θυμάμαι..πάντα θα θυμάμαι..

*ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει..*

Ξέρεις πως δε μ’αρέσουν τα παραμύθια στη ζωή μου.Άσχετα αν τα απολάμβανα τόσο στο χωριό του παππού απ’τη γιαγιά.Άλλες εποχές εκείνες,γνήσιες,αθώες,καλές εποχές..Πάει ένας χρόνος παρά μισό μήνα από τότε που μας «άφησε» ο παππούς..Σα χθες θυμάμαι εκείνη τη μέρα.14 ιουνίου του 2009,λίγο μετά τη μία το μεσημέρι χτυπάει το τηλέφωνο και μαθαίνω τα τραγικά αυτά νέα..Σχεδόν ήξερα ότι πλησίαζε η ώρα του παππού,αλλά ποτέ δεν το συνειδητοποιέις πραγματικά.5 μέρες αργότερα βγήκαν τα αποτελέσματα.Εκείνα περίμενε πώς και πώς!Για κείνα ζούσε με ένα πόδι,αυτά είχε στο μυαλό και παρηγοριόταν..5 ΓΑΜΗΜΕΝΕΣ μέρες τον έκαναν να φύγει λιγότερο χαρούμενος,κι αυτό θα το θυμάμαι μια ζωή.Ελπίζω τουλάχιστον εκείνο το όνειρο λίγο καιρό μετά να σήμαινε κάτι..



Κι έπειτα..η 6η του Νοέμβρη.Ή μάλλον ξημερώματα της 7ης ήταν.Ευλογημένη μέρα που επίσης θα θυμάμαι όσο ζω.Εκεί γνώρισα εκείνον..Εκείνον που έπειτα μου έκλεψε την καρδιά.Πήρε ένα μικρό μικρό της κομματάκι στην αρχή και αργότερα τη βούτηξε ολάκερη,την καταβρόχθησε!!!
Δεν ξέρει τίποτα όμως,είμαστε φίλοι,μα για μένα είναι κάπως διαφορετικά!Δόξα το Θεό,αυτογνωσία έχω,γνωρίζω ότι είναι μεγάλος «στόχος»(συγχωρέστε μου τη λέξη,δε μ αρέσει καθόλου,αλλά..)όχι για κανένα άλλο λόγο,απλά μας χωρίζουν αρκετά..όχι χρόνια!Ποιός τα υπολογίζει τα χρόνια?ΟΚ,υπάρχει μια διαφορά,αλλά πραγματικά,(το έχω ξαναγράψει..)θέλω μια ευκαιρία να σου αποδείξω πως τα χρόνια που μας χωρίζουν δεν έχουν καμία μα ΚΑΜΙΑ σημασία!Πως είμαι διαφορετική από τα άλλα 19χρονα κοριτσάκια που ζητούν..δεν ξέρω κι εγώ τι..Νιώθω ότι το χεις καταλάβει ότι είμαι αλλιώς.Κι αν όχι,μάθε πως εκτός από τα πολλά που μας χωρίζουν,υπάρχουν και ΤΟΣΑ ΑΛΛΑ που μας ενώνουν..Από τα πιο μικρά ως τα πιο μεγάλα!Μπορώ να μιλάω και να γράφω ώρες ατέλειωτες γι’αυτά που αισθάνομαι,αλλά πραγματικά δεν είναι το ίδιο..Η μεγαλειότητα δεν αποδίδεται ούτε στο χαρτί,αλλά ούτε κι εδώ μέσα.Ξέρεις πώς είναι να μη μπορείς να περιγράψεις κάτι?Πολλαπλασίασέ το επί χίλια και θα με καταλάβεις.Θα καταλάβεις αυτή τη δύναμη που έχω μέσα μου,αυτή την επιμονή.Δεν πρόκειται να τα παρατήσω ποτέ(μου το πε και ο φίλος ο Σαλονικιός:) καλή του ώρα..).Θα μαι εδώ,θα νιώθω τα ίδια πράγματα για σένα.Κι αν προχωρήσεις εσύ και προχωρήσω κι εγώ να ξέρεις ότι θα ζω ακόμα για σένα.Θα «περιμένω» ακόμα εσένα.Θα σκέφτομαι ακόμα πόσο πολύ ΣΑΓΑΠΩ και θα παίρνω δύναμη απ το χαμόγελό σου,που ακόμα κι αν δεν το βλέπω,το χω ζωγραφισμένο στο μυαλό μου τόσο καθαρά!Θα μαι χαρούμενη αν είσαι ευτυχισμένος κι ευτυχισμένη κάθε φορά που θα σε συναντώ.Γιατί θα ξέρω ότι γνώρισα έναν ειλικρινέστατο άνθρωπο με μεγαλείο ψυχής.Τι κι αν (θα) λένε άσχημα για σένα,εγώ θα ξέρω μ’εσα μου ποιος είσαι.Δεν ξέρω γιατί τα σκέφτομαι αυτά. Την Τετάρτη με ρώτησες τι έχω όταν αναστέναξα. «Τίποτα,απλά έχω άγχος για τη σχολή..» πφφ τι χαζομάρες!Ναι,έχω άγχος,αλλά αυτό ήταν η πρώτη δικαιολογία που μου ήρθε στο μυαλό!Δεν ήταν ψέμμα,αλλά δεν ήταν η αλήθεια μου για κείνη την ερώτηση.. Η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που σε συναντώ μου κόβονται τα πόδια.Και έχω πια πειστεί ότι θα το παθαίνω ακόμα και μετά από 200 συναντήσεις!Κάθε φορά που μ’αγκαλιάζεις θέλω να σπάσω όλα τα ρολόγια..Μα έτσι δε σταματά ο χρόνος..Κάθε φορά που σ’ακούω θέλω να ναι η τελευταία στιγμή της ακοής μου,μα ακούω και πάλι..Παρόλο που έχω ανάγκη να γνωρίζω μόνο τη φωνή σου και ΚΑΝΕΝΑΝ άλλο ήχο..Κάθε φορά που σε βλέπω θέλω να κρατάει αιώνια,μα κι αυτό δεν υπακούει..Μα όλα αυτά πώς να τα ξεστομίσω,τι να σου πω?Πως είσαι τόσο σημαντικός για μένα?Θα σε τρομάξω ρε γαμώτο!!!Κι ας είμαι ειλικρινής,ο φόβος μου μήπως σε χάσω με κάνει τη μεγαλύτερη και χειρότερη ψεύτρα της Γης..Αλλά χαλάλι..





σαγαπάω τόσο..