Ο Ν. «Ο Καλύτερος💜»

Εσύ. Το απόλυτό μου. Που εκμηδενίζεις όποιον τόλμησα να υπονοήσω ότι ήταν κάπως καλός. Που υπερτερείς σε όλα. Όλων τους. Δεν ήταν πολλοί, ήταν όμως αρκετοί, δε χρειαζόμουν άλλους. Που μου έχεις «καταστρέψει» για πάντα το μέσα μου. Ποτέ δε θα νιώσω έτσι για κανέναν, αν είναι δυνατόν να νιώσω έτσι για κανέναν άλλο. Κέρδισες. Όσα, βλακωδώς, πίστευα ότι ήξερα, ήρθες και τα σάρωσες, τα άλλαξες, τα νίκησες, τα γάμησες. Νιώθω μια απέραντη ευγνωμοσύνη και ένα απέραντο άντεγαμήσου. Που δεν υπάρχει άλλος σαν εσένα. Που όταν τελειώσει αυτό θα μείνω διαλυμένη. Αλλά μέχρι να τελειώσει, θα έχω υπάρξει η πιο ευτυχισμένη του κόσμου, ε. Κι αυτό δε μου το παίρνει κανείς. Ο Καλύτερος. Μωβ καρδούλα.

Καλή τύχη, Μ.

Θλίψη, που δεν πέτυχε -Θεέ μου, πόσο ήθελα να πετύχει-.

Ανακούφιση, που τελείωσε με αυτόν τον τρόπο. Όμορφα, όπως έπρεπε. Όπως ξεκίνησε. Όπως μας άξιζε.

Η αλήθεια είναι ότι δε θα πετύχαινε. Και θα αποχωρούσα εγώ, με ξέρω. 

Δεν πετυχαίνουν όλες οι σχέσεις, δεν κρατούν για πάντα. Κι αυτή, τη δική μας, βάζω το χέρι στη φωτιά, θα τη διέλυα, δε θα την άντεχα για πολύ. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν ήταν σωστό να ξεκινήσει. Μόνο που ετούτη τη φορά ορκίστηκα πως θα το ζήσω. Όπως, για όσο. Και το έκανα. Και το απόλαυσα. Χωρίς ίχνος ενοχής. Χωρίς ίχνος άγχους. Πιο χαλαρή από ποτέ. Και κάτι δεν πήγε καλά. Και το συζήτησα. Και το επέλεξα. Και το έζησα ως το τελευταίο δευτερόλεπτο. Είμαι τόσο περήφανη.

***

"Άφησέ με να σε φροντίσω", είπες, κι αμέσως μου φόρεσες τα γάντια και το παλτό σου και περπατήσαμε δίπλα στη χειμωνιάτικη θάλασσα. Και μου χάιδευες το πρόσωπο και μ'αγκάλιαζες. Πώς να το ξεχάσω, πάντοτε εγώ έκανα τη μάνα στις σχέσεις.

Κι ο τρόπος που με φιλούσες, ω, δε με έχει φιλήσει άνθρωπος όπως εσύ. Κι εγώ ένα φιλί ξέρω να το εκτιμήσω. Δεν ήταν το φιλί της σκέτης, της αυτούσιας καύλας. Αυτό το φιλί είχε φροντίδα μέσα του. Είχε πάθος. Αγάπη. Σεβασμό. Και καύλα, ναι. Αλλά και τ'άλλα.

Κι εκείνη η σφιχτή αγκαλιά πριν κοιμηθούμε. Ναι, εκείνη η αγκαλιά ήταν για μένα. Παλιότερα, όταν αγκάλιαζα κάποιον, ένιωθα σαν να δίνω εγώ κομμάτι του εαυτού μου. Αλλά όχι, αυτή τη φορά έπαιρνα. Εκείνη η αγκαλιά ήταν για μένα. 

"Ασχέτως με το τι θα γίνει με εμάς, θα είμαι δίπλα σου σε ό,τι χρειαστείς.", πόσο σπουδαίο να τ'ακούω από σένα.

