τι πετάω και τι κρατάω από το 2011.

μάλλον το λέμε για κάθε χρόνο που περνάει, αλλά πραγματικά, το 2011 ήταν τόσο σύντομο. σύντομο, μα ταυτόχρονα τόσο γεμάτο. και τόσο άδειο.

θέλω λοιπόν από τα βάθη της καρδιάς μου να ξεφορτωθώ έναν έρωτα. έναν έρωτα που μέτρησε δύο χρόνια, έκανε τον κύκλο του, με ταλαιπώρησε αφάνταστα, μου πρόσφερε πάμπολλα, αλλά μου στέρησε τόσα άλλα. τον αφήνω στο 11 με μεγάλη μου χαρά, μεγάλη ανακούφιση, αλλά και πικρία.
αφήνω λοιπόν πίσω γενικότερα ανθρώπους που επέλεξαν να μη συνεχίσουν την πορεία τους μαζί μου. δεν είναι κακό αυτό. είναι επιλογή και τη σέβομαι. αφήνω πίσω ανθρώπους που δεν άξιζαν να έρθουν μαζί. αφήνω λάθη, αφού πρώτα τα αναγνωρίσω και τα παραδεχτώ. το 2012 θα είμαι ένας καλύτερος άνθρωπος.

θα κρατήσω τους ανθρώπους που μου χάρισε απλόχερα το 11, και πίστεψέ με, ήταν πολλοί και αξιόλογοι. θέλω να τους κατονομάσω έναν προς έναν, αλλά δεν έχει σημασία. είναι φίλοι. καινούριοι φίλοι. μεγαλύτεροι σε ηλικία, αλλά και μικρότεροι. κι όλοι τους έχουν ένα και μοναδικό κοινό. με δέχτηκαν όπως είμαι. με πήραν αγκαλιά. με κοίταξαν με το αληθινό τους βλέμμα. μου χάρισαν στιγμές ανεπανάληπτες. μου πρόσφεραν γέλιο. μου χαμογέλασαν. μου είπαν την αλήθεια. μου έδειξαν το δρόμο τους. με πήραν μαζί τους. με συγκίνησαν. με έβαλαν στη ζωή τους. έγιναν κομμάτι της δικής μου.
θα κρατήσω κι εκείνους που συνέχισαν να είναι δίπλα μου. οικογένεια, φίλους, γνωστούς. εκείνους που θα είναι συνέχεια εκεί. πιστοί στο ραντεβού τους μαζί μου.
θα κρατήσω τις συμβουλές. τις εμπειρίες. τις αναμνήσεις. τις φωτογραφίες.

θα πάρω μαζί μου κι εκείνον που σταμάτησε από το 2009 να έρχεται. που όμως μαγαπούσε πιο πολύ από όλους τους ανθρώπους στη Γη. και τον αγαπούσα κι εγώ. και δε θα πάψω ποτέ. εκείνον που πια δε μπορώ να αγγίξω κι ούτε να καταλάβω αν προσπαθεί να μ'αγγίξει και δεν τα καταφέρνει. τον παππού που θα θελες να έχεις κι εσύ. και με το δίκιο σου.

δεν ξέρω αν ήσουν ωραίο ή άσχημο, 2011, ήσουν στα σίγουρα ένα έντονο διάστημα.
κι αν θέλεις να ξέρεις, το 2012 θα το υποδεχτώ με μεγαλύτερη προσμονή.

για σένα. το τελευταίο.

για σένα που ήσουν όνειρο που δε θα πραγματοποιήσω ποτέ. όμως είχα όλη την ελευθερία να σ'αγγίζω. που άλλον δεν έχω κοιτάξει με πιο γεμάτο βλέμμα από εσένα. για σένα που αφιέρωσα ολόκληρο το μυαλό, όλες τις σκέψεις μου δυο χρόνια. 730 μέρες. όλες δικιές σου. κι αυτά εδώ. αυτές οι σελίδες. αυτή η σελίδα.
λυτρώνομαι όταν γράφω για σένα, κι αυτό εδώ υπόσχομαι, ναι, το υπόσχομαι, είναι το τελευταίο. μένεις στο παρελθόν. δε μπόρεσα να σε πάρω στο μέλλον μαζί μου. δε με άφησες.
γράφω και φεύγει κομμάτι από εμένα. ως τώρα έγραφα και απλώς άφηνα ίχνη. τώρα είναι διαφορετικά. γράφω και μετά θα φύγω. όμως εσύ θα μείνεις εδώ. θέλω να μείνεις εδώ. πρέπει να μείνεις εδώ. σου απαγορεύω να ρχεσαι. μείνε. μείνε ανάμνηση, αυτό σου αξίζει. αυτό ΜΟΥ αξίζει.
αντίο, δεν ήσουν ποτέ έτοιμος για "μας". λυπάμαι.

δε θα γυρίσει πίσω.

λίγο η μουσική που ακόμη μπορώ και υπομένω, λίγο το αλκοόλ που δε μπορώ να πιω, λίγο οι δικές μου προσδοκίες πέραν του "κανονικού", έρχεται το βράδυ το δύσκολο. δεν είναι, εμείς το κάνουμε. εγώ. σκέψου ότι είσαι καλά. σκέψου ότι έχεις ανθρώπους γύρω σου. που αγαπάς και σαγαπούν. σκέψου κάτι  ευχάριστο. σκέψου το μέλλον. μη σκέφτεσαι το παρελθόν. μη σκέφτεσαι πού ήσουν πέρσι. μη σκέφτεσαι πόσο ευτυχισμένη ήσουν πρόπερσι. σκέψου πόσο περισσότερο θα γίνεις τώρα που αφήνεις πίσω το παρελθόν. σκέψου ότι πρέπει να αναδιαμορφώσεις τις πρωτεραιότητές σου. σκέψου εσένα, γαμώτο. μία φορά. για πρώτη φορά. στα 20 σου χρόνια. μην αφήνεις να περνάει ο καιρός. γιατί δε θα γυρίσει πίσω. ο καιρός. 

and suddenly..

i found myself standing there. a bus station. there was just me. Monday, around 10pm. there was an empty city in front of my eyes. i realized my life is sad. our lives are sad. there's no future here. and i had to think of something. a place to go. somewhere. anywhere. i needed to see people laughing. i needed to see kids playing in the streets. grown-ups buying presents for Christmas. that's what it's all about. happiness. and i can't see happy people here. i need to leave.

κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή.

*γιατί η ζωή είναι ατελείωτη

και μπορεί κανείς να ξαναρχίσει

και δυο φορές - να ξαναρχίζει κάθε μέρα,

κάθε ώρα, κάθε στιγμή..

*χρατς*

το ήξερα απ'την αρχή. ήταν μονόδρομος. το ήξερα. ήταν μια ιστορία που μόνο καλά ήλπιζα να μου δώσει. δε μου έδωσε μόνο καλά, μα τουλάχιστον μου έδωσε ΚΑΙ καλά. το ήξερα. και τώρα χάραξα γραμμή. αυτό ήταν. δεν έχει γυρισμό. πονάει κάπως. αρκετά, όχι όσο νόμιζα. πόνεσε τόσο κατά τη διάρκεια, που τώρα, σε αυτό το τυπικό πλέον κομμάτι, φαίνεται μηδαμινό. αντίο.
 *χρατς*
 -τι ήταν αυτό; 
-η καρδιά μου. φέρε κόλλα να την κολλήσω και ν'αρχίσω πάλι απ'την αρχή.

από ανάγκη για επιβίωση και μόνο.

βάζεις έναν άνθρωπο στη ζωή σου, με ένα και μοναδικό σκοπό να σε βάλει κι εκείνος στη δική του. και τα τελευταία δύο χρόνια αυτό το ξέχασα. απόλυτη και απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρξει μια σχέση είτε φιλική είτε ερωτική είτε οποιασδήποτε άλλης μορφής, είναι να συναντιούνται οι δρόμοι των δύο ή περισσότερων ανθώπων. αν είναι παράλληλοι, δεν υπάρχει σχέση. ψάχνω ανθρώπους που θα θέλουν να υπάρχω στη ζωή τους. όπως είμαι. και συνήθως χάνω την ώρα μου με τους άλλους. εκείνους που όσο κι αν προσπαθούν να με πείσουν, απλά δε γουστάρουν. υπάρχει πολύς κόσμος εκεί έξω που μας αγαπά. κι έρχεται η ώρα να το συνειδητοποιήσουμε. την κατάλληλη στιγμή κάνουμε το τέλειο ξεκαθάρισμα. θέτουμε προτεραιότητες. βάζουμε όρια. 
ως εδώ. δε μπορώ να σε έχω στη ζωη μου, τη στιγμή που δε με έχεις στη δική σου. όχι από εγωισμό. ξέρεις ότι δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος. απο ανάγκη για επιβίωση. 

σε συγχωρώ που ξέχασες.

οι κινήσεις πια είναι μηχανικές. θα στείλω το μέιλ και μαζί με αυτό, θα αφήσω να ξεχαστεί όλος ο πόνος, όλες οι δυσκολίες, όλα τα εμπόδια, όλα όσα μου στέρησαν μία κανονική σχέση. είμαι πλέον έτοιμη να προχωρήσω και θα το κάνω. αργά ή γρήγορα. τώρα ή το Νοέμβρη. ή το Δεκέμβρη. δε με νοιάζει. φτάνει που κατάλαβα ότι δεν πάει άλλο. και δεν είναι καθόλου αργά.  
σε συγχωρώ που ξέχασες. :-)

ες-ο-ες.

δεν αντέχω τα τραγούδια.
μα δε ζω χωρίς μουσική.
τι να κάνω;

μωρή ζωή,γίνε και λίγο δίκαιη κάποτε.

είμαι στο λεωφορείο.γυρνάω από καφέ με φίλες που η αλήθεια είναι ότι είχα παραμελήσει χωρίς λόγο.παρόλα αυτά,σα να μην πέρασε μια μέρα.γυρίζω σπίτι με τα χειρότερα νέα που θα μπορούσε να έχω.ήξερα,ναι,το ήξερα ότι είχε καρκίνο.δεν ήξερα ότι ήταν ζήτημα κάποιων -λίγων- ημερών.νέος άνθρωπος,με γυναίκα και παιδιά,έναν αδερφό και χιλιάδες άλλα παιδιά δικά του.μαθητές του.που τώρα οι πιο πολλοί είναι φοιτητές-κι εγώ μαζί τους- και άλλοι έχουν αποκτήσει τη δική τους οικογένεια.δεν είναι ούτε 60 ετών,δε μπορεί να πεθαίνει.δε γίνεται.και στην τελική,δεν καταλαβαίνω.δεν καταλαβαίνω γιατί υπάρχει αυτό το πράγμα.δε θα καταλάβω ποτέ.
δεν είναι ούτε ένας μήνας από τότε που μου καρφώθηκε μία ιδέα στο μυαλό,έκανα εξετάσεις και στην ιδέα και μόνο ότι μπορεί κάτι να πήγαινε στραβά,έχανα τη γη κάτω από τα πόδια μου.δε μπορώ λοιπόν να μπω στη θέση του,τρομάζω.
μου είναι πολύ δύσκολο.κάποια πράγματα δε θα είναι ποτέ πια ίδια στο μυαλό μου.εύχομαι τουλάχιστον να φύγει "αξιοπρεπώς",όπως και έζησε.. :-( :-( :-(

waste of time. (?)

