"δέκα πλην ένα" has come to town..

To δέκα πλην ένα είναι μια φάση που δημιούργησε η αγαπημένη μου coula (blogger κι εκείνη),όπου ρωτάει 9 ερωτήσεις σε "φίλους" και δέχεται μία.κι έφτασε και η δική μου η σειρά.την ευχαριστώ πολύ και παραθέτω τη συνεντευξούλα..


Στο Δέκα πλην ένα, έχω ξαναπεί πως με ενδιαφέρει να ακούμε τις απόψεις νέων παιδιών για διάφορα θέματα! Σήμερα μαζί μας είναι η Αφροδίτη, μια άκρως συναισθηματική ψυχή η οποία μιλάει για τα πάντα κι εδώ και κυρίως στο ιστολόγιο της με τίτλο Ταξιδεψέ με. Να την καλωσορίσουμε και να την διαβασουμε προσεχτικά. Έχει να μας πει πολλά και σημαντικά! Ας απολαυσουμε λοιπόν άλλον ένα τρόπο σκέψης της νεολαίας μας.
_______________

1) Coula: Πόσο χρονών είσαι; Είσαι νοσηλεύτρια αν δε κάνω λάθος! Δουλεύεις σε δημόσιο ή ιδιωτικό νοσοκομείο; Πως νιώθει ένα νέο κορίτσι που βιώνει κάθε μέρα τον πόνο και τη μοναξιά καμια φορά των άλλων; Όταν επιστρέφεις στο σπίτι κουβαλάς μαζί τα προβλήματα ή τους προβληματισμούς από τη δουλειά;

Αφροδίτη: Επιτέλους :) !Ήμουν πολύ περίεργη να έρθω στην "παρέα" του Δέκα Πλην Ένα κι εγώ, μόνο και μόνο για να δω τι θα μπορούσε και τι παραπάνω θα θελε να μάθει κάποιος που με γνωρίζει μέσω μιας κατάθεσης ψυχής μου στο διαδίκτυο,και χαίρομαι πολύ γι'αυτό.
Είμαι 19 ετών, σπουδάζω μαιευτική, είμαι στο δεύτερο μισό του πρώτου έτους και κάνω την πρακτική/εκπαίδευσή μου στο Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών (έχει περάσει ένα εξάμηνο με εργαστηριακά μαθήματα που ουσιαστικά μάθαμε όλες τις νοσηλευτικές πράξεις,που θα μας χρειαστούν πιθανότατα και στη μαιευτική). Αυτές τις Δευτέρες και Τρίτες,και μέχρι τις 7 του Δεκέμβρη θα με δεις στο δεύτερο όροφο, στο χειρουργικό τμήμα. Στα επόμενα εξάμηνα θα επισκευτούμε και άλλα νοσοκομεία. Η αλήθεια είναι ότι όποιο πόστο και να έχεις σε ένα νοσοκομείο, είναι δύσκολα. Πόσο μάλλον για ένα νεαρό κορίτσι που είχε φανταστεί αλλιώς τη ζωή, που δεν είχε γενικά ιδέα για το πόσο μπορεί να υποφέρει κάποιος μέσα σε ένα μέρος που μόνο θεραπεία βρίσκει κανείς(έτσι νόμιζα για πολλά χρόνια).
Ο κόσμος εκεί για μένα είναι "γνώριμος". Στα πρόσωπα των μεγάλων σε ηλικία ανθρώπων βλέπω τον παππού μου, που μόλις πριν ένα χρόνο και 5 μήνες έχασα. Μας λένε ιστορίες, όπως έκανε κι εκείνος, μας αντιμετωπίζουν με μεγάλη ευγένεια οι περισσότεροι (κι όσοι δεν το κάνουν,τους καταλαβαίνω). Δε σου κρύβω πως έχει τύχει δυο-τρεις φορές να βγω δακρυσμένη και να χρειαστώ λίγο χρόνο να συνέλθω. Το "σωστό" είναι, βγαίνοντας από το νοσοκομείο να ξεχνάμε τα πάντα. Στην αρχή είναι δύσκολο, μιλάς για τα πάντα, για κάθε λεπτομέρεια, γιατί είναι κάτι πρωτόγνωρο. Μετά όμως συνηθίζεις. Και τα αποβάλλεις απ' το μυαλό σου. Φαντάζομαι δηλαδή. Ακόμα είμαι σε μεταβατικό στάδιο.

