είναι πράγματα που δε λέγονται από κοντά..είναι σκέψεις τυλιγμένες σε χαρτί..είναι στιγμές που θέλω να βγω και να φωνάξω..και είναι ΕΔΩ που βρίσκω διέξοδο..

Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010

alone with my thoughts..

εδώ και λίγες μέρες βλέπω ταινίες..με έχει πιάσει αυτό το «σπιτόγατα»,μάλλον γιατί ο πατέρας μου με πρήζει που βγαίνω συνέχεια «με γκόμενους»,λέει..ε,και τρία βράδια έχω μείνει μέσα και κάνω αυτό που σου είπα.η αλήθεια είναι ότι θα πρεπε να αρχίσω να διαβάζω για την εξεταστική που έρχεται σε λιγότερο από ένα μήνα,δεν ξέρω πότε ακριβώς.αλλά το μυαλό μου κάθε άλλο παρά καθαρό και έτοιμο είναι για διάβασμα.(πριν μου πεις να ξεκινήσω και να μην το αφήνω για άλλα θέματα,σε παραπέμπω στο αγαπημένο google-ή blackle- και στον Paretto και τη θεωρία του!)
πίσω στο θέμα.the holiday,closer,PS i love you,the notebook,bridget jone's diary και έρχονται κι άλλα τέτοια.γιατί;γιατί είναι Χριστούγεννα.κι όσο κι αν λέω ότι τα Χριστούγεννα είναι για να περνάμε τέλεια με φίλους και οικογένεια έξω,δεν παύει για μένα να ναι μια ανάγκη εσωτερικής ηρεμίας.
είναι μια μέρα μετά τα Χριστούγεννα.3:25.είμαι στο σπίτι ενός φίλου.θα κοιμηθώ εδώ.κοιμάται.η μητέρα του στο δίπλα δωμάτιο επίσης.μόλις τελείωσε η ταινία.ακούω γέλια από δίπλα.κοιτάζω έξω.ελάχιστα λαμπιόνια φωτίζουν αυτή την άγρια και ταυτόχρονα τόσο ήρεμη νύχτα.το ρολόι δε σταμάτησε να ακούγεται.τικ τακ τικ τακ.φυσάει και λίγο.κι εγώ εδώ,καθισμένη στον καναπέ,με το κινητό στο χέρι,μ'ένα μαξιλάρι κι ένα πάπλωμα,να σκέφτομαι όσα έκανα φέτος.όσα τόλμησα να κάνω,όσα ξέχασα να κάνω,όσα δεν περίμενα ποτέ ότι θα έκανα,όσα τελικά δεν έκανα κι όσα θα θελα να χα κάνει.φέρνω στο μυαλό την απουσία του ανθρώπου που ήταν για χρόνια στη μεγάλη καρέκλα του τραπεζιού.που τώρα αντικαταστάθηκε από μια μικρότερη,κανονική θα την έλεγες.μου λείπει η καρέκλα,μα πιο πολύ εσύ.
σε γενικές γραμμές είμαι ευτυχισμένη.θέλω να πω είμαι ευγνώμων που είμαστε όλοι υγειείς,που έχουμε ανθρώπους που μας αγαπούν,που περπατάμε,που βλέπουμε,που ακούμε,που νιώθουμε.
ίσως μετανιώνω που έφαγα λίγο παραπάνω αυτές τις μέρες αλλά υπόσχομαι να το κόψω το γ@μημένο το φαγητό!χαχαχα (προσωπικό αστείο)
τι άλλο ξέχασα;καλά να περάσετε όλοι,με τους ανθρώπους σας!με το καλό να μας μπει η νέα χρονιά που ΘΑ ναι πολύ καλύτερη από την προηγούμενη,με λίγη πίστη και πολλή θετική ενέργεια!φιλιά και αγκαλιά μεγάλη..

Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010

wake-up call..

