*εμείς*

έπρεπε απ'το σχολείο ακόμα να μαθαίνουμε να δίνουμε χώρο και χρόνο σ'εκείνους που αγαπάμε κι όχι να το μαντεύουμε. να μάθουμε να μην πιέζουμε, άρα και οι άλλοι να μη μας πιέζουν. και έτσι θα καθόμαστε αγκαλιά στον καναπέ όποτε θέλουμε -δηλαδή πάντα- κι εγώ θα σημειώνω συνταγές απ'την τηλεόραση όταν λείπεις και θα σου μαγειρεύω για να τρώμε όταν θα ρχεσαι. και το καλοκαίρι θα πηγαίνουμε στο νησί σου και θα ξαπλώνουμε για πάντα στην καυτή άμμο. και το χειμώνα, θα πηγαίνουμε στο εξοχικό μου και θ'ανάβουμε το τζάκι και θα καθόμαστε μπροστά του με τις ώρες να μιλάμε και να τραγουδάμε.  ακούγεται υπέροχο. σχεδόν όσο υπέροχο είναι.