Δε μ'αγάπησες, πώς ν'αγαπήσεις κάποια που δεν ξέρεις;

Δε σ'αγάπησα, πώς ν'αγαπήσω κάποιον που δεν ξέρω; Όμως ένιωσα πολύ ξεχωριστά πράγματα για σένα και πάντα θα σ'ευχαριστώ γιατί τ'άλλαξες όλα. Ή μάλλον, ήρθες πάνω στην πιο κατάλληλη στιγμή. Ήρθες όταν άλλαξα, όταν αποφάσισα, όταν έμαθα, όταν κατέληξα. Ήρθες στα καλύτερά μου, μακάρι να ερχόμουν κι εγώ στα καλύτερά σου. Θα το βρεις, δε σε φοβάμαι. Καλή τύχη, είμαι κι εγώ "εδώ". :-)

  /πάντως, άγγιξα πολλές φορές την ευτυχία, σου τ'ορκίζομαι../

ο Μ.

Και πέφτω για ύπνο τις ώρες που πρέπει σχεδόν να ξυπνάω. Βγαίνω απ'το σπίτι ώρες που πρέπει σχεδόν να ξυπνάω, έτσι, απλώς για το Φιλί. Σκέφτομαι και δε μπορώ να κοιμηθώ τις ώρες που πρέπει σχεδόν να ξυπνάω. Το κάνει αυτό ο έρωτας ο ξαφνικός. Και σε τσούζει και σε κομματιάζει και σε συνθλίβει και σε καίει και σε τσουρουφλάει υποθετικά. Αλλά προς το παρόν, σου αφήνει δαγκωμένα χείλη και μελανιασμένα πόδια και νυσταγμένα και μεθυσμένα Φιλιά -κα τα πλη κτι κά Φιλιά- και ένα κεφάλι άνω κάτω που δεν ξέρεις αν είναι απ'το ποτό ή από αυτά τα ματάκια που σε κοιτούσαν όλη νύχτα μπροστά στις φίλες σου, γιατί ήταν μέχρι τώρα ο μόνος που ήρθε να πιει μαζί σου ενώ ήσουν με άλλες 8. Για πρώτη φορά. Και σε κρατάει μ'αυτά τα χέρια και σε κοιτάει και σου μιλάει και, ω, Χριστούλη μου, ας σου μιλάει για ώρες ατέλειωτες, ας πας απευθείας για δουλειά. Σάμπως θα κοιμηθώ αυτές τις 1-2 ώρες που μ'άφησες περιθώριο; 

Σε συγχωρώ.

Η μεγαλύτερη απόφαση της ζωής μου είναι εδώ. Συγχώρεση. Το καλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις σε κάποιον, αλλά και στον εαυτό σου. Να συγχωρέσεις. Εκείνον, για όσα έκανε σ'εσένα και σε κάποιους που αγαπάς. Εσένα, για όσα έκανες χωρίς ή με τη θέλησή σου μετά την προδοσία του. Σε συγχωρώ και είμαι πια ελεύθερη. Δεν ψάχνω πια γι'αποκατάσταση της αλήθειας. Ας μην αποκατασταθεί ποτέ. Φτάνει που την ξέρω εγώ.

ο Ν.

Ο Ν. ήρθε στη ζωή μου για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Ο τρόπος που γνωριστήκαμε, χαθήκαμε για λίγο και ξαναβρεθήκαμε, εξασφάλισε -κάπως μέτρια, ομολογώ- την εμπιστοσύνη μου στο πρόσωπό του. Δε θα κανα ποτέ τίποτα τόσο γρήγορα μ'έναν παντελώς άγνωστο. -όχι πια-. Ο Ν. είναι, μάλλον, καλό παιδί, απλώς δεν είναι για μένα κι εγώ δεν είμαι για κείνον.

Με τον Ν. κάπως ξύπνησα. Θυμήθηκα πώς είναι να παθιάζεσαι, να βλέπεις τον άλλο και ν'αναστατώνεσαι από μέσα προς τα έξω, να ταράζεσαι μόνο στη σκέψη του να κρατάει το κορμί σου στα δυο στιβαρά του χέρια. Ο Ν. ήξερε να με χειριστεί. Το ήξερε καλά. Δεν ξέρω πώς, αφού ουσιαστικά γνωριζόμαστε ελάχιστα πραγματικά. Αλλά ήξερε τι ήθελα. Υποθέτω πως η συμπεριφορά του είναι παρόμοια με όλες όσες είχαν την τύχη (..;) να τον έχουν μ'αυτόν τον τρόπο. 