είχα αρχίσει να γράφω το απόγευμα.οι δύο πρώτες λέξεις ήταν "είμαι καλά".και ήρθε το βράδυ.δεν είμαι καλά.φαίνεται απ τα υγρά μάτια.και δε μου αξίζει όλο αυτό.δε φταίω που είμαι έτσι.που επενδύω τόσο βαθειά σε ανθρώπους ρε γαμώτο.δε φταίω.είναι κατασκευαστικό λάθος.δεν έχω άλλη υπομονή.

αφού περάσει ο πονοκέφαλος θα μου πω ένα μεγάλο ΣΚΑΣΕ.δεν είναι προβλήματα αυτά.

take a look at the sky.

κοιτάζω τ'αστέρια που πέφτουν.δεν κάνω ευχές.είμαι πια πολύ προσεκτική ακόμα και με αυτά τα χαζά πράγματα.
από τη μία ήθελα να ευχηθώ να γίνουν όλα όπως τα έχω στο μυαλό μου,κι από την άλλη να εξαφανιστείς.όμως,φαίνεται,τίποτα δε θα με ικανοποιούσε πλήρως.
ο επόμενος στόχος είναι να σταματήσω να μαθαίνω για σένα.κλείνω τηλεόραση.δε διαβάζω περιοδικά.δε συχνάζω πια εκεί που σύχναζα(και σύχναζες).αλλάζω ζωή.και τα νέα σχέδια δεν περιλαμβάνουν εσένα μέσα.δυστυχώς.ή ευτυχώς..
το καλοκαίρι αυτό πρέπει να είναι το τελευταίο.ο χειμώνας που έρχεται θέλω να ναι ο τελευταίος "δύσκολος" χειμώνας.
ένας καινούριος φίλος γράφει "όσο όμορφη κι αν είναι η αγάπη,παύει να είναι όμορφη όταν δεν είναι αμοιβαία".κι έχει δίκιο.και το καταλαβαίνω τώρα.λίγο αργά,αλλά το καταλαβαίνω.σταμάτα να τριγυρνάς στο μυαλό μου.παρακαλώ.

στα μισά του δρόμου..

και πήρα το αεροπλάνο.και πέταξα ψηλά.και γνώρισα νέες χώρες.νέες συμπεριφορές.νέους τρόπους ζωής.και γέλασα.και έφαγα σοκολάτες.και έκανα τουρ στα κανάλια.και μύρισα λουλούδια.και έβγαλα φωτογραφίες.και άκουσα νέες μουσικές.και παλιές.και είδα όμορφους ανθρώπους.κι ευτυχισμένους.και κράτησα την ομπρέλα πάνω απ το κεφάλι μου σα να μουν από ζάχαρη.και τελείωσε κι αυτό.και πέταξα πάλι.και φοβήθηκα πως θα πέσει το αεροπλάνο.(και δε σε σκέφτηκα ούτε μια στιγμή).και τελικά έφτασα ζωντανή πίσω.και άρχισα πάλι τις συγκρίσεις.και μου έφταιγαν όλα σε αυτή τη χώρα.και ο αέρας.και τα σκουπίδια.και τα κτίρια.και οι μυρωδιές.και οι άνθρωποι.και τα γκρίζα χρώματα.και οι δρόμοι.και τα αυτοκίνητα.και όλα.και είδα φίλους.καινούριους φίλους.και λίγο παραμέλησα τους παλιότερους(η ηλίθια).και τώρα θα φύγω πάλι.και κάπως έτσι έφυγε το μισό καλοκαίρι,αγαπητό 2011.

συμπτώσεις.

τώρα με το τουίτερ,η ανάγκη για γράψιμο έχει μετριαστεί.και είναι φανερό.
παρόλα αυτά ο αγώνας συνεχίζεται.αποφάσισα να σου γράψω και πάλι.όχι γράμμα.μέιλ.το πήρα απόφαση ότι είσαι πολύ πολυάσχολος για μένα.κι αν αυτό σε εμποδίζει να με δεις,τότε πάσο.αλλά αυτά που πρέπει να σου πω,θα στα γράψω.
κι έκατσα και τα έγραψα.την Πέμπτη.κι από τότε τα ξαναδιαβάζω κάθε μέρα.μέχρι το νοέμβρη που θα το δεις κι εσύ.και χθες συνειδητοποίησα το εξής τρομακτικό.το γράμμα γράφτηκε στις 21 Ιουλίου πέρσι.και τελείως συμπτωματικά,21 Ιουλίου φέτος,έγραψα το δεύτερο.με φόβισε αυτή η σύμπτωση,αλλά πια έχω συνηθίσει.
κοιτάζω απ το παράθυρο τη γειτόνισσα.κάθεται στο μπαλκόνι.έχει χάσει τα λογικά της.
υπάρχουν κι άλλα προβλήματα,τελικά.

άπντέιτ.

φάση Νο 468.είναι η φάση στην οποία βρίσκομαι.
στη φάση αυτή,συνεχίζω να σε σκέφτομαι,ξέρω ότι πρέπει να σταματήσει και αποφασίζω να το σταματήσω σε λίγους μήνες.
λειτουργώ καλύτερα με προθεσμίες,με ξέρεις.
Νοέμβρης.όταν κλείσουν τα δύο χρόνια,πιστεύω θα μαι έτοιμη να βάλω στην άκρη όλα αυτά τα δαιδαλώδη που αισθάνομαι και να προχωρήσω.
εντάξει,ίσως να μην είμαι,αλλά θα μου το επιβάλω,δε γίνεται αλλιώς.
είναι που κι εσύ δεν είσαι εντάξει.που άλλα λες και άλλα κάνεις.
δεν είμαι εδώ για να σε κατηγορήσω,άλλωστε θα το κάνω και από κοντά πολύ καλύτερα,μα ας υπάρχει κάπου ένα ντοκουμέντο.μια γραμμή που να λέει ότι η συμπεριφορά σου είναι γαϊδουρινή.δεν είναι κακό.και φυσικά δεν αναιρεί τίποτα από τα προηγούμενα,από όσα νιώθω και λοιπά.
όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους,μπαίνεις και λίγο στη θέση τους.να το θυμάσαι για πάντα.

ήρωες..

κι ενώ συνεχίζω κανονικά τη ζωή μου,σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος,με τα ξεσπάσματα,τα γέλια,τις χαρές,τις λύπες,τα κολλήματα,τους τσακωμούς,τις βόλτες,τις εξόδους,τα πάντα μου,στέκομαι και παρατηρώ.
παρατηρώ ανθρώπους που αν τους ρωτήσεις,τους φαίνεται αστείο που κλαίμε όλοι εμείς.τους φαίνεται αστείο που βαριόμαστε να βγούμε.τους φαίνεται αστείο που δε λέμε πόσο πολύ αγαπάμε τη ζωή.
τους φαίνεται αστείο.μα δε γελάνε.
είναι εκείνοι οι ήρωες που έχουν στις πλάτες τους ένα σταυρό να κουβαλήσουν.και το κάνουν καλά.και αξιοπρεπώς.
έχουν κάποια ασθένεια,όχι γρίπη,όχι ίωση,όχι διαβήτη.
έχουν καρκίνο.AIDS.κι ότι άλλο παρόμοιο ή διαφορετικό σκεφτείς.
κι όμως,παλεύουν καθημερινά για τη ζωή,δεν την έχουν για δεδομένη σε καμία περίπτωση.αγωνίζονται και νικούν.ΠΡΕΠΕΙ να νικούν.ΘΕΛΩ να νικούν.
είναι εκείνοι που αντί να παίρνουν δύναμη από μας,μας τη χαρίζουν απλόχερα.
μας λένε "δες!τα καταφέρνω!τα κατάφερα!το πολεμάω!".
τους συναντώ,μέχρι στιγμής μόνο διαδικτυακά και παίρνω δύναμη.και αναγνωρίζω ότι εκείνα είναι πραγματικά προβλήματα που χρειαζονται προσοχή και αγώνα.
εγώ στη θέση τους δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα,ψέμματα δε μπορώ να πω.κάποια πράγματα πρέπει να τα ζήσεις για να μπορείς να τα αγγίξεις.
ένα μεγάλο μπράβο σε όλους.
κι ένα μεγάλο ευχαριστώ .

572 μέρες..

Πρέπει να το σταματήσω αυτό.
τώρα.
πριν να είναι πλέον αργά.
να σταματήσω να τον σκέφτομαι συνέχεια.
να σταματήσω να ζω για την επόμενη φορά που θα τον δω.
να σταματήσω να τον χαζεύω από "μακρυά".
να κλείσω τα αυτιά μου.
να κλείσω τα μάτια μου.
έχουν περάσει 572 μέρες,διάολε!είναι ήδη αργά!

μη φύγεις..

πραγματικά θα ήθελα το μόνο μου πρόβλημα αυτή τη στιγμή να ήταν τι ρούχα θα βάλω αύριο.έτσι κι αλλιώς θα κατέβω απ το αυτοκίνητο,θα μπω στο νοσοκομείο,θ'αλλάξω και αυτό ήταν το ταξίδι.
δυστυχώς το πρόβλημά μου είναι πιο σοβαρό και βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην αγκαλιά μου.
ένα ανάπηρο κουνελάκι,το πιο άτυχο από αυτά που γεννήθηκαν από την κουνέλα μας.πριν μιάμιση ώρα έβγαλε κάτι κραυγές,έπαθε και διάφορα άλλα τέλος πάντων και αυτό ήταν.πρώτη φορά άκουσα τους γονείς μου να κλαίνε έτσι.
το περιποιηθήκαμε με την ελπίδα να "ξαναζωντανέψει".
λόγω υποχρεώσεων έφυγαν όλοι απ το σπίτι κι έχω μείνει εγώ,με το κουνελάκι αγκαλιά,περιμένοντας κι εγώ δεν ξέρω τι.εύχομαι τίποτα.κάθε τόσο το ακούω να φωνάζει και νιώθω ένα τσίμπημα στην καρδιά.τη δική μου.δεν το αντέχω,αλήθεια,δεν το αντέχω!!
παρόλο που δεν είναι άνθρωπος,έχει ψυχή και το πονάω.μέχρι να σταματήσω να νιώθω την καρδούλα του να χτυπά στο αριστερό μου χέρι.εύχομαι να μη συμβεί.



ΔΕ ΜΠΟΡΏ ΝΑ ΠΙΣΤΈΨΩ ΌΤΙ ΔΎΟ ΛΕΠΤΆ ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΥΤΗ ΈΣΒΗΣΕ.ΔΕ ΜΠΟΡΏ ΝΑ ΤΟ ΠΙΣΤΈΨΩ.ΓΑΜΏΤΟ. :'''(

πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια..

νομίζω πως θυμάμαι τη μυρωδιά σου,μα έχω δυο χρόνια να τη μυρίσω.
θυμάμαι τη μορφή σου,μα έχω δυο χρόνια να τη δω.
θυμάμαι το πρόσωπό σου,μα κι αυτό δυο χρόνια τώρα,έπαψε να υπάρχει σταλήθεια.
δε θα σε ξεχάσω ποτέ.μου λείπεις.
πονάει που δε θα ξαναπώ ποτέ τη λέξη "παππού". 
14.06.09

να γιατί αγαπάω έτσι..

δίνεις αγάπη γιατί κάποιος σου έδειξε πώς είναι να δίνεις αγάπη.
πόσο ευτυχισμένος είσαι όταν δίνεις αγάπη.

