όσα χρόνια κι αν περάσουν..εγώ θα..

 κάθε στιγμή,κάθε λεπτό,το νιώθω όλο και πιο πολύ..το νιώθω να δυναμώνει,να με τρώει από μέσα προς τα έξω!πώς μπορείς να μου το κάνεις αυτό;τι δυνάμεις έχεις;και..για πόσο ακόμα θα είμαι κομμάτια;είμαι στ'αλήθεια κομμάτια;κι εκείνο το αίσθημα;η ευτυχία που βιώνω;είναι ψεύτικη;είναι αληθινή;είναι φυσιολογική;τι μου χεις κάνει τέλος πάντων;ψάχνω έναν τρόπο να ξεφύγω.φεύγω μακρυά κι έρχομαι πάλι πίσω.κλείνω τα πάντα,μα τα ανοίγω πάλι.γεμίζω το μυαλό μου με άλλες πληροφορίες και ΝΑ,πάλι εσύ εδώ!!!τι να κάνω;να σου «μιλήσω»; το χω αποφασίσει,αλλά φοβάμαι μήπως κάνω πίσω από φόβο..
μισώ που τώρα πια περιστρέφονται τα πάντα γύρω από σένα!οι συζητήσεις μου,οι κινήσεις μου και περισσότερο οι σκέψεις μου!το μισώ και το λατρεύω!λατρεύω που καθετί γύρω μου έχει κάτι από σένα,λατρεύω που όσο κι αν σκέφτομαι να ρθω να σε βρω,εμφανίζεσαι εσύ πρώτος απ το πουθενά,λατρεύω τη σκέψη,την αφή,τη λογική,την ανισορροπία,την ισορροπία,την ψυχή,το χαμόγελο,τη φάτσα σου όταν θυμώνεις,τα καφετιά μάτια σου,όλα!όλα τα λατρεύω και όλα με κάνουν να στέκομαι ανήμπορη μπροστά σου!δε θέλω να λυτρωθώ,κι ας ξέρω πως υπάρχουν τρόποι.να σε αφήσω ήσυχο,να φύγω,να μη σε ξαναδώ,να μη σε ξανασυναντήσω,να μη σε σκέφτομαι(τι τραγική ψεύτρα που είμαι!!!)!ΘΈΛΩ να σε σκέφτομαι,ΘΕΛΩ να σε βλέπω,ΘΕΛΩ να σ'αγγίζω,ΘΕΛΩ να σε κοιτάζω απλά!!!ΘΕΛΩ.και τώρα πια είναι αργά!ίσως απ τη μία να σε ζηλεύω για αυτό το «διακοπτάκι» και να νομίζω πως θα ταν καλύτερα να το χα κι εγώ και μέσα σε μια βδομάδα να μουν οκ.αλλά απ την άλλη,είναι ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΟ αυτό που ζω,έστω κι έτσι..