Έχω την τύχη και ευλογία να γνωρίζω έναν πολύ σοφό και σπάνιο άνθρωπο, έναν μέντορα και δάσκαλο, έναν άνθρωπο με ατελείωτες εγκυκλοπαιδικές και ιστορικές γνώσεις και απόψεις, ένα κινητό σχολείο.
Σε μία συζήτηση περί ατελειών του χαρακτήρα των ανθρώπων, αποφάσισα να εκμυστηρευτώ ένα βασικό μου, για μένα, ελάττωμα, μήπως και φύγει από πάνω και μέσα μου.
"Ξέρεις, τα τελευταία χρόνια έχω ένα κακό συνήθειο. Ξεπερνάω με ιδιαίτερη ευκολία, σχεδόν αυτόματα, ορισμένα περιστατικά που με ενοχλούν. Είναι σαν να τα βάζω στην άκρη, νιώθω σαν να μην τα έζησα εγώ, αλλά κάποιος άλλος. Και νομίζω ότι το κάνω για να μπορώ να προχωρήσω τη ζωή μου ένα βήμα παραπέρα, χωρίς να καθυστερώ με ανούσιες θλιβερές στιγμές. Μόλις κάτι τελειώσει, το διαγράφω, δεν με απασχολεί πια. Δεν το θέλω, μα γίνεται αυτόματα. Δε μπορώ να το ξεφορτωθώ αυτό το ελάττωμα."
Γούρλωσε τα μάτια. "Κοριτσάκι μου, είσαι σοφή! Ξέρεις πόσα χρόνια προσπαθούν οι άνθρωποι να καταφέρουν κάτι με το οποίο εσύ σχεδόν γεννήθηκες; Πόσοι πεθαίνουν και σ'ετούτη τη ζωή τους δεν έχουν μάθει τον τρόπο; Θα ήμουν ευτυχής αν το είχα καταφέρει στην ηλικία σου. Ακόμα προσπαθώ να το πετύχω, έστω και στο ελάχιστο. Αυτό είναι προνόμιο των ανώτερων ψυχών, των εξελιγμένων ψυχών. Μη σκεφτείς ποτέ ξανά ότι είναι ελάττωμα!".
Όταν λες μια ιστορία, οι άνθρωποι που σ'αγαπούν και σε νοιάζονται, αυτομάτως νιώθουν την ανάγκη να σε υπερασπιστούν, να πάρουν το μέρος σου και, για να νιώσεις καλύτερα, σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι έκανες το σωστό, ότι δεν υπήρχε άλλη επιλογή πέρα από αυτήν που πήρες. Οι άνθρωποι που γνωρίζουν την ψυχή σου, αλλά δεν έχουν και δε θα έχουν ποτέ κανένα όφελος από εσένα, παρά μόνο αισθάνονται την ίδια ψυχική σύνδεση που αισθάνεσαι κι εσύ όταν βρίσκεσαι μαζί τους, θα σου μιλήσουν ειλικρινά, ωμά, με τον τρόπο ακριβώς που σκέφτονται για όσα τους επιτρέπεις να μάθουν από σένα. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν στη ζωή σου τέτοιοι άνθρωποι.
Υ.Γ Και κάπως έτσι άρχισα να μελετάω τον Πυθαγόρα. Σ'ευχαριστώ.