.

ρε δε γίνεται να σε ξεχάσω.

ανφίνισντ.

ξέρεις,μου λείπει.
μου λείπει η εποχή που όλη μου η ζωή ήταν το μπλουζ με το Χρήστο στα πάρτυ.
ένα βλέμμα,ένα άγγιγμα,το κυνηγητό στα διαλείμματα,στο σχολείο,το παιχνίδι στη γειτονιά,με τα αγόρια και τη Χριστίνα.σχεδόν δε μιλιόμαστε με τα παιδιά.ένα "γειά",όσο πιο τυπικά γίνεται.
"να βγούμε για κανα καφέ ρε συ!",χωρίς να το εννοούμε ουσιαστικά.
κι ας περάσαμε τόσα τότε.
και μεγαλώσαμε.και τα standards ανέβηκαν.και δε μας φτάνει ένας χορός.δε μας φτάνει μια λέξη.δε μας φτάνει το σαγαπώ.κι ας είναι ο κόσμος όλος αυτού που το λέει.
δε μας φτάνει να μας αγαπούν.θέλουμε κι άλλα.δε μας φτάνει τίποτα.γιατί είμαστε άνθρωποι.όντα κακομαθημένα.
μαθημένα να χουν τα πάντα,ενώ άλλοι δεν έχουν τίποτα.και επαναπαυόμαστε,περιμένουμε
να έρθει κάτι τέλειο στη ζωή
μας.και δεν έρχεται.ή έρχεται,μα δεν είμαστε εμείς το τέλειο για τους άλλους.οπότε..τι;


πάρε αυτό,σαν μια σκέψη που δεν ήθελα απλά να χαθεί.και που δεν ολοκληρώθηκε.

μπέρδεμα μπέρδεμα μπέρδεμα.

θυμίζει παράδεισο το πρόσωπό σου.
μα η ψυχή σου πιο πολύ.
κι αν θέλω να κρύβω πως σε σκέφτομαι,δεν το πολυπετυχαίνω.
κι αν θέλω να δείξω πως θέλω και αρχίζω να σε ξεπερνάω,πάλι δεν το καταφέρνω,γιατί είναι ανοιχτό το θέμα.
όχι για πάντα.για όσο γίνεται.
δεν έχω υπάρξει πιο μπερδεμένη μάλλον ποτέ.
δε γίνεται όλα τα καινούρια να προκαλούνται από σένα,δε γίνεται.
ναι,υπάρχει παράδεισος τελικά.και είναι εδώ.όπως όλα.


PS. αν υπήρχε εκείνο το κουμπί που λέγαμε παλιά,ίσως και να το πατούσα.κι ας έχανα την ευτυχία που μου χάρισε εκείνος.κι ας μη θέλω να τη χάσω τελικά.βλέπεις πόσο μπερδεμένη;

αυτά τα πολλά ζητάω πάλι.

με κατέστρεψε.η αγάπη μου για σένα με κατέστρεψε.και γαμώτο,δε θέλω να το παραδεχτώ.αλλά είναι αλήθεια.και θέλω να κοιτάξω μπροστά.αλλά πάντα θα μένεις εσύ πίσω.και θα σε θυμάμαι.σαν ένα κάστρο που δεν έπεσε.ποτέ.σαν ένα δέντρο που δε λύγισε.κι ας φυσούσε πολύ.πάρα πολύ.εγώ ήμουν ο αέρας.και αυτά που ένιωθα δε σε παρέσυραν.και πάντα εμένα θα κατηγορώ.για όλα.όπως πάντα.ποτέ δε φταίτε οι άλλοι.στην περίπτωσή μας δε φταις.είναι προφανές.αλλά ρε γαμώτο,αυτό το γιατί θα με τρώει μια ζωή.γιατί δε γίνεται μία φορά να αγαπάς και να αγαπιέσαι από την αρχή.εύκολα.απλά.όπως στις ταινίες.χέστηκα για το χάππυ εντ.θέλω να ζήσω τη ριμάδα την απλότητα.λες και ζητάω πολλά.τίποτα δε ζητάω.σιχτίρι.

τίτλοι και βλακείες..

ένα παμφάγο ζώο είσαι.
[το ζώο όχι με την κακή έννοια.με την κανονική.]
ένα ζώο που μου έφαγε τα σωθικά.που κατασπάραξε ότι υπήρχε μέσα μου.και δε μου άφησε τίποτα.
εγώ σε άφησα να τα πάρεις όλα.έτσι όπως αφήνω όποιον αγαπώ να με αδειάζει.
εγώ βλέπω πως με γεμίζει,μα στο τέλος βλέπω ότι μένει ένα άδειο κορμί,να κουβαλάει μια ψυχή βασανισμένη,λαβωμένη.
κι αν τώρα νιώθω έτσι,σκέψου όταν χωρίσουν οι δρόμοι μας.
σαγαπάω,αυτό δεν έχει αλλάξει,δεν αλλάζει,δε θα αλλάξει.
είσαι υπέροχος,όχι τέλειος,μα εξαιρετικός.σαν άνθρωπος.όχι σα γκόμενος.δεν ξέρω πώς είσαι σα γκόμενος.και δε μου αρέσει και η λέξη.και στην τελική δε θα μάθω και ποτέ.

είναι δύσκολο να μιλήσουν δύο άνθρωποι στην εποχή μας.όχι να κάνουν chat.να μιλήσουν.face to face.μόνο αυτό ζήτησα εγώ.

καληνύχτα.

"δε βιαζόμαστε.."

είναι ανησυχητικό όταν ένας άνθρωπος που αντιδρά,και μάλιστα έντονα,βρεθεί σε σημείο να μη μπορεί να αντιδράσει.και μου συμβαίνει απόψε.και δεν ξέρω τι να κάνω.και δεν έχω ποιόν να ρωτήσω.και δε γράφει τίποτα γι αυτό,σε κανένα βιβλίο του κόσμου.και είμαι μόνη μου σε ένα άδειο σπίτι.και δεν ξέρω τι μου γίνεται.και μόλις με γείωσαν.
αυτά.

προσπαθώ να σκεφτώ αν έχω κάνει κάτι κακό,αν έχω φερθεί σκάρτα.
δε βρίσκω κάτι.
εδώ και μία ώρα έχω φάει μεγάλη ήττα και δεν έχω αντιδράσει.δεν έχω κλάψει.δεν έχω κάνει τίποτα.κάθομαι στην ίδια καρέκλα,με το τηλέφωνο στο χέρι και δεν κάνω τίποτα.δεν έχω κουνηθεί,κι έχει περάσει μία ώρα.

τρομάζω.με τρομάζω.

γιατροί και.."γιατροί".

θέλω να γράψω.έχω περίπου τριάντα ή σαράντα πράγματα στο μυαλό,κι όμως ξέρω πως πάλι στο ίδιο θα καταλήξω.ας το πολεμήσω βέβαια για λίγο.
τελευταία μέρα στο Αττικό η σημερινή.το αγαπώ το Αττικό,για τον κόσμο του,για τους χώρους του,για όλα του.
εκτός..
σήμερα "γνωριστήκαμε" με ένα γιατρό..μη σου τύχει που λέμε.καθόλου συνεργάσιμος,χωρίς υπομονή,αγενέστατος με φοιτητές και ασθενείς,απότομος,μαλάκας σκέτος.και ερωτώ.γιατρός γιατί έγινες ρε φίλε;ο γιατρός είναι άνθρωπος πρώτα.εσύ δεν είσαι ούτε το ένα και φυσικά ούτε και το άλλο.
νευριάζω,αλλά χαίρομαι που "συναντηθήκαμε" μόνο μια φορά.στενοχωριέμαι,βέβαια,για τις ασθενείς που θα πέσουν στα χέρια του.και εννοείται για τους συνεργάτες του που τον ανέχονται.συγχίστηκα,τον αφήνω στην άκρη τώρα..
που λες,σήμερα εκτός από αυτόν,βρεθήκαμε και με έναν άλλο.νεαρό,γύρω στα 28-30,καλοβαλμένο,συμπαθέστατο.είμαι εγκρατής στην περιγραφή.βέβαια καθόλου εγκρατής δεν ήμουν όσο ήμασταν στο ίδιο ιατρείο.έπαθα ένα κάτι.καταλαβαίνεις.αχ,λέω,να μην είχα αυτό που έχω μέσα μου και θα σου όρμαγα αλήτη:Ρ
αστειεύομαι,αλλά πρώτη φορά "ξενοκοίταξα".και είχε και πλάκα τελικά.(τώρα,ούτε το πρόσωπό του δε θυμάμαι του ντόκτωρος)

μια μέρα,θα ξεκαθαρίσουν όλα και θα ξέρω τι μου γίνεται,αμέ!
καληνύχτα σας.

φρονιμεύω.

μία εξαγωγή φρονιμίτη μου χει κάνει τη ζωή δύσκολη μια βδομάδα τώρα.δεν τρώω,ανεβάζω πυρετό,δεν κοιμάμαι καλά,πονάω και λοιπά.
επίσης έχω καιρό να μπω να διαβάσω.και μου λείπει.
έχω καιρό να σου πω και για τη σχολή.όλα καλά εκεί.
αυτή τη στιγμή είμαι εμπύρετη και δε μπορώ να καταπιώ.κατά τα άλλα,όλα βαίνουν καλώς.γελάω πολύ.
Νίκο Μουτσινά σευχαριστώ. :)

ο νικόλας μου.

θέλω να γράψω ότι είμαι καλά,ότι είναι όλα απλά σε μία ζωή σύνθετη,ότι γνώρισα έναν υπέροχο άνθρωπο και δύο υπέροχους φίλους του,και σκέφτομαι άλλα.μα θα μείνω εκεί.
κατηγορήστε όσο θέλετε το ίντερνετ,τα χουμε ξαναπεί αυτά άλλωστε.μα χάρη σε αυτό έχω γνωρίσει απίστευτους ανθρώπους.κι ένας από αυτούς είναι κι ο Ν.ο άνθρωπος απ το τουίτερ που με λέει Αφρούλα.εκείνος που μένει 600 χιλιόμετρα μακρυά,και τον "συναντώ" κάθε μέρα.και που ήρθε η στιγμή να συναντήσω κι από κοντά.
αγάπησα το μυαλό και το χαρακτήρα του από την αρχή.και ήρθε πια μια φωνή και μια μορφή να συμπληρώσει αυτό το πακέτο.
περάσαμε πολλές ώρες μαζί.με κείνον και τα παιδιά.μια φίλη κι ένα φίλο του.πήγαμε για καφέ,μετά θέατρο και μετά στο γκάζι για ποτό.9 ώρες περάσαμε μαζί.κι ήταν λες και τον(τους) ήξερα για χρόνια.ήμουν άνετη,όπως με τους υπόλοιπους φίλους μου.
να,για κάτι τέτοια αξίζει όλη αυτή η ιστορία.
μεγάλο ευχαριστώ για τις στιγμές μαζί σας. :)

δικαίωση.

