όπως παλιά.

καθόμουν στο πάτωμα του αδερφού μου κι έβλεπα τη βροχή γύρω από τα φώτα του δρόμου. ήθελα. μου άρεσε. γούσταρα, πώς το λένε. από μικρή. κι έκανα κείνα τα όνειρα που κάναν όλα τα μικρά τότε -ίσως και τώρα- που τα ξέχασα μετά, δεν τα θυμάμαι.
θυμάμαι μόνο που παίζαμε με τα παιδιά της γειτονιάς στο δρόμο εδώ απέναντι και σ'ένα οικόπεδο που πια το έχουν χτίσει. ψηλή, καινούρια πολυκατοικία, απ'αυτές που αν δεν έχεις ζήσει ποτέ σε πολυκατοικία, θα θελες να ναι η πρώτη σου, αν χρειαστεί ν'αφήσεις το σπίτι σου. που σιγά μη χρειαστεί, έλεγες, πού να ξερες ότι θα κάνεις σχέδια για έξω.
δεν έχω τους ίδιους φίλους με τότε. άντε, να χουν μείνει στη ζωή μου δυο-τρεις. και δε μου λείπουν, γιατί αν μου έλειπαν, θα τους αναζητούσα. μου λείπουν τα σκηνικά και οι στιγμές. εκείνη η νύχτα στην καρότσα του αυτοκινήτου που ήμασταν όλοι αγκαλιά, τρομαγμένοι από το κυνηγητό του κλέφτη και του αστυνομικού. όχι απ'το παιχνίδι στα χαρτιά. αληθινός κλέφτης κι αληθινός αστυνόμος με αληθινό όπλο. τα αμέτρητα απογεύματα της τότε ελάχιστης ζωής μας ,που ήταν για μας τόσο σημαντικά. τα αθώα φλερτ -ούτε που τα καταλαβαίναμε- των μεγαλύτερων προς τις μικρότερες. ο προστατευτικός αδερφός μου. οι γείτονες που μας έκαναν παρατήρηση. ο τρελός που μας κοίταζε. η γιαγιά στο ισόγειο. το αδιέξοδο. το γκαράζ. τα σκαλάκια. τα αγόρια. το ποδόσφαιρο. τα κορίτσια. οι κούκλες. λέξεις που αν τις αναφέρω σε κάποιον είναι απλά λίγες ακόμα λέξεις. στα δικά μου, όμως, αυτιά και στα δικά μου μάτια, έχουν νόημα τρανό. μου θυμίζουν μια παιδική ηλικία που δε θα ξανάρθει. μια αθωότητα που δεν υπάρχει πια. μια ανέμελη εποχή.
μια εποχή που είχαμε χρόνο. όσο χρόνο θέλαμε.