φύγε. απλά και όμορφα.

Ταιριάξαμε γιατί κάνουμε *ωραίες κουβέντες, γεροντίστικες*, έτσι τις λέμε. Πρόσφατα με ρώτησε "πώς καταλαβαίνεις ότι σου έχει τελειώσει ο έρωτας και τι στο καλό κάνεις όταν συμβεί; Προσπαθείς πάλι;".

Από τ'αγαπημένα μου θέματα. Κυρίως γιατί το έχω ζήσει και τα έκανα όλα λάθος. Όταν ερωτεύεσαι, ξέρεις πώς είναι, το χεις ζήσει τόσες φορές. Όταν όμως σου περάσει; Όταν σταματήσει να σε νοιάζει; Όταν δε βλέπεις την ώρα να φύγεις απ'το δωμάτιο που είναι εκείνος; Όταν ξενοκοιτάς; Όταν δε σε καλύπτει πια; Όταν ανακαλύπτεις ότι δε σε κάλυπτε ποτέ; Ότι απλά είχες ανάγκη να ερωτευτείς και ούτε καν αυτό δεν κατάφερες; Τότε τι;

Τότε φεύγεις. Έχει τελειώσει. Ίσως και να μην άρχισε ποτέ. Ίσως να είδες πράγματα που ήθελες να δεις, αλλά δεν υπήρχαν ποτέ. Ίσως έζησες ένα παραμύθι μόνη σου, κι αυτό μισιακό. Αλλά τελείωσε. Άπαξ και το καταλάβεις, φύγε μακρυά. Μην περιμένεις να σου δώσει ο άλλος αφορμή. Εγώ περίμενα. Να το λάθος. Πες του το και φύγε. Κανείς δε θα σε αναγκάσει να μείνεις με το ζόρι. Κανείς δε θέλει δίπλα του ανθρώπους που δεν τον αγαπούν. Φύγε. Απλά και όμορφα. Ξεκίνα απ'την αρχή. Κάτι σοβαρό τούτη τη φορά. Θα νιώσεις υπέροχα, σου ορκίζομαι.

η Πέμπτη.

Τα μπόιφρεντ τίσερτς είχαν λόγο που έγιναν μόδα στα κορίτσια. Φτιάχτηκαν για μέρες ακριβώς όπως η σημερινή. Για να φοράμε μόνο αυτά, να παίρνουμε αγκαλιά ένα μπουκάλι λευκό κρασί κι ένα κολωνάτο ποτήρι και να καθόμαστε στο μπαλκόνι για πάντα.. Για ν'απολαμβάνουμε την ηρεμία της νυχτερινής Πέμπτης τελείως βασιλικά, όπως αρμόζει σε κάθε Πέμπτη βράδυ.
Λίγο πριν αποφασίσεις τι θα κάνεις στη ζωή σου για να μην πληγώνεσαι, λίγο πριν σκεφτείς να χρησιμοποιείς τους ανθρώπους και μετά να τους πετάς, γιατί έτσι κάνουν όλοι, λίγο πριν αυτή την παράνοια, πίνεις όσα ποτήρια αντέχεις, καθώς είναι πολύ σημαντικό το επόμενο πρωί στη δουλειά. Ή και όχι, απλά θυμήθηκες εκείνα τα μεθύσια που δεν τα χάρηκες καθόλου γιατί δεν είναι όπως στις ταινίες. Είσαι κανονικός άνθρωπος και όταν μεθάς μπορεί να κλαις για τον πρώτο μεγάλο έρωτα που παρεμπιπτόντως ξαναείδες προχθές και κάτι λύγισε μέσα σου στιγμιαία. Και μετά σου πέρασε πάλι γιατί η μνήμη σου, αυτή η πουτάνα η μνήμη σου, σε επαναφέρει στο σωστό δρόμο. στον "sadness free". Ή κλαις για κείνους που έφυγαν και για κείνους που τρέμεις μήπως φύγουν. Γιατί κάνεις λάθη κι εσύ, μικρή μου, με τους ανθρώπους. Γιατί δένεσαι, δίνεσαι και ζεις.

Πάντα να δένεσαι, να δίνεσαι και να ζεις.

