είναι πράγματα που δε λέγονται από κοντά..είναι σκέψεις τυλιγμένες σε χαρτί..είναι στιγμές που θέλω να βγω και να φωνάξω..και είναι ΕΔΩ που βρίσκω διέξοδο..

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

μπερδεγουέι, αλλά ποιός νοιάζεται, έχουμε τον #TolisLovedMaria.

ήξερα από μικρή ότι ασπούμε θα ζω όπως ζω, θα έχω φίλους και τέτοια. υποθέτω. θα βγαίνουμε για καφέ και το βράδυ για ποτάκι -τα βλεπα στις ταινίες και μαρέσανε- αλλά δεν είχα δει πουθενά ανθρώπους Σάββατο βράδυ με τσάι και πίτσα (που άμα γουστάρεις πολύ, ταιριάζουν γάντι) μπροστά στην τηλεόραση ή στο μπαλκόνι να κοιτάνε τα "κορίτσια" και να φτιάχνουν ιστορίες.
και σήμερα είπα "ο φίλος μου", αναφερόμενη στο μπόιφρεντ και ένιωσα 70. και ο κολλητός μου έχει γκόμενο κι όχι γκόμενα και είναι πολύ νορμάλ στα μάτια μου. και οι φίλοι μας θα χουν γκόμενους και πάλι θα είμαστε πολύ οκέι με αυτό κάποτε, θα δεις. πολύ τους αγαπάμε που έχουν τα κότσια να ζήσουν όπως θέλουν κι όχι όπως θέλει η μαμά. κι αυτά τα "τι θα πει η γειτονιά" πόσο ξεπερασμένα. αλλά θα υπάρχουν φορέβερ.
και ωχ, κοίτα, αυτόν τον έχω δει στην τηλεόραση και τσουπ! είστε φίλοι. και δεν παύει να βγαίνει στην τηλεόραση, αλλά τον βλέπεις χωρίς αυτή να τον ορίζει. και ωχ, αυτή τραγουδάει με τον τάδε και τσουπ! είστε φίλες. και πάλι δεν παύει να τραγουδάει, αλλά εσύ ακούς τη φωνή της καθημερινότητάς της κι όχι αυτή της πίστας. είδες πόσο απλό;
όλα είναι απλά. μέχρι να φύγει απ'τη ζωή κάποιος δικός σου. τότε όλα είναι σύνθετα και δύσκολα και δεν καταλαβαίνεις πώς γίνεται, πώς είναι δυνατό να συνεχίσεις χωρίς αυτόν. σου λείπει, έστω κι αν έφυγε πριν ένα λεπτάκι τοσοδά. αυτό είναι το μόνο που αξίζει τα δάκρυά σου. εντάξει, κι άλλα λίγα τέτοια. ασπούμε το γράμμα του εξάχρονου που λίγο πριν το σκοτώσει ο 20άχρονος προβληματικός τύπος του κονέκτικατ, έγραψε γράμμα στη μαμά του ότι θα την αγαπάει απ'τον παράδεισο. αυτά είναι. πολύ σημαντικό πράμα η αγάπη στη ζωή μας.
καληνύχτα. μην ξεχάσεις ποτέ τον Αποστόλη. #TolisLovedMaria

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012

εγώ τα μάτια ήθελα να κλείσω μόνο.

μα να, εγώ ήθελα να κοιμηθώ κι έκλεισα και τα μάτια, αλλά δες εκεί δεξιά ένα αστέρι και δίπλα μια κίτρινη ομπρέλα. γυρνάει και η σελίδα, κυνηγιούνται δυο μαύρα σκυλιά σ'ένα πελώριο γήπεδο γεμάτο οπαδούς με μαύρες φανέλες -ποιά ομάδα να παίζει;-.
πιο κει, και ανάμεσα στις χρυσοκόκκινες γιρλάντες που στροβιλίζονται ακατάπαυστα στο καπάκι των ματιών μου -μα πώς το κάνουν;- , βλέπω μια κιθάρα με διάφανες χορδές -παίξε λίγο αλκίνοο να κοιμηθούμε- και παρακεί μια θάλασσα το βράδυ, που μόνο το δρόμο του φεγγαριού να κοιτάξεις πάνω της και μέσα της, πάει η νύχτα, έφυγε. και λίγο νιώθω πως είμαι σ'αεροπλάνο και κοιτάζω από ψηλά, ακόμα νύχτα, μερικά φωτάκια λευκά και ασημένια και απέραντος ουρανός.
απλώς θυμήσου πως προσπάθησα να κοιμηθώ απόψε. αλλά κάπως δε μου βγαίνει.