ξέρεις,μου λείπει.
μου λείπει η εποχή που όλη μου η ζωή ήταν το μπλουζ με το Χρήστο στα πάρτυ.
ένα βλέμμα,ένα άγγιγμα,το κυνηγητό στα διαλείμματα,στο σχολείο,το παιχνίδι στη γειτονιά,με τα αγόρια και τη Χριστίνα.σχεδόν δε μιλιόμαστε με τα παιδιά.ένα "γειά",όσο πιο τυπικά γίνεται.
"να βγούμε για κανα καφέ ρε συ!",χωρίς να το εννοούμε ουσιαστικά.
κι ας περάσαμε τόσα τότε.
και μεγαλώσαμε.και τα standards ανέβηκαν.και δε μας φτάνει ένας χορός.δε μας φτάνει μια λέξη.δε μας φτάνει το σαγαπώ.κι ας είναι ο κόσμος όλος αυτού που το λέει.
δε μας φτάνει να μας αγαπούν.θέλουμε κι άλλα.δε μας φτάνει τίποτα.γιατί είμαστε άνθρωποι.όντα κακομαθημένα.
μαθημένα να χουν τα πάντα,ενώ άλλοι δεν έχουν τίποτα.και επαναπαυόμαστε,περιμένουμε
να έρθει κάτι τέλειο στη ζωή
μας.και δεν έρχεται.ή έρχεται,μα δεν είμαστε εμείς το τέλειο για τους άλλους.οπότε..τι;
πάρε αυτό,σαν μια σκέψη που δεν ήθελα απλά να χαθεί.και που δεν ολοκληρώθηκε.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αφρόδιτούλα μου γλυκιά έχεις απόλυτο δίκιο σε όλα αυτά που λες.Όλα αλλάζουν τα πάντα αλλάζουν σε χρόνο που ούτε εμείς μπορούμε να το αντιληφθούμε ωστόσο πάντα λέμε πως θα έρθει κάτι νέο και καλό,αλλά τελικά ποτέ δεν έρχεται γιατί για μας δεν προορίζεται το τέλειο.Και εγώ σκεφτόμουνα ακριβώς τα ίδια πράγματα.Σκεφτόμουνα πως διασκέδαζα τότε με τις 90αρες τις κασέτες και πως διασκεδάζω τώρα.χαθήκαμε με αυτούς που είμασταν συνέχεια μαζί που λέγαμε ένα σωρό.Που πήγαν αυτές οι στιγμές;μου λείπουν και εμένα...
ΑπάντησηΔιαγραφή