι αυτό εδώ. </p>
Μεγαλώνοντας υποτίθεται ότι μαθαίνουμε. Και ισχύει. Αλλά η ηλικία από μόνη της, δε σε κάνει σοφότερο. Είναι οι άνθρωποι που σε "μεγαλώνουν" σωστά. Είναι οι καταστάσεις που βιώνεις. Και σε μικρότερο βαθμό, οι καταστάσεις που βιώνουν κι εκείνοι. Και είναι στο χέρι σου να μάθεις, να παραδεχτείς, να συγχωρέσεις και να συγχωρεθείς, να υποσχεθείς και να προχωρήσεις. Μου αρέσει αυτό το παιχνίδι. </p>
Είμαι ένα κορίτσι που σιχαίνεται να τσακώνεται και λατρεύει να παρατηρεί ανόητους τσακωμους ανθρώπων που δεν επηρεάζουν τη ζωή του, με την κουτσομπολίστικη άποψη της έννοιας. Και το παραδέχομαι όπως παραδέχομαι ότι τα μαλλιά μου είναι καστανά. Έτσι, με απόλυτη επίγνωση και αλήθεια. </br>
Οπότε, αποφεύγω να μπλέκομαι σε τσακωμούς, προσπαθώντας να πείσω τους πάντες -κι εμένα την ίδια- ότι ποτέ δεν υπήρξαν αφορμές για να δημιουργηθούν σοβαρά θέματα που επιδέχονται διαπληκτισμών. Και τόσο απλά, δημιουργώ πρόβλημα. Σε μένα, στους άλλους, παντού. </p>
Αφήνω θέματα άλυτα, ανοιχτά, νομίζοντας -βλακωδώς- ότι λύθηκαν και ότι όλα λειτουργούν ρολόι σε αυτή την πανέμορφη πόλη που βρίσκεται στην ειδυλλιακή αυτή χώρα με τα σπάνια είδη μονόκερου που μας ξυπνούν κάθε πρωί ρίχνοντας έναν εμετό-ουράνιο τόξο στο παράθυρό μας. Και είναι γελοίο όταν το βλέπεις τελικά. Αλλά το βλέπεις. Κάτι είναι κι αυτό. Μια μικρή αρχή.
</p>
Δεν έχω επίλογο. Τον επίλογο θα τον γράψουμε μαζί. Όλοι μαζί. Οταν έρθει το σημείο ∞.afroOhttp://www.blogger.com/profile/04805081422278680064noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-8104169095099655255.post-73881962828952494402013-03-13T23:34:00.001+02:002013-03-13T23:34:36.827+02:00αμπάουτ λαστ νάιτ.Έχουν αρχίσει να γίνονται όλο και πιο αγενείς, όλο και πιο έτοιμοι να πουν κακία και ηλιθιότητα, έτοιμοι να σε κατασπαράξουν σε μια τυπική λογομαχία. Πραγματικοί κανίβαλοι. </p>
Πάντοτε διαφωνούσαμε, απ'την αρχή της ανάγκης του ανθρώπου για διάλογο -υποθέτω-, πάντοτε είχαμε περίεργες απόψεις, ποτέ όλοι τις ίδιες, αλλά σα να παράγινε κάπως το κακό τελευταία. Κυριολεκτικά. Πολύ κακό τριγύρω. Έξω απ'το ροζ σύννεφο που καλύπτει τη ζωή μου. </p>
Ξαφνικά νομίζουν όλοι ότι ξέρουν διάφορα για μας και τα εκσφενδονίζουν έτσι, χωρίς δεύτερη σκέψη, παρόλο που σχεδόν πάντα είναι ανυπόστατα γεννήματα της άρρωστης φαντασίας τους.</p>
Πόσο βαρετοι και κυρίως πόσο προβλέψιμοι είναι αυτοί οι άνθρωποι όμως; Και τι τους κάνει να ρίχνουν τόσο δηλητήριο με απόλυτη ευκολία; Θέλεις η ανούσια ζωή τους; Θέλεις η απραξία; Η ανεργία; Ίσως η έλλειψη αγάπης; Η παντελής έλλειψη ευγενείας; Τίποτα από αυτά ή όλα αυτά μαζί; Είναι έτσι μαλάκες και στη ζωή τους; </p>
Παντού ψευτομαγκιά, λες κι αν σε μειώσουν -ή νομίσουν ότι σε μείωσαν- ξαφνικά ψηλώνουν δέκα πόντους ή μεγαλώνει άλλους τόσους το πουλί τους. Σόρρυ, όχι.