2) Coula: Ποιες αρετές στο χαρακτήρα πρέπει να έχει μια νοσηλεύτρια για να μπορεί να προσφέρει και να βοηθήσει τους αλλους; Και τελικά πιστεύεις πως μπορεί καποιος να κάνει τη δουλειά του όταν δεν του παρέχεται ο κατάλληλος εξοπλισμός; Ξέρουμε όλοι για ελλείψεις στα νοσοκομεία και τώρα θα κοπούν κι άλλα χρήματα από την υγεία. Πως νιώθεις γι' αυτό; Με πόσους και ποιους δαίμονες παλεύετε;

Αφροδίτη: Μια μαία (και γενικότερα οι επιστήμονες υγείας) πρέπει να είναι υπεύθυνη πολύ! Να εμπνέει εμπιστοσύνη στους ασθενείς, να τους κερδίζει με την ευγένεια και το λόγο της. Οφείλει να είναι άψογη στη δουλειά της, γιατί τα λάθη δε συγχωρούνται στο επάγγελμα αυτό. Πρέπει πάντα να έχει στο μυαλό της ότι καθημερινά "παίζει" με μια ανθρώπινη ζωή. Να έχει γερές αντοχές και στομάχι, να μην είναι υπερευαίσθητη(ωχ!). Η κατανόηση είναι μια βασική αρετή που πρέπει να διαθέτει, γιατί συνήθως έρχεται αντιμέτωπη με ανθρώπους που πονούν, πράγμα που τους κάνει λιγότερο υπομονετικούς. Το τελευταίο και κυριότερο συστατικό μιας επιτυχούς σχέσης μαίας-ασθενούς είναι η αγάπη για τον άνθρωπο. Μεγάλο πράγμα!
Ο εξοπλισμός είναι το άλφα και το ωμέγα στο νοσοκομείο. Χωρίς αυτόν η δουλειά δε γίνεται σωστά, όπως και σε όλα τα επαγγέλματα. Οι ελλείψεις στα νοσοκομεία προφανώς και είναι τεράστιες, το βλέπω κι εγώ που δεν είμαι ακριβώς μέσα στα πράγματα ακόμα. Βλέπουμε θερμόμετρα παλιά, γάντια χαμηλής ποιότητας, πιεσόμετρα(ας μη σχολιάσω) και το νοσηλευτικό υλικό ίσα που φτάνει! Πιστεύω πως έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα τα τελευταία χρόνια(φανερά), αλλά και τα προηγούμενα ακόμα (cou-couloμένα), θα πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο, μέχρι να έρθει κάποιος σαν από μηχανής θεός να μας σώσει. Εκείνον περιμένουμε όλοι μας. Είδα τη λέξη δαίμονες και συγγνώμη που θα το γράψω, μα μόνο οι πολιτικοί μου έρχονται στο μυαλό. Όχι όλοι φυσικά, εκείνοι που κοιμούνται ήσυχα τα βράδια, ενω δε θα πρεπε!

3) Coula: Έχεις δηλώσει πως είσαι φουλ ερωτευμένη. Τι φοβάσαι πιο πολύ; Μη χάσεις τον αγαπημένο σου ή μη χάσεις τον εαυτό σου;