ζω μια αναμονή που μέρα με τη μέρα με σκοτώνει.
κι ενώ ξέρω ότι με σκέφτεσαι και ότι δε με έχεις ξεχάσει και ότι νιώθεις διάφορα που ούτε να τα ξεστομίσω δεν τολμώ,μην πάρω αέρα,εγώ παλεύω να ξεχάσω ότι κάτι περιμένω από σένα.και να συνεχίσω τη ζωή μου όπως πριν.
όχι πριν σε γνωρίσω,πριν σε δω τώρα,λίγες μέρες πριν.
μα ξέρουμε κι οι δυο ότι δε γίνεται να μη σε σκέφτομαι.αφού κάθε βδομάδα έχουμε "ραντεβού",το οποίο δε θέλω να χάνω για κανένα λόγο.ίσα ίσα που "φέρνω" και κόσμο μαζί.
και χαίρομαι απίστευτα πολύ.γιατί σε γνωρίζουν καλύτερα και αρχίζουν να σε συμπαθούν.και μου το λένε.και με κάνουν πιο χαρούμενη γιατί βλέπουν σε σένα πράγματα που εγώ τα ξέρω ήδη.
και σε καμαρώνω,ναι.σε καμαρώνω που είσαι ο εαυτός σου και αρέσεις.
καμαρώνω που συζητούν για σένα δίπλα μου,γύρω μου,στο μετρό,στη σχολή,στο λεωφορείο.
είναι η ώρα σου.κι εσύ πρέπει να το χαίρεσαι.σύμφωνοι;

όλοι περνάμε φάσεις..

ξέρεις,όταν αγαπάς κάποιον,θες να είναι καλά.προσπαθείς να τον κάνεις να νιώθει καλά.
κι όταν δεν είναι,εσύ είσαι χειρότερα.γιατί τον βλέπεις να υποφέρει,και ίσως να μη μπορείς να βοηθήσεις.ή να μη σε αφήνει να βοηθήσεις.ή στην τελική να μην ξέρεις πώς να βοηθήσεις.

όταν δεν είσαι καλά,δεν είμαι ούτε εγώ.

*G.I.G.A*

το διήμερο που μας πέρασε με βρήκε κάπου στην Πάτρα.μετά από αρκετές αναβολές,χωρίς ουσιαστικό λόγο,πήρα την απόφαση να πάω να βρω τη φιλενάδα μου που είχε μετακομίσει εκεί από το φθινόπωρο.νομίζω ήταν οι ομορφότερες μέρες που έχω περάσει μαζί της.δύο μέρες δικές μας.είπαμε τόσα πολλά.την έμαθα καλύτερα.την αγάπησα πιο πολύ.αν έχει πιο πολύ.
πέρασα υπέροχα.
η Γκόλφω μου,έχει κάνει τατουάζ με τα αρχικά μιας παρέας που δημιουργήθηκε τυχαία κάπου στα τέλη 2009 και αρχές 2010.δεθήκαμε πολύ από την αρχή και αγαπηθήκαμε ακόμα περισσότερο,με μία αγάπη που ότι κι αν συμβεί,δε σβήνει.όσα χρόνια κι αν περάσουν.μια κουβέντα μου είπε λίγη ώρα πριν φύγω.
"εσάς σας έχω χαράξει *εδώ* κι *εδώ* " ,δείχνοντας το σβέρκο και την καρδιά της.δε μου έχουν μιλήσει ποτέ έτσι.αυτά,μαζί με όσα ακολούθησαν ήταν τα πιο τρυφερά λόγια που έχω ακούσει ποτέ από γυναίκα.
μπορεί εγώ τατουάζ να μην έκανα,όχι γιατί δεν το ήθελα,αλλά πρώτον γιατί ο κάθε άνθρωπος εκφράζει διαφορετικά τα συναισθήματά του,και δεύτερον γιατί θα ήταν εμπόδιο για τη δουλειά μου.όμως στην καρδιά μου τα παιδιά αυτά έχουν χαραχθεί με τεράστια γράμματα.Γκόλφω,Ιωάννα και Γιάννης,οι τρεις αυτοί φίλοι,αρχικά του ανθρώπου που αγαπώ,και έπειτα δικοί μου,θα είναι οι άνθρωποι που με βοήθησαν σε μία δύσκολη περίοδο της ζωής μου με όποιο τρόπο μπορούσαν.οι άνθρωποι που αγάπησα τόσο σύντομα,γιατί υπήρξαν ανοιχτά βιβλία από την αρχή.οι άνθρωποι που ξέρω πως με εμπιστεύτηκαν από την αρχή,χωρίς να ζητήσουν κάτι πίσω.εκείνοι τέλος πάντων που,ακόμα κι αν οι δικοί μας δρόμοι χωρίσουν αγαπημένε,θα συνεχίσουν να υπάρχουν,γιατί αυτό που νιώθουμε ο ένας για τον άλλο είναι πολύ ισχυρό.
ένα μεγάλο ευχαριστώ,ναι,γραφική γίνομαι,αλλά σευχαριστώ που μας έφερες κοντά και τους ευχαριστώ για όλα τα υπόλοιπα που ξέρουν.

what normal is..

ζητάω μια φυσιολογική ζωή.
μία φυσιολογική οικογένεια(την έχω)
μία φυσιολογική εργασία(φαντάζομαι μόλις τελειώσω θα την έχω)
μία φυσιολογική καθημερινότητα(πάντα θα το προσπαθώ)
μία φυσιολογική κοινωνία(ίσως εκτός ελλάδος να συμβαίνει μόνο)
μία φυσιολογική σχέση.
το φυσιολογικό ποιός το ορίζει άραγε;για το τελευταίο μιλάω.
πώς είναι μία φυσιολογική σχέση;
τον αγαπάς και σαγαπάει.
νιώθεις ασφάλεια μαζί του κι εκείνος μαζί σου.
του δίνεις όση ελευθερία χρειάζεται/θέλει κι εκείνος το ίδιο.
κάνεις πράγματα σπουδαία μαζί του.
πάτε ταξίδια,συζητάτε,ερωτεύεστε,αγαπιέστε,γελάτε,τρελαίνεστε,τσακώνεστε,τα βρίσκετε και στο τέλος λέτε καληνύχτα.
και πάλι από την αρχή.ναι,με σιγουριά αυτή τη σχέση θα την έλεγες φυσιολογική.

μην ψάξεις επίλογο,δεν έχει.

αυπνία.στοπ.

δεν κοιμάμαι.όχι,αυτή τη φορά δε φταίει εκείνος.
φταίει η συνήθεια.συνήθισα να κοιμάμαι αργά.όπως συνήθισα να σε χω πάντα στο μυαλό μου.
δεν είναι κακό να συνηθίζεις.σημαίνει πώς νιώθεις άνετα με κάτι και συνεχίσεις να το κάνεις.
και τώρα που είπα άνετα..ξέρεις πόσο άνετα νιώθω όταν είμαι μαζί σου;εκνευριστικά πολύ!λες και είμασταν φιλαράκια απ το στρατό και κάναμε μαζί καφρίλες,ναι,τόσο πολύ.δε μπορώ να το εξηγήσω.
ή μάλλον μπορώ.είναι επειδή ξέρω τι νιώθω.και είμαι άνετη που ξέρεις κι εσύ.και που μου ανοίχτηκες.
μια μέρα όλα θα τα πούμε,όλα.και τότε θα αποδειχθεί πώς καθόλου άνετη δεν είμαι όταν μιλάω για αισθήματα.καλύτερα τα γράφω παρά τα λέω.όχι μόνο εδώ,γενικά.αλλα πρέπει να το ξεπεράσω αυτό.και θα γίνει σωστά μόνο μαζί σου,μονάχα με κάτι τόσο δυνατό.είμαι έτοιμη να πω όσα δεν έχω πει ποτέ μου.πιο έτοιμη δε γίνεται.
καληνύχτα.

;;;

μα είναι δυνατό να συντηρείται όλο αυτό;ακόμα;ένα χρόνο και σχεδόν 4 μήνες μετά;αντί να φθείρεται,είναι δυνατό να δυναμώνει;με τόσο γοργούς ρυθμούς;

κάποιος να μου το εξηγήσει.παρακαλώ.

τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί να μην προλάβω να σου πω όσα πρέπει.γιατί δεν ξέρω πού θα μαι και πού θα σαι αύριο.

Υ.Γ:μη μου δίνεις σημασία.κάνω περίπλοκες σκέψεις,ξέρεις.

έτσι,τυχαία.όπως γνωριστήκαμε..

ήρθε η στιγμή που περίμενα τόσο καιρό.που μου χες υποσχεθεί ότι θα έρθει.δεν έγινε όπως περίμενα,αλλά τυχαία.
πέρασε από δίπλα μου ένα σώμα γνώριμο.αμέσως κατάλαβα την πλάτη και τινάχτηκα.μ'αγκάλιασες σφιχτά,αλλά εγώ σκεφτόμουν τι να σου πω για να καταλάβεις ότι είμαι νευριασμένη.σε αποπήρα.δεν έπρεπε.το μετάνιωσα.αλλά με ξέρεις,οπότε δε χρειάζονται εξηγήσεις.
δικαιολογήθηκες για όλα.σε καταλαβαίνω.και ξέρω,το ξέρω ότι κι εσύ με καταλαβαίνεις.
είσαι εδώ.κι εγώ εδώ είμαι.είσαι άνθρωπος.κι εγώ άνθρωπος είμαι.και ίσως αν δε σε έβλεπα σήμερα και δε μου εξηγούσες,να χα αρχίσει να κουράζομαι,να φτανα στα όριά μου.στα όρια του "δεν ξέρω πού βρίσκομαι,δεν ξέρω τι μου γίνεται".
αλλά όχι.μου αποδεικνύεις κάθε φορά ότι είσαι ο πιο υπέροχος άνθρωπος που υπάρχει στη Γη.που ότι κι αν κάνει δε μπορώ να του κρατήσω μούτρα.γιατί έχει λόγο που κάνει το καθετί.
μου αρέσει που ενδιαφέρεσαι.μου δείχνει ότι εννοείς αυτά που μου πες στο τηλέφωνο.
να προσέχεις τον εαυτό σου,υποσχέσου το!γιατί τον πιέζεις πολύ.κι εγώ θα συνεχίσω να μαι εδώ,κι ας σου λέω διάφορα.
την επόμενη φορά που θα σε δω να είσαι καλά.ορκίσου.

another tough night.

να ακούω τραγούδια και να βλέπω τη φωτογραφία σου..
ομολογώ ότι δεν το χω ξανακάνει για κανέναν.

να μη μπορώ να στεγνώσω αυτά τα μάτια..
αυτά τα μάτια που βλέπουν παντού εσένα.


πού είσαι ρε Σ.;

πέντε λεπτά.

ήταν πέντε λεπτά.μόνο πέντε λεπτά,κι άλλαξε η ζωή μου.πέντε λεπτά μιλήσαμε.μόνο πέντε ήταν.κι ακολούθησαν τόσα άλλα..
και τώρα,ένα χρόνο και τρεις μήνες μετά είμαι ΑΚΟΜΑ εδώ.να σκέφτομαι ΑΚΟΜΑ εσένα.να αγαπώ ΑΚΟΜΑ εσένα.να ερωτεύομαι καθημερινά ΑΚΟΜΑ εσένα.πόσο άρρωστο είναι αυτό;
και ξέρεις τι;ίσως ο Γιάννης είχε δίκιο.θα κουραστώ.δε θα βαρεθώ,όπως μου χε πει,αλλά θα κουραστώ.κάποια στιγμή θα κουραστώ.
μα δε θα πάψω να αισθάνομαι.θα μαι απλά κουρασμένη.κουρασμένη και ερωτευμένη.πιο πολύ από κάθε άλλη φορά.

