μπερδεγουέι, αλλά ποιός νοιάζεται, έχουμε τον #TolisLovedMaria.

ήξερα από μικρή ότι ασπούμε θα ζω όπως ζω, θα έχω φίλους και τέτοια. υποθέτω. θα βγαίνουμε για καφέ και το βράδυ για ποτάκι -τα βλεπα στις ταινίες και μαρέσανε- αλλά δεν είχα δει πουθενά ανθρώπους Σάββατο βράδυ με τσάι και πίτσα (που άμα γουστάρεις πολύ, ταιριάζουν γάντι) μπροστά στην τηλεόραση ή στο μπαλκόνι να κοιτάνε τα "κορίτσια" και να φτιάχνουν ιστορίες.
και σήμερα είπα "ο φίλος μου", αναφερόμενη στο μπόιφρεντ και ένιωσα 70. και ο κολλητός μου έχει γκόμενο κι όχι γκόμενα και είναι πολύ νορμάλ στα μάτια μου. και οι φίλοι μας θα χουν γκόμενους και πάλι θα είμαστε πολύ οκέι με αυτό κάποτε, θα δεις. πολύ τους αγαπάμε που έχουν τα κότσια να ζήσουν όπως θέλουν κι όχι όπως θέλει η μαμά. κι αυτά τα "τι θα πει η γειτονιά" πόσο ξεπερασμένα. αλλά θα υπάρχουν φορέβερ.
και ωχ, κοίτα, αυτόν τον έχω δει στην τηλεόραση και τσουπ! είστε φίλοι. και δεν παύει να βγαίνει στην τηλεόραση, αλλά τον βλέπεις χωρίς αυτή να τον ορίζει. και ωχ, αυτή τραγουδάει με τον τάδε και τσουπ! είστε φίλες. και πάλι δεν παύει να τραγουδάει, αλλά εσύ ακούς τη φωνή της καθημερινότητάς της κι όχι αυτή της πίστας. είδες πόσο απλό;
όλα είναι απλά. μέχρι να φύγει απ'τη ζωή κάποιος δικός σου. τότε όλα είναι σύνθετα και δύσκολα και δεν καταλαβαίνεις πώς γίνεται, πώς είναι δυνατό να συνεχίσεις χωρίς αυτόν. σου λείπει, έστω κι αν έφυγε πριν ένα λεπτάκι τοσοδά. αυτό είναι το μόνο που αξίζει τα δάκρυά σου. εντάξει, κι άλλα λίγα τέτοια. ασπούμε το γράμμα του εξάχρονου που λίγο πριν το σκοτώσει ο 20άχρονος προβληματικός τύπος του κονέκτικατ, έγραψε γράμμα στη μαμά του ότι θα την αγαπάει απ'τον παράδεισο. αυτά είναι. πολύ σημαντικό πράμα η αγάπη στη ζωή μας.
καληνύχτα. μην ξεχάσεις ποτέ τον Αποστόλη. #TolisLovedMaria

εγώ τα μάτια ήθελα να κλείσω μόνο.

μα να, εγώ ήθελα να κοιμηθώ κι έκλεισα και τα μάτια, αλλά δες εκεί δεξιά ένα αστέρι και δίπλα μια κίτρινη ομπρέλα. γυρνάει και η σελίδα, κυνηγιούνται δυο μαύρα σκυλιά σ'ένα πελώριο γήπεδο γεμάτο οπαδούς με μαύρες φανέλες -ποιά ομάδα να παίζει;-.
πιο κει, και ανάμεσα στις χρυσοκόκκινες γιρλάντες που στροβιλίζονται ακατάπαυστα στο καπάκι των ματιών μου -μα πώς το κάνουν;- , βλέπω μια κιθάρα με διάφανες χορδές -παίξε λίγο αλκίνοο να κοιμηθούμε- και παρακεί μια θάλασσα το βράδυ, που μόνο το δρόμο του φεγγαριού να κοιτάξεις πάνω της και μέσα της, πάει η νύχτα, έφυγε. και λίγο νιώθω πως είμαι σ'αεροπλάνο και κοιτάζω από ψηλά, ακόμα νύχτα, μερικά φωτάκια λευκά και ασημένια και απέραντος ουρανός.
απλώς θυμήσου πως προσπάθησα να κοιμηθώ απόψε. αλλά κάπως δε μου βγαίνει.

η πιο γοητευτική γυναίκα.

αν ήταν γυναίκα, η νύχτα θα ήταν η πιο γοητευτική απ'όλες μας. η πιο σέξυ, η πιο μυστηριώδης, η πιο διάσημη. ποιός δεν έχει κάνει τρέλες ένα βράδυ με φίλους στο μπαρ και ποιός δεν έχει περπατήσει τη νύχτα μεθυσμένος στα στενά της πόλης του. ποιός δεν έχει χαζέψει τα φώτα της και ποιός δε λατρεύει να ξαπλώνει στην παραλία ή στο βουνό και να κοιτάει τ'αστέρια του ουρανού της.
τόσο υπέροχη κι όμως τόσο επικίνδυνη. πίσω της κρύβεται ένας άλλος κόσμος. μία ολόκληρη επιχείρηση. σεξ, βία, λεφτά, όπλα, ναρκωτικά, λάιφστάιλ, τιβί περσόνες που μεταλλάσσονται σε πόρνες πολυτελείας, παντρεμένοι με παιδιά που "ξεσπούν" τις περίεργες ορέξεις τους σε γυναίκες με έξτρα parts, νονοί, ξύλο, αλκοόλ. και υποκρισία. τεράστια, υπέρμετρη υποκρισία. τόση, που φτάνει να σκεπάσει ολόκληρη την υφήλιο δυο φορές, να μην κρυώνει.
κάθε βράδυ, πριν ξαπλώσω, κοιτάζω απ'το παράθυρο και τα βλέπω όλα. και ξέρω ότι όσο κοιμάμαι, παίζονται τα πιο βρώμικα παιχνίδια που δημιουργήθηκαν ποτέ. και δεν έχω εξήγηση. έχω μόνο θλίψη για μια νοοτροπία που δε θα αγαπήσω ποτέ.

οι άνθρωποι από το ίντερνετ.

είναι άνθρωποι. αλλά από το ίντερνετ. δεν τους ξέρεις, μα μπορεί και να τους γνωρίσεις. μερικούς ποτέ.
μπορεί να κάνεις φίλους. μπορεί και να τους βλέπεις κάθε βδομάδα ή και πιο συχνά. μπορεί ακόμα να ερωτευτείς μερικούς ή έναν. και να είστε και ζευγάρι τώρα που μιλάμε.
μερικοί ενδιαφέρονται πολύ για σένα κι άλλοι κάνουν πως ενδιαφέρονται, αλλά μετά το μαθαίνεις με κάποιο τρόπο και γίνεσαι έξαλλος. κυρίως με τον εαυτό σου που αφιέρωσε κάποιο χρόνο και ίσως κάποια αισθήματα για ανθρώπους από το ίντερνετ. συμβαίνουν κι αυτά.
μπορεί να βρεις και μια φίλη. τη ντίντι φορεγκζάμπολ. να μιλάτε κάθε μέρα και να καταλάβεις ότι δε μπορείς να ζήσεις πολύ καιρό χωρίς ν'ακούσεις τη φωνή της. σίγουρα έχεις κι άλλους φίλους στη ζωή σου, αλλά οτιδήποτε κι αν συμβεί, για έναν περίεργο λόγο, το λες πρώτα πρώτα σε κείνη. ποιος ξέρει γιατί.
μπορεί να σου φτάνει να ακούς μια φωνή. μπορεί και όχι. αλλά μπορεί ναι.
περίεργοι οι άνθρωποι από το ίντερνετ. το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να είσαι αληθινός και προσεκτικός. να ξέρεις όμως:δεν είναι όλοι τους αληθινοί.