Αφροδίτη: Είμαι σε μια φάση της ζωής μου που πραγματικά έχω σκεφτεί τα πάντα! Ακούω γύρω μου ότι οι γυναίκες έχουν γενικά περίπλοκο μυαλό, αλλά τέτοιο πράγμα δεν το πίστευα! Το μυαλό μου ταξιδεύει συνέχεια! Σκέφτομαι τι θα πω, τι θα μου πει, πώς θα αντιδράσει με αυτό που θα πω. Διανύω μία από τις πιο δύσκολες περιόδους της ζωής μου.(Θα σας πω λεπτομέρειες στην επόμενη απάντηση).Με τον άνθρωπο αυτό δεν είμαστε μαζί. Ουσιαστικά είναι ένα όνειρο που δύσκολα γίνεται πραγματικότητα. Μια φίλη μου μου λέει ότι είναι τόσο γελοίο το ότι αγαπώ αυτόν τον άνθρωπο συγκεκριμένα, που καταντάει τέλειο! Σκέφτομαι λοιπόν να του μιλήσω, μετά από ένα χρόνο και ένα μήνα που "παιδεύομαι" μόνη μου, να του ανοίξω την καρδιά μου. Εκείνο που φοβάμαι λοιπόν είναι το μετά. Μην τον χάσω απ' τη ζωή μου.Γιατί με κάνει ευτυχισμένη, κι ας μην είμαστε "μαζί". Χαμογελάω και μόνο που τον βλέπω, και μόνο που τον αγγίζω, και μόνο που τον σκέφτομαι, κι αυτό για μένα είναι ευτυχία. Με τον εαυτό μου τα χω βρει και τα χάνω, που λέει κι ένα άσμα!

4) Coula: Ο έρωτας τσακίζει αν δεν είναι αμοιβαίος. Το έχεις νιώσει ποτέ αυτό;

Αφροδίτη: Έκανες τη σωστή ερώτηση στο σωστό άτομο! Που λες, δεν ξέρω γιατί, αλλά τέτοιους έρωτες έχω βιώσει αρκετούς! Όχι πολλούς, μα πάνω από έναν. Και τελικά έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι μου τους στέλνει "κάποιος" επειδή μπορώ να τους περάσω. Επειδή το δυνατό εγώ μου έχει μάθει να ξεπερνάει το αδύναμο. Κάθε φορά βγαίνω πληγωμένη όσο δε μπορείς να φανταστείς. Κι αρχίζω να μαζεύω συναισθήματα πάλι και πάλι, μέχρι να βρω τον επόμενο που θα μπορέσει να τα δεχτεί. Είναι αβάσταχτο, μα νομίζω πως έρχεται για καλό! Άλλωστε είναι κι αυτό μέσα στο παιχνίδι που λέγεται ζωή και χαίρομαι που δε χρειάστηκε να περάσουν χρόνια πολλά για να το μάθω. Το τωρινό αμόρε δεν έχει ιδέα, να σε πληροφορήσω, οπότε το μετράμε κι αυτό στους έρωτες δίχως ανταπόκριση!

5) Coula: Το blog σου το γνωρίζουν η σχέση σου, οι φίλοι σου και οι συγγενείς; Γράφεις πολύ συναισθηματικά και καταθέτεις πολλούς φόβους σου για το αύριο. Φοβάσαι να εκτεθούν αυτά στα βλέμματα των γνωστών σου ή νιωθεις καλυτερα να σε διάβαζουν άγνωστοι;


Αφροδίτη: Το blog αυτό δημιουργήθηκε για μένα και μόνο. Στην αρχή δηλαδή. Μα ο τρόπος με τον οποίο σκέφτομαι είναι ακόμα ο ίδιος. Δε γράφω για να διαβαστούν όλα αυτά, γράφω για να βγουν από μέσα μου. Αργότερα, ως δια μαγείας "βρεθήκατε" όλοι εσείς και χαίρομαι πολύ που κάνουμε παρέα! Την ύπαρξή του γνωρίζουν ελάχιστοι από τους φίλους μου, κανένας από τους συγγενείς μου, μα μέσω αυτού, γνώρισα πολλά άτομα, που μου έστελναν μηνύματα στο facebook και μου μιλούσαν γι'αυτό. "Εκείνος" έχει το λινκ, έχει διαβάσει ένα κείμενο και μόλις γίνουν τα αποκαλυπτήρια ενδέχεται να τον παραπέμψω για άλλη μια φορά εδώ.
Δεν έχω πρόβλημα να "με" διαβάζουν οι φίλοι μου, γιατί βασικά ξέρουν πώς νιώθω, οπότε απλά τα βλέπουν και γραμμένα. Όσο για τους συγγενείς, η αλήθεια είναι ότι δε θα θελα να "με" βρουν εδώ, προτιμώ σαν γνήσιος ΚΛΕΙΣΤΟΣ χαρακτήρας να κρατάω κάποια πράγματα πολύ προσωπικά και εσωτερικά για μένα. Και φυσικά εφόσον έγινε η αρχή, δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους(γνωστούς πια) αγνώστους, ίσα ίσα που απολαμβάνω τα σχόλια και τα δικά τους blogs!