γιορτάζω. *κλείνει ματάκι*

γιορτάζω τη σκέψη που έγινε πράξη.
γιορτάζω την αλλαγή που έγινε πραγματικότητα.
γιορτάζω τα βήματα που πάνε επιτέλους προς τα εμπρός.
γιορτάζω τη ζωή με τον τρόπο που της αξίζει.
γιορτάζω τη λύτρωση.
γιορτάζω.
δίχως καμία γαργαλιστική λεπτομέρεια και καμία παραπάνω πληροφορία.
χρόνια μας πολλά, να μας χαίρονται. :-)

άλλη φορά.

Αυτή η Κυριακή θα είναι δική μου. Αυτό σκέφτηκα. Δε θα τηλεφωνήσω σε κανέναν. Δε θα επικοινωνήσω με κανέναν. Δε θέλω τριβή σήμερα. Άντε κανένα μήνυμα που να εξηγεί πόση ανάγκη έχω να το κάνω αυτό στους πολύ οικείους που έχουν το δικαίωμα να ξέρουν.

Έτσι έγινε. Έμεινα ως τη μία και τριανταπέντε στο κρεβάτι, σηκώθηκα, ήπια το χάπι, κατέβηκα τα 21 σκαλιά, ζυγίστηκα, ήπια γάλα, είδα 9 λεπτά τηλεόραση, ανέβηκα τα 21 σκαλιά, άνοιξα τα πατζούρια, έκατσα στο κρεβάτι, έκλεισα τη μουσική που έπαιζε από χθες βράδυ νονστόπ, διάβασα Ογκολογία, βαρέθηκα, έκλεισα το πατζούρι, ξάπλωσα στο κρεβάτι και σκεφτόμουν. Πέρασαν ώρες. Έκανα κάποιες μηχανικές κινήσεις, κάποιες άσχημες σκέψεις, πήρα αποφάσεις.

Πόση μοναξιά, Θεέ μου, όταν δεν έχεις ανθρώπους δίπλα σου! Άνοιξα το κινητό και άρχισα να παίρνω τηλέφωνα. Αθέτησα τη συμφωνία. Δεν είμαι εγώ για τέτοια. Άλλη φορά.

πάλι απ'την αρχή.

Ηταν κάποτε ένας άντρας που μύριζε υπέροχα -σαν πράσινο σαπούνι- και με στοίχειωνε τα βράδια και δε μπορούσα να κοιμηθώ. Τους εκμηδένιζε όλους, ακόμη κι εμένα. Και έκλαψα και πέθανα όταν χάθηκε, αλλά γέλασα ξανά μετά από λίγο. Μετά από πολύ εννοώ. Και λέω πάει, μου χάλασε το 7.

Κι όταν ήρθε το αγόρι που φορούσε στη μπλούζα του το 13 είπα ότι υπάρχει αγάπη εδώ. Δεν κοιμόμουν και πάλι, αλλά τουλάχιστον ήταν δίπλα μου το βράδυ. Μα ήταν ψέμα. Και το έδιωξα. Και δεν έκλαψα. Δεν πέθανα. Ούτε μια στάλα.

Ρε συ δεν έπρεπε να κλάψω; Έστω λίγο. Δεν έπρεπε να λυπηθώ που μου χάλασε και το 13; Κάπως να στενοχωρηθώ;

Και τώρα μείναν μόνο 29 νούμερα. Ή 31, πού ξέρεις; Εγώ θα περιμένω. Θα περιμένω να γίνουν όλα πάλι από την αρχή. Διαφορετική αρχή. Μπορείς να μου τη δώσεις;

Δεν αξίζει. Δεν άξιζε ποτέ.

Αξιοπρέπεια, σεβασμός, εμπιστοσύνη, αλήθεια.

Αν αυτές οι λέξεις δε σου λένε τίποτα, τότε πρέπει οπωσδήποτε να ξαναγεννηθείς, να ξαναπάς σχολείο(και να προσέχεις στο μάθημα τούτη τη φορά), να μάθεις να ακούς τους γονείς σου.