δε μπορώ να σταματήσω να σε σκέφτομαι.όχι,ούτε τώρα,που τα πράγματα πάνε ανέλπιστα καλά.να,αυτό ήθελα μόνο.να ακούσω αυτές τις ΑΠΛΕΣ λέξεις,που ξέρω ότι εννοούσες,που ξέρω πως βγήκαν απ την καρδιά σου.όπως όλα όσα μου χεις πει.
δε μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι τη μέρα εκείνη που πέρασε,μα κι αυτή που θα ρθει.δε μπορώ,γιατί νιώθω πιο τέλεια από ποτέ,και σε σκέφτομαι επίσης πιο πολύ από ποτέ.σκέφτομαι τι να βάλω,τι να πω.μα καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα.μου φτάνει να μαστε μαζί για λίγες ώρες.να μιλάμε,να μιλάμε,να μιλάμε.να καταφέρεις να με μάθεις όσο καλά σε ξέρω εγώ.να μάθεις πράγματα που δε σου χω πει ποτέ.για μένα,για σένα.
μπορώ να ρθω με μια φόρμα,με τα αθλητικά μου,με μια απλή μπλούζα,θέλω να με κοιτάς στα μάτια μονάχα.θέλω να μιλήσουμε,είναι το μόνο που μου λείπει αυτή τη στιγμή.

με ξύπνησες,το ξέρεις?είχα κοιμηθεί στις 7 το πρωί,είχα αγωνία.
εκείνο το ξύπνημα ήταν το πιο γλυκό της ζωής μου.
ξέρεις τι είναι η πρώτη φωνή που ακούς μόλις ξυπνήσεις να ναι του.. -πώς να σε πω τώρα-
του ανθρώπου που αγαπάς όσο τίποτα? (μην τρομάζεις γαμώτο)

η καρδιά μου χτυπάει δυνατά.

θέλω κάποια στιγμή να καταφέρουμε αυτό που σου έγραψα..

κοιτάζω στον καθρέφτη και χαμογελάω.
βλέπω την ψυχή μου να χαμογελά.
πρώτη φορά τόσο έντονα.
είναι σπουδαίο να ξέρουν πώς αισθάνεσαι,κι ας μην αισθάνονται το ίδιο.κι ας μη ΓΙΝΕΤΑΙ να αισθάνονται τόσα πολλά.
μου φτάνει που ξέρεις να εκτιμάς,αλήθεια μου φτάνει.

Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

*ξέρεις, καμιά φορά, θαυμάζοντας, ξεχνάς ό,τι θαυμάζεις,σου φθάνει ο θαυμασμός σου..*

η σονάτα του σεληνόφωτος του Γιάννη Ρίτσου..δε διαβάζω ποίηση,λογοτεχνία,δε διαβάζω τίποτα..μα αυτό το αγαπώ.διαβάστε ή ακούστε το, ό,τι προτιμάτε.εγώ και τα δυο..





(Ανοιξιάτικο βράδυ. Μεγάλο δωμάτιο παλιού σπιτιού. Μία ηλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στα μαύρα μιλάει σ' έναν νέο. Δεν έχουν ανάψει φως. Απ' τα δυο παράθυρα μπαίνει ένα αμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα να πω ότι η γυναίκα με τα μαύρα έχει εκδώσει δυο-τρεις ενδιαφέρουσες ποιητικές συλλογές θρησκευτικής πνοής. Λοιπόν, η Γυναίκα με τα μαύρα μιλάει στον νέο.)

Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε!
Είναι καλό το φεγγάρι, - δε θα φαίνεται
που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι
θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Όταν έχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι,
αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες,
ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου
λησμονημένα λόγια - δε θέλω να τ' ακούσω. Σώπα.

Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου
λίγο πιο κάτου, ως τη μάντρα του τουβλάδικου,
ως εκεί που στρίβει ο δρόμος και φαίνεται
η πολιτεία τσιμεντένια κι αέρινη, ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο,
τόσο αδιάφορη κι αϋλη,
τόσο θετική σαν μεταφυσική
που μπορείς επιτέλους να πιστέψεις πως υπάρχεις και δεν υπάρχεις
πως ποτέ δεν υπήρξες, δεν υπήρξε ο χρόνος κ' η φθορά του.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,
κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας
μπορεί να φαντάζουμε κιόλας πως θα πετάξουμε,
γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη, ακούω το θόρυβο του φουστανιού μου,
σαν το θόρυβο δυο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν,
κι όταν κλείνεσαι μέσα σ' αυτόν τον ήχο του πετάγματος
νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου,
κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα,
μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους,
δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις
ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου,
(δεν είναι