6) Coula: Έχεις γράψει ποτέ ποίηση για εκείνον; Έχεις μπει στη διαδικασία να δημιουργήσεις κάτι για τον έρωτά σου; Γενικά διαβάζεις ποίηση;

Αφροδίτη: Η ποίηση δεν ήταν ποτέ αγαπημένη μου. Δε διάβασα ποτέ, παρά μόνο στο σχολείο. Προτιμώ πάντα να εκφράζομαι μέσα από τη μουσική, τους στίχους, και ναι, έχω γράψει κάποια στιχάκια για κείνον, πολύ πολύ ερασιτεχνικά! Πάντα όμως θαύμαζα εκείνους που έχουν την ευχέρεια να δημιουργήσουν γραπτό λόγο. Ένας άλλος τρόπος έκφρασης για μένα είναι και η φωτογραφία. Όταν είμαι σε τέτοια φάση λοιπόν, φαίνεται από τις φωτογραφίες μου. Πιο ρομαντικές, με πιο ζεστά θέματα, πιο μυστηριώδη.

7) Coula: Στη ζωή της Αφροδίτης τι ρόλο παίζει το άγχος; Υπάρχει ή το αποβάλλεις;

Αφροδίτη: Το άγχος υπάρχει στη ζωή μου μόνο εκεί που πραγματικά θα πρεπε να υπάρχει. Στην καθημερινότητά μου όχι, δε θα λεγα ότι αγχώνομαι ιδιαίτερα, κι αν εξαιρέσουμε την περίοδο των εξετάσεων στο σχολείο, τις Πανελλήνιες (που πραγματικά ήταν στα όρια) και τις εξεταστικές, άγχος δε βλέπω κάπου αλλού. Άντε,ας μην κρύψω το άγχος που έχω για το πώς θα πάει η επερχόμενη συνάντηση.. :)

8) Coula: Πως διασκεδάζεις; Ποιους τρόπους ψυγαγωγίας επιλέγεις για να περνάς καλά;

Αφροδίτη: Είμαι πολύ βολικός άνθρωπος. Όπου και να με βάλεις περνάω καλά, αρκεί να με εμπνέει η παρέα! Γελάω πολύ και δυνατά, αυτό είναι το κύριο ενδεικτικό ότι μου αρέσει εκεί που είμαι. Διασκεδάζω το ίδιο πολύ μέσα στο σπίτι με καλούς φίλους, ταινία, κρασάκι και κουβέντα και το ίδιο έξω για ποτό, για καφέ, για ο,τιδήποτε. Μου αρέσει να πηγαίνω στα "μπουζούκια", αλλά μισώ τα σκυλάδικα! Βγάζω σπυριά με τον Κιάμο και την Πάολα!!! Αγαπώ τις μουσικές σκηνές και πιο πολύ τις συναυλίες!!!(ιδιαίτερα του αγαπημένου μου Μιχάλη Χατζηγιάννη), που εντάξει, πες ότι είναι της ηλικίας, αλλά δε μπορώ να σταματήσω να τον ακούω, αλήθεια! Επίσης,μου αρέσει να βγαίνω έξω με φίλους για φαγητό, για ταινία, για βόλτα. Είμαι βολικός άνθρωπος, θα το ξαναγράψω για να το εμπεδώσετε όλοι!χαχα

9) Coula: Ποσους φίλους θεωρείς πως έχεις και θα τους ονόμαζες καρδιακούς; Τι δένει μια φιλία; Ποιες θυσίες χρειάζονται για να διασώσεις μια φιλία;

