Ο Ν. ήρθε στη ζωή μου για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Ο τρόπος που γνωριστήκαμε, χαθήκαμε για λίγο και ξαναβρεθήκαμε, εξασφάλισε -κάπως μέτρια, ομολογώ- την εμπιστοσύνη μου στο πρόσωπό του. Δε θα κανα ποτέ τίποτα τόσο γρήγορα μ'έναν παντελώς άγνωστο. -όχι πια-. Ο Ν. είναι, μάλλον, καλό παιδί, απλώς δεν είναι για μένα κι εγώ δεν είμαι για κείνον.
Με τον Ν. κάπως ξύπνησα. Θυμήθηκα πώς είναι να παθιάζεσαι, να βλέπεις τον άλλο και ν'αναστατώνεσαι από μέσα προς τα έξω, να ταράζεσαι μόνο στη σκέψη του να κρατάει το κορμί σου στα δυο στιβαρά του χέρια. Ο Ν. ήξερε να με χειριστεί. Το ήξερε καλά. Δεν ξέρω πώς, αφού ουσιαστικά γνωριζόμαστε ελάχιστα πραγματικά. Αλλά ήξερε τι ήθελα. Υποθέτω πως η συμπεριφορά του είναι παρόμοια με όλες όσες είχαν την τύχη (..;) να τον έχουν μ'αυτόν τον τρόπο.
Με τον Ν. θέλαμε, και συνεχίζουμε να θέλουμε, εντελώς διαφορετικά πράγματα. Εκείνος δεν ξέρω τι θέλει ακριβώς, αλλά σίγουρα όχι όσα θέλω. Δε θέλει; Δε μπορεί; Κάτι κρύβει; Ποιος ξέρει. Δε θα μάθουμε ποτέ, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι εγώ κατάλαβα τι ρόλο παίζει στη ζωή μου. Γιατί ήρθε. Ήρθε να μου δώσει. Ήρθε αφενός να με ξυπνήσει από το λήθαργο. Να υπογραμμίσει, πιθανώς, ότι μου αρέσει η περιπέτεια, τα πονηρά βλέμματα στα σκοτάδια, τα γυμνά μπλεγμένα σώματα, τα εφηβικά χτυποκάρδια. Αφετέρου, και πιο σημαντικά, ήρθε να μου δείξει ποια είμαι εγώ πραγματικά. Τι επιλέγω. Τι θέλω. Τι δεν θέλω. Τι δε μου ταιριάζει. Τι βάζω πάνω απ'όλα. Τι είναι εντάξει και τι όχι.
Ναι, έχω αδυναμίες, ναι, έχω κουμπιά, ναι, μπορεί να λύγισα, αλλά όταν κάτι φαίνεται από χιλιόμετρα ότι είναι λάθος, το ξέρω βαθειά μέσα μου. Δεν είμαι χαζή, καταλαβαίνω. Σαν κάποιος ή κάτι να με προειδοποιεί. Ίσως για πρώτη φορά, λοιπόν, το timing ήταν σωστό. Όχι πολύ νωρίς ώστε να μου στερήσω από την αρχή όλα αυτά τα πολύ έντονα που ένιωσα, όχι πολύ αργά ώστε να αρχίσω να αισθάνομαι διάφορα για κείνον που πολύ ξεκάθαρα δεν είναι αυτό που ψάχνω. Για πρώτη φορά, το timing είναι σωστό. Και, επιτέλους, έχω τη δύναμη ν'απομακρύνω τοξικές για μένα καταστάσεις χωρίς μεγάλο κόστος.