όταν πέφτει η αυλαία.

είναι άνθρωποι. σαν εσένα. σαν εμένα. σαν εμάς. απλά γνωρίζει περισσότερος κόσμος την ύπαρξή τους. κι αν το σκεφτείς, μόνο αυτό είναι διαφορετικό.
λάμπουν στη σκηνή, στο γυαλί, στο πανί. λάμπουν λίγο παραπάνω από σένα κι από μένα γιατί να, ξέρουν να βάφονται κάπως πιο επαγγελματικά.
πολλοί απ'αυτούς είναι υπερεκτιμημένοι, όπως άλλωστε και πολλοί από τους "κοινούς θνητούς". αρκετοί έχουν άστρο. μα εγώ ξέρω και "άσημους" ανθρωπάκους με εξίσου λαμπρό αστέρι μέσα και πάνω τους.
ο μόνος τρόπος να τους πλησιάσεις λίγο παραπάνω, είναι να έχεις ανιδιοτελείς σκοπούς και καθαρή ψυχή. είναι καχύποπτοι, όπως όλοι οι άνθρωποι που έχουν απογοητευτεί από κάποιους που προσπάθησαν κάποτε να τους εκμεταλλευτούν.
κι αν θες πραγματικά να δεις την αλήθεια τους, να είσαι εκεί όταν πέφτει η αυλαία.

ω, ευτυχία.

κι εκεί που νομίζεις ότι έχεις αρχίσει να παγιδεύεις λίγη ευτυχία στα χέρια σου, εκείνη ξεγλιστράει κάπως ατσούμπαλα -μα πανεύκολα- γιατί να, ξέχασες τα δάχτυλα λίγο ανοιχτά. δεν πειράζει, σκέφτεσαι, θα την πιάσω πριν φτάσει στο πάτωμα, αλλά όχι, πάλι δεν προλαβαίνεις.
και ξανά απ'την αρχή. να τη βρεις, να τη συναντήσεις, να την αναγνωρίσεις, να την πλησιάσεις, να τη φλερτάρεις, να ανταποκριθεί, να την ακουμπήσεις, να την πιάσεις, να τη νιώσεις, να τη βιώσεις.
δεν είν'εύκολο πράμα η ευτυχία, μα ούτε και δύσκολο. είναι απλό.και θέλει να έχεις ανοιχτά μάτια και ελεύθερη καρδιά.
τότε μόνο θα την αντιληφθείς, άνθρωπε.

24 ώρες.

εμ, ξυπνάω, νυστάζω, τελείωνε θ'αργήσεις, νερό, βοντάκια, ρίξε κάτι πάνω σου έχει κρύο και τέτοια, μολύβι στα μάτια, δέκα λεπτά στη στάση, ήρθε, μετρό, ακουστικά στ'αυτιά, τι κοιτάς; φτάσαμε, είσαι όμορφη, ευχαριστώ, χαμόγελα ή και γέλια δυνατά, πάμε μια βόλτα; πάμε, τηλέφωνο, έρχομαι, φωνές, καφές στον κήπο, πρόσεξε μη σε δαγκώσει ο αρτέμης, καρότο στο παιδί, ανάβω τα φωτάκια, να σε πάρω; καληνύχτα μωρό μου.

Α. και Β.

ξέρεις, μερικές φορές, με πονάει λίγο η καρδιά μου. είναι που με ρωτάνε τι κάνεις και δεν υπάρχει απάντηση όταν κάποιος είναι νεκρός. να, και σήμερα στο σούπερμάρκετ, και προχθές στο δρόμο μια γνωστή και τις προάλλες στο λεωφορείο και όπου αλλού μπορείς να φανταστείς ότι θα σε βρουν γνωστοί και φίλοι. παντού. και δεν έχει κανείς την πρόθεση να με στενοχωρήσει και δεν έχει κανείς την όρεξη να με δει να κλαίω και δεν έχει κανείς την όρεξη να με παρηγορήσει, με δεν τα θέλω και όλα αυτά. θέλω να είμαστε όπως παλιά. που γυρνούσα απ'το σχολείο και με περίμεναν δυο άνθρωποι στην πόρτα. που είχα το δικό μου κήπο στο χωριό. το δικό μου ποτήρι. κι εκείνοι τα δικά τους. να, μερικές φορές θυμάμαι εκείνα τα ποτήρια και στενοχωριέμαι που δεν υπάρχουν πια στο τραπέζι. και γενικά.

φεύγουμε, καρδιά μου.

και να, τώρα στα 21 μας περνάμε τις μέρες και τις νύχτες μας στα τηλέφωνα με φίλους και στα σκάιψ και στα σπίτια να μιλάμε ώρες ατέλειωτες για τα όνειρα που είχαμε -ή "έχουμε" ακόμα οι πιο τολμηροί κι ονειροπόλοι- και να ελπίζουμε ότι κάποτε οι στάχτες θα γίνουν διαμαντάκια ή χρυσφένια μπιρμπιλόνια για να ξαναχτίσουμε μαζί ή χωριστά τα όνειρά μας. ποιός το περίμενε ότι θα γυρνούσαμε σελίδα, αλλά όχι προς τα εμπρός.
ποιός το περίμενε ότι θα διαλέγαμε στην τύχη με το δάχτυλο και με κλειστά τα μάτια χώρα να μας φιλοξενήσει για λίγο ή πολύ. δε θέλω να υπολογίζω ποιός θα μου λείπει πιο πολύ και πιο λίγο ούτε να μάθω σκάιπ στο μπαμπά και στη μαμά για να βλεπόμαστε. θέλω να είμαι μ'όλους όσους αγαπώ για πάντα. κι ας ξέρω κρυφά μέσα μου ότι στα 25 μου θα είμαι μακρυά και θα τους χάσω πάνω που θα τους έχω πιο πολλή ανάγκη από ποτέ. δε θέλω, πώς το λένε; αλλά θέλω να ζήσω. και να ζήσω καλά. σαν άνθρωπος. και το μόνο σίγουρο είναι ότι στην ελλάδα ούτε θα ζω, αλλά ούτε θα με αντιμετωπίζουν σαν άνθρωπο. Αγγλία, Γερμανία, Φινλανδία, Αμερική κι άλλες τόσες χώρες κουνάνε δαχτυλάκι και είμαι έτοιμη να τσιμπήσω.
γιατί δε θέλω τα παιδιά μου να ξυπνάνε το πρωί και να αντικρύζουν τις πενήντα αποχρώσεις του γκρι. προτιμώ τις χιλιάδες αποχρώσεις του ουράνιου τόξου.

μου λείπεις.

να, είναι παράξενο να ξαπλώνεις στο κρεβάτι απόψε -ειδικά απόψε- και να σαι γυρισμένη στο πλάι και να κλαις, γιατί πάει το δάκρυ απ'το ένα μάτι στ'άλλο κι είναι σα να κλαίει το ένα δυο φορές. στην πραγματικότητα, αγκαλιαζω σφιχτά το μαξιλάρι, αλλά και πάλι μου λείπεις. όπως τότε που μας λέγαν να σφίγγουμε τα δόντια στις δύσκολίες για να περάσουν πιο ανώδυνα, αλλά δεν ήταν καθόλου αλήθεια. μου λείπεις. αυτό είν'αλήθεια.

αποδείξεις.

