άλλη φορά.

Αυτή η Κυριακή θα είναι δική μου. Αυτό σκέφτηκα. Δε θα τηλεφωνήσω σε κανέναν. Δε θα επικοινωνήσω με κανέναν. Δε θέλω τριβή σήμερα. Άντε κανένα μήνυμα που να εξηγεί πόση ανάγκη έχω να το κάνω αυτό στους πολύ οικείους που έχουν το δικαίωμα να ξέρουν.

Έτσι έγινε. Έμεινα ως τη μία και τριανταπέντε στο κρεβάτι, σηκώθηκα, ήπια το χάπι, κατέβηκα τα 21 σκαλιά, ζυγίστηκα, ήπια γάλα, είδα 9 λεπτά τηλεόραση, ανέβηκα τα 21 σκαλιά, άνοιξα τα πατζούρια, έκατσα στο κρεβάτι, έκλεισα τη μουσική που έπαιζε από χθες βράδυ νονστόπ, διάβασα Ογκολογία, βαρέθηκα, έκλεισα το πατζούρι, ξάπλωσα στο κρεβάτι και σκεφτόμουν. Πέρασαν ώρες. Έκανα κάποιες μηχανικές κινήσεις, κάποιες άσχημες σκέψεις, πήρα αποφάσεις.

Πόση μοναξιά, Θεέ μου, όταν δεν έχεις ανθρώπους δίπλα σου! Άνοιξα το κινητό και άρχισα να παίρνω τηλέφωνα. Αθέτησα τη συμφωνία. Δεν είμαι εγώ για τέτοια. Άλλη φορά.