Κι αν ακόμα και τότε δε σου προσφερθούν τα απαραίτητα εφόδια, να κοιτάξεις γύρω σου στην κοινωνία και να αποφασίσεις τι σου αρέσει και τι όχι, τι είναι σωστό και τι λάθος, πώς θα ήθελες να σου συμπεριφέρονται και πώς όχι, οφείλεις να ανοίξεις δέκα βιβλία και να ξεστραβωθείς. Να ψάξεις από μόνος σου.

Δε νοείται να υπάρχει ανθρώπινο ον που να μη γνωρίζει τους κανόνες συμπεριφοράς, αυτούς τους απλούστατους κανόνες, σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή. Δε νοείται. Αν υπάρχει δίπλα σας ένας τέτοιος άνθρωπος και το αντιληφθείτε, προσπαθήστε να του δείξετε το δρόμο. Αν σας αγνοήσει, ή ακόμα χειρότερα, αν σας φερθεί σκάρτα, παρατήστε τον. Δεν αξίζει -ούτε καν τη λύπησή σας-. Και δεν άξιζε από το πρώτο δευτερόλεπτο.

"Always speak the truth, even if your voice shakes.." , unknown.

φίλοι και γνωστοί ~ γνωστοί και φίλοι.

Έχω αποφασίσει ότι θέλω γύρω μου ανθρώπους που ξέρουν να λένε και ν'ακούνε την αλήθεια. Να μη λεν' μεγάλα λόγια, να μη θεοποιούν πρόσωπα και καταστάσεις, να μη με ξεγελούν με κοπλιμέντα, να ξέρουν γιατί είμαι δίπλα τους και να είναι δίπλα μου κι εκείνοι συνειδητά. Να ταιριάζουμε, όχι απαραίτητα στο στυλ μουσικής που προτιμάμε, αλλά με τον τρόπο που καταλαβαίνουμε εμείς.

Δε μου αρέσουν οι άνθρωποι που με κατηγορούν ότι "χάθηκα". Αν δεν υπάρχει πρόβλημα, δε χάνομαι από κανέναν. Χανόμαστε από κοινού γιατί υπάρχει λόγος.

Θέλω οι φίλοι μου να ενδιαφέρονται όπως ενδιαφέρομαι κι εγώ. Να επιδιώκουν να με δουν όσο κι εγώ. Να είναι εκεί γιατί το μόνο συμφέρον που έχουν από μένα, είναι η συντροφιά μου. Να μου στέλνουν μήνυμα και την Τρίτη, όχι μόνο την Παρασκευή. Ούτε "κάποια" Παρασκευή που θα με έχουν ανάγκη.

Ναι, ξέρω ότι δε γίνεται εκ των πραγμάτων να βρίσκεσαι κάθε μέρα με όλους σου τους φίλους, αλλά σημασία έχει όποτε βρίσκεσαι μαζί τους, να είναι όλα όπως πριν. Σα να μην πέρασε καθόλου ο χρόνος για σας.

Είμαστε όλοι γνωστοί, ελάχιστοι όμως είμαστε φίλοι μεταξύ μας. Και το αγαπάω αυτό το πράγμα.

αυτογνωσία ώρα μηδέν.

Το νερό παγώνει στους μηδέν βαθμούς. Τα παγάκια είναι ευχάριστα σε ένα ποτήρι με χυμό ανανά. Και μου αρέσει πολύ ο παγωμένος χυμός ανανά. Επομένως το μηδέν δεν πρέπει να είναι και τόσο άχρηστο.
Το "σημείο μηδέν" για παράδειγμα, φανερώνει την αρχή. Για μια σχέση, είναι η πρώτη μέρα που τον είδες. Για ένα κοτόπουλο, σημείο μηδέν για κείνο είναι η πρώτη στιγμή της ζωής του μέσα στο αυγό, για μας από την άλλη, είναι η ώρα που το σφάζουμε κι ετοιμαζόμαστε να το φάμε. Για το σκύλο που είναι δεμένος στο παλούκι, σημείο μηδέν είναι η στιγμή που μαζεύει όλες του τις δυνάμεις και χωρίζει το παλούκι απ'το έδαφος και τρέχει μακρυά ελεύθερος.

Για μένα, σημείο μηδέν είναι αυτό εδώ.