Α!Γιάννη,ξεχνάς εύκολα κι εσύ.όπως κι ο φίλος σου..μάλλον..
και είναι κρίμα. 

..

*my eye-somewhere near munich,germany*

τα μάτια σου με οδηγούν στο δρόμο της ψυχής σου..

μας κορόιδεψαν..

λένε πως ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός.και λένε ψέμματα.
ιν φάκτ,ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός.εκείνος που αντέγραφε πάντα από τους άλλους στην εξεταστική.εκείνος που ίσα ίσα περνούσε τα μαθήματα με 5.εκείνος που στην πρακτική έκανε τα λιγότερα κι έκρυβε την ασχετοσύνη του πίσω από τη προθυμία των υπολοίπων και τη δίψα για μάθηση.εκείνος που τώρα παίρνει φακελάκι για να μας κάνει καλά.εκείνος που δε νοιάζεται πραγματικά για τους ασθενείς του.
έτσι είναι και ο χρόνος.αμείλικτος.σε βρίσκει αδύναμο και σε πατάει κάτω.σε βρίσκει σε δύσκολη περίοδο και σου θυμίζει ότι έχεις περάσει και χειρότερα.και καλύτερα.
δεν ξεχνάμε όσο περνάει.ίσα ίσα.μπορεί να μη θυμόμαστε κάθε μέρα,αλλά όταν θυμηθούμε,είναι σα να βιώνουμε επί δέκα τον πόνο.

έχω χάσει χρόνο.μα δε με νοιάζει.γιατί δεν είναι αληθινά χαμένος.αντίθετα.ήταν δημιουργικός.με έμαθε πολλά.και ο χρόνος και εκείνος.

πάει καιρός.20 μήνες..

μη μου λέτε χρόνια πολλά,δεν το αντέχω.
όχι επειδή είναι η μέρα των ερωτευμένων.
δεν υπάρχει συγκεκριμένη μέρα.
όταν είσαι ερωτευμένος είναι πάντα γιορτή.
κάθε μέρα,κάθε ώρα,κάθε δευτερόλεπτο.
και τέλος πάντων,δεν ξαναγράφω γι αυτή την αδιανόητη "γιορτή",
γιατί το κανα και πέρσι.
μη μου λέτε χρόνια πολλά,δεν το αντέχω.
ο μήνας έχει 14.
και πάντα όταν φτάνει αυτή η μέρα,κάθε μήνα,εγώ θρηνώ.
θρηνώ για τον άνθρωπο που έφυγε πλήρης ημερών,
μα όχι πλήρης λέξεων.
τι κακιά συνήθεια που είναι να μη λες τι αισθάνεσαι.
να μη λες σαγαπώ όταν το νιώθεις.
να νομίζεις ότι ο άλλος το γνωρίζει.
κι εγώ την έχω.
δε θυμάμαι να του είπα ότι τον αγαπάω.
ότι ήταν σημαντικός.ότι ήταν ΠΟΛΥ σημαντικός.
ότι θα μου λείψει.
κι όταν μου έλεγε πως όταν πεθάνει
θα θα θα,εγώ βούρκωνα και άλλαζα κουβέντα.
γιατί δεν ήθελα να το σκέφτομαι καν.
λες και έτσι δε θα ρχόταν ποτέ αυτή η στιγμή.
πάει καιρός.20 μήνες..

τέσσερα γράμματα.μόνο τέσσερα γράμματα.

είναι απίστευτο το πόσο μπορεί να σε επηρεάσει μια θεατρική παράσταση.
σε κάνει να σκεφτείς πράγματα που ενώ θεωρούσες αυτονόητα και τα ήξερες,δεν τα είπες ποτέ δυνατά,δεν τα σκέφτηκες ποτέ ξεκάθαρα.απλά τα ήξερες.
σήμερα λοιπόν,άκουσα πράγματα που ήξερα.
•κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός.ξεχωριστός.τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά.
•το μόνο πράγμα που έχει σημασία στη ζωή είναι να παραμείνεις άνθρωπος.
•στη ζωή ερχόμαστε χωρίς υλικά αγαθά και από αυτή φεύγουμε επίσης χωρίς αυτά.
•όλα τα πράγματα στη ζωή αλλάζουν χέρια.κι αυτό έχει ενδιαφέρον.είναι συναρπαστικό να σκέφτεσαι ότι κάτι που τώρα κρατάς εσύ,αύριο δε θα είναι δικό σου.
•η ηλικία είναι απλά ένας αριθμός.δεν έχει να κάνει με τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων.
•δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει τι θα πει ο κόσμος.αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να ακολουθήσουμε την καρδιά μας.
•η πραγματική ευτυχία είναι κρυμένη στις στιγμές.
και άλλα τόσα που πραγματικά με συγκίνησαν.ο Φιλιππίδης απίστευτος,έχει εξελιχθεί τόσο πολύ σαν ηθοποιός!με εντυπωσίασε.και η Παναγιωτοπούλου.εξαιρετική!
έκλαιγα σχεδόν σε όλη την παράσταση,όπως και οι περισσότεροι θεατές.ήταν πραγματικά απίστευτα τα συναισθήματα.
τη συστήνω ανεπιφύλακτα.
"Χάρολντ και Μώντ",στο θέατρο Μουσούρη,στο κέντρο.εγώ θα ξαναπάω.

«είναι μόνο τέσσερα γράμματα.ένα ζήτα,ένα ήτα ένα σίγμα κι ένα έψιλον.ζήσε!»

alter ego..

ήταν κρυφά και σκοτεινά τα βράδια μου.όλα τους ήταν κρυφά.και όλα τους σκοτεινά.
με μια ανάμνηση,ίσως και παραπάνω,να τα πνίγει.
πάντα έτσι ήταν.γιατί να αλλάξουν τώρα;
φοβόμουν μη με δει κανείς λίγο πιο λυπημένη,λίγο πιο σκεπτική,κι αλλάξει γνώμη.για μένα.γιατί με ξέρανε δυνατή,δυναμική.
όμως τα βράδια δεν είμαι έτσι.και δεν το ξέρει κανείς.μόνο εσύ.εδώ.
κι έκρυβα όσο πιο καλά μπορούσα το άλτερ ίγκο μου.τόσο,που παραλίγο να πιστέψω πως δεν υπήρχε.πως τα ονειρεύτηκα όλα μια νύχτα.
κι όμως υπάρχει.και είναι πιο όμορφο από το άλλο,το επιφανειακό.
αρκεί να έχεις χρόνο,όρεξη και παρατηρητικότητα,για να το ανακαλύψεις. 

άφτερ δατ πάρτυ..

πρώτη φορά γράφω σε τέτοια κατάσταση.πρώτη φορά εκτιμώ την αυτόματη διόρθωση του άιφον.έχω πιει δεν ξέρω πόσα ποτήρια.πέντε-6 διαφορετικά ποτά.το ένα μετά το άλλο.πολύ μαλιμπού,ένα ποτήρι κόκκινο πολύ ωραίο κρασί,λίγο ούζο,αμαρέττο,ουρσους και λίγο λικέρ,πολύ λίγο.έτσι,το είχα ανάγκη.να μη σκέφτομαι για λίγο.γιατί μόνο αυτό κάνω τελευταία.έστειλα κάποια μηνύματα.πήρα κάποια τηλέφωνα.τα μισά μηνύματα φανερώνουν άνθρωπο που δεν είναι καλά.
είμαι έτοιμη να πάω να τα βγάλω όλα,αλλά η σκέψη και μόνο με αποτρέπει.θέλω να ξέρεις ότι ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που κατέστρεψα τον εαυτό μου.το καταχάρηκα και δε θα το ξανακάνω.απλά ήθελα να δω πώς είναι να το κάνεις από σκοπού.φάση είχε για μια φορά. 

*χρόνια πολλά νινάκι,καλή επιτυχία!*

τζάμπα μάγκας..

για τους ψευτόμαγκες τι να πρωτοπεί κανείς;υπάρχουν ουκ ολίγοι γύρω μας,μέσα ίσως,και έξω απ τα σπίτια μας,στη γειτονιά,στα σχολεία,στα πανεπιστήμια,στη δουλειά και στο δρόμο.
το πιο τραγικό απ όλα είναι να σαι στην ηλικία των 14-15 ετών και να νομίζεις ότι είσαι αρχηγός-νταής-λίντερ-κέντρο του κόσμου.σίγουρα φταίνε οι γονείς.σίγουρα φταίνε οι παρέες.σίγουρα παίζει ρόλο η μάλλον μη διαμορφωμένη προσωπικότητα.τον κυριότερο θα έλεγα εγώ.
5 το απόγευμα.ακούω φωνές απ έξω.πλησιάζω στο παράθυρο,μια παρέα νεαρών,Γυμνάσιο υπολογίζω ότι πήγαιναν.
δυο από αυτούς έχουν βάλει στη γωνία τον ένα,ενώ οι υπόλοιποι μιλούν στο κινητό ή γελάνε με το θέαμα.ένα λεπτό μετά πλησιάζει μια ντουζίνα συνομηλίκων.κοιτάζω ακόμα,μήπως και χρειαστεί να επέμβω,φωνάζοντας ή με κάποιο άλλο τρόπο τέλος πάντων.(βασικά σκέφτηκα να βγάλω το λάστιχο και να τους βρέξω,αλλά κάνει κρύο έξω..)
περνάει άλλο ένα λεπτό και ένας από τους καινούριους βγάζει επειδικτικά το μπουφάν και μένει με ένα αμάνικο,τύπου βαρύμαγκας και από τη γλώσσα του σώματος καταλαβαίνω ότι θα επιτεθεί.ανοίγω το παράθυρο.εκείνος φωνάζει έντονα στο παιδί που προηγουμένως είχαν στριμώξει στη γωνία.κάνω ένα ψψψτ!απτόητος.παίρνω στο χέρι το τηλέφωνο και βγαίνω στο μπαλκόνι.θα απειλούσα πως θα πάρω την αστυνομία.πάνω που θα το έκανα,και ταυτόχρονα πάνω που έπεφτε η πρώτη κλωτσιά,μια κυρία που περνούσε,τρέχει προς το μέρος των πλέον 25 περίπου πιτσιρικάδων και φωνάζει!σε δευτερόλεπτα,τρέχει το τσούρμο να φύγει πανικόβλητο,με δύο από αυτούς,τα «θύματα»,να μένουν πίσω.
με όλο το θάρρος.πόσοι δε θα θελαν να τους βάλουν κάτω και να τους πατήσουν;ένιγουέι,
έχει και συνέχεια το πράγμα.γύρισαν πίσω.τα ψιλοβρήκαν μεταξύ τους,όχι εντελώς.μάζεψαν ότι νεράτζια βρήκαν στα δέντρα και άρχισαν να τα πετούν στο σπίτι μου.και έφυγαν ΚΛΑΣΣΙΚΑ τρέχοντας.
δε δέχομαι ότι φταίει η ανωριμότητα της ηλικίας.μη βιαστείτε να μου πείτε κάτι τέτοιο,δεν το δέχομαι.υπήρξα 15.υπήρξα και 17.και 18.έχω φίλους,αγόρια,που ήταν επίσης 15 κάποτε.δεν ξέρω τι φταίει.ίσως τα τρία που ανέφερα πιο πάνω.αν τους ξαναπετύχω υπόσχομαι,θα κάνω χαμό.
γενικά,τους χρειάζεται να πάθουν για να μάθουν.δεν είμαι εγώ αυτή που θα τους δώσει το μάθημα.
προφανώς είναι η ζωή.αργότερα.
γιατί όλα εδώ πληρώνονται.

