νοσοκομείο vol.1

λίγο πριν "φύγει" ο παππούς μου,μία ή δύο εβδομάδες,είχε παραισθήσεις από τα φάρμακα.νόμιζε ότι θέλαμε να τον δολοφονήσουμε:( μια μέρα που κατέβηκα να τον δω,μου είπαν να του πω να φάει,γιατί δεν έτρωγε κι εμένα θα με άκουγε(μου είχε τρομερή αδυναμία,όπως κι εγώ)..του είπα λοιπόν να φάει αυτά που του έδιναν και ότι ήταν για το καλό του.."θέλουν να με σκοτώσουν,τους αφήνεις?κι εσύ?γιατί?" μου είπε,και δεν άντεξα,έβαλα τα κλάμματα..δε μπορούσα να το αντέξω.ώρες ώρες,παλιότερα,μου έλεγε "δες πώς ήμουν και πώς έχω καταντήσει.." και είχε δίκιο..όταν ήταν καλά,ήταν έξω από νωρίς το πρωί και γυρνούσε σπίτι το μεσημέρι.πήγαινε για ψώνια στην Αθήνα,σχεδόν κάθε μέρα.

έχουμε στο νοσοκομείο ένα γεράκο που μοιάζει στον παππού.την πρώτη φορά που τον είδα,παρατήρησα αρχικά τις πιτζάμες του..ήταν σαν "εκείνες".μπήκα μέσα,παίρναμε θερμοκρασίες.ο "παππούς" άρχισε να μας μιλάει,ευγενικά,με αγάπη.μας ρώτησε από πού είμαστε,πιάστηκε από μια κουβέντα και άρχισε να λέει μια ιστορία.όπως ακριβώς και ο δικός μου.βγήκα αμέσως έξω.πάλι δεν άντεξα.λύγισα.δεν έπρεπε,αλλά δεν ήθελα να με δουν έτσι μέσα.και ειδικά οι ασθενείς.εκεί πρέπει να χαμογελάμε,να τους κάνουμε να αισθάνονται ότι όλα θα πάνε καλά και θα βγουν σύντομα από κει,γεροί όπως πρώτα.
μερικοί δε θα βγουν.σχεδόν ξέρω ποιοί είναι αυτοί,μπορώ να μαντέψω..λυπάμαι.λυπάμαι για τις συνθήκες εκεί μέσα.είναι απάνθρωπες.όχι μόνο για μας,αυτό είναι το λιγότερο.για κείνους.βρίσκονται μέσα σε ένα άχαρο περιβάλλον,όλα μυρίζουν θανατίλα.οι τοίχοι άχρωμοι,οι διάδρομοι γεμάτοι ράντζα.μόνο κάτι πίνακες είναι εκεί.τα θερμόμετρα δε λειτουργούν καλά από την πολλή χρήση,και αντί να αγοράσουν καινούρια,προτίμησαν να "(κακο)διακοσμήσουν" το χώρο.

ο άνθρωπος γίνεται παράξενος όταν είναι άρρωστος,και το καταλαβαίνω.χαίρομαι να μπαίνω στο 409.εκεί νοσηλεύονται 4 γυναίκες.κάθε φορά που τις επισκεπτόμαστε,μας χαμογελούν,μας χαιρετούν,είναι ευδιάθετες και μας μιλούν με αγάπη για τη μαιευτική,μας εύχονται όλα να πάνε καλά και διάφορα τέτοια.αντίθετα,ο κύριος στο 407-2,δε δέχεται τίποτα,δηλώνει εξαντλημένος συνέχεια και αρνείται τα πάντα!αρνείται να του βάλουμε θερμόμετρο,αρνείται να πάρει τα φάρμακά του,αρνείται να βάλει τη μάσκα.και ο κύριος στο διάδρομο αγενέστατος!προσπάθησα να τον θερμομετρήσω και μη σας πω τι μου έκανε..
όταν αρρωσταίνεις,δείχνεις το πραγματικό σου πρόσωπο,αυτό έχω καταλάβει από τη σύντομη εμπειρία μου στο νοσοκομείο.και το δέχομαι,αλλά ως ένα σημείο.δε θα αντιμιλήσω,απλά δε θα ασχοληθώ ξανά(ειδικά όταν κάτι με θίγει προσωπικά).στενοχωριέμαι,τους λυπάμαι,εύχομαι να γίνουν όλοι γρήγορα καλά,αλλά πραγματικά πρέπει να μας αφήνουν να τους βοηθάμε!δεν το κάνουμε για μας,για κείνους το κάνουμε..ελπίζω όλα να πάνε καλά από δω και πέρα..:)
η Γη γυρίζει,τα πουλιά κελαηδούν και ο κόσμος αλλάζει,μην το ξεχάσετε ποτέ!φιλιά..