είναι πράγματα που δε λέγονται από κοντά..είναι σκέψεις τυλιγμένες σε χαρτί..είναι στιγμές που θέλω να βγω και να φωνάξω..και είναι ΕΔΩ που βρίσκω διέξοδο..

Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015

εγώ δεν είμαι για σένα, γιατί εσύ δεν είσαι για μένα.

Το δοκίμασα. Το προσπάθησα. Όμως εγώ δεν είμαι για ραντεβουδάκια στο αυτοκίνητο. Εγώ δεν είμαι για πέντε φορές. Δεν είμαι για λιμανάκια και σκοτάδια και αγκαλίτσες και φιλάκια στα απόμερα. Δεν είμαι για παιχνίδια με δεμένα μάτια. Δεν είμαι για όσο και οπότε. 

Εγώ είμαι για πάντα. Είμαι για τα φωτεινά. Για βόλτες, για ξεκάθαρα, για ελεύθερα, για ορθάνοιχτα. Για κουβέντες στο σαλόνι, για φιλιά στο δρόμο και στο σπίτι και σε κόσμο και παντού. Δεν κρύβομαι, δε σε κρύβω, δε θέλω να με κρύβεις. Θέλω να το φωνάζουμε και για την ακρίβεια θέλω να μπορούμε αν θέλουμε να το φωνάξουμε. Θέλω να μη θέλουμε να το φωνάζουμε, απλά να μπορούμε. 

Εγώ δεν είμαι για σένα, γιατί εσύ δεν είσαι για μένα. Λυπάμαι, αλλά έχω αλλάξει. Και αν ήμουν αυτό που ήθελες, θα με μισούσα.

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2015

αλλάζεις, αλλάζεις..

Είναι ξεκάθαρα περίοδος μεγάλων αλλαγών στη ζωή μου. Μεγάλων, σημαντικών, κρίσιμων. Παίρνω πτυχίο, κάνω ένα γερό "ξεσκαρτάρισμα" αναφορικά με τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι, παίρνω εξαιρετικά βαρυσήμαντες αποφάσεις για το μέλλον. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, λοιπόν, που η ζωή μου εμφανίζει διάφορους ανθρώπους μπροστά μου, που πιθανότατα δε θα ξανασυναντήσω ποτέ, αλλά αλλάζουν για πάντα τη ζωή μου. 

Υπήρξα άδικη με κάποιον και τα πράγματα ήρθαν έτσι ώστε να ξαναβρεθούμε και να επανορθώσω. Και αντί να τελειώσουν όλα εκεί, κάτι φάνηκε απίστευτα γενναιόδωρο μαζί μου και έβαλε αυτό το άτομο να μου πει τις εξής καταπληκτικές φράσεις :

are you ready to put yourself in front of your insecurities?

let's play a Q and A. Afroditi, you go first. What makes you happy? 

Γράφοντάς τες αυτή τη στιγμή και διαβάζοντάς τες, δεν έχω ιδέα γιατί είναι τόσο πια σημαντικές για μένα. Εκείνο όμως το βράδυ που ειπώθηκαν, κάτι άλλαξε μέσα μου. Αφενός με τη δεύτερη ερώτηση ξέσπασα σε κλάματα, αφετέρου ξαφνικά ένιωσα υπέροχα. Άλλαξα μέσα σε δευτερόλεπτα, κατάλαβα. Ένιωσα. Κατάλαβα! Πόσο ευγνώμων θα του είμαι παντοτινά!

Και μετά, έρχεται εκείνος. Γλυκός, ευγενικός, που κοκκινίζει όταν τον εκθειάζουν, που δεν κρίνει, που είναι ανοιχτό βιβλίο, που χαμογελά και λαμποκοπά ο τόπος όλος. Που ήρθε στη ζωή μου τη συγκεκριμένη στιγμή, για πέντε μέρες, για να μου δείξει ότι ναι, ακόμα υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι. 

Μετά από πολύ καιρό, βρίσκω ξανά σιγά σιγά τη γαλήνη στην ψυχή μου. 

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2015

τελικά, δεν υπάρχουν κακοί άνθρωποι.