Με τον Ν. θέλαμε, και συνεχίζουμε να θέλουμε, εντελώς διαφορετικά πράγματα. Εκείνος δεν ξέρω τι θέλει ακριβώς, αλλά σίγουρα όχι όσα θέλω. Δε θέλει; Δε μπορεί; Κάτι κρύβει; Ποιος ξέρει. Δε θα μάθουμε ποτέ, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι εγώ κατάλαβα τι ρόλο παίζει στη ζωή μου. Γιατί ήρθε. Ήρθε να μου δώσει. Ήρθε αφενός να με ξυπνήσει από το λήθαργο. Να υπογραμμίσει, πιθανώς, ότι μου αρέσει η περιπέτεια, τα πονηρά βλέμματα στα σκοτάδια, τα γυμνά μπλεγμένα σώματα, τα εφηβικά χτυποκάρδια. Αφετέρου, και πιο σημαντικά, ήρθε να μου δείξει ποια είμαι εγώ πραγματικά. Τι επιλέγω. Τι θέλω. Τι δεν θέλω. Τι δε μου ταιριάζει. Τι βάζω πάνω απ'όλα. Τι είναι εντάξει και τι όχι.

Ναι, έχω αδυναμίες, ναι, έχω κουμπιά, ναι, μπορεί να λύγισα, αλλά όταν κάτι φαίνεται από χιλιόμετρα ότι είναι λάθος, το ξέρω βαθειά μέσα μου. Δεν είμαι χαζή, καταλαβαίνω. Σαν κάποιος ή κάτι να με προειδοποιεί. Ίσως για πρώτη φορά, λοιπόν, το timing ήταν σωστό. Όχι πολύ νωρίς ώστε να μου στερήσω από την αρχή όλα αυτά τα πολύ έντονα που ένιωσα, όχι πολύ αργά ώστε να αρχίσω να αισθάνομαι διάφορα για κείνον που πολύ ξεκάθαρα δεν είναι αυτό που ψάχνω. Για πρώτη φορά, το timing είναι σωστό. Και, επιτέλους, έχω τη δύναμη ν'απομακρύνω τοξικές για μένα καταστάσεις χωρίς μεγάλο κόστος. 

εγώ δεν είμαι για σένα, γιατί εσύ δεν είσαι για μένα.

Το δοκίμασα. Το προσπάθησα. Όμως εγώ δεν είμαι για ραντεβουδάκια στο αυτοκίνητο. Εγώ δεν είμαι για πέντε φορές. Δεν είμαι για λιμανάκια και σκοτάδια και αγκαλίτσες και φιλάκια στα απόμερα. Δεν είμαι για παιχνίδια με δεμένα μάτια. Δεν είμαι για όσο και οπότε. 

Εγώ είμαι για πάντα. Είμαι για τα φωτεινά. Για βόλτες, για ξεκάθαρα, για ελεύθερα, για ορθάνοιχτα. Για κουβέντες στο σαλόνι, για φιλιά στο δρόμο και στο σπίτι και σε κόσμο και παντού. Δεν κρύβομαι, δε σε κρύβω, δε θέλω να με κρύβεις. Θέλω να το φωνάζουμε και για την ακρίβεια θέλω να μπορούμε αν θέλουμε να το φωνάξουμε. Θέλω να μη θέλουμε να το φωνάζουμε, απλά να μπορούμε. 

Εγώ δεν είμαι για σένα, γιατί εσύ δεν είσαι για μένα. Λυπάμαι, αλλά έχω αλλάξει. Και αν ήμουν αυτό που ήθελες, θα με μισούσα.

αλλάζεις, αλλάζεις..

Είναι ξεκάθαρα περίοδος μεγάλων αλλαγών στη ζωή μου. Μεγάλων, σημαντικών, κρίσιμων. Παίρνω πτυχίο, κάνω ένα γερό "ξεσκαρτάρισμα" αναφορικά με τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι, παίρνω εξαιρετικά βαρυσήμαντες αποφάσεις για το μέλλον. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, λοιπόν, που η ζωή μου εμφανίζει διάφορους ανθρώπους μπροστά μου, που πιθανότατα δε θα ξανασυναντήσω ποτέ, αλλά αλλάζουν για πάντα τη ζωή μου. 

Υπήρξα άδικη με κάποιον και τα πράγματα ήρθαν έτσι ώστε να ξαναβρεθούμε και να επανορθώσω. Και αντί να τελειώσουν όλα εκεί, κάτι φάνηκε απίστευτα γενναιόδωρο μαζί μου και έβαλε αυτό το άτομο να μου πει τις εξής καταπληκτικές φράσεις :

are you ready to put yourself in front of your insecurities?

let's play a Q and A. Afroditi, you go first. What makes you happy? 

Γράφοντάς τες αυτή τη στιγμή και διαβάζοντάς τες, δεν έχω ιδέα γιατί είναι τόσο πια σημαντικές για μένα. Εκείνο όμως το βράδυ που ειπώθηκαν, κάτι άλλαξε μέσα μου. Αφενός με τη δεύτερη ερώτηση ξέσπασα σε κλάματα, αφετέρου ξαφνικά ένιωσα υπέροχα. Άλλαξα μέσα σε δευτερόλεπτα, κατάλαβα. Ένιωσα. Κατάλαβα! Πόσο ευγνώμων θα του είμαι παντοτινά!

Και μετά, έρχεται εκείνος. Γλυκός, ευγενικός, που κοκκινίζει όταν τον εκθειάζουν, που δεν κρίνει, που είναι ανοιχτό βιβλίο, που χαμογελά και λαμποκοπά ο τόπος όλος. Που ήρθε στη ζωή μου τη συγκεκριμένη στιγμή, για πέντε μέρες, για να μου δείξει ότι ναι, ακόμα υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι. 

Μετά από πολύ καιρό, βρίσκω ξανά σιγά σιγά τη γαλήνη στην ψυχή μου. 

τελικά, δεν υπάρχουν κακοί άνθρωποι.

Το πιο εύκολο πράγμα είναι να παραδεχθώ ότι εντάξει, υπάρχουν πάρα πολύ κακοί άνθρωποι που δεν τους ενδιαφέρει τίποτα, που θα σου καταστρέψουν τη ζωή γιατί έτσι γουστάρουν, που θα σε φέρουν στα όριά σου, που δε θα υπολογίσουν τίποτα, που θα ξεχάσουν την ανατροφή τους, που θα σε κάνουν να χάσεις την πίστη σου στην ανθρωπότητα, που θα σε αλλοιώσουν. Και στην αρχή αυτό έκανα. Τα έριχνα πάνω τους. Τα λάθη τους, τα ψέματά τους, τις κακές πράξεις τους, τις επικίνδυνες πράξεις τους, τις εγκληματικές πράξεις τους.

Έπρεπε να συναντήσω μερικούς τέτοιους ανθρώπους στη ζωή μου, δεσμούς, φίλους, γνωστούς, για να αντιληφθώ τι πραγματικά συμβαίνει. Να φύγω μερικές φορές από κοντά τους, όχι πάντα συνειδητά, αλλά πια ναι, εντελώς συνειδητά, για να αντιληφθώ τα λάθη και τα σωστά μου.

Όταν φεύγεις από μία κατάσταση σχετικά εύκολα, υπάρχει πιθανότητα να μην το κάνεις με το 100% του εαυτού σου. Απλά φεύγει ένα κομμάτι σου, αρνείσαι να μείνεις σε αυτό το άρρωστο σκηνικό και απλά αλλάζεις σελίδα. Είναι όντως συνειδητό; Θα δείξει. Πρέπει με κάποιον τρόπο ν' αντιληφθείς ότι το κακό που σου προκαλούν δεν είναι απαραίτητα προσωπική υπόθεση. Δεν το προκαλούν σε σένα. Το προκαλούν γενικώς. Σε όποιον βρεθεί μπροστά τους. Δεν ΣΟΥ λένε ψέματα. Λένε απλά ψέματα. Παντού, σε όλους. Και αυτό είναι ασθένεια. Είναι αρρώστια να λες ψέματα. Είναι αρρώστια να ζεις μέσα σε ένα ψέμα, να πιστεύεις και εσύ ο ίδιος τις ιστορίες που σκαρφίζεσαι είτε στο δευτερόλεπτο είτε μετά από σκέψη ωρών. Είναι αρρώστια που χρειάζεται γιατρό για να ξεπεραστεί, αν ποτέ ξεπεραστεί. Κι αν αποφασίσεις ότι είναι ασθένεια και δεν έχεις τις γνώσεις και την ικανότητα να την πολεμήσεις μαζί με το φορέα της, καλύτερα να κάνεις πίσω. Δε φεύγεις από το πρόβλημα από φόβο. Δε φεύγεις επειδή είσαι δειλός, δεν είσαι κακός άνθρωπος, δεν είσαι κακός φίλος, δεν είσαι εγωιστής. Απλά, για μία φορά στη ζωή σου, πρέπει να αντιληφθείς ότι όταν δεν ξέρεις τον τρόπο να βοηθήσεις, καλύτερα να μη βοηθήσεις. Κι όταν ο άλλος δε δέχεται ή δε σου ζητάει βοήθεια, δεν τον πιέζεις να τη δεχθεί. Είναι σαν να χτυπάς καθημερινά σε έναν τοίχο και να γεμίζεις το πάτωμα με αίματα. Πληγώνεις και πληγώνεσαι, επειδή απλά δεν παραδέχεσαι ότι δε χρειάζονται ή δε ζητούν τη βοήθεια που τόσο θες να προσφέρεις.

Δεν υπάρχουν κακοί άνθρωποι. Όλοι μας γεννηθήκαμε με ό,τι πιο καλό και όμορφο έχει υπάρξει ποτέ. Μετέπειτα, οι γονείς και το περιβάλλον μας διαμορφώνουν. Δεν υπάρχουν κακοί άνθρωποι. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν περάσει άσχημα. Εκεί έξω υπάρχει πολύς πόνος. Και το ότι δεν έχεις πονέσει εσύ μέχρι στιγμής, τ' ότι δεν έχεις φάει γερά χαστούκια, το ότι δεν έχεις ζήσει πολύ δραματικές καταστάσεις στη ζωή σου, δε σημαίνει ότι δεν είσαι ψημένος. Ίσα ίσα. Σημαίνει ότι εκείνος, ο "κακός" είναι νέα ψυχή, πρέπει να περάσει από ορισμένες καταστάσεις, πρέπει να μάθει πράγματα που εσύ ήδη γνωρίζεις. Και με όλη εκείνη τη σοφία, πρέπει να τον συμβουλεύσεις, να τον βοηθήσεις, να τον κατευθύνεις. Αν μπορείς και αν το θέλει. Αν δε θέλει, κάνεις πίσω. Αν δε βλέπει πόσο κακό προξενεί, τότε χρειάζεται κάποιον ειδικό. Δεν είσαι ειδικός, δε μπορείς να σώσεις όλο τον κόσμο. Ίσως μπορείς να σώσεις μερικούς ανθρώπους. Εκείνους που μπορείς, να τους σώσεις. Ίσως μπήκες στη ζωή τους γι' αυτό το λόγο.

Κι αν δυσκολεύεσαι να συγχωρέσεις, το καταλαβαίνω. Κι εγώ δυσκολεύομαι. Όμως τώρα που ξέρω, είναι πιο εύκολο. Να ξεχάσω; Δεν πρόκειται. Πρέπει να θυμόμαστε για να μην την πατήσουμε ξανά. Οφείλουμε να θυμόμαστε. Αλλά κάποτε να τους συγχωρέσουμε όλους εκείνους. Θα τους συγχωρέσουμε.

Ένα μικρό "ευχαριστώ".

   

     Έχω την τύχη και ευλογία να γνωρίζω έναν πολύ σοφό και σπάνιο άνθρωπο, έναν μέντορα και δάσκαλο, έναν άνθρωπο με ατελείωτες εγκυκλοπαιδικές και ιστορικές γνώσεις και απόψεις, ένα κινητό σχολείο.

     Σε μία συζήτηση περί ατελειών του χαρακτήρα των ανθρώπων, αποφάσισα να εκμυστηρευτώ ένα βασικό μου, για μένα, ελάττωμα, μήπως και φύγει από πάνω και μέσα μου.
"Ξέρεις, τα τελευταία χρόνια έχω ένα κακό συνήθειο. Ξεπερνάω με ιδιαίτερη ευκολία, σχεδόν αυτόματα, ορισμένα περιστατικά που με ενοχλούν. Είναι σαν να τα βάζω στην άκρη, νιώθω σαν να μην τα έζησα εγώ, αλλά κάποιος άλλος. Και νομίζω ότι το κάνω για να μπορώ να προχωρήσω τη ζωή μου ένα βήμα παραπέρα, χωρίς να καθυστερώ με ανούσιες θλιβερές στιγμές. Μόλις κάτι τελειώσει, το διαγράφω, δεν με απασχολεί πια. Δεν το θέλω, μα γίνεται αυτόματα. Δε μπορώ να το ξεφορτωθώ αυτό το ελάττωμα."

     Γούρλωσε τα μάτια. "Κοριτσάκι μου, είσαι σοφή! Ξέρεις πόσα χρόνια προσπαθούν οι άνθρωποι να καταφέρουν κάτι με το οποίο εσύ σχεδόν γεννήθηκες; Πόσοι πεθαίνουν και σ'ετούτη τη ζωή τους δεν έχουν μάθει τον τρόπο; Θα ήμουν ευτυχής αν το είχα καταφέρει στην ηλικία σου. Ακόμα προσπαθώ να το πετύχω, έστω και στο ελάχιστο. Αυτό είναι προνόμιο των ανώτερων ψυχών, των εξελιγμένων ψυχών. Μη σκεφτείς ποτέ ξανά ότι είναι ελάττωμα!".

     Όταν λες μια ιστορία, οι άνθρωποι που σ'αγαπούν και σε νοιάζονται, αυτομάτως νιώθουν την ανάγκη να σε υπερασπιστούν, να πάρουν το μέρος σου και, για να νιώσεις καλύτερα, σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι έκανες το σωστό, ότι δεν υπήρχε άλλη επιλογή πέρα από αυτήν που πήρες. Οι άνθρωποι που γνωρίζουν την ψυχή σου, αλλά δεν έχουν και δε θα έχουν ποτέ κανένα όφελος από εσένα, παρά μόνο αισθάνονται την ίδια ψυχική σύνδεση που αισθάνεσαι κι εσύ όταν βρίσκεσαι μαζί τους, θα σου μιλήσουν ειλικρινά, ωμά, με τον τρόπο ακριβώς που σκέφτονται για όσα τους επιτρέπεις να μάθουν από σένα. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν στη ζωή σου τέτοιοι άνθρωποι.


Υ.Γ Και κάπως έτσι άρχισα να μελετάω τον Πυθαγόρα. Σ'ευχαριστώ.

το Λονδίνο μου.

Έφτασα στο τεράστιο αεροδρόμιο με δάκρυα στα μάτια και πολλές πολλές αποσκευές, δίχως να ξέρω ότι τέσσερις μήνες μετά, φεύγοντας, τα δάκρυα θα ήταν υπερπολλαπλάσια. Είναι πολύ δύσκολο ν'αφήνεις τις προστατευτικές φτερούγες των δικών σου ανθρώπων και να πετάς μακρυά. Είναι δύσκολο ν'αφήνεις πίσω τους αγαπημένους σου φίλους.

Γεμάτη ελπίδες και όνειρα ξεκίνησα το "ταξίδι". Όπως αποδείχθηκε πολύ γρήγορα, το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου.

Στο Λονδίνο συμβαίνει κάτι μαγικό. Παρόλο που μπορεί να μη γνωρίζεις καλά την πόλη, αισθάνεσαι μια ιδιαίτερη οικειότητα με τα πάντα: τους μεγάλους δρόμους και τα στενάκια, τα μέσα μεταφοράς, τα πολυκαταστήματα, τα πάρκα και ό,τι άλλο υπάρχει εκεί. Και αυτό συμβαίνει είτε έχεις εν γένει καλό προσανατολισμό είτε χάνεσαι ακόμα και στη γειτονιά σου.

Το ερωτεύτηκα το Λονδίνο. Από την πρώτη ματιά, κάπου στα τέλη του 2012. Δεν το είπα σε κανέναν, αλλά θα επέστρεφα. Δε γίνεται να μην επιστρέψεις στο Λονδίνο.

Το πάλεψα. Πολύ. Και τα κατάφερα. Και το διάλεξα. Και το απόλαυσα. Και το έζησα ως το τέλος πολύ γεμάτα. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό, έκανα κάτι που άξιζε. Κάτι σημαντικό. Πόσο όμορφη είναι πια η ζωή, μετά από τόσα μαθήματα. Έζησα ένα όνειρο και είμαι ευτυχής που δε θ'άλλαζα ούτε δευτερόλεπτο.

Θα επιστρέψω. Πάντα θα επιστρέφω στο Λονδίνο.

"i will be stalking you all day long"

Μόνο μια χάρη θέλω να μου κάνεις, του είπα· δε θέλω να γίνουμε φίλοι στο φέισμπουκ.
Μα γιατί; ρώτησε ξαφνιασμένος.
Θα μπαίνω κάθε μέρα, κάθε στιγμή όταν δε θα μαι πια εδώ, να κατασκοπεύω τι κάνεις. Ήμουν άπλυτα ειλικρινής.
Κι έχει ένα μήνα που έφυγα -τόσο περίπου άντεξα- και να, πάτησα το κουμπί. Με την ελπίδα να θυμάσαι τι σου ζήτησα και να μη δεχτείς ποτέ ν'ανοίγεται μπροστά μου καθημερινώς η ζωή σου, έστω και διαδικτυακά. Ας το θυμάσαι εσύ, γιατί είδες, εγώ κιόλας το ξέχασα. Λίγο που μου λειψες εσύ, λίγο που νοστάλγησα τα φώτα της πόλης σου. Κάθε βράδυ σας σκέφτομαι εσένα και την πόλη σου. Έντονα και νοσταλγικά.
Will you be back? I will be back.

*κλίκ*

Είχα μία μεγάλη μέρα.
Είχα μία μεγάλη εβδομάδα.
Ένα μεγάλο μήνα.
Είχα τέσσερις μεγάλους μήνες.
Σ'όλα τους μεγάλοι. Στις συγκινήσεις, στα συναισθήματα, στις ανασφάλειες, στις ασφάλειες, στα ξεκινήματα, στα καρδιοχτύπια, στα χαμόγελα, στα δάκρυα, στις γνωριμίες, στα ταξίδια, στην περηφάνια, στη νοσταλγία, στην ανεξαρτησία.

Είχα τέσσερις μεγάλους μήνες -τους μεγαλύτερους, ευτυχέστερους, ομορφότερους τέσσερις μήνες της ζωής μου-.

Είχα τέσσερις μεγάλους μήνες που μόλις τελείωσαν και πρέπει να γυρίσω πίσω. Εγώ η ίδια, χωρίς όμως να νιώθω ίδια. Τίποτα δεν είναι ίδιο πια μέσα μου.

*κλίκ*


well played, London.

σεπτέμβρης.

μαθαίνω να μην περιμένω, να μην αναβάλλω, να μην αποζητώ (μονάχα) τα σπουδαία, να μην αδιαφορώ για τ’απλά. η ζωή είναι εδώ, είναι τώρα, συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας. άδικα περίμενα ν'αρχίσει, μάταια το άφηνα γι'αργότερα.
ό,τι έρθει, οφείλεις να το πιάνεις απ'τα μαλλιά. τώρα. κι ας μην είναι το τέλειο, ας μην είναι ό,τι ονειρεύτηκες, ας είναι κάτι ανθρώπινο κι όχι θεϊκό. ανθρώπινο, θυμάσαι;
θα ρθει το θεϊκό. και θα ναι τέτοιο, γιατί έχεις ζήσει το κατώτερο και θα μπορείς να τα συγκρίνεις, να επιλέξεις συνειδητά. δεν είναι κακό.
ω, αντιθέτως. είναι πολύ, πολύ καλό.

μόνο εκείνον που δεν είχα ποτέ ολοκληρωτικά δικό μου.

Δε θυμάμαι κανέναν.
Πραγματική σημασία δεν έδωσα σε κανέναν.
Πραγματική αγάπη, σε κανέναν.

Μόνο εκείνον που δεν είχα ποτέ ολοκληρωτικά δικό μου αγάπησα.
Έτσι, για να δώσω ζωή στις πιο κλισέ φράσεις που έχει σκεφτεί ο νους.
Δεν ξέρω τι με κρατούσε πίσω. Ίσως το ότι κανείς δεν ήταν ούτε καν "απλά καλός".
Βασικά αυτό.

Και δε φταίνε ποτέ απόλυτα -μόνο- εκείνοι.
Τους γεννούσα με ό,τι πιο όμορφο είχα μέσα μου,
τους προσέδιδα χιούμορ, τρόπους, ευγένεια, καλή διάθεση, αίσθημα ασφάλειας, ανδρισμό, ομορφιά, ακόμα και σεξουαλικές επιδόσεις, ενώ έλειπαν όλα αυτά από μέσα τους.

Κι όταν έφευγε ο ενθουσιασμός, έφευγε και το δικό μου κομμάτι από πάνω τους.
Έμεναν γυμνοί από καθετί δικό μου, από οποιαδήποτε επιρροή μου.
Γίνονταν πάλι εκείνοι οι ανιαροί, ανάξιοι λόγου άνθρωποι (ανθρωπάκια) που ήταν πριν τους βάλω στη ζωή μου.
Που αν δεν είχα ανάγκη να δώσω και να πάρω αγάπη -ή κάτι πολύ πολύ λιγότερο και μικρότερο και ευτελέστερο-, ούτε στη σκέψη μου δε θα επέτρεπα να περάσει από δίπλα τους.

Όμως, να, έμαθα τόσα πολλά.
Και λένε ότι μετά απ'την καταιγίδα, βγαίνει το ουράνιο τόξο.
Κι εγώ το βλέπω. Τώρα, το βλέπω. :-)

"δώσε μου 3 λεπτά να ξεβαφτώ και να γράψω κάτι"

Είναι κάτι σαν έθιμο πια, σαν λιτανεία, σαν απαραίτητο τελετουργικό, που αν δεν το κάνεις, θαρρείς πως σου μένει ένα βάρος στην πλάτη ή -χειρότερα- στη συνείδηση . Απολογισμός.
Λέξεις που αντιπροσωπεύουν το δικό μου 2013, ανακούφιση, αγάπη, έρωτας, ταξίδια της ψυχής και του κορμιού, ξεγνοιασιά, δημιουργία αναμνήσεων. Γιατί η ζωή αξίζει μόνο όσο φτιάχνεις όμορφες αναμνήσεις.
Κάθε μέρα κρύβει κάτι διαφορετικό. Και καμία δεν πρέπει να είναι ίδια με την προηγούμενη. Και κάθε χρονιά θέλω να μαθαίνω κάτι καινούριο. Φέτος ασπούμε εκπληρώθηκε με ξεκάθαρο τρόπο η ευχή. Όποιος σε αγαπάει, μένει μαζί σου. Φίλος, γνωστός, σύντροφος.
Πέρασα τις τελευταίες στιγμές του χρόνου με πολύτιμους ανθρώπους που ξέρουν να αγαπούν και να το δείχνουν, να διεκδικούν και να κερδίζουν, να λένε αλήθεια, να ζουν. Έτσι μόνο άξιζε να φύγει το 2013. Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι πιο σημαντικοί. Καλή χρονιά να έχουμε, με υγεία. :-)

Υ.Γ.1 : Α, Β, λείπετε.
Υ.Γ.2 : λίγα δευτερόλεπτα πριν φύγει το 2013, είπα "ευχαριστώ" και "άντε στο διάολο".