Μεγαλώνοντας υποτίθεται ότι μαθαίνουμε. Και ισχύει. Αλλά η ηλικία από μόνη της, δε σε κάνει σοφότερο. Είναι οι άνθρωποι που σε "μεγαλώνουν" σωστά. Είναι οι καταστάσεις που βιώνεις. Και σε μικρότερο βαθμό, οι καταστάσεις που βιώνουν κι εκείνοι. Και είναι στο χέρι σου να μάθεις, να παραδεχτείς, να συγχωρέσεις και να συγχωρεθείς, να υποσχεθείς και να προχωρήσεις. Μου αρέσει αυτό το παιχνίδι.

Είμαι ένα κορίτσι που σιχαίνεται να τσακώνεται και λατρεύει να παρατηρεί ανόητους τσακωμους ανθρώπων που δεν επηρεάζουν τη ζωή του, με την κουτσομπολίστικη άποψη της έννοιας. Και το παραδέχομαι όπως παραδέχομαι ότι τα μαλλιά μου είναι καστανά. Έτσι, με απόλυτη επίγνωση και αλήθεια.
Οπότε, αποφεύγω να μπλέκομαι σε τσακωμούς, προσπαθώντας να πείσω τους πάντες -κι εμένα την ίδια- ότι ποτέ δεν υπήρξαν αφορμές για να δημιουργηθούν σοβαρά θέματα που επιδέχονται διαπληκτισμών. Και τόσο απλά, δημιουργώ πρόβλημα. Σε μένα, στους άλλους, παντού.

Αφήνω θέματα άλυτα, ανοιχτά, νομίζοντας -βλακωδώς- ότι λύθηκαν και ότι όλα λειτουργούν ρολόι σε αυτή την πανέμορφη πόλη που βρίσκεται στην ειδυλλιακή αυτή χώρα με τα σπάνια είδη μονόκερου που μας ξυπνούν κάθε πρωί ρίχνοντας έναν εμετό-ουράνιο τόξο στο παράθυρό μας. Και είναι γελοίο όταν το βλέπεις τελικά. Αλλά το βλέπεις. Κάτι είναι κι αυτό. Μια μικρή αρχή.

Δεν έχω επίλογο. Τον επίλογο θα τον γράψουμε μαζί. Όλοι μαζί. Οταν έρθει το σημείο ∞.

αμπάουτ λαστ νάιτ.

Έχουν αρχίσει να γίνονται όλο και πιο αγενείς, όλο και πιο έτοιμοι να πουν κακία και ηλιθιότητα, έτοιμοι να σε κατασπαράξουν σε μια τυπική λογομαχία. Πραγματικοί κανίβαλοι.

Πάντοτε διαφωνούσαμε, απ'την αρχή της ανάγκης του ανθρώπου για διάλογο -υποθέτω-, πάντοτε είχαμε περίεργες απόψεις, ποτέ όλοι τις ίδιες, αλλά σα να παράγινε κάπως το κακό τελευταία. Κυριολεκτικά. Πολύ κακό τριγύρω. Έξω απ'το ροζ σύννεφο που καλύπτει τη ζωή μου.

Ξαφνικά νομίζουν όλοι ότι ξέρουν διάφορα για μας και τα εκσφενδονίζουν έτσι, χωρίς δεύτερη σκέψη, παρόλο που σχεδόν πάντα είναι ανυπόστατα γεννήματα της άρρωστης φαντασίας τους.

Πόσο βαρετοι και κυρίως πόσο προβλέψιμοι είναι αυτοί οι άνθρωποι όμως; Και τι τους κάνει να ρίχνουν τόσο δηλητήριο με απόλυτη ευκολία; Θέλεις η ανούσια ζωή τους; Θέλεις η απραξία; Η ανεργία; Ίσως η έλλειψη αγάπης; Η παντελής έλλειψη ευγενείας; Τίποτα από αυτά ή όλα αυτά μαζί; Είναι έτσι μαλάκες και στη ζωή τους;