(το γεγονός ότι ήταν όλοι «ξένοι» δε μου έκανε κάποια ιδιαίτερη εντύπωση.κι αν ήταν Έλληνες,πάλι τα ίδια θα ένιωθα/έλεγα.απλά το αναφέρω.)

λες και δε με ξέρω.

δεν σκέφτηκα να κάνω πίσω ούτε για μια στιγμή,ακριβώς γιατί αυτό που νιώθω είναι πιο σημαντικό και πιο δυνατό από όλα τα εμπόδια μαζί!
για πρώτη και μοναδική φορά δε σκέφτηκα να εγκαταλείψω την αγάπη.
το χα κάνει παλιά.φοβήθηκα και έφυγα.ήταν φίλος.ήταν κολλητός.ήταν "μεγάλος"(οι άλλοι το βλεπαν έτσι).ήταν πιασμένος.ήταν δεδομένος και εύκολος.και αυτά είναι μόνο 6 παραδείγματα ανθρώπων που άφησα να φύγουν.ή που έδιωξα τέλος πάντων.
ποτέ ξανά.ποτέ ξανά δε θα αφήσω άνθρωπο να μου φύγει.γιατί για να τον ξεχωρίσω,κάτι έχει.κάτι με τραβάει.κάτι.
φυσικά μιλάμε για το μέλλον.δε μπορώ καν να σκεφτώ τη ζωή μου μετά από σένα.καταλαβαίνεις τι εννοώ και πώς το λέω.
μου φαίνεται τόσο..τόσο παράξενο.σκέφτομαι ότι το να δώσω αλλού την καρδιά μου ακούγεται γελοίο,και μόνο η πρόταση αυτή με κάνει να..γελάω;
όχι,δε γελάω.έχω περάσει δύσκολα.θα σου πω.αλλά έχω περάσει και όμορφα.ένιωσα ευτυχισμένη.μισή.τρελή.χαζή.αποφασισμένη.ερωτευμένη.αβοήθητη.χαρούμενη.γεμάτη.μισή.όλα αυτά μαζί και ταυτόχρονα κάποιες στιγμές.
τότε,που δε με ενδιέφερε τίποτα.
που έλεγα ότι θα περάσει.
λες και δε με ήξερα.
λες και δε με ξέρω.

σόσιαλ νέτγουορξ VS νόρμαλ λάιφ.

τα σόσιαλ νέτγουορξ(!) ήρθαν στη ζωή μου κάπου στα δεκαπέντε.τότε της μόδας ήταν το hi5.δεκαπεντάχρονα από χώρες σχιστομάτηδων κυριαρχούσαν στο χώρο,αλλά τα Ελληνόπουλα δεν άργησαν να το ανακαλύψουν.την ίδια περίοδο γεννήθηκε το φέισμπουκ.ή ένα χρόνο πριν,δε θυμάμαι.έκανα κι απ αυτό,χωρίς να το χρησιμοποιώ,γιατί δεν είχε κανείς γνωστός μου.
το hi5 λοιπόν μου κρατούσε συντροφιά.αρκετές ώρες της ημέρας.ίσως και 5!ξέρεις τι είναι πέντε ώρες για ένα δεκαπεντάχρονο;πολύς χρόνος.δεν άργησα να το βαρεθώ.νομίζω το κράτησα το πολύ δυο χρόνια.μαζεύτηκαν δεκατριάχρονα και ξενέρωσα,πρώτον είχα φτάσει 17 και δεύτερον γιατί στην ηλικία τους έπαιζα στο δρόμο με τα γειτονόπουλα και μου φαινόταν υπερβολικό να κλείνονται τόσες ώρες στο σπίτι μικρά παιδιά.παράτησα λοιπόν αυτό και έπιασα το φέισμπουκ.πολύς κόσμος είχε μπει εν τω μεταξύ,μέσα στους οποίους και κάποια φλερτ.από τη ζωή μου,την αληθινή.έκανα θυσίες,έκανα βλακείες.και όλες γίνονταν για να μιλάω με τα άτομα αυτά.αργά το βράδυ.ατέλειωτοι διάλογοι.στο msn.και το πρωί σχολείο.και μετά φροντιστήριο.και έτσι πέρασαν τα χρόνια.
όχι,δεν έφαγα τα σχολικά μου χρόνια αγκαλιά με έναν υπολογιστή,αλλά δεν το στερήθηκα κιόλας το μηχάνημα.
το βαρέθηκα κι αυτό η αλήθεια είναι.όλα τα βαρέθηκα.θες γιατί μπήκε το άιφον (και το τουίτερ) στη ζωή μου;θες γιατί μεγάλωσα για τέτοια χαζά παιδικά πράγματα;δεν ξέρω.
το τουίτερ είναι άλλη φάση.που στην αρχή το κάνεις για την πλάκα σου και καταλήγεις να γνωρίζεις αξιόλογα άτομα.που ίσως και να μην τα δεις ποτέ.αλλά έχουν κάτι να σου πουν.
κόσμο έχω γνωρίσει μέσω του Ίντερνετ.από παντού.που μιλάμε ακόμα στο τηλέφωνο.κι ας έχουν περάσει δύο και τρία χρόνια.που δεν έμειναν απλά εικονικοί φίλοι,friends,αλλά πραγματικοί.αν μπορώ να τους εμπιστευτώ;άνετα!τι κι αν δεν τους βλέπω κάθε μέρα;μήπως βλεπόμαστε όλοι καθημερινά;
απλά είμαι της άποψης ότι κρατάς στη ζωή σου αυτόν που έχει κάτι να σου προσφέρει.γενικά..πάω για διάβασμα!

πι ες:καταλαβαίνω όσους κατηγορούν για διάφορους λόγους το φέισμπουκ ή γενικά το διαδίκτυο και τους χώρους κοινωνικής δικτύωσης,όπως λέγονται,αλλά όταν χορτάσεις πλέον και από αυτά,θες να συνεχίσεις κανονικά τη ζωή σου,ίσως όχι σα να μην υπήρξαν όλα αυτά ποτέ,αλλά σα να ήταν/είναι ένας ευχάριστος τρόπος να περνάει η ώρα σου,μα μέχρι εκεί.

μοναξιές..

μπορούμε ΜΑΖΙ να αντιμετωπίσουμε τη μοναξιά.μπορώ να βοηθήσω.χρησιμοποίησέ με.
άλλωστε όταν μοιράζεσαι κάτι με άλλους,ο πόνος που ίσως να προκαλεί μοιράζεται κι αυτός.

Η μοναξιά είναι από χώμα..

Το δικό μου το πολύ πως να χωρέσει στο δικό σου το λίγο! Κι οι δυο μας δυσανασχετούσαμε δικαιολογημένα.

Όμως μέσα σ’ αυτό το λίγο σου, σ’ αυτό το περιορισμένο σου, είχα την κακοτυχία να διακρίνω σκιές περαστικές που με πυρπόλησαν. Σκιές του απέραντου. Αυτό που δεν έλεγχες, αυτό που δεν γνώριζες, προσπερνούσε από μια σου έκφραση, από μια σου χειρονομία τυχαία και με καθήλωνε. Δεν περιγράφεται η ματιά, η κίνηση, ο ήχος.

Ό,τι κι αν σου πω δεν θα σου μεταδώσω αυτό που μ’ έκανε να σε θέλω έτσι. Το απέραντο είναι άπιαστο, απερίγραπτο, ακαθόριστο. Χιλιάδες να λέω εναντίον σου αμέσως θα παραλύσουν μπροστά στη γρήγορη κίνηση του χεριού σου μόλις σηκωθεί για να φτάσει στα χείλη σου και να δαγκώσεις το μικρό σου νυχάκι σμίγοντας τα φρύδια σα να σκέφτεσαι κάτι δύσκολο. Για μια τέτοια κίνηση, κάποιες ώρες, ένιωθα έτοιμος και τη ζωή μου να δώσω.
Για μια τέτοια κίνηση!

——————————————————–

Μετά από σένα έχω γίνει άλλος…
Θέλω να κλάψω,θέλω να γυρίσω πίσω,θέλω να σε ξαναβρώ.
Είμαι πιο αδύναμος απ’ αυτό το πούπουλο του κλέφτη, που πετάει στον άνεμο.
Πούπουλο είμαι κι εγώ με άνεμο, τη δικιά σου ανάσα.
Είμαι αδύναμος σαν ερωτευμένος. Είμαι μόνιμο εξάρτημα της ανάγκης για σένα…
Οι στόχοι που διάλεξα υποχωρούν νικημένοι απ’ τον στόχο που με διάλεξε.



Εσύ είσαι ο στόχος που με διάλεξε,η αναπότρεπτη μοίρα μου,η άγρυπνη ματιά στου μυαλού μου το θόλο…
Να σ’ αγγίξω,να σε πιάσω,να σε μυρίσω.
Να μπω στο κρεβάτι σου και στα ζεστά σου σεντόνια,στο κορμί σου που πιάνεται,στο φιλί σου που τρώγεται,στον σπασμό σου που ξεσκίζει τις ιδεοληψίες και τις αράχνες τους…
Μια νύχτα μαζί σου πυκνή όσο ο σπόρος του παγκόσμιου μια ώρα πριν τη γένεσή του.
Μια νύχτα μαζί σου αστραφτερή σαν αστραπή του Ολύμπου.
Μια νύχτα μαζί σου ηδονική σαν τη πτώση απ’ του Παράδεισου
το ξέφωτο στην εξορία του Αδάμ που δεν τελειώνει…
Για μια νύχτα όλα τα παραπετώ,τα καταπατώ,τα περιφρονώ και τα μισώ
γιατί είναι μονάχα εμπόδια στην ακράτητη λαχτάρα μου να σ’ αγκαλιάσω.
Βιάζομαι να σε ξαναβρώ όπως το έμβρυο βιάζεται άμα ξεκινήσουν οι ωδίνες να εξωθηθεί απ’ τη μήτρα.
Βιάζομαι να βγω στο φως,φως μου…

——————————————————–

Έρχεται η ώρα που θα λυτρωθώ από σένα!

Και θα λυτρωθώ από σένα αγαπώντας σε περισσότερο, με της αγάπης το άμετρο μέτρο που είναι η περίσσια.

Έρχεται η ώρα που δεν θα σε παίρνω από πίσω σα σκύλος, που δεν θα σε κατασκοπεύω με τη σκέψη, που δε θα σε πολιορκώ με υποθέσεις, που δε θα στήνω αγανακτισμένους διαλόγους στο μυαλό μου μαζί σου τις νύχτες, που δεν θα αγωνιώ για την εντύπωση που σου δίνω.

Θα σ’ αγαπώ τόσο που δεν θα σε απαιτώ δικιά μου. Να είσαι μόνο καλά εσύ χωρίς να ψάχνομαι πόσο καλά είμαι εγώ από το καλά σου. η καταπληγιασμένη μου φιλαυτία άρχισε να ζαρώνει και να σκύβει κι εγώ αρχίζω να βλέπω εσένα πίσω της και να μπορώ να σε αγαπήσω.

Δεν θέλω να μιλώ άλλο για μένα. Οι λέξεις είναι φυλακή, κατακρατούν τα δεύτερα και τους ξεφεύγει το κύριο που πετά πέρα σαν ήχος καμπάνας που σε τίποτα δεν φυλακίζεται. Οι λέξεις ταριχεύουν το ζωντανό και δεν το αφήνουν να περπατήσει.

