είναι πράγματα που δε λέγονται από κοντά..είναι σκέψεις τυλιγμένες σε χαρτί..είναι στιγμές που θέλω να βγω και να φωνάξω..και είναι ΕΔΩ που βρίσκω διέξοδο..

Τρίτη 20 Μαρτίου 2012

για *εσάς*.

δε βαρέθηκα το τουίτερ. απλώς κουράστηκα λίγο. παρόλα αυτά, είμαι ευγνώμων που είχα τη δυνατότητα να "βρεθώ" με όλους εσάς και εσείς είστε οι λόγοι που δε θα το έκλεινα, γιατί θα μου έλειπε τρομερά η καθημερινή μας επαφή. και θέλω να το ξέρετε.

όλα θα ήταν αλλιώς:

•αν δεν είχα τη ντίντι να με παίρνει τηλέφωνο κάθε λίγο και λιγάκι να με ρωτάει αν την αγαπάω και να μου λέει ότι της έλειψα.
•αν δεν είχα το λάμπρο να μου λέει γλυκόλογα και στο τέλος να πετάει ένα "καριόλα".
•αν δεν είχα το θάνο να με ζαλίζει(όπως κι εσάς) με το βρωμοτσούλουφο.
•αν δεν είχα το κωνσταντινάκι να τη λέω "πουτανέκλα" και να ξεχνάει ότι μερικές φορές δεν της απαντάω, όπως παλιά που ήμασταν μικρότερη παρέα.
•αν δεν είχα τον τασούλη ν'ανταλλάσσουμε πρόστυχα ντιέμς.
•αν δεν είχα το σπυράκο να μου λέει πόσο θέλει να με γνωρίσει και να νιώθω κι εγώ τα ίδια.
•αν δεν είχα τον τάσο πεκ να μ'αγκαλιάζει και να με φιλάει όλη την ώρα.
•αν δεν είχαμε τη βούλα να ενδιαφέρεται και να μας αγαπάει σαν άλλη μάνα μας.
•αν δεν είχα τη δήμητρα με την τόσο ευγενική ψυχή.
•αν δεν είχα τον θάνο τον πάπιο το γλυκάκι μου.
•αν δεν είχα την αγγελική τη γιατρέσσα να με λέει σνομπ. (πόρνη)
•αν δεν είχα τον αντρέα που ζει την ιστορία που έζησα, ελάχιστα ετεροχρονισμένα.
•αν δεν είχα τον ηρακλή να μιλάει με προφορά και να τον κοροϊδεύω.
•αν δεν είχα το νίκο μου, το γιώργο μου, το μαράκι, την ειρήνη, που υπεραγαπώ και υπερθαυμάζω και έχουν εμπλουτίσει κατά πολύ τις αναμνήσεις μου.
•αν δεν είχα την κοάλα να μου θυμίζει ότι οι φίλες δεν είναι ανάγκη να βλέπονται κάθε μέρα για να μην "ξεχνιούνται".
•αν δεν είχα το μεργουπάκο που είναι σα να τον ξέρω όσο ζω.
•αν δεν είχα το χρήστο να βγαίνουμε και να γκομενίζει και να του κάνω παράπονα.
•αν δεν είχα το θάνο να με παίρνει και να μου παραπονιέται που δεν του λέω να βγούμε.
•αν δεν είχα την καρλάκη τη φωνάρα και την κορμάρα και την ψυχάρα.
•αν δεν είχα το δημήτρη τον *ανόητοοοοοο*.
•αν δεν είχα τη ζαρίφη τη θεά και δεν ακούω κουβέντα.
•αν δεν είχα τη νικολέτα που εκτός από πανέμορφη, αποδείχθηκε ότι είναι πολλά παραπάνω.
•αν δεν είχα τη βίκυ να χανόμαστε με τ'αμάξι στο κολωνάκι μετά το δέστε.
•αν δεν είχα το νικόλα μου, που μου στάθηκε από την αρχή σαν αληθινός φίλος.
•αν δεν είχα το δημήτρη να με υπερασπίζεται όπως θα έκανε κάθε σωστός φίλος.
•αν δεν είχα την άλεξ μου να δίνει λίγο *μπλινγκ* στη βαρετή καθημερινότητα.
•αν δεν είχα τη τζώρτζια να μου θυμίζει το σκοπό που δημιουργήθηκε ο άνθρωπος:την ΑΓΑΠΗ.
•αν δεν είχα τη #fili_mou #fili_tis_kounelas #fili_tis_mamas #fili_olis_tis_oikogeneias
•αν δεν είχα το χρήστο, το δημήτρη, το γιώργο, τη βίκη(με ήτα), το σταύρο, το δημήτρη, τον άρη, το μανώλη, τον ανέστη, την ιωάννα, τη νατάσσα, την ειρήνη, την αργυρώ, το χάρη, το χρήστο, το βαγγέλη, τη sunny, το σπύρο, τον παναγιώτη, το λευτέρη, τη χρύσλα, το χάρη, τη μαίρη και τόσους άλλους, που πραγματικά νομίζεις πως βγάζω τα ονόματα απ'το κεφάλι μου.
κι όμως υπάρχετε. 100 άτομα περίπου που έχω γνωρίσει κι άλλα τόσα που θα ήθελα. 
κακά τα ψέμματα, έχουν αλλάξει οι ζωές μας. η δική μου σίγουρα. και δεν ξέρω γιατί, αλλά νομίζω όφειλα να το γνωστοποιήσω. θα τα ξαναπούμε όταν ηρεμήσει η κατάσταση. :-)

Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012

συμφωνία.

εκείνη θα κρατούσε κάτι δικό του,
εκείνος θα κρατούσε κάτι δικό της.
τούτη ήταν η συμφωνία απ'την αρχή.
και την τήρησαν και οι δυο, μόνο που μάλλον στο τέλος έμεινε μόνο η συμφωνία να θυμίζει ότι αυτοί οι δυο κάποτε γνωρίζονταν πολύ καλά.
η συμφωνία, τα αντικείμενα, οι φωτογραφίες και ένας ανεμοστρόβιλος αναμνήσεων. διαστρεβλωμένων, μισών, στραπατσαρισμένων και ημιτελών. αλλά ταυτόχρονα τόσο ολοκληρωμένων.

Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

ώσπου να έρθει το πάντα.

δε θα ξεπεράσω ποτέ το θάνατο του παππού μου. ποτέ όμως. μια μυρωδιά, δυο τρεις λέξεις, το αγαπημένο του φυτό, το αγαπημένο του τραγούδι, η φωτογραφία εδωδίπλα. πάντα κάτι θα έρχεται να μου θυμίσει ότι πάντα θα κλαίω σα μωρό παιδί όποτε τον σκέφτομαι. πάντα πάντα πάντα. το μόνο πάντα που πιστεύω. το μόνο πάντα που θα με ακολουθήσει ως το τέλος. το δικό μου αυτή τη φορά. 

μου λείπεις.

αξιοπρέπεια ueber alles.

όσο υπάρχουν γυναίκες που πηγαίνουν με παντρεμένους, τόσο οι άντρες θα απατούν τις γυναίκες τους.
όσο υπάρχουν άντρες που πηγαίνουν με παντρεμένες, τόσο οι γυναίκες θα απατούν τους άντρες τους.
όσο υπάρχουν παντρεμένοι που απατούν το/τη σύντροφό τους, η κοινωνία αυτή θα είναι βασισμένη σε ένα μεγάλο ψέμμα.
στην ουσία, όλα προέρχονται από εμάς. 
εγώ θα απατήσω το σύντροφό μου, άρα εγώ φταίω.
εγώ θα είμαι το τρίτο πρόσωπο εν γνώσει μου, άρα εγώ φταίω.
εγώ θα καταστρέψω μια  ξένη οικογένεια, άρα εγώ φταίω.
εγώ θα καταστρέψω τη δική μου οικογένεια, άρα εγώ φταίω.
"ΚΑΙ" εγώ φταίω, σε κάθε περίπτωση. όχι αποκλειστικά, αλλά έχω μερίδιο ευθύνης.
σαν άνθρωπος, είμαι από εκείνους που δεν ανέχονται το ψέμμα, και προκειμένου να το προλάβουν, κάνουν μια συμφωνία από την αρχή. θα είμαι εντάξει απεναντί σου και θα είσαι εντάξει απέναντί μου. όταν βαρεθείς να είσαι εντάξει, το διαλάμε. όταν νομίσεις ότι θέλεις κάτι άλλο, το διαλάμε. κανένα πρόβλημα, αρκεί να είμαστε εντάξει.
λατρεύω την περιπέτεια, λατρεύω την αδρεναλίνη στη ζωή, μα όταν η κουβέντα έρχεται στην αξιοπρέπεια και σε πράξεις που την αποδεικνύουν, τότε είμαι κάθετη. από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, γιατί έτσι μεγάλωσα. ή μάλλον έτσι επέλεξα να μεγαλώσω, αφού γύρω μου αυτό δε συνέβαινε. πόσο μάλλον σήμερα, που όλα είναι ρευστά.
και θα μου πεις, πώς μπορείς να είσαι τόσο κάθετη, τη στιγμή που ξέρεις πώς είναι ο έρωτας. πόσο τρομακτικά εύκολα μπορεί να σε παρασύρει. όταν, λοιπόν ο άνθρωπος που έχεις ερωτευτεί έχει οικογένεια(με ή χωρίς παιδιά), τότε επιβάλλεται να κάνεις πίσω. για λόγους ηθικής. κι αν ακόμα έχεις αμφιβολίες, σκέψου πώς θα ταν να υπάρχει τρίτο πρόσωπο στη δική σου σχέση. που θα καταστρέψει τη δική σου οικογένεια.