Το πιο εύκολο πράγμα είναι να παραδεχθώ ότι εντάξει, υπάρχουν πάρα πολύ κακοί άνθρωποι που δεν τους ενδιαφέρει τίποτα, που θα σου καταστρέψουν τη ζωή γιατί έτσι γουστάρουν, που θα σε φέρουν στα όριά σου, που δε θα υπολογίσουν τίποτα, που θα ξεχάσουν την ανατροφή τους, που θα σε κάνουν να χάσεις την πίστη σου στην ανθρωπότητα, που θα σε αλλοιώσουν. Και στην αρχή αυτό έκανα. Τα έριχνα πάνω τους. Τα λάθη τους, τα ψέματά τους, τις κακές πράξεις τους, τις επικίνδυνες πράξεις τους, τις εγκληματικές πράξεις τους.

Έπρεπε να συναντήσω μερικούς τέτοιους ανθρώπους στη ζωή μου, δεσμούς, φίλους, γνωστούς, για να αντιληφθώ τι πραγματικά συμβαίνει. Να φύγω μερικές φορές από κοντά τους, όχι πάντα συνειδητά, αλλά πια ναι, εντελώς συνειδητά, για να αντιληφθώ τα λάθη και τα σωστά μου.
Όταν φεύγεις από μία κατάσταση σχετικά εύκολα, υπάρχει πιθανότητα να μην το κάνεις με το 100% του εαυτού σου. Απλά φεύγει ένα κομμάτι σου, αρνείσαι να μείνεις σε αυτό το άρρωστο σκηνικό και απλά αλλάζεις σελίδα. Είναι όντως συνειδητό; Θα δείξει. Πρέπει με κάποιον τρόπο ν' αντιληφθείς ότι το κακό που σου προκαλούν δεν είναι απαραίτητα προσωπική υπόθεση. Δεν το προκαλούν σε σένα. Το προκαλούν γενικώς. Σε όποιον βρεθεί μπροστά τους. Δεν ΣΟΥ λένε ψέματα. Λένε απλά ψέματα. Παντού, σε όλους. Και αυτό είναι ασθένεια. Είναι αρρώστια να λες ψέματα. Είναι αρρώστια να ζεις μέσα σε ένα ψέμα, να πιστεύεις και εσύ ο ίδιος τις ιστορίες που σκαρφίζεσαι είτε στο δευτερόλεπτο είτε μετά από σκέψη ωρών. Είναι αρρώστια που χρειάζεται γιατρό για να ξεπεραστεί, αν ποτέ ξεπεραστεί. Κι αν αποφασίσεις ότι είναι ασθένεια και δεν έχεις τις γνώσεις και την ικανότητα να την πολεμήσεις μαζί με το φορέα της, καλύτερα να κάνεις πίσω. Δε φεύγεις από το πρόβλημα από φόβο. Δε φεύγεις επειδή είσαι δειλός, δεν είσαι κακός άνθρωπος, δεν είσαι κακός φίλος, δεν είσαι εγωιστής. Απλά, για μία φορά στη ζωή σου, πρέπει να αντιληφθείς ότι όταν δεν ξέρεις τον τρόπο να βοηθήσεις, καλύτερα να μη βοηθήσεις. Κι όταν ο άλλος δε δέχεται ή δε σου ζητάει βοήθεια, δεν τον πιέζεις να τη δεχθεί. Είναι σαν να χτυπάς καθημερινά σε έναν τοίχο και να γεμίζεις το πάτωμα με αίματα. Πληγώνεις και πληγώνεσαι, επειδή απλά δεν παραδέχεσαι ότι δε χρειάζονται ή δε ζητούν τη βοήθεια που τόσο θες να προσφέρεις.

Δεν υπάρχουν κακοί άνθρωποι. Όλοι μας γεννηθήκαμε με ό,τι πιο καλό και όμορφο έχει υπάρξει ποτέ. Μετέπειτα, οι γονείς και το περιβάλλον μας διαμορφώνουν. Δεν υπάρχουν κακοί άνθρωποι. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν περάσει άσχημα. Εκεί έξω υπάρχει πολύς πόνος. Και το ότι δεν έχεις πονέσει εσύ μέχρι στιγμής, τ' ότι δεν έχεις φάει γερά χαστούκια, το ότι δεν έχεις ζήσει πολύ δραματικές καταστάσεις στη ζωή σου, δε σημαίνει ότι δεν είσαι ψημένος. Ίσα ίσα. Σημαίνει ότι εκείνος, ο "κακός" είναι νέα ψυχή, πρέπει να περάσει από ορισμένες καταστάσεις, πρέπει να μάθει πράγματα που εσύ ήδη γνωρίζεις. Και με όλη εκείνη τη σοφία, πρέπει να τον συμβουλεύσεις, να τον βοηθήσεις, να τον κατευθύνεις. Αν μπορείς και αν το θέλει. Αν δε θέλει, κάνεις πίσω. Αν δε βλέπει πόσο κακό προξενεί, τότε χρειάζεται κάποιον ειδικό. Δεν είσαι ειδικός, δε μπορείς να σώσεις όλο τον κόσμο. Ίσως μπορείς να σώσεις μερικούς ανθρώπους. Εκείνους που μπορείς, να τους σώσεις. Ίσως μπήκες στη ζωή τους γι' αυτό το λόγο.