Σ’ αγαπώ πια τόσο που δεν σ’ εχω ανάγκη. Σ’ αγαπώ τόσο που σε απαλλάσσω από μένα. Σ΄αγαπώ αληθινά και δεν φοβάμαι. Κατόρθωσα πραγματικά να μη σε φοβάμαι!

Ο φόβος σου ήταν πανίσχυρος. Με φόβο γεννηθήκαμε, με φόβο ανατραφήκαμε, τίποτα σχεδόν δικό μας δεν είναι ελεύθερο κι είναι δύσκολο να ξαναγεννηθούμε. Λεγεώνες μέσα μας και λεγεώνες προγόνων πίσω μας φοβούνται. Ελευθερία είναι η νίκη του φόβου και τον φόβο η φιλαυτία μας τον σπέρνει. Από πάνω της περνά η πύλη που βγάζει στη ζωή την αληθινή κι άλλον τρόπο δεν έχουμε. Άλλο τρόπο δεν έχω για να ζήσω: να σ’αγαπώ άφοβα, ελεύθερα.

Αγαπώντας σε να υπάρχω, τι να τα κάνω τα ίχνη…

Να σε αγαπώ άφοβα, ελεύθερα! Αρχίζω να εμπιστεύομαι την ζωή και να μην έχω αγωνία. Ζωή δεν είπαμε πως είναι το άλλο όνομα της αλήθειας;

Οι λέξεις είναι ξένα σώματα. Μ’ ενοχλούν. Μπορώ πια να σωπάσω.





Αποσπάσματα από το βιβλίο “Η μοναξιά είναι από χώμα” της Μάρως Βαμβουνάκη
κι εγώ το δανείστηκα από εδώ:http://vassiliostales.wordpress.com/2010/12/07/loneliness/

εξεταστική φορέβερ.

είδα "μετηκαχα" το πρωί και δε ντρέπομαι να το πω.
είχα σταματήσει να το βλέπω,γιατί παρόλο που με έκανε να χαμογελάω πολλές φορές,με στεναχωρούσε γιατί "κάτι" έλειπε..κάτι που με έκανε όχι απλά να χαμογελάω,αλλά να πετάω στα σύννεφα εδώ και μερικούς μήνες.
ήταν εκεί μια αγαπημένη φυσιογνωμία.είπε λοιπόν ότι όταν ερωτεύεσαι,ο άλλος(και μαζί ο έρωτάς σου για τον άλλο) σε προσδιορίζει,σε αφοπλίζει,σε γεμίζει,σου δίνει τη δυνατότητα να κάνεις πράγματα τα οποία δεν είχες ποτέ φανταστεί ότι θα κάνεις ο ίδιος και ίσως μπορεί να κορόιδευες όταν τα σκεφτόσουν με άλλους πρωταγωνιστές.

και σκέφτηκα τον εαυτό μου.γεμάτο από σένα.η καθημερινότητά μου θυμίζει εσένα.οι σκέψεις μου θυμίζουν εσένα.η διαδρομή μου από το σπίτι προς τη σχολή και τούμπαλιν θυμίζει εσένα.τα τραγούδια στο ραδιόφωνο πάλι εσένα!και οι ταινίες,κι αυτές θυμίζουν εσένα.όλα στο μυαλό μου είσαι εσύ.κι αυτά που έκανα για να σε "πλησιάσω" με διαφορετικό τρόπο απ'ότι είχαμε συνηθίσει μέχρι τώρα,ήταν για μένα ανήκουστα.πρωτόγνωρα.αστεία ίσως.δε φανταζόμουν ποτέ να στέλνω γράμμα σε κάποιον που να του εκφράζει όσα νιώθω.δεν τολμούσα καν να τα πω πρόσωπο με πρόσωπο πρώτη εγώ!μπορείς να πεις ότι λειτουργούσα εκ του ασφαλούς,αλλά έτσι προστάτευα εμένα και το κακό μου ελάττωμα να είμαι υπερευαίσθητη.


γράμματα έστελναν οι γονείς μου στην αρχή της σχέσης τους.γράμματα έστελναν ο παππούς και η γιαγιά μου σχεδόν καθόλη τη διάρκεια των πρώτων χρόνων που ήταν μαζί,αλλά τύχαινε να ναι μακρυά.τηλέφωνο υπήρχε,αλλά τότε τα γράμματα ήταν "της μόδας".μάλλον όχι της μόδας.βασικά ήταν ο πιο συνηθισμένος τρόπος επικοινωνίας.
εγώ τι έπαθα?mail δεν έστειλα,κώλωσα.τηλέφωνο δεν πήρα,για τον ίδιο λόγο.και γιατί όταν ακούω τη φωνή σου στην άλλη άκρη της γραμμής αυτόματα αρχίζει το τρέμουλο και το βούρκωμα.κακά ελαττώματα,ξεκίνα να μετράς!η μόνη μου διέξοδος ήταν να πάρω ένα χαρτί και να αρχίσω να γράφω.χωρίς ακόμα να είμαι σίγουρη αν θα στο στείλω.κι όμως το έκανα.ξεπέρασα τον εαυτό μου,ξεπέρασα τα όριά μου,βγήκα από μένα,το έστειλα και ξαναμπήκα.
ήθελα να με καταπιεί η γη κάθε που σκεφτόμουν πώς θα αντιδράσεις.
ήξερα ότι θα ήσουν ψύχραιμος,αλλά φοβόμουν ότι θα κρατούσες απόσταση.
η αντίδρασή σου ξεπέρασε κάθε προσδοκία.και αυτό με έκανε ευτυχισμένη.
και τώρα είμαι εδώ,ψάχνω τρόπους να ξεχαστώ και να διαβάσω.
κάθομαι στην καρέκλα και δε μου βγαίνει.σημειώνω τις σελίδες,τους τίτλους,τις ορμόνες,τις παθήσεις,τις κλινικές εικόνες,τα συμπτώματα,και βλέπω ότι δε μπορώ να συγκρατήσω λέξη.
δε φταις εσύ,εγώ φταίω.που έχω δώσει τα πάντα μου και δεν έχει μείνει τίποτα για μένα.γιατί έτσι γουστάρω.
σε αφήνω λίγο στην άκρη όμως,γιατί δε γίνεται.και παρόλο που ξέρω ότι δεν πρόκειται να το κάνω,το γράφω μπας και το πιστέψω λίγο!
άιντε να δούμε..

.

πού είσαι?
πού είσαι εσύ που με κοιτάς και χάνονται όλα τα προβλήματα?
πού είσαι εσύ που με ακουμπάς και τρέμει το είναι μου?
πού είσαι εσύ που με αγκαλιάζεις και ξεχνάω τα πάντα?
πού είσαι εσύ που κάνεις έρωτα και στο μυαλό,εκτός απ'το κορμί μου?
πού είσαι εσύ που διαβάζεις κάθετί απ'την ψυχή μου?
πού είσαι εσύ που ξέρεις όλα όσα σκέφτομαι?
πού είσαι εσύ που κάθε βράδυ ονειρεύομαι?
πού είσαι εσύ που αγαπάς και το μεγαλύτερο ελάττωμά μου?
ξέρω πως είσαι κάπου εκεί..εμφανίσου λίγο σύντομα,τρελαίνομαι.

καλό ταξίδι Μ..

ξεκίνησα να γράφω κάτι πριν λίγο.το έσβησα αμέσως μόλις το τελείωσα.
δεν είναι ώρα γι' αυτά τα χαζά.
έκλεισα τον υπολογιστή,γιατί με ενοχλούσε ο θόρυβος που κάνει ο ανεμιστήρας.
θέλω απόλυτη ησυχία,αυτή αρμόζει τώρα.
χθες το πρωί έφυγε απ τη ζωή μια φίλη.
παντρεμένη,με δύο παιδιά κι έναν όγκο στον εγκέφαλο,να της ροκανίζει τη ζωή μέρα με τη μέρα,ώρα με την ώρα.
χρόνια παιδευόταν και παίδευε τους δικούς της.χρόνια επίσης είχα να τη δω.
οι δικοί μου είχαν βαφτίσει τη μία της κόρη και ο πατέρας μου ήταν συνάδελφος με τον άντρα της.
από τότε που αρρώστησε όλα άλλαξαν.(τα κορίτσια της,φοιτήτριες,ο άντρας της,εργαζόμενος,σύζυγος και πατέρας).οι ρόλοι πια δεν ήταν οι ίδιοι.τα κορίτσια μεγάλωσαν απότομα.έγιναν μανάδες της μάνας τους για χρόνια.η ίδια δε μπορούσε να κάνει βασικά πράγματα.και τώρα;τώρα έγιναν ξαφικά κόρες μιας ανάμνησης.βάζω στη θέση τους τον εαυτό μου και πραγματικά δεν το αντέχω!
ναι,είναι αλήθεια ότι καθημερινά φεύγουν τόσα νεαρά παιδιά.ναι,είναι αλήθεια ότι είναι άδικο,πιο άδικο αυτό!αλλά δε μπορεί κανείς να πει ότι ένας θάνατος κοστίζει περισσότερο από έναν άλλο.για τους ανθρώπους που χάνουν κάποιο δικό τους ο πόνος είναι αβάσταχτος,το ξέρω καλά και φαντάζομαι το ξέρουμε όλοι μας.
νομίζω ότι τα κορίτσια θα χουν ένα φύλακα εκεί ψηλά,όπως έχω κι εγώ.μπορεί στη ζωή να μη γνωρίστηκαμ ποτέ μεταξύ τους,αλλά μόλις τους δόθηκε μια ευκαιρία:) χαιρετίσματα να δώσετε κυρία Μ. καλό ταξίδι.

τα "κορίτσια" της νύχτας..

κανονικά τώρα θα πρεπε να κοιμάμαι,αλλά από το λίγο που με ξέρεις,θα χεις καταλάβει ότι με μένα και τα «πρέπει» κάτι συμβαίνει.
έριξα πάνω μου το πάπλωμα,φόρεσα τα γυαλιά μου,έκλεισα το ραδιόφωνο,πήρα στα χέρια το κινητό και βγήκα στο μπαλκόνι.σκοτεινά είναι απόψε.γνώριμο κλίμα.
δυό γυναίκες εγκλωβισμένες σε ένα κατά το ήμισυ ανδρικό σώμα περνούν τώρα από κάτω. ετοιμάζονται να πουλήσουν ότι έχει απομείνει από το κορμί τους και παράλληλα να διατηρήσουν όση αξιοπρέπεια διαθέτουν ακόμα.είναι δυστυχισμένες.τις παρατηρώ συχνά.δε μπορώ να κάνω και αλλιώς εδώ που μένω.ομολογώ πως τις λυπάμαι.είναι αναγκασμένες να υποκύπτουν σε ότι ανωμαλία παραγγείλει ο συνοδός τους,να υποστούν ψυχική και σωματική πολλές φορές βία,να υποκρίνονται οργασμό και ευχαρίστηση,όταν μέσα τους υποφέρουν,να θέτουν σε κίνδυνο την υγεία και πολύ συχνά την ίδια τους τη ζωή.
η κοινή λογική λέει ότι αυτή που ζουν δεν είναι ζωή.τουλάχιστον εγώ δε θα το άντεχα.όμως αν δεν υπήρχαν «εκείνες»,η κοινωνία θα ήταν διαφορετική.δε μπορεί καν να συλλάβει το μυαλό σας πόσοι και ποιοί άνθρωποι τις επισκέπτονται καθημερινά.18άρηδες και ηλικιωμένοι,πλούσιου και φτωχοί,σελέμπριτιζ και «ανώνυμοι»,παντρεμένοι με παιδιά και ανύπαντροι,με πόρσε και με λάντα,γκέι και στρέιτ.
όλων των ειδών άνθρωποι που ποιός ξέρει τι ψέμματα αραδιάζουν από δω κι από κει,για να ζήσουν δέκα λεπτά ηδονής.
κάθε βράδυ στους δρόμος γύρω απ τη Συγγρού,γίνεται ένα πάρτυ σωμάτων και ψυχών,στο οποίο δε θες να υπάρξεις καλεσμένος.
καλημέρα Νικόλ,Αγάπη,Νίκη,Εύα(ναι,η γνωστή)
καλημέρα κορίτσια..μακάρι να έρθουν καλύτερες μέρες για όλους.

