θα επανορθώσω.

η καλύτερη συμβουλή που μου έδωσαν ήταν να το ζήσω. χωρίς δεύτερη σκέψη. κι εγώ ούτε που ξέρω πόσες φορές έπιασα τον εαυτό μου να μην κάνει αυτά που θέλει τις τελευταίες μέρες. περίπου τριάντα, αν θες να τις μετρήσουμε. κι όλο αυτό γιατί; από φόβο. μην εκτεθώ, μην πληγωθώ, μην κάνω λάθη, μην, μην. κι άφησα ανεκμετάλλευτες τόσες στιγμές, που παρόλο που ήταν υπέροχες, θα μπορούσαν να είναι ανεπανάληπτες. κρίμα. συγγνώμη. θα επανορθώσω. *ξέρεις τι θα ήθελα πιο πολύ από οτιδήποτε; να ήμουν εκείνη η κοπέλα στο βιβλίο.

κάθε βράδυ.

το μυαλό μου τη λατρεύει τη ρουτίνα. κάθε βράδυ, αφού σβήσω το φως και κλείσω τα μάτια, κάνει ότι είσαι εδώ. γυρίζω το κεφάλι προς το μέρος σου και -πάντοτε με κλειστά μάτια- σου χαμογελώ. ξέρω ότι είσαι εδώ. αφού ακούω τη φωνή σου, δε γίνεται να λείπεις. μόνο που κοιμόμαστε αγκαλιά κι έχει ζέστη, αλλά δεν πειράζει μωρό μου, θ'ανάψω το ερκοντίσιον και θα το σβήσω πάλι πριν ξημερώσει, μην κρυώσεις. καληνύχτα. *χαμογελάει* 

είναι αρκετό.

ξαφνικά όλα πάνε καλά και νιώθεις άβολα -ωραία άβολα- γιατί δεν τόχες συνηθίσει κι ούτε θα το συνηθίσεις γιατί ό,τι είναι ωραίο δε συνηθίζεται αφού αν το συνηθίσεις δε θα σου κάνει πια την ίδια αίσθηση.  απλώς είναι ωραία να έχεις κάτι να σκέφτεσαι όλη μέρα, να κάνεις σχέδια -όχι μόνος σου αυτή τη φορά- και -χριστέ μου- να πραγματοποιούνται όλα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. κι αν όχι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τότε με τον τρόπο που επέλεξες εσύ μαζί με κείνον, κι αυτό ακούγεται καλύτερο σαν ιδέα. χαμογελάω όλη μέρα σαν ηλίθια και αυτό για αρχή πρέπει να είναι αρκετό. είναι αρκετό.