Παντού ψευτομαγκιά, λες κι αν σε μειώσουν -ή νομίσουν ότι σε μείωσαν- ξαφνικά ψηλώνουν δέκα πόντους ή μεγαλώνει άλλους τόσους το πουλί τους. Σόρρυ, όχι. Το μόνο που περιμένουν είναι ένας αρχηγός. Ένας λίντερ, να δώσει το σύνθημα "ορμάτε!" και αυτό που τους ευχαριστεί ιδιαίτερα είναι να σου την πέφτουν όλοι μαζί. Λες και τους έχεις ανάγκη όλους αυτούς. Λες και τους υπολογίζεις. Λες και σε νοιάζει η κάθε βλακεία που θα πουν. Λες και δε θα φας το βράδυ επειδή (νομίζει ότι) σε πρόσβαλε κάποιος. Σόρρυ, αλλά και πάλι όχι. Όσο σε υπολογίζουν αυτοί(καθόλου), άλλο τόσο ισχύει και για σένα.

Χάνουν, ή μάλλον διοχετεύουν ενέργεια για να τσακωθούν με κάποιον που δεν ξέρουν και δε θα μάθουν ποτέ, ενώ θα μπορούσαν να κάνουν τόσα άλλα πράγματα με αυτήν. Χαζοί άνθρωποι της εποχής του ίντερνετ. grow up.

όπως παλιά.

καθόμουν στο πάτωμα του αδερφού μου κι έβλεπα τη βροχή γύρω από τα φώτα του δρόμου. ήθελα. μου άρεσε. γούσταρα, πώς το λένε. από μικρή. κι έκανα κείνα τα όνειρα που κάναν όλα τα μικρά τότε -ίσως και τώρα- που τα ξέχασα μετά, δεν τα θυμάμαι.
θυμάμαι μόνο που παίζαμε με τα παιδιά της γειτονιάς στο δρόμο εδώ απέναντι και σ'ένα οικόπεδο που πια το έχουν χτίσει. ψηλή, καινούρια πολυκατοικία, απ'αυτές που αν δεν έχεις ζήσει ποτέ σε πολυκατοικία, θα θελες να ναι η πρώτη σου, αν χρειαστεί ν'αφήσεις το σπίτι σου. που σιγά μη χρειαστεί, έλεγες, πού να ξερες ότι θα κάνεις σχέδια για έξω.
δεν έχω τους ίδιους φίλους με τότε. άντε, να χουν μείνει στη ζωή μου δυο-τρεις. και δε μου λείπουν, γιατί αν μου έλειπαν, θα τους αναζητούσα. μου λείπουν τα σκηνικά και οι στιγμές. εκείνη η νύχτα στην καρότσα του αυτοκινήτου που ήμασταν όλοι αγκαλιά, τρομαγμένοι από το κυνηγητό του κλέφτη και του αστυνομικού. όχι απ'το παιχνίδι στα χαρτιά. αληθινός κλέφτης κι αληθινός αστυνόμος με αληθινό όπλο. τα αμέτρητα απογεύματα της τότε ελάχιστης ζωής μας ,που ήταν για μας τόσο σημαντικά. τα αθώα φλερτ -ούτε που τα καταλαβαίναμε- των μεγαλύτερων προς τις μικρότερες. ο προστατευτικός αδερφός μου. οι γείτονες που μας έκαναν παρατήρηση. ο τρελός που μας κοίταζε. η γιαγιά στο ισόγειο. το αδιέξοδο. το γκαράζ. τα σκαλάκια. τα αγόρια. το ποδόσφαιρο. τα κορίτσια. οι κούκλες. λέξεις που αν τις αναφέρω σε κάποιον είναι απλά λίγες ακόμα λέξεις. στα δικά μου, όμως, αυτιά και στα δικά μου μάτια, έχουν νόημα τρανό. μου θυμίζουν μια παιδική ηλικία που δε θα ξανάρθει. μια αθωότητα που δεν υπάρχει πια. μια ανέμελη εποχή.
μια εποχή που είχαμε χρόνο. όσο χρόνο θέλαμε.

και αυτό θα περάσει.

