wake-up call..

δε μπορώ να σταματήσω να σε σκέφτομαι.όχι,ούτε τώρα,που τα πράγματα πάνε ανέλπιστα καλά.να,αυτό ήθελα μόνο.να ακούσω αυτές τις ΑΠΛΕΣ λέξεις,που ξέρω ότι εννοούσες,που ξέρω πως βγήκαν απ την καρδιά σου.όπως όλα όσα μου χεις πει.
δε μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι τη μέρα εκείνη που πέρασε,μα κι αυτή που θα ρθει.δε μπορώ,γιατί νιώθω πιο τέλεια από ποτέ,και σε σκέφτομαι επίσης πιο πολύ από ποτέ.σκέφτομαι τι να βάλω,τι να πω.μα καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα.μου φτάνει να μαστε μαζί για λίγες ώρες.να μιλάμε,να μιλάμε,να μιλάμε.να καταφέρεις να με μάθεις όσο καλά σε ξέρω εγώ.να μάθεις πράγματα που δε σου χω πει ποτέ.για μένα,για σένα.
μπορώ να ρθω με μια φόρμα,με τα αθλητικά μου,με μια απλή μπλούζα,θέλω να με κοιτάς στα μάτια μονάχα.θέλω να μιλήσουμε,είναι το μόνο που μου λείπει αυτή τη στιγμή.

με ξύπνησες,το ξέρεις?είχα κοιμηθεί στις 7 το πρωί,είχα αγωνία.
εκείνο το ξύπνημα ήταν το πιο γλυκό της ζωής μου.
ξέρεις τι είναι η πρώτη φωνή που ακούς μόλις ξυπνήσεις να ναι του.. -πώς να σε πω τώρα-
του ανθρώπου που αγαπάς όσο τίποτα? (μην τρομάζεις γαμώτο)

η καρδιά μου χτυπάει δυνατά.

θέλω κάποια στιγμή να καταφέρουμε αυτό που σου έγραψα..

κοιτάζω στον καθρέφτη και χαμογελάω.
βλέπω την ψυχή μου να χαμογελά.
πρώτη φορά τόσο έντονα.
είναι σπουδαίο να ξέρουν πώς αισθάνεσαι,κι ας μην αισθάνονται το ίδιο.κι ας μη ΓΙΝΕΤΑΙ να αισθάνονται τόσα πολλά.
μου φτάνει που ξέρεις να εκτιμάς,αλήθεια μου φτάνει.