εξεταστική φορέβερ.

είδα "μετηκαχα" το πρωί και δε ντρέπομαι να το πω.
είχα σταματήσει να το βλέπω,γιατί παρόλο που με έκανε να χαμογελάω πολλές φορές,με στεναχωρούσε γιατί "κάτι" έλειπε..κάτι που με έκανε όχι απλά να χαμογελάω,αλλά να πετάω στα σύννεφα εδώ και μερικούς μήνες.
ήταν εκεί μια αγαπημένη φυσιογνωμία.είπε λοιπόν ότι όταν ερωτεύεσαι,ο άλλος(και μαζί ο έρωτάς σου για τον άλλο) σε προσδιορίζει,σε αφοπλίζει,σε γεμίζει,σου δίνει τη δυνατότητα να κάνεις πράγματα τα οποία δεν είχες ποτέ φανταστεί ότι θα κάνεις ο ίδιος και ίσως μπορεί να κορόιδευες όταν τα σκεφτόσουν με άλλους πρωταγωνιστές.

και σκέφτηκα τον εαυτό μου.γεμάτο από σένα.η καθημερινότητά μου θυμίζει εσένα.οι σκέψεις μου θυμίζουν εσένα.η διαδρομή μου από το σπίτι προς τη σχολή και τούμπαλιν θυμίζει εσένα.τα τραγούδια στο ραδιόφωνο πάλι εσένα!και οι ταινίες,κι αυτές θυμίζουν εσένα.όλα στο μυαλό μου είσαι εσύ.κι αυτά που έκανα για να σε "πλησιάσω" με διαφορετικό τρόπο απ'ότι είχαμε συνηθίσει μέχρι τώρα,ήταν για μένα ανήκουστα.πρωτόγνωρα.αστεία ίσως.δε φανταζόμουν ποτέ να στέλνω γράμμα σε κάποιον που να του εκφράζει όσα νιώθω.δεν τολμούσα καν να τα πω πρόσωπο με πρόσωπο πρώτη εγώ!μπορείς να πεις ότι λειτουργούσα εκ του ασφαλούς,αλλά έτσι προστάτευα εμένα και το κακό μου ελάττωμα να είμαι υπερευαίσθητη.


γράμματα έστελναν οι γονείς μου στην αρχή της σχέσης τους.γράμματα έστελναν ο παππούς και η γιαγιά μου σχεδόν καθόλη τη διάρκεια των πρώτων χρόνων που ήταν μαζί,αλλά τύχαινε να ναι μακρυά.τηλέφωνο υπήρχε,αλλά τότε τα γράμματα ήταν "της μόδας".μάλλον όχι της μόδας.βασικά ήταν ο πιο συνηθισμένος τρόπος επικοινωνίας.
εγώ τι έπαθα?mail δεν έστειλα,κώλωσα.τηλέφωνο δεν πήρα,για τον ίδιο λόγο.και γιατί όταν ακούω τη φωνή σου στην άλλη άκρη της γραμμής αυτόματα αρχίζει το τρέμουλο και το βούρκωμα.κακά ελαττώματα,ξεκίνα να μετράς!η μόνη μου διέξοδος ήταν να πάρω ένα χαρτί και να αρχίσω να γράφω.χωρίς ακόμα να είμαι σίγουρη αν θα στο στείλω.κι όμως το έκανα.ξεπέρασα τον εαυτό μου,ξεπέρασα τα όριά μου,βγήκα από μένα,το έστειλα και ξαναμπήκα.
ήθελα να με καταπιεί η γη κάθε που σκεφτόμουν πώς θα αντιδράσεις.
ήξερα ότι θα ήσουν ψύχραιμος,αλλά φοβόμουν ότι θα κρατούσες απόσταση.
η αντίδρασή σου ξεπέρασε κάθε προσδοκία.και αυτό με έκανε ευτυχισμένη.
και τώρα είμαι εδώ,ψάχνω τρόπους να ξεχαστώ και να διαβάσω.
κάθομαι στην καρέκλα και δε μου βγαίνει.σημειώνω τις σελίδες,τους τίτλους,τις ορμόνες,τις παθήσεις,τις κλινικές εικόνες,τα συμπτώματα,και βλέπω ότι δε μπορώ να συγκρατήσω λέξη.
δε φταις εσύ,εγώ φταίω.που έχω δώσει τα πάντα μου και δεν έχει μείνει τίποτα για μένα.γιατί έτσι γουστάρω.
σε αφήνω λίγο στην άκρη όμως,γιατί δε γίνεται.και παρόλο που ξέρω ότι δεν πρόκειται να το κάνω,το γράφω μπας και το πιστέψω λίγο!
άιντε να δούμε..