ήθελε πάντα να έχει τον έλεγχο στη ζωή της. να είναι όλα σωστά, να τα έχει καλά με όλους, να δείχνει και να είναι ευτυχισμένη. όμως όσοι ζουν δίπλα σε αληθινούς ανθρώπους, κρεατένιους, γνωρίζουν πολύ καλά ότι τίποτα δεν είναι απλό και δεδομένο. κάποιο από τα σχέδιά σου θα αποτύχει, κάποιος από τους φανταστικούς διαλόγους που σκέφτεσαι το βράδυ θα ξεχαστεί μόλις ανοίξεις τα μάτια το πρωί, κάποιος άλλος θα πάει στραβά γιατί δε βούτηξες τη γλώσσα στον εγκέφαλο (όπως αρέσει σε μερικούς να λένε -σε μένα όχι- ), αλλά δεν πειράζει. γιατί είναι αδύνατο να έχουμε τον έλεγχο. τον απόλυτο έλεγχο. είναι αδύνατο να έχουμε μια απάντηση για όλα όσα συμβαίνουν. είναι αδύνατο να εξισορροπούμε πάντα τις καταστάσεις και κυρίως είναι αδύνατο να τα έχουμε καλά με όλους.
στην αρχή νιώθουμε βαθειά αποτυχία. στο τέλος το ξεπερνάμε και προσπαθούμε να τα κάνουμε πάλι όλα όσο πιο σωστά γίνεται.
εγώ έχω ακόμα δρόμο μέχρι το τέλος.

μια απ'αυτές τις νύχτες.

υπάρχουν μερικές μέρες που θεωρείς ότι σε λατρεύουν όλοι όσοι υπάρχουν στη ζωή σου και εσύ με τη σειρά σου αγαπάς όλους όσους είναι εκεί. κι αν δεν είναι μέρες ολόκληρες, είναι ώρες ή και λεπτά.
μια καλή κουβέντα, κάτι που άφησες να περάσει απαρατήρητο, αλλά σου υπέδειξαν οι άλλοι ότι ήταν αξιοσημείωτο και -τι χαρά- το προκάλεσες εσύ, μια ευχάριστη συνάντηση απ'τα παλιά, μια συζήτηση που σε έκανε καλύτερο άνθρωπο, ένα απόγευμα με αγαπημένους φίλους, ένα "σ'αγαπάω" απ'τον άνθρωπό σου, μια απρόσμενη αγκαλιά απ'τους γονείς σου -που πάντα θα θεωρείς δεδομένους-.
εκείνα τα λίγα λεπτά που νιώθεις ότι όλα πάνε -και ΘΑ πάνε- καλά, ότι δεν υπάρχει κάτι στραβό ή ανάποδο και κανείς και τίποτα δε μπορεί να στο χαλάσει αυτή τη φορά.
κι αν πέσεις για ύπνο ευτυχισμένος, θα ξυπνήσεις ευτυχισμένος. θα είσαι ευτυχισμένος που είναι "αύριο" και υπάρχεις ακόμα.

"χρόνια πολλά".

περίπου τέτοια ώρα έκοβε τη βασιλόπιτα. και ως μεγαλύτερος και ως εορτάζων και ως ο καλύτερος παππούς του κόσμου, έδινε λεφτά σ'όποιον κέρδιζε το φλουρί. κι έκανε ό,τι περνούσε απ'το χέρι του να είμαι εγώ αυτή. στα κρυφά. το ήξερα. κι όταν το πετύχαινε, έλαμπε από ευτυχία. τσουγκρίζαμε, τρώγαμε, μας έλεγε ιστορίες που βαριόμουν λίγο, αλλά τώρα μου λείπουν. μου λείπουν. τώρα. πολύ.
χαίρομαι που έπιασαν οι ευχές μας. ήταν πολλά τα χρόνια του.

σε μία pub, λίγο πριν το 13.

είπα ότι το 2012 θα ήταν καλύτερο. το υποσχέθηκα. σχεδόν το ορκίστηκα. και για δες.. ΗΤΑΝ!
μου πήρε και μου έδωσε. με πόνεσε και με ευχαρίστησε. με έκανε να δακρύσω απο λύπη και από χαρά. αλλά το βασικότερο είναι ότι άλλαξα εγώ. κι αν δεν πρόλαβα να στο δείξω, έχουμε το 13.
καλή χρονιά, γεμάτη  με αληθινούς ανθρώπους με αληθινά χέρια, που δίνουν αληθινές, σφιχτές αγκαλιές.