τότε και τώρα..

έχω μια γειτόνισσα,τη Ντίνα.γύρω στα 70+ καλοστεκούμενη όμως,περπατάει κανονικά,στέκεται κανονικά,τρώει κανονικά,επικοινωνεί κανονικά..όλα αυτά μέχρι πέρσι.
δε θυμάμαι πάρα πολλά.θυμάμαι όμως ότι όταν ήμασταν μικροί με τον αδερφό μου βγαίναμε στη γειτονιά κι παίζαμε σε μια αλάνα που βρισκόταν απέναντι απ το σπίτι μας,σε ένα αδιέξοδο στενάκι.μαζευόμασταν καμιά δεκαριά παιδιά,αγόρια και κορίτσια,μικρά και μεγάλα και παίζαμε ανενόχλητοι,ίσως και μετά τις δώδεκα το βράδυ.για εκείνη την εποχή αυτό ήταν ακίνδυνο.
τώρα η αλάνα έγινε πολυκατοικία.τα παιδιά δε μαζεύονται στο αδιέξοδο,αλλά στα clubs,στα bar,στις μουσικές σκηνές,στις συναυλίες,στα σπίτια,κι όλοι με τις δικές τους-ολοκαίνουργιες- παρέες.
όχι,δεν έγινε κάτι,απλά χαθήκαμε.
ναι,συμβαίνει αυτό,ακόμα κι αν μένεις ακριβώς απέναντι με τον άλλο.
άλλαξαν πολλά στη γειτονιά.όλες οι μεγάλες γυναίκες ήταν εκείνες που ακόμα παλιότερα έπαιζαν στην ίδια δική μας αλάνα με τη γιαγιά μου.οι μισές δεν είναι στη ζωή.η Ντίνα έπαθε Αλτσχάιμερ.σπάνια μιλάει,κι όταν το κάνει,πετάει απλά κάτι άσχετο,χωρίς συνοχή και μετά πάλι σιωπή.ο άντρας της πέθανε πριν δυο-τρία χρόνια.καλοί άνθρωποι και οι δυο,που η μοίρα δεν τους φέρθηκε και τόσο καλά.
στενοχωριέμαι κάθε φορά που τη βλέπω.θυμάμαι ήταν κοκέτα.και τώρα..δεν κάνει τα βασικά,δε μπορεί να φροντίσει τον εαυτό της.
η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πού ήθελα να καταλήξω.ας το αφήσω εδώ,πονάει λίγο το θέμα,καλημέρα.

εσύ και οι "άλλοι" .. ;)

σήμερα,ή μάλλον χθες,έβαλα ένα ακόμα όριο στον εαυτό μου.
μία η ώρα,και όχι αργότερα,το βράδυ,θα κοιμόμουν,για να ξυπνήσω το πρωί και να αρχίσω διάβασμα για την εξεταστική που μάντεψε,ξεκινάει σε μια βδομάδα!!
το δεύτερο σκέλος θα γίνει,σε λίγες ώρες από τώρα,ίσως τέσσερις,ίσως πέντε,
θα σηκωθώ,θα πλυθώ,θα φτιάξω ένα τσάι και θα κάτσω στο γραφείο μου να διαβάσω,μετά από..δε θυμάμαι πόσο καιρό.παλιά πάντως το έκανα με χαρά αυτό.τι να πω,μάλλον ξεσυνήθισα.ή και όχι,δεν ξέρω και δεν είναι αυτό το θέμα μου.
(προφανώς το πρώτο σκέλος δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ..)

το θέμα μου είναι ότι σε σκεφτόμουν όσο ήμουν ξαπλωμένη.σκεφτόμουν ότι έχεις αλλάξει για πάντα τη ζωή μου.ότι όλα από δω και πέρα,εκτός του ότι σε(και θα σε) θυμίζουν,περιστρέφονται κατά ένα παράξενο τρόπο γύρω από σένα.
και εκτός αυτού,οι επιλογές μου στο *μέλλον* θα χουν να κάνουν επίσης με σένα.
τα μάτια τους θα πρέπει να μοιάζουν με τα δικά σου.
το μυαλό τους θα πρέπει να μοιάζει με το δικό σου.
οι σκέψεις τους θα πρέπει να μοιάζουν με τις δικές σου.
η αλήθεια τους θα πρέπει να ναι όμοια με τη δική σου.
η ψυχή τους παιδική και ταυτόχρονα ψυχή ενός άντρα που ξέρει τι θέλει,όπως ακριβώς και η δική σου.
καταλαβαίνεις?με καταλαβαίνεις?

:)

*αρκεί να ξαναρχίζαν όλα απ την αρχή..

αυτό το τραγούδι.στο αυτοκίνητο.γύρω στις τέσσερις το πρωί.μία από αυτές τις μέρες.μου θυμίζει εσένα.και τι δε θα δινα να ήμουν μόνη μου εκεί μέσα.να πάω όσο πιο μακρυά γίνεται.έχω ακούσει πως όταν φεύγεις μακρυά ξεχνάς.αλλά δεν το πιστεύω.
και με ρωτάω,θέλεις να ξεχάσεις;και μου απαντάω ένα μεγάλο και έντονο Ο Χ Ι.με ρωτάω,μπορείς να ξεχάσεις;μου απαντάω πάλι.αυτή τη φορά λέω πως δεν ξέρω.πριν σκεφτώ λίγο θα λεγα πάλι Ο Χ Ι.αλλά θα πω το πρώτο.
θα μείνω εδώ να το λύσω.όσο δύσκολο κι αν είναι.θα το λύσω.μ ακούς;βοήθησέ με λίγο κι εσύ και θα το λύσουμε μαζί.ελπίζω σύντομα:)

και τώρα εδώ,στο σπίτι.στο δωμάτιο.χωρίς μουσική.πρώτη φορά χωρίς.ή μάλλον μία από τις λίγες φορές.σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που σε γνώρισα.που σε γνωρίζω.πόσο τυχερή είμαι που νιώθεις όλα αυτά για μένα.ειλικρινά συναισθήματα.και που μπορείς να τα πεις.εγώ δε στα είπα ακόμη.στα έγραψα.τι δειλή που είμαι.
θα στα πω,το υπόσχομαι.στον εαυτό μου κυρίως.το χρωστάω.σε μένα.

διψάω.πίνω νερό.κι άλλο.και κρασί.κι άλλο.σταματάω.θέλω να μαι νηφάλια όταν σου πω το σπουδαίο *σαγαπώ*

ξημερώνει..

ΔΙΑΒΑΣΕ ΜΕ!

μια μέρα θα ξυπνήσω και δε θα 'σαι εκεί.
~μη μου το κάνεις αυτό.
αυτή θα ναι απ' τις άσχημες μέρες.
~μη μου το κάνεις αυτό.
θα έχεις βγει απ'το μυαλό μου,θα ναι άλλος εκεί προφανώς.
~μη μου το κάνεις αυτό.
θα σε κατηγορήσω,γιατί εσύ θα τόχεις επιλέξει.
~μη μου το κάνεις αυτό.
στη σκέψη και μόνο ότι θα λείπεις σταματά η καρδιά μου.
και εκείνα τα δευτερόλεπτα ή τα κλάσματα δευτερολέπτων-δεν καταλαβαίνω- ,
το μυαλό εσένα σκέφτεται.

τη φλέβα στο μέτωπό σου.

τη μεγάλη αγκαλιά σου.

τα υπέροχα μάτια σου.

την ακόμα πιο υπέροχη ψυχή σου.

γιατί μου το κάνεις αυτό?
~μη μου το κάνεις αυτό.
είμαι ευτυχισμένη τώρα.αυτή τη στιγμή.
μα τρέμω.τρέμω μήπως εκείνη η μέρα είναι σχετικά κοντά.
το κοντά για μένα είναι ένας χρόνος.
δύο χρόνια.
πάντα θα είναι κοντά.
η μέρα που θα πάρει κάποιος άλλος τη θέση σου στο μυαλό μου θα είναι κοντά.
κοντά στο τώρα.
μη φοβάσαι όμως.στην καρδιά μου θα σαι πάντα εσύ.ΠΑΝΤΑ.
όπως το μυαλό μου αντιλαμβάνεται το πάντα.
εσύ και μόνο εσύ.το μεγαλύτερο τμήμα μου.
η μεγαλύτερη αγάπη μου.
κι όταν κάνω πως το ξεχνάω,θάρχομαι να διαβάζω εδώ.
για να θυμάμαι πως "μαζί" σου υπήρξα ΠΟΛΥ ευτυχισμένη.
να θυμάμαι πως κάποτε σ'αγάπησα πολύ.και πως σ'αγαπάω ακόμα.θα σ'αγαπάω ακόμα.
δε θα ξεχάσω ποτέ αυτά τα αισθήματα.ίσως ξεχάσω κάποια λόγια με το πέρασμα του χρόνου.σίγουρα θα ξεχάσω.μα πάντα πάντα πάντα θα θυμάμαι όσα μου έμαθες.μου έμαθες τον εαυτό μου.μου έμαθες πως είμαι δυνατή.πως μπορώ να αγαπήσω κάποιον περισσότερο από μένα.πως μπορώ να ενδιαφέρομαι για κάποιον περισσότερο απ' ότι για μένα.κι ας είναι χαζό μερικές φορές.μου έμαθες να λέω πάντα την αλήθεια,κι ας ενοχλεί τους άλλους.να είμαι ο εαυτός μου και να μη με νοιάζει τίποτα.να είμαι αυθόρμητη.να είμαι τρελή.να χαίρομαι τη ζωή.
δεν τάξερα όλα αυτά?
ναι,τα ήξερα.μα μέσα από σένα κατάλαβα ότι αυτά είναι που αξίζουν.

δε μετανιώνω για τίποτα,το ξέρεις?για τίποτα!
κι ας ξέρω πως κάποια στιγμή θα μαι χώμα "εξ'αιτίας σου".
θα το αντέξω.
θα το αντέξω για χάρη όλων όσων ζήσαμε.
όλων όσων ένιωσα για σένα.
γιατί είναι μεγάλα αυτά που νιώθω.
πιο μεγάλα από μένα.
και δεν αξίζει να τα αδικήσω.
πάντα θάναι μεγάλα.
πάντα θα είμαι εδώ.
είναι υπόσχεση.
τις κρατάω τις υποσχέσεις μου.
πάντα θα αγαπάω την ψυχή σου.
καλημέρα..