Κι αν δυσκολεύεσαι να συγχωρέσεις, το καταλαβαίνω. Κι εγώ δυσκολεύομαι. Όμως τώρα που ξέρω, είναι πιο εύκολο. Να ξεχάσω; Δεν πρόκειται. Πρέπει να θυμόμαστε για να μην την πατήσουμε ξανά. Οφείλουμε να θυμόμαστε. Αλλά κάποτε να τους συγχωρέσουμε όλους εκείνους. Θα τους συγχωρέσουμε.

Παρασκευή 10 Ιουλίου 2015

Ένα μικρό "ευχαριστώ".

   

     Έχω την τύχη και ευλογία να γνωρίζω έναν πολύ σοφό και σπάνιο άνθρωπο, έναν μέντορα και δάσκαλο, έναν άνθρωπο με ατελείωτες εγκυκλοπαιδικές και ιστορικές γνώσεις και απόψεις, ένα κινητό σχολείο.

     Σε μία συζήτηση περί ατελειών του χαρακτήρα των ανθρώπων, αποφάσισα να εκμυστηρευτώ ένα βασικό μου, για μένα, ελάττωμα, μήπως και φύγει από πάνω και μέσα μου.
"Ξέρεις, τα τελευταία χρόνια έχω ένα κακό συνήθειο. Ξεπερνάω με ιδιαίτερη ευκολία, σχεδόν αυτόματα, ορισμένα περιστατικά που με ενοχλούν. Είναι σαν να τα βάζω στην άκρη, νιώθω σαν να μην τα έζησα εγώ, αλλά κάποιος άλλος. Και νομίζω ότι το κάνω για να μπορώ να προχωρήσω τη ζωή μου ένα βήμα παραπέρα, χωρίς να καθυστερώ με ανούσιες θλιβερές στιγμές. Μόλις κάτι τελειώσει, το διαγράφω, δεν με απασχολεί πια. Δεν το θέλω, μα γίνεται αυτόματα. Δε μπορώ να το ξεφορτωθώ αυτό το ελάττωμα."

     Γούρλωσε τα μάτια. "Κοριτσάκι μου, είσαι σοφή! Ξέρεις πόσα χρόνια προσπαθούν οι άνθρωποι να καταφέρουν κάτι με το οποίο εσύ σχεδόν γεννήθηκες; Πόσοι πεθαίνουν και σ'ετούτη τη ζωή τους δεν έχουν μάθει τον τρόπο; Θα ήμουν ευτυχής αν το είχα καταφέρει στην ηλικία σου. Ακόμα προσπαθώ να το πετύχω, έστω και στο ελάχιστο. Αυτό είναι προνόμιο των ανώτερων ψυχών, των εξελιγμένων ψυχών. Μη σκεφτείς ποτέ ξανά ότι είναι ελάττωμα!".

     Όταν λες μια ιστορία, οι άνθρωποι που σ'αγαπούν και σε νοιάζονται, αυτομάτως νιώθουν την ανάγκη να σε υπερασπιστούν, να πάρουν το μέρος σου και, για να νιώσεις καλύτερα, σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι έκανες το σωστό, ότι δεν υπήρχε άλλη επιλογή πέρα από αυτήν που πήρες. Οι άνθρωποι που γνωρίζουν την ψυχή σου, αλλά δεν έχουν και δε θα έχουν ποτέ κανένα όφελος από εσένα, παρά μόνο αισθάνονται την ίδια ψυχική σύνδεση που αισθάνεσαι κι εσύ όταν βρίσκεσαι μαζί τους, θα σου μιλήσουν ειλικρινά, ωμά, με τον τρόπο ακριβώς που σκέφτονται για όσα τους επιτρέπεις να μάθουν από σένα. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν στη ζωή σου τέτοιοι άνθρωποι.


Υ.Γ Και κάπως έτσι άρχισα να μελετάω τον Πυθαγόρα. Σ'ευχαριστώ.

Παρασκευή 5 Ιουνίου 2015

το Λονδίνο μου.