Αφροδίτη: Το χέρι μου στη φωτιά το βάζω για πολύ λίγα άτομα. Όχι ότι οι υπόλοιποι δεν το αξίζουν, αλλά δεν έχω αποδείξεις ότι θα είναι στο πλάι μου για μια ζωή. Η κολλητή μου η Μαρία είναι πολύ σπουδαία για μένα. Έχουμε περάσει πολλά μαζί, ήταν καρμικό να βρεθούμε. Είμαστε ίδιες σε πολλά, κι αυτό κάνει τη σχέση αυτή έντονη και δυνατή! Είναι ωραίο να έχεις φίλους που δε χρειάζεται να τους λες πολλά για να σε καταλαβαίνουν. Το ίδιο κι εκείνοι. Η δεύτερη φίλη που "ξεχωρίζω" είναι η Γκόλφω μου. Φίλη αρχικά του "αμόρε", γνωριστήκαμε μέσω εκείνου και ταιριάξαμε αμέσως! Είναι πλέον ένα από τα δυνατά χαρτιά της ζωής μου. Η φιλία δε μετριέται σε ποσότητα, αλλά σε ποιότητα. Είχα φίλη 9 χρόνια που με "πρόδωσε", κι έμαθα ότι σημασία δεν έχει ο χρόνος που μετράς με κάποιον,αλλά το πόσο σε γεμίζει,το πόσο σε εμπιστεύεται και τον εμπιστεύεσαι. Οι υπόλοιποι που συγκαταλέγονται στους φίλους μου το γνωρίζουν ήδη, γιατί είμαι ξεκάθαρη με τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους. Όταν δε γουστάρω κάποιον το καταλαβαίνει. Κι αυτό είναι το καλύτερο κατ'εμέ! Για τη φιλία, αυτή την τόσο ιερή σχέση, θα μπορούσα να κάνω πολλά. Σ'αυτές τις περιπτώσεις λένε "δοκίμασέ με", μα μέχρι στιγμής δε θυμάμαι να χω κάνει μεγάλες θυσίες. Πάντως αυτό που κυκλοφορεί σαν ερώτηση, αν θα πρόδιδες μια φιλία για έναν έρωτα, είμαι κάθετη και κατηγορηματική. Ένας καλός φίλος θα ναι πάντα εκεί. Ένας περιστασιακός έρωτας ίσως και να μην είναι.

10) Αφροδίτη: Και τώρα οι δυο μας κοπελάρα! Πες μου λοιπόν, σε μένα που ψάχνομαι ακόμα. Πιστεύεις ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο?Και ότι είναι προτιμότερο να μετανιώνεις για κάτι που έκανες, παρά για κάτι που δεν έκανες ποτέ?Πιστεύεις σε κάποια ανώτερη δύναμη ας πούμε?

Coula: Δεν πιστεύω σε μια ανώτερη δύναμη γενικώς. Πιστεύω στο Θεό και ελπίζω πως αυτός κατευθύνει τη ζωή μας, και τη μοίρα μας. Σίγουρα υπάρχει μια τελολογική βάση. Όλα γίνονται για κάποιο σκοπό. Η πίστη βέβαια στο Θεό δε με επαναπαύει έτσι ώστε να αφεθώ και να μην παλεύω για τίποτα στη ζωή μου, θεωρώντας πως έλα μωρέ, έχει ο Θεός! Αυτό θα ήταν πολύ μοιρολατρικό, μίζερο και με απουσία λογικής. Είναι προτιμότερο να μετανιώνεις και για κάτι που έκανες και για κάτι που δεν έκανες, από τη στιγμή που κατάλαβες πως αυτό ήταν μια λανθασμένη απόφαση και επιλογή! Από εκεί και στο εξής όμως, δεν έχει σημασία μόνο να μετανιώνουμε, αλλά να πορευόμαστε ορθότερα, εφόσον έχουμε πάρει ένα μάθημα και κάνοντας σωστότερες επιλογές στο μέλλον, μέχρι να φτάσει η στιγμή να πούμε στα βαθιά μας, αν θες, γεράματα, δεν μετανιώνω για τίποτα. Είναι δύσκολο να συμβεί αυτό, αλλά δεν αποκλείεται κιολας! Σε ευχαριστούμε πολύ κοριτσάκι, καλή πρόοδο να έχεις και καλή επιτυχία σε ό,τι κάνεις.



δέκα πλην ένα/αφροδίτη