Κυριακή 11 Μαρτίου 2012

όταν σκεφτείς ξανά να φύγεις..

είναι ελάχιστες οι φορές που χάνω την ψυχραιμία μου και ακόμη λιγότερες εκείνες που χάνω τον εαυτό μου. που ξεχνάω ποιά είμαι, τι έχω προσφέρει, τι μου έχουν προσφέρει, πόσο σημαντική είμαι για τους δικούς μου ανθρώπους, αλλά βασικά πόσο σημαντικοί είναι οι άνθρωποι μου για μένα. πόσο μετράει η γνώμη τους, πόσο στενοχωριέμαι όταν τους στεναχωρώ και πόσο θα τους στοιχίσει αν κάνω πίσω και με χάσουν. περίπου όσο θα στοίχιζε και σε μένα αν τους έχανα. ή λιγότερο ή περισσότερο, δεν έχει μεγάλη σημασία.
αυτές οι γραμμές καθόλου αλλαζονικές δεν είναι. περισσότερο ανθρώπινες και κυριολεκτικές. 
κανείς δε μπορεί να ζήσει μόνος του. προσωπικά, δε μπορώ να σκεφτώ ούτε μία μέρα χωρίς ανθρώπους δίπλα μου. δεν εκτιμάω πάντοτε ότι όταν μπαίνω σπίτι υπάρχουν δύο ή τρεις άνθρωποι που με ρωτούν πώς πέρασε η μέρα μου. και δεν απαντάω πάντοτε όπως θα ήθελα να απαντήσω. γιατί τους έχω δεδομένους. "θα είναι πάντα εδώ. θα ξέρουν ανά πάσα στιγμή πόσο πολύ τους αγαπάω." πράγματα που στην πραγματικότητα ξέρω ότι δεν ισχύουν.
δεν είναι κακό να ξεσπάς πού και πού, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για έναν άνθρωπο εσωστρεφή με εικόνα εξωστρεφούς. άνθρωπο πιο κλειστό από τους κλειστούς, αλλά ταυτόχρονα πιο κοινωνικό και από τους κοινωνικούς. και δεν ανήκω σε καμία κατηγορία από αυτές απόλυτα. 
δεν είναι κατακριτέο να υψώνεις τη φωνή, αν αυτό σε κάνει καλύτερα. και προς θεού, δεν είναι δακτυλοδεικτούμενος κάποιος που θα κάνει ένα λάθος και θα απολογηθεί. 
όταν σκεφτείς ξανά να φύγεις, να χαθείς για λίγο, να σκεφτείς, βγες από σένα και αναρωτήσου πόσο θα σου έλειπε εσένα αν έφευγε ο άνθρωπός σου.

Σάββατο 10 Μαρτίου 2012

να ζεις.

δεν είναι δα και το πιο δύσκολο πράγμα της γης να βρεις μια αγκαλιά. μόνο που δε θα είναι "εκείνη". η δική του. η σφιχτή. που σου έκοβε την ανάσα. 
κι αν βρεις παρόμοια, δε θα είναι το ίδιο. ποτέ.
και τι έγινε; 
το μόνο που οφείλεις, είναι ν'αγαπάς εκείνον που θα έρθει. να νιώθεις. ν'ανατριχιάζεις κάθε που σ'αγγίζει. να είναι πάντα σαν τα πρώτα ραντεβού. να μη σκηνοθετείς. να αφήνεσαι. να ζεις.