Έφτασα στο τεράστιο αεροδρόμιο με δάκρυα στα μάτια και πολλές πολλές αποσκευές, δίχως να ξέρω ότι τέσσερις μήνες μετά, φεύγοντας, τα δάκρυα θα ήταν υπερπολλαπλάσια. Είναι πολύ δύσκολο ν'αφήνεις τις προστατευτικές φτερούγες των δικών σου ανθρώπων και να πετάς μακρυά. Είναι δύσκολο ν'αφήνεις πίσω τους αγαπημένους σου φίλους.

Γεμάτη ελπίδες και όνειρα ξεκίνησα το "ταξίδι". Όπως αποδείχθηκε πολύ γρήγορα, το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου.

Στο Λονδίνο συμβαίνει κάτι μαγικό. Παρόλο που μπορεί να μη γνωρίζεις καλά την πόλη, αισθάνεσαι μια ιδιαίτερη οικειότητα με τα πάντα: τους μεγάλους δρόμους και τα στενάκια, τα μέσα μεταφοράς, τα πολυκαταστήματα, τα πάρκα και ό,τι άλλο υπάρχει εκεί. Και αυτό συμβαίνει είτε έχεις εν γένει καλό προσανατολισμό είτε χάνεσαι ακόμα και στη γειτονιά σου.

Το ερωτεύτηκα το Λονδίνο. Από την πρώτη ματιά, κάπου στα τέλη του 2012. Δεν το είπα σε κανέναν, αλλά θα επέστρεφα. Δε γίνεται να μην επιστρέψεις στο Λονδίνο.

Το πάλεψα. Πολύ. Και τα κατάφερα. Και το διάλεξα. Και το απόλαυσα. Και το έζησα ως το τέλος πολύ γεμάτα. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό, έκανα κάτι που άξιζε. Κάτι σημαντικό. Πόσο όμορφη είναι πια η ζωή, μετά από τόσα μαθήματα. Έζησα ένα όνειρο και είμαι ευτυχής που δε θ'άλλαζα ούτε δευτερόλεπτο.

Θα επιστρέψω. Πάντα θα επιστρέφω στο Λονδίνο.


Σάββατο 2 Μαΐου 2015

"i will be stalking you all day long"

Μόνο μια χάρη θέλω να μου κάνεις, του είπα· δε θέλω να γίνουμε φίλοι στο φέισμπουκ.
Μα γιατί; ρώτησε ξαφνιασμένος.
Θα μπαίνω κάθε μέρα, κάθε στιγμή όταν δε θα μαι πια εδώ, να κατασκοπεύω τι κάνεις. Ήμουν άπλυτα ειλικρινής.
Κι έχει ένα μήνα που έφυγα -τόσο περίπου άντεξα- και να, πάτησα το κουμπί. Με την ελπίδα να θυμάσαι τι σου ζήτησα και να μη δεχτείς ποτέ ν'ανοίγεται μπροστά μου καθημερινώς η ζωή σου, έστω και διαδικτυακά. Ας το θυμάσαι εσύ, γιατί είδες, εγώ κιόλας το ξέχασα. Λίγο που μου λειψες εσύ, λίγο που νοστάλγησα τα φώτα της πόλης σου. Κάθε βράδυ σας σκέφτομαι εσένα και την πόλη σου. Έντονα και νοσταλγικά.
Will you be back? I will be back.

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2015

*κλίκ*

Είχα μία μεγάλη μέρα.
Είχα μία μεγάλη εβδομάδα.
Ένα μεγάλο μήνα.
Είχα τέσσερις μεγάλους μήνες.
Σ'όλα τους μεγάλοι. Στις συγκινήσεις, στα συναισθήματα, στις ανασφάλειες, στις ασφάλειες, στα ξεκινήματα, στα καρδιοχτύπια, στα χαμόγελα, στα δάκρυα, στις γνωριμίες, στα ταξίδια, στην περηφάνια, στη νοσταλγία, στην ανεξαρτησία.

Είχα τέσσερις μεγάλους μήνες -τους μεγαλύτερους, ευτυχέστερους, ομορφότερους τέσσερις μήνες της ζωής μου-.

Είχα τέσσερις μεγάλους μήνες που μόλις τελείωσαν και πρέπει να γυρίσω πίσω. Εγώ η ίδια, χωρίς όμως να νιώθω ίδια. Τίποτα δεν είναι ίδιο πια μέσα μου.

*κλίκ*


well played, London.