γιατροί και.."γιατροί".

θέλω να γράψω.έχω περίπου τριάντα ή σαράντα πράγματα στο μυαλό,κι όμως ξέρω πως πάλι στο ίδιο θα καταλήξω.ας το πολεμήσω βέβαια για λίγο.
τελευταία μέρα στο Αττικό η σημερινή.το αγαπώ το Αττικό,για τον κόσμο του,για τους χώρους του,για όλα του.
εκτός..
σήμερα "γνωριστήκαμε" με ένα γιατρό..μη σου τύχει που λέμε.καθόλου συνεργάσιμος,χωρίς υπομονή,αγενέστατος με φοιτητές και ασθενείς,απότομος,μαλάκας σκέτος.και ερωτώ.γιατρός γιατί έγινες ρε φίλε;ο γιατρός είναι άνθρωπος πρώτα.εσύ δεν είσαι ούτε το ένα και φυσικά ούτε και το άλλο.
νευριάζω,αλλά χαίρομαι που "συναντηθήκαμε" μόνο μια φορά.στενοχωριέμαι,βέβαια,για τις ασθενείς που θα πέσουν στα χέρια του.και εννοείται για τους συνεργάτες του που τον ανέχονται.συγχίστηκα,τον αφήνω στην άκρη τώρα..
που λες,σήμερα εκτός από αυτόν,βρεθήκαμε και με έναν άλλο.νεαρό,γύρω στα 28-30,καλοβαλμένο,συμπαθέστατο.είμαι εγκρατής στην περιγραφή.βέβαια καθόλου εγκρατής δεν ήμουν όσο ήμασταν στο ίδιο ιατρείο.έπαθα ένα κάτι.καταλαβαίνεις.αχ,λέω,να μην είχα αυτό που έχω μέσα μου και θα σου όρμαγα αλήτη:Ρ
αστειεύομαι,αλλά πρώτη φορά "ξενοκοίταξα".και είχε και πλάκα τελικά.(τώρα,ούτε το πρόσωπό του δε θυμάμαι του ντόκτωρος)

μια μέρα,θα ξεκαθαρίσουν όλα και θα ξέρω τι μου γίνεται,αμέ!
καληνύχτα σας.