Το μόνο που περιμένουν είναι ένας αρχηγός. Ένας λίντερ, να δώσει το σύνθημα "ορμάτε!" και αυτό που τους ευχαριστεί ιδιαίτερα είναι να σου την πέφτουν όλοι μαζί. Λες και τους έχεις ανάγκη όλους αυτούς. Λες και τους υπολογίζεις. Λες και σε νοιάζει η κάθε βλακεία που θα πουν. Λες και δε θα φας το βράδυ επειδή (νομίζει ότι) σε πρόσβαλε κάποιος. Σόρρυ, αλλά και πάλι όχι. Όσο σε υπολογίζουν αυτοί(καθόλου), άλλο τόσο ισχύει και για σένα. </p>
Χάνουν, ή μάλλον διοχετεύουν ενέργεια για να τσακωθούν με κάποιον που δεν ξέρουν και δε θα μάθουν ποτέ, ενώ θα μπορούσαν να κάνουν τόσα άλλα πράγματα με αυτήν. Χαζοί άνθρωποι της εποχής του ίντερνετ. grow up.afroOhttp://www.blogger.com/profile/04805081422278680064noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8104169095099655255.post-18960219247882045412013-02-15T00:49:00.000+02:002013-02-15T00:49:28.560+02:00όπως παλιά.καθόμουν στο πάτωμα του αδερφού μου κι έβλεπα τη βροχή γύρω από τα φώτα του δρόμου. ήθελα. μου άρεσε. γούσταρα, πώς το λένε. από μικρή. κι έκανα κείνα τα όνειρα που κάναν όλα τα μικρά τότε -ίσως και τώρα- που τα ξέχασα μετά, δεν τα θυμάμαι. </br> θυμάμαι μόνο που παίζαμε με τα παιδιά της γειτονιάς στο δρόμο εδώ απέναντι και σ'ένα οικόπεδο που πια το έχουν χτίσει. ψηλή, καινούρια πολυκατοικία, απ'αυτές που αν δεν έχεις ζήσει ποτέ σε πολυκατοικία, θα θελες να ναι η πρώτη σου, αν χρειαστεί ν'αφήσεις το σπίτι σου. που σιγά μη χρειαστεί, έλεγες, πού να ξερες ότι θα κάνεις σχέδια για έξω.
</br> δεν έχω τους ίδιους φίλους με τότε. άντε, να χουν μείνει στη ζωή μου δυο-τρεις. και δε μου λείπουν, γιατί αν μου έλειπαν, θα τους αναζητούσα. μου λείπουν τα σκηνικά και οι στιγμές. εκείνη η νύχτα στην καρότσα του αυτοκινήτου που ήμασταν όλοι αγκαλιά, τρομαγμένοι από το κυνηγητό του κλέφτη και του αστυνομικού. όχι απ'το παιχνίδι στα χαρτιά. αληθινός κλέφτης κι αληθινός αστυνόμος με αληθινό όπλο. τα αμέτρητα απογεύματα της τότε ελάχιστης ζωής μας ,που ήταν για μας τόσο σημαντικά. τα αθώα φλερτ <i>-ούτε που τα καταλαβαίναμε-</i> των μεγαλύτερων προς τις μικρότερες. ο προστατευτικός αδερφός μου. οι γείτονες που μας έκαναν παρατήρηση. ο τρελός που μας κοίταζε. η γιαγιά στο ισόγειο. το αδιέξοδο. το γκαράζ. τα σκαλάκια. τα αγόρια. το ποδόσφαιρο. τα κορίτσια. οι κούκλες. λέξεις που αν τις αναφέρω σε κάποιον είναι απλά λίγες ακόμα λέξεις. στα δικά μου, όμως, αυτιά και στα δικά μου μάτια, έχουν νόημα τρανό. μου θυμίζουν μια παιδική ηλικία που δε θα ξανάρθει. μια αθωότητα που δεν υπάρχει πια. μια ανέμελη εποχή. </br> μια εποχή που είχαμε χρόνο. όσο χρόνο θέλαμε.afroOhttp://www.blogger.com/profile/04805081422278680064noreply@blogger.com2