είναι τόσο ιδανικό ν'αγαπάς και να σ'αγαπούν. και είναι υπέροχο όταν προσπαθούν να αποδείξουν την αγάπη τους.
η μαγεία, όμως, χάνεται, όταν τους υποδεικνύεις εσύ πώς πρέπει να στην αποδείξουν. κι όταν η προσπάθεια είναι τολμηρή ή και καταστροφική για κείνον που πασχίζει να σου κάνει το χατίρι, εσύ που τον αγαπάς, οφείλεις να τον σταματήσεις. οφείλεις να αρκεστείς στο ότι ήθελε να σου δείξει έμπρακτα τη δική του αγάπη. δεν τον σπρώχνεις στο κενό. αλλιώς δεν τον αγαπάς αληθινά. ηλίθια.

έπαιξες βρώμικα, "μικρή" μου.

θα επανορθώσω.

η καλύτερη συμβουλή που μου έδωσαν ήταν να το ζήσω. χωρίς δεύτερη σκέψη. κι εγώ ούτε που ξέρω πόσες φορές έπιασα τον εαυτό μου να μην κάνει αυτά που θέλει τις τελευταίες μέρες. περίπου τριάντα, αν θες να τις μετρήσουμε. κι όλο αυτό γιατί; από φόβο. μην εκτεθώ, μην πληγωθώ, μην κάνω λάθη, μην, μην. κι άφησα ανεκμετάλλευτες τόσες στιγμές, που παρόλο που ήταν υπέροχες, θα μπορούσαν να είναι ανεπανάληπτες. κρίμα. συγγνώμη. θα επανορθώσω. *ξέρεις τι θα ήθελα πιο πολύ από οτιδήποτε; να ήμουν εκείνη η κοπέλα στο βιβλίο.

κάθε βράδυ.

το μυαλό μου τη λατρεύει τη ρουτίνα. κάθε βράδυ, αφού σβήσω το φως και κλείσω τα μάτια, κάνει ότι είσαι εδώ. γυρίζω το κεφάλι προς το μέρος σου και -πάντοτε με κλειστά μάτια- σου χαμογελώ. ξέρω ότι είσαι εδώ. αφού ακούω τη φωνή σου, δε γίνεται να λείπεις. μόνο που κοιμόμαστε αγκαλιά κι έχει ζέστη, αλλά δεν πειράζει μωρό μου, θ'ανάψω το ερκοντίσιον και θα το σβήσω πάλι πριν ξημερώσει, μην κρυώσεις. καληνύχτα. *χαμογελάει* 

είναι αρκετό.

ξαφνικά όλα πάνε καλά και νιώθεις άβολα -ωραία άβολα- γιατί δεν τόχες συνηθίσει κι ούτε θα το συνηθίσεις γιατί ό,τι είναι ωραίο δε συνηθίζεται αφού αν το συνηθίσεις δε θα σου κάνει πια την ίδια αίσθηση.  απλώς είναι ωραία να έχεις κάτι να σκέφτεσαι όλη μέρα, να κάνεις σχέδια -όχι μόνος σου αυτή τη φορά- και -χριστέ μου- να πραγματοποιούνται όλα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. κι αν όχι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τότε με τον τρόπο που επέλεξες εσύ μαζί με κείνον, κι αυτό ακούγεται καλύτερο σαν ιδέα. χαμογελάω όλη μέρα σαν ηλίθια και αυτό για αρχή πρέπει να είναι αρκετό. είναι αρκετό.

έξι ώρες.

"από Αθήνα είσαι;" με ρώτησε καθώς τακτοποιούσε δυο κουτιά με τσουρέκια από τη μπουγατσούπολη κάτω στα πόδια της, κι από κείνη τη στιγμή δε σταματήσαμε λεπτό να μιλάμε αυτές τις έξι ώρες. η -αστηνπούμε- μαρία, ήταν μια κοπέλα λεπτή, μετρίου αναστήματος με ίσια καστανοκόκκινα μαλλιά λίγο κάτω απ'τους ώμους κι ένα χαμόγελο ως τ'αυτιά. γλυκιά κοπέλα, όμορφη, λίγους μήνες μεγαλύτερη από μένα, φαινόταν πως είχαμε κάποια κοινά ενδιαφέροντα, που στην πορεία έγιναν περισσότερα απ'όσα περίμενα. δεν αντιλαμβανόσουν με τίποτα αυτά που είχε περάσει στη ζωή της. περιπέτειες με την υγεία της, κάποιες από τις οποίες ξεπεράστηκαν, κάποιες άφησαν για πάντα το στίγμα πάνω και "μέσα" της. προσπαθούσα να την κάνω να νιώσει καλύτερα. δεν της είπα ψέμματα, ούτε ένα. η φράση "υπάρχουν και χειρότερα" είναι η μοναδική πραγματικότητα που ίσως σε κάνει να νιώσεις κάπως καλύτερα. όχι με το μεγαλύτερο πόνο του άλλου, αλλά με τον εαυτό σου. στη "σχέση" αυτή, περισσότερο άκουγα παρά μιλούσα. για πρώτη φορά. είχε πράγματα να πει και μια άγνωστη κοπέλα ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για να τα ακούσει. όχι να τα μάθει, απλά να τα ακούσει. και μετά (ίσως) να τα ξεχάσει. έχω βρεθεί στη θέση της και ομολογώ ότι είναι λυτρωτικό να μιλάς για οτιδήποτε σε προβληματίζει με κάποιον που μόλις γνώρισες και δε σε ενδιαφέρει τι θα σκεφτεί για σένα. και αυτό για εμάς που δεν εκφράζουμε εύκολα όσα νιώθουμε, είναι σαν εβδομαδιαία επίσκεψη στον ψυχολόγο. 

εγώ.

είμαι η αφροδίτη. για τους νέους φίλους η "αφρούμπα" και για τους παλιούς η "άφρο". είμαι γεμάτη ανασφάλειες και φόβους, πολύ συναισθηματική, πολύ δοτική, πολύ ευαίσθητη, πολύ ντροπαλή και βασικά πολύ συνηθισμένη να δένομαι με ανθρώπους πριν το "επιτρεπτό" (χρονικά) όριο. λογικά έχω κι άλλα τόσα αρνητικά στοιχεία πάνω μου που δε μου ρχονται ή δεν τα θυμάμαι.  δυο χρόνια πριν, ένας κοντινός μου άνθρωπος, ενώ κολυμπούσαμε, με έβαλε να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου. να πω τρία θετικά στοιχεία μου και τρία αρνητικά. είπα με μεγάλη ευκολία τα αρνητικά και κόλλησα στα θετικά. με "μάλωσε" που δε βρήκα κάτι καλό να πω για μένα και μου αράδιασε καμιά δεκαριά πράγματα που θεωρούσα δεδομένα. σε κάθε δυσκολία, το μυαλό μου πιστεύει ότι φταίω εξολοκλήρου εγώ. σα να ανιχνεύει κάθε φορά αυτό που με ενοχλεί σε μένα και να μου λέει με τρόπο ότι πρέπει να το αλλάξω. δεν ξέρω αν οι άνθρωποι αλλάζουν, όμως υποσχέθηκα μία καλύτερη "αφροδίτη" λίγο πριν τελειώσει το 2011 και σκοπεύω να τη φέρω στην επιφάνεια. δε φταίμε για όλα εμείς, δεν είμαστε πάντα εμείς εκείνοι που υστερούν και σε τελική ανάλυση, το μυαλό μας παίζει τόσα παιχνίδια καθημερινά, που δε θα του επιτρέψουμε να μας τρελάνει.  κρίση ταυτότητας ή αυτοκριτική, λίγη σημασία έχει ο τίτλος.

"νικόλας, χάρηκα!"

"νικόλας, χάρηκα!" είπε, και είδα ένα χέρι να απλώνεται ξαφνικά μπροστά μου. κοιτάζω αριστερά, ένας χαμογελαστός άντρας περί τα 35, με αθώο βλέμμα σα μικρού παιδιού. χαμογελάω ευγενικά και γυρνάω ξανά μπροστά, αποφεύγοντας το χέρι του. σα να μην το είδα ποτέ. "νικόλας, χάρηκα!" είπε ξανά, και μετά "σαγαπάω!". κι ένιωθα τόσο άσχημα και τόσο άβολα. πιο πολύ γιατί μπήκα στη θέση του. κάτι του συνέβαινε, κι αυτό είναι σίγουρο. φταίνε τα λεφτά; φταίει η γενικότερη κατάσταση; φταίει κάποια γυναίκα; φταίει κάποια ασθένεια; δεν ξέρω. ξέρω ότι είχα απέναντί μου έναν άνθρωπο που φαινομενικά χρειαζόταν βοήθεια, δεν ξέρω από πού. έναν άνθρωπο που με κοιτούσε λες και ήταν ο γιος μου και ήμουν η μαμά του και ήθελε να παίξουμε. κατέβηκα από το λεωφορείο και με κοιτούσε ακόμα. λες και τον παράτησα. λες και τον εγκατέλειψα. κι ένιωσα τόσο άσχημα. πιο πολύ από πριν. σα να έφταιγα εγώ.

να ταξιδέψουμε μια φορά παρέα.

χαζεύω το ημερολόγιο. έτσι, χωρίς λόγο. δεν το συνηθίζω, αλλά γιατί να μη δω ποιές ημερομηνίες με βολεύουν για να ταξιδέψω; οπουδήποτε. μέχρι να φτάσω στο στόχο. την πόλη που δεν κοιμάται ποτέ. και μοιάζουμε σε αυτό. ούτε γω κοιμάμαι.

εγώ.

εκεί, γύρω στις 6 παρά, λίγα λεπτά πριν βγει ο ήλιος, και λίγα παραπάνω πριν κλείσει τα μάτια της για "βράδυ", το υποσχέθηκε στον εαυτό της. δε θα πλήγωνε ποτέ κανέναν και δε θα κορόιδευε ποτέ κανέναν και δε θα έπαιζε ποτέ με την καρδιά κανενός και δε θα έκανε ποτέ ξανά τίποτα που δε θα ήθελε να της κάνουν. όσο περνούσε από το χέρι της, θα ήταν ένας σωστός άνθρωπος. θα είμαι ένας σωστός άνθρωπος. εγώ.

έπρεπε να είν' απλό.

κάποιες λέξεις δεν ξέρω να τις λέω. ή δεν έχω μάθει να τις λέω. ή δεν έχω συνηθίσει να τις λέω. μου είναι πιο εύκολο να τις γράφω. μου φαίνονται τόσο σημαντικές για να τις "σπαταλάω". όχι πως δεν έχω αισθανθεί ποτέ το νόημά τους, απλώς δε μπορώ να τις χρησιμοποιήσω στο λόγο. σχεδόν ντρέπομαι να τις ξεστομίσω. και αυτό είναι ξεκάθαρο μειονέκτημα. και δεν ξέρω αν και πώς διορθώνεται. κι ας προσπαθώ. κι ας κάνω πρόβες μόνη μου σα μικρό παιδί. τίποτα δεν πετυχαίνει. τη στιγμή που θα είμαι τόσο έτοιμη να νιώσω και να μιλήσω, κάνω τρία βήματα πίσω. νιώθω ευάλωτη και επιτίθεμαι, χωρίς να μου φταίει κανείς. και δεν έχω γνωρίσει άλλον τέτοιο άνθρωπο στη ζωή μου, για να μην ανησυχώ.

ας το πάρουμε στα χέρια μας.

γεννηθήκαμε σε μια κοινωνία που δεν επιλέξαμε, από γονείς που δεν επιλέξαμε, σε μέρος που δεν επιλέξαμε. ανήκουμε σε μια φυλή που επίσης δεν επιλέξαμε, σε χώρα και πόλη που δεν επιλέξαμε. δικαιούμαστε, λοιπόν, να πάρουμε την ευθύνη για όλα τα υπόλοιπα στα χέρια  μας. κι ας μην τα κάνουμε όλα τέλεια, κι ας μην πάρουμε τις σωστές αποφάσεις μια φορά -ή και παραπάνω-, κι ας μη βάλουμε στη ζωή μας τους κατάλληλους ανθρώπους, κι ας απογοητευτούμε, κι ας πέσουμε. δεν πειράζει. και θα το λέω συνέχεια. δεν πειράζει. είμαστε άνθρωποι, κάνουμε λάθη και θα συνεχίσουμε τη ζωή μας όσο καλύτερα γίνεται, μετά από αυτά. και θα προσπαθούμε πάντα. κι ας μην πετυχαίνει. θα σηκωνόμαστε και πάλι από την αρχή. θα ερωτευόμαστε και θα προσπαθούμε να κρατήσει αυτή τη φορά. θα δουλεύουμε πιο συγκεντρωμένοι στη νέα δουλειά, γιατί μας αρέσει πιο πολύ από την παλιά. θα περνάμε περισσότερο χρόνο με τους φίλους μας, γιατί δε θέλουμε να τους χάσουμε, όπως κάναμε παλιότερα. και θα λέμε σε όλους πόσο τους αγαπάμε και πόσο όμορφα περνάμε μαζί τους. και θα το εννοούμε. και όλα θα πάνε όσο καλύτερα γίνεται.

μεθαύριο.

βαρέθηκα τη μίρλα και τη γκρίνια και την απαισιοδοξία. ναι, τα πράγματα στην ελλάδα είναι άσχημα και θα παραμείνουν έτσι. ή θα χειροτερέψουν. και θα ζούμε με λιγότερα χρήματα και λιγότερες ανέσεις και λιγότερες διακοπές. ίσως πάμε κάμπινγκ και αφήσουμε τις ξενοδοχειάρες με τις πισινάρες, αλλά ποιός νοιάζεται; η παρέα έχει σημασία. ίσως ακόμα αδειάζει το ψυγείο πιο εύκολα και δε γεμίζει εξίσου εύκολα. και ίσως να μη μετακινούμαστε με το αυτοκίνητο, γιατί δε θα χουμε λεφτά για βενζίνη, αλλά σιγά, πας παντού με τα Μέσα. ίσως πάψουμε να τρώμε και να πίνουμε έξω, αλλά καλύτερα, θα μαζευόμαστε σε σπίτια φίλων ή και στο δικό μας ακόμα και θα παραγγέλνουμε πίτσα ή -ακόμα καλύτερα- θα τη φτιάχνουμε μόνοι μας.  τι θέλω να πω; δε γεννηθήκαμε πλούσιοι. οι περισσότεροι τουλάχιστον. όπως ζούμε με τα πολλά, θα μάθουμε και με τα λίγα. δόξα τω Θεώ, μια χαρά ευέλικτος είναι ο άνθρωπος και συνηθίζει τις αλλαγές. κι όσοι είναι σε μειονεκτικότερη θέση, μας χρειάζονται. και θα είμαστε εκεί. το έχουμε αποδείξει.  όλα θα πάνε καλά. σίγουρα όχι αύριο. όμως ποιός μπορεί να μιλήσει για "μεθαύριο";

τι είναι ευτυχία;

είναι νύχτα και όπως κάθε νύχτα έχει αρκετό σκοτάδι και αρκετή ησυχία για να σκεφτώ. και σκέφτομαι. είσαι ευτυχισμένη; τι χρειάζεται κανείς για να είναι ευτυχισμένος; και προσπαθώ να στηρίξω την ευτυχία σε άυλα και υλικά. και νομίζω θα τα καταφέρω. •αγαπημένη οικογένεια. με τα πάνω και τα κάτω της. όπως κάθε ζωντανός οργανισμός. δεμένη. χαμογελαστή ή στενοχωρημένη. μα πάντοτε δυνατή, να ξεπερνάει όσα εμφανίζονται στο δρόμο της. •φίλους. πολλούς ή λίγους, δεν έχει σημασία. μικρούς ή μεγάλους. κοντά ή μακρυά. ούτε αυτά έχουν σημασία. φτάνει να είσαι εκεί για κείνους και να είναι εκεί για σένα. •ταίρι. έναν άνθρωπο που θα σε κάνει να χαμογελάς. να γελάς. να κλαις. κάποιον να θαυμάζεις. να έχεις ανάγκη. και να σε έχει κι εκείνος. •να περπατάς, να μιλάς, να ακούς, να βλέπεις. τα "αυτονόητα" που ποτέ δε θα εκτιμήσουμε, παρά μόνο όταν κινδυνεύσουμε να τα χάσουμε (ή τελικά τα χάσουμε) •αγάπη. παντός είδους. η αγάπη είναι ευτυχία σε κάθε της μορφή. κι αν έχουμε τουλάχιστον ένα από αυτά, θεωρούμαστε ευτυχισμένοι. δεν το λέει κανένα βιβλίο και κανένας κανόνας και κανένα πρακτικό. το λέω εγώ, που έχω χάσει δυο ανθρώπους που αγαπούσα, έναν άνθρωπο που ερωτεύτηκα, μία φίλη που τελικά δεν ήταν και τόσο φίλη και που όλα τα υπόλοιπα ήρθαν να καλύψουν μερικά κενά. που δεν καλύπτονται πλήρως, αλλά αυτή είναι η νοστιμιά της ζωής. τελικά είμαστε όλοι ευτυχισμένοι. απλώς παλεύουμε να γίνουμε ακόμη περισσότερο.

*φτου και βγαίνω*

έπρεπε να βγω από το δωμάτιο που θύμιζε εσένα, από το κρεββάτι που θυμόταν εσένα, από το ταβάνι που σκεφτόταν εσένα, από την τηλεόραση που έδειχνε εσένα κι από το ραδιόφωνο που μέχρι πριν λίγους μήνες έπαιζε εσένα. έπρεπε να έχω βγει εδώ και καιρό.

μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου.

όλες οι σχέσεις κάνουν τον κύκλο τους, ο οποίος κλείνει όταν καταλάβουμε ότι "εκείνος" τελικά δεν ήταν αυτό που ψάχναμε. και σίγουρα κανείς ως τώρα δεν ήταν αυτό που έψαχνα. και ευτυχώς(;) ποτέ δε συμβιβάστηκα, όπως έκαναν οι φίλες μου απλά "για να έχουν κάποιον για να τις πηγαινοφέρνει" ή "να έχουν κάποιον να πάνε σινεμά". είναι δυστυχία να μην αγαπάς τους ανθρώπους που έχεις δίπλα σου. μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου.

*εμείς*

έπρεπε απ'το σχολείο ακόμα να μαθαίνουμε να δίνουμε χώρο και χρόνο σ'εκείνους που αγαπάμε κι όχι να το μαντεύουμε. να μάθουμε να μην πιέζουμε, άρα και οι άλλοι να μη μας πιέζουν. και έτσι θα καθόμαστε αγκαλιά στον καναπέ όποτε θέλουμε -δηλαδή πάντα- κι εγώ θα σημειώνω συνταγές απ'την τηλεόραση όταν λείπεις και θα σου μαγειρεύω για να τρώμε όταν θα ρχεσαι. και το καλοκαίρι θα πηγαίνουμε στο νησί σου και θα ξαπλώνουμε για πάντα στην καυτή άμμο. και το χειμώνα, θα πηγαίνουμε στο εξοχικό μου και θ'ανάβουμε το τζάκι και θα καθόμαστε μπροστά του με τις ώρες να μιλάμε και να τραγουδάμε.  ακούγεται υπέροχο. σχεδόν όσο υπέροχο είναι.

*θα έρθει και θα 'ναι κυριακή*

"θα έρθει και θα 'ναι κυριακή", μου έλεγαν οι φίλες μου. ποιός ξέρει γιατί. και πέρασαν τόσες πολλές κυριακές και δεν ήρθε και ποτέ. μη χαλάς τις κυριακές σου για κανέναν. 

γενέθλια.

δε με παίρνουν πια τις νύχτες να μάθουν αν γύρισα σπίτι κι αν είμαι ασφαλής. δε με πήραν καν σήμερα τηλέφωνο να μου πουν χρόνια πολλά. δε σβήσαμε όλοι μαζί την τούρτα και δε βγάλαμε φωτογραφίες, λες και το ήξεραν τις τελευταίες φορές που μου είπε ο καθένας τους ότι αυτή θα είναι η *τελευταία φορά*. κι εγώ έλεγα "έλα ρε παππού/γιαγιά μη λες βλακείες" κι ας μην το πίστευα απόλυτα. ήθελα όμως τόσο πολύ να συμβεί . δε βλέπω φως από το ημιδιάφανο τζάμι της πελώριας δίφυλλης πόρτας του σπιτιού τους. λείπουν. και δε θα είναι ποτέ ξανά εδώ. είναι η πρώτη χρονιά, τα πρώτα γενέθλια, που δεν έχω κανέναν τους. και πονάει. πονάει τόσο, που σχεδόν δεν καταλαβαίνω πια τι διαφορά έχει ο ψυχικός από το σωματικό πόνο.. σα να βλέπεις έναν άνθρωπο κάθε μέρα και ξαφνικά να πάψεις να τον βλέπεις και να ξέρεις ότι δε θα τον ξαναδείς ποτέ. τόσο πονάει. και θα πονάει για πάντα. γιατί ο παππούς και η γιαγιά ήταν για μένα δεύτεροι γονείς. κι αν είναι τόσο δυνατά όλα με κείνους, τρέμω για τη στιγμή που δε θα υπάρχουν πια οι πρώτοι. τ ρ έ μ ω.

όχι εγώ. μια φίλη μου.

ήταν αόρατο. το μόνο που ήξερε γι'αυτό, ήταν ότι την κράταγε πίσω. και το μόνο που δεν ήξερε, ήταν πώς θα το σταματούσε. 
όλοι γύρω προχωρούσαν με αδιανόητα γρήγορους ρυθμούς και αυτό την τρόμαζε όσο τίποτ'άλλο. και παρόλα αυτά, δεν ήθελε να συμβιβαστεί. και δεν ήθελε να συμβαδίζει με κανέναν τους.
κι ενώ πίστευε ότι "η ζωή μας φέρνει όσα είναι γραφτό να ζήσουμε, μας ευνοεί ή μας αδικεί", ήρθε ένας φίλος και της είπε την αλήθεια. η ζωή είμαστε εμείς. και δε θα μας φερθεί κανείς καλά, αν δε φερθούμε εμείς οι ίδιοι όπως θα θέλαμε στον εαυτό μας. με λίγα λόγια, η ζωή δε θα μας φέρει τίποτα από μόνη της. εμείς θα το κυνηγήσουμε και από όνειρο θα το κάνουμε πραγματικότητα. κι αν είμαστε αρκετά τυχεροί και αρκετά πεισματάρηδες θα τα καταφέρουμε. κι ας μας έχει δείξει "η ζωή" κάποιες φορές το αντίθετο.

για *εσάς*.

δε βαρέθηκα το τουίτερ. απλώς κουράστηκα λίγο. παρόλα αυτά, είμαι ευγνώμων που είχα τη δυνατότητα να "βρεθώ" με όλους εσάς και εσείς είστε οι λόγοι που δε θα το έκλεινα, γιατί θα μου έλειπε τρομερά η καθημερινή μας επαφή. και θέλω να το ξέρετε.

όλα θα ήταν αλλιώς:

•αν δεν είχα τη ντίντι να με παίρνει τηλέφωνο κάθε λίγο και λιγάκι να με ρωτάει αν την αγαπάω και να μου λέει ότι της έλειψα.
•αν δεν είχα το λάμπρο να μου λέει γλυκόλογα και στο τέλος να πετάει ένα "καριόλα".
•αν δεν είχα το θάνο να με ζαλίζει(όπως κι εσάς) με το βρωμοτσούλουφο.
•αν δεν είχα το κωνσταντινάκι να τη λέω "πουτανέκλα" και να ξεχνάει ότι μερικές φορές δεν της απαντάω, όπως παλιά που ήμασταν μικρότερη παρέα.
•αν δεν είχα τον τασούλη ν'ανταλλάσσουμε πρόστυχα ντιέμς.
•αν δεν είχα το σπυράκο να μου λέει πόσο θέλει να με γνωρίσει και να νιώθω κι εγώ τα ίδια.
•αν δεν είχα τον τάσο πεκ να μ'αγκαλιάζει και να με φιλάει όλη την ώρα.
•αν δεν είχαμε τη βούλα να ενδιαφέρεται και να μας αγαπάει σαν άλλη μάνα μας.
•αν δεν είχα τη δήμητρα με την τόσο ευγενική ψυχή.
•αν δεν είχα τον θάνο τον πάπιο το γλυκάκι μου.
•αν δεν είχα την αγγελική τη γιατρέσσα να με λέει σνομπ. (πόρνη)
•αν δεν είχα τον αντρέα που ζει την ιστορία που έζησα, ελάχιστα ετεροχρονισμένα.
•αν δεν είχα τον ηρακλή να μιλάει με προφορά και να τον κοροϊδεύω.
•αν δεν είχα το νίκο μου, το γιώργο μου, το μαράκι, την ειρήνη, που υπεραγαπώ και υπερθαυμάζω και έχουν εμπλουτίσει κατά πολύ τις αναμνήσεις μου.
•αν δεν είχα την κοάλα να μου θυμίζει ότι οι φίλες δεν είναι ανάγκη να βλέπονται κάθε μέρα για να μην "ξεχνιούνται".
•αν δεν είχα το μεργουπάκο που είναι σα να τον ξέρω όσο ζω.
•αν δεν είχα το χρήστο να βγαίνουμε και να γκομενίζει και να του κάνω παράπονα.
•αν δεν είχα το θάνο να με παίρνει και να μου παραπονιέται που δεν του λέω να βγούμε.
•αν δεν είχα την καρλάκη τη φωνάρα και την κορμάρα και την ψυχάρα.
•αν δεν είχα το δημήτρη τον *ανόητοοοοοο*.
•αν δεν είχα τη ζαρίφη τη θεά και δεν ακούω κουβέντα.
•αν δεν είχα τη νικολέτα που εκτός από πανέμορφη, αποδείχθηκε ότι είναι πολλά παραπάνω.
•αν δεν είχα τη βίκυ να χανόμαστε με τ'αμάξι στο κολωνάκι μετά το δέστε.
•αν δεν είχα το νικόλα μου, που μου στάθηκε από την αρχή σαν αληθινός φίλος.
•αν δεν είχα το δημήτρη να με υπερασπίζεται όπως θα έκανε κάθε σωστός φίλος.
•αν δεν είχα την άλεξ μου να δίνει λίγο *μπλινγκ* στη βαρετή καθημερινότητα.
•αν δεν είχα τη τζώρτζια να μου θυμίζει το σκοπό που δημιουργήθηκε ο άνθρωπος:την ΑΓΑΠΗ.
•αν δεν είχα τη #fili_mou #fili_tis_kounelas #fili_tis_mamas #fili_olis_tis_oikogeneias
•αν δεν είχα το χρήστο, το δημήτρη, το γιώργο, τη βίκη(με ήτα), το σταύρο, το δημήτρη, τον άρη, το μανώλη, τον ανέστη, την ιωάννα, τη νατάσσα, την ειρήνη, την αργυρώ, το χάρη, το χρήστο, το βαγγέλη, τη sunny, το σπύρο, τον παναγιώτη, το λευτέρη, τη χρύσλα, το χάρη, τη μαίρη και τόσους άλλους, που πραγματικά νομίζεις πως βγάζω τα ονόματα απ'το κεφάλι μου.
κι όμως υπάρχετε. 100 άτομα περίπου που έχω γνωρίσει κι άλλα τόσα που θα ήθελα. 
κακά τα ψέμματα, έχουν αλλάξει οι ζωές μας. η δική μου σίγουρα. και δεν ξέρω γιατί, αλλά νομίζω όφειλα να το γνωστοποιήσω. θα τα ξαναπούμε όταν ηρεμήσει η κατάσταση. :-)

συμφωνία.

εκείνη θα κρατούσε κάτι δικό του,
εκείνος θα κρατούσε κάτι δικό της.
τούτη ήταν η συμφωνία απ'την αρχή.
και την τήρησαν και οι δυο, μόνο που μάλλον στο τέλος έμεινε μόνο η συμφωνία να θυμίζει ότι αυτοί οι δυο κάποτε γνωρίζονταν πολύ καλά.
η συμφωνία, τα αντικείμενα, οι φωτογραφίες και ένας ανεμοστρόβιλος αναμνήσεων. διαστρεβλωμένων, μισών, στραπατσαρισμένων και ημιτελών. αλλά ταυτόχρονα τόσο ολοκληρωμένων.

ώσπου να έρθει το πάντα.

δε θα ξεπεράσω ποτέ το θάνατο του παππού μου. ποτέ όμως. μια μυρωδιά, δυο τρεις λέξεις, το αγαπημένο του φυτό, το αγαπημένο του τραγούδι, η φωτογραφία εδωδίπλα. πάντα κάτι θα έρχεται να μου θυμίσει ότι πάντα θα κλαίω σα μωρό παιδί όποτε τον σκέφτομαι. πάντα πάντα πάντα. το μόνο πάντα που πιστεύω. το μόνο πάντα που θα με ακολουθήσει ως το τέλος. το δικό μου αυτή τη φορά. 

μου λείπεις.

αξιοπρέπεια ueber alles.

όσο υπάρχουν γυναίκες που πηγαίνουν με παντρεμένους, τόσο οι άντρες θα απατούν τις γυναίκες τους.
όσο υπάρχουν άντρες που πηγαίνουν με παντρεμένες, τόσο οι γυναίκες θα απατούν τους άντρες τους.
όσο υπάρχουν παντρεμένοι που απατούν το/τη σύντροφό τους, η κοινωνία αυτή θα είναι βασισμένη σε ένα μεγάλο ψέμμα.
στην ουσία, όλα προέρχονται από εμάς. 
εγώ θα απατήσω το σύντροφό μου, άρα εγώ φταίω.
εγώ θα είμαι το τρίτο πρόσωπο εν γνώσει μου, άρα εγώ φταίω.
εγώ θα καταστρέψω μια  ξένη οικογένεια, άρα εγώ φταίω.
εγώ θα καταστρέψω τη δική μου οικογένεια, άρα εγώ φταίω.
"ΚΑΙ" εγώ φταίω, σε κάθε περίπτωση. όχι αποκλειστικά, αλλά έχω μερίδιο ευθύνης.
σαν άνθρωπος, είμαι από εκείνους που δεν ανέχονται το ψέμμα, και προκειμένου να το προλάβουν, κάνουν μια συμφωνία από την αρχή. θα είμαι εντάξει απεναντί σου και θα είσαι εντάξει απέναντί μου. όταν βαρεθείς να είσαι εντάξει, το διαλάμε. όταν νομίσεις ότι θέλεις κάτι άλλο, το διαλάμε. κανένα πρόβλημα, αρκεί να είμαστε εντάξει.
λατρεύω την περιπέτεια, λατρεύω την αδρεναλίνη στη ζωή, μα όταν η κουβέντα έρχεται στην αξιοπρέπεια και σε πράξεις που την αποδεικνύουν, τότε είμαι κάθετη. από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, γιατί έτσι μεγάλωσα. ή μάλλον έτσι επέλεξα να μεγαλώσω, αφού γύρω μου αυτό δε συνέβαινε. πόσο μάλλον σήμερα, που όλα είναι ρευστά.
και θα μου πεις, πώς μπορείς να είσαι τόσο κάθετη, τη στιγμή που ξέρεις πώς είναι ο έρωτας. πόσο τρομακτικά εύκολα μπορεί να σε παρασύρει. όταν, λοιπόν ο άνθρωπος που έχεις ερωτευτεί έχει οικογένεια(με ή χωρίς παιδιά), τότε επιβάλλεται να κάνεις πίσω. για λόγους ηθικής. κι αν ακόμα έχεις αμφιβολίες, σκέψου πώς θα ταν να υπάρχει τρίτο πρόσωπο στη δική σου σχέση. που θα καταστρέψει τη δική σου οικογένεια.

όταν σκεφτείς ξανά να φύγεις..

είναι ελάχιστες οι φορές που χάνω την ψυχραιμία μου και ακόμη λιγότερες εκείνες που χάνω τον εαυτό μου. που ξεχνάω ποιά είμαι, τι έχω προσφέρει, τι μου έχουν προσφέρει, πόσο σημαντική είμαι για τους δικούς μου ανθρώπους, αλλά βασικά πόσο σημαντικοί είναι οι άνθρωποι μου για μένα. πόσο μετράει η γνώμη τους, πόσο στενοχωριέμαι όταν τους στεναχωρώ και πόσο θα τους στοιχίσει αν κάνω πίσω και με χάσουν. περίπου όσο θα στοίχιζε και σε μένα αν τους έχανα. ή λιγότερο ή περισσότερο, δεν έχει μεγάλη σημασία.
αυτές οι γραμμές καθόλου αλλαζονικές δεν είναι. περισσότερο ανθρώπινες και κυριολεκτικές. 
κανείς δε μπορεί να ζήσει μόνος του. προσωπικά, δε μπορώ να σκεφτώ ούτε μία μέρα χωρίς ανθρώπους δίπλα μου. δεν εκτιμάω πάντοτε ότι όταν μπαίνω σπίτι υπάρχουν δύο ή τρεις άνθρωποι που με ρωτούν πώς πέρασε η μέρα μου. και δεν απαντάω πάντοτε όπως θα ήθελα να απαντήσω. γιατί τους έχω δεδομένους. "θα είναι πάντα εδώ. θα ξέρουν ανά πάσα στιγμή πόσο πολύ τους αγαπάω." πράγματα που στην πραγματικότητα ξέρω ότι δεν ισχύουν.
δεν είναι κακό να ξεσπάς πού και πού, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για έναν άνθρωπο εσωστρεφή με εικόνα εξωστρεφούς. άνθρωπο πιο κλειστό από τους κλειστούς, αλλά ταυτόχρονα πιο κοινωνικό και από τους κοινωνικούς. και δεν ανήκω σε καμία κατηγορία από αυτές απόλυτα. 
δεν είναι κατακριτέο να υψώνεις τη φωνή, αν αυτό σε κάνει καλύτερα. και προς θεού, δεν είναι δακτυλοδεικτούμενος κάποιος που θα κάνει ένα λάθος και θα απολογηθεί. 
όταν σκεφτείς ξανά να φύγεις, να χαθείς για λίγο, να σκεφτείς, βγες από σένα και αναρωτήσου πόσο θα σου έλειπε εσένα αν έφευγε ο άνθρωπός σου.

να ζεις.

δεν είναι δα και το πιο δύσκολο πράγμα της γης να βρεις μια αγκαλιά. μόνο που δε θα είναι "εκείνη". η δική του. η σφιχτή. που σου έκοβε την ανάσα. 
κι αν βρεις παρόμοια, δε θα είναι το ίδιο. ποτέ.
και τι έγινε; 
το μόνο που οφείλεις, είναι ν'αγαπάς εκείνον που θα έρθει. να νιώθεις. ν'ανατριχιάζεις κάθε που σ'αγγίζει. να είναι πάντα σαν τα πρώτα ραντεβού. να μη σκηνοθετείς. να αφήνεσαι. να ζεις.

για όσο χρειαστεί.

εκεί που νιώθω ότι δεν έχω έναν άνθρωπο να του πω με όλη μου τη δύναμη "σαγαπάω", τσουπ, μου έρχονται στο μυαλό όλοι εκείνοι στη ζωή μου που το αξίζουν. και είναι πολλοί. κι αμέσως μετά σκέφτομαι όσους έφυγαν και δε θα το ακούσουν. και όσους το άκουσαν, αλλά δεν έδωσαν δεκάρα.
η ζωή μας κρέμεται από μια κλωστή. κι είναι καλύτερα στο τέλος της ημέρας, τότε που σχεδόν όλους μας πιάνει κάτι περίεργο, να ξέρουμε ότι στις δύσκολες στιγμές μας, θα είναι κάποιος (ή κάποιοι) δίπλα μας. να μας στηρίξει με όποιο τρόπο μπορεί. να μας βοηθήσει. να μας ακούσει. να μας πάρει αγκαλιά. να μείνει δίπλα μας και να συμπληρώνει τη σιωπή μας. για όσο χρειαστεί. για όσο θέλουμε να σωπαίνουμε. και θα έρθει και η δική μας η σειρά να κάνουμε το καθήκον μας. 

τέλος.

είτε θέλουμε είτε δε θέλουμε (μάλλον το δεύτερο), αυτά που έζησα τις δύο τελευταίες μέρες θα τα ζήσουμε όλοι ή τα έχουμε ήδη ζήσει. ή και τα δύο. 
κι εδώ που τα λέμε, αν ήταν να διαλέξουμε, όλοι θα προτιμούσαμε να "φύγει" η γιαγιά ή ο παππούς από τη μαμά ή το μπαμπά. όποια σχέση και να έχεις με εκείνον που φεύγει (που στην προκειμένη περίπτωση η σχέση ήταν η καλύτερη δυνατή), πονάς. πονάς πολύ. σχεδόν δεν αντέχεις τόσο πόνο. αλλά θα περάσει. το ξέρω. το έχω ξαναζήσει, και δυστυχώς θα το ξαναζήσω. όπως όλοι. 
η γιαγιά που έφυγε ήταν η τελευταία μου γιαγιά. κανείς δεν είχε να θυμάται κάτι άσχημο από κείνη, γιατί ήταν ομολογουμένως ο καλύτερος και ο πιο υπομονετικός άνθρωπος που πέρασε από αυτό τον κόσμο. 
ένα βιβλίο έκλεισε.
ένα σπίτι άδειασε.
ένα χαμόγελο έσβησε.
τέλος.

καθίστε στα θρανία σας.

αν η Πολιτική ήταν μάθημα στο σχολείο και με σήκωνε ο καθηγητής να με εξετάσει, θα έλεγα "κύριε, δεν έχω διαβάσει" και θα σώπαινα. πιθανώς στην Έκθεση να μην είχα επίσης διαβάσει, αλλά θα το προσπερνούσα και θα προσπαθούσα να το κρύψω, σκαρφιζόμενη διάφορες προτάσεις που θα έδειχναν το πόσο πολύ προσπαθώ. στην Πολιτική όμως όχι. "δεν έχω διαβάσει", θα έλεγα, με θάρρος μάλλον. γιατί αυτό είναι σημαντικό. όχι πως η Έκθεση δεν είναι, αλλά στην πρώτη, επιβάλλεται να είσαι επαρκώς διαβασμένος.
Ε Π Ι Β Α Λ Λ Ε Τ Α Ι.
σαν αδιάβαστη, λοιπόν, θα καθόμουν στο θρανίο μου και δε θα έλεγα κουβέντα. γιατί δε θα ξερα. κι αν άνοιγα το στόμα μου και έλεγα ασυναρτησίες, θα είχα ευθύνη τεράστια απέναντι στο ακροατήριο. γιατί η Πολιτική είναι μάθημα βαρύτητας. 
οι πιο άμυαλοι συμμαθητές μου, και πιο τολμηροί, αλλά κυρίως πιο άμυαλοι, θα έλεγαν διάφορες μπούρδες για να κρύψουν την αδιαβασιά και την ασχετοσύνη τους. όμως θα μιλούσαν, χωρίς επίγνωση της σημαντικότητας των λέξεών τους. λες και ξαφνικά θα ερχόταν η επιφοίτηση και θα μάθαιναν Πολιτική σε δύο δευτερόλεπτα και μάλιστα τόσο καλά, ώστε να είναι έτοιμοι να εκφράσουν τις απόψεις τους δημόσια. 
αποτέλεσμα θα ήταν αυτό που διαβάζουμε όλοι μας σήμερα στο τουίτερ. παραπληροφόρηση. χάος.

μαμά.

η μαμά μου είναι ηρωίδα. όπως και κάθε μαμά. δύο παιδιά έκανε, μα στην πορεία βρέθηκε με τέσσερα. τον αδερφό μου, εμένα, τον παππού και τη γιαγιά. ο παππούς στα 90 του, έμεινε με ένα πόδι στο κρεββάτι για ένα χρόνο, που πέρασε κυριολεκτικά αργά και βασανιστικά. η μαμά ήταν πάντα εκεί. μέχρι που τον χάσαμε.
η γιαγιά εδώ και δύο εβδομάδες έχει αρχίσει και γίνεται παιδί. κοιμάται συνέχεια, μπερδεύει τη μέρα με τη νύχτα, ρωτάει διάφορα πράγματα. και η μαμά κάνει τα πάντα. είναι υπομονετική, όπως κάθε μάνα με το παιδί της. μπορεί να ανησυχεί υπερβολικά, όπως κάθε μαμά, άλλωστε. μπορεί να με νευριάζει. μπορεί να διαφωνούμε σε μερικά πράγματα. δεν παύει όμως να είναι υπόδειγμα ανθρώπου και γονιού. όταν γίνω μάνα, θέλω να μοιάσω στη δική μου. 

οι μεν και οι δε.

από τη μία έχουμε *αυτούς*. 
είναι οι άνθρωποι που δε σταματούν να σε απογοητεύουν. κάθε τους κίνηση, κάθε τους λέξη, ακόμα και κάθε σκέψη αν γινόταν, θα μας έκανε να μετανιώνουμε τη στιγμή που τους βάλαμε στη ζωη μας(ή που πήραν μόνοι τους την πρωτοβουλία και ήρθαν). λένε μεγάλα λόγια, που όμως δεν τα εννοούν. ή τα εννοούν για λίγο. ή -διάολε- τα λένε τόσο πειστικά που στο τέλος νομίζουν και οι ίδιοι ότι τα πιστεύουν. αλλά τίποτα. ψέμματα. μας κορόιδεψαν. έπαιξαν.
όμως, για δες, έχουμε κι *αυτούς*.
είναι οι άλλοι. οι άνθρωποί μας. ωραίοι άνθρωποι. τους θέλουμε δίπλα μας. μας κάνουν να αισθανόμαστε υπέροχα. κανείς άλλος δεν τα καταφέρνει τόσο καλά. είναι κοντά, κι απ'ότι φαίνεται θα μείνουν εκεί. θα προσπαθούν παράλληλα με μας να διατηρήσουν ό,τι υπάρχει μεταξύ μας. 
κράτα τους δεύτερους στη ζωή σου. από δω και πέρα. από σήμερα. θα το κάνω κι εγώ και θα ρθω να σου πω τ'αποτελέσματα.

"οξυγόνο υπάρχει".

*κι όχι ότι δεν υπήρχε οξυγόνο στο δωμάτιο. απλά ήθελε ν'ανοίξει το παράθυρο να μπει φρέσκος αέρας στο μυαλό της.
είχε προηγηθεί καταιγίδα και είχε ψιχαλίσει νωρίτερα και είχε βρέξει κανένα δεκάωρο πιο πριν και έπεσαν κάτι αστραπές και κάτι τέτοια τρομακτικά πράγματα. καθάρισε ο τόπος, όμως ένιωθε ότι όλα ήταν ακόμα βρώμικα. τι έφταιγε άραγε; *

η τζώρτζια.

έλεγα "άσε, μη γράψεις για τη τζώρτζια, το κάνουν άλλοι καλύτερα από σένα".
μα τελικά δεν είναι διαγωνισμός. δεν έχει σημασία ποιός θα βάλει στη σειρά τις πιο εντυπωσιακές λέξεις. σημασία έχει να νιώσεις. να νιώσεις σε όλο σου το είναι την αγάπη που τρέφεις για τη τζώρτζια. να νιώσεις την ανάγκη να την πνίξεις από λατρεία.
είναι τόσο φωτεινή, που θα λεγε κανείς ότι τη βλέπεις απ'τη σελήνη. στο μπλόγκ της (εδώ δηλαδή) θα βρεις τα πάντα για κείνη. εγώ θα καταγράψω μόνο τη δική μου εμπειρία μαζί της. ένα μικρό της κομμάτι βασικά.

"για μένα δε λέει κανείς κάτι κακό, γιατί είμαι άρρωστη" είπε, εκτός των άλλων. και το σκεφτόμουν για μέρες-και ακόμα. μα δεν είναι έτσι. πώς γίνεται να μην την αγαπήσεις; είναι ευγενική. είναι γλυκιά. έχει την πιο όμορφη ψυχή του σύμπαντος και το πιο αγαπησιάρικο χαμόγελο. πρέπει να είσαι τυφλός για να μην τα δεις όλα αυτά.

για δες πόσο την αγαπάει το σύμπαν ολάκερο. <3



Κ*Α*Λ*Ο Τ*Α*Ξ*Ι*Δ*Ι <3

μια συνήθεια ήταν κι αυτό.

μόλις τελειώσει ο έρωτας, έρχεται η συνήθεια. 
συνήθισα εμένα. ερωτευμένη.
συνήθισα να φέρνω στο μυαλό μου εκείνον όταν ακούω μουσική.
συνήθισα να έχω εκείνη την ευχάριστη μελαγχολία μέχρι να τον ξαναδώ.
συνήθισα κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ να βλέπω τις φωτογραφίες μας.
συνήθισα να μιλάω για κείνον.
και τώρα που όλα αυτά τελείωσαν, συνειδητοποίησα ότι είχαν τελειώσει καιρό πριν, απλά δεν το είχα καταλάβει. ή τέλοσπάντων δεν ήθελα να το δεχτώ. δεν είναι κακό. συμβαίνει.
συνέρχομαι. συνήλθα.