"νικόλας, χάρηκα!"

"νικόλας, χάρηκα!" είπε, και είδα ένα χέρι να απλώνεται ξαφνικά μπροστά μου. κοιτάζω αριστερά, ένας χαμογελαστός άντρας περί τα 35, με αθώο βλέμμα σα μικρού παιδιού. χαμογελάω ευγενικά και γυρνάω ξανά μπροστά, αποφεύγοντας το χέρι του. σα να μην το είδα ποτέ. "νικόλας, χάρηκα!" είπε ξανά, και μετά "σαγαπάω!". κι ένιωθα τόσο άσχημα και τόσο άβολα. πιο πολύ γιατί μπήκα στη θέση του. κάτι του συνέβαινε, κι αυτό είναι σίγουρο. φταίνε τα λεφτά; φταίει η γενικότερη κατάσταση; φταίει κάποια γυναίκα; φταίει κάποια ασθένεια; δεν ξέρω. ξέρω ότι είχα απέναντί μου έναν άνθρωπο που φαινομενικά χρειαζόταν βοήθεια, δεν ξέρω από πού. έναν άνθρωπο που με κοιτούσε λες και ήταν ο γιος μου και ήμουν η μαμά του και ήθελε να παίξουμε. κατέβηκα από το λεωφορείο και με κοιτούσε ακόμα. λες και τον παράτησα. λες και τον εγκατέλειψα. κι ένιωσα τόσο άσχημα. πιο πολύ από πριν. σα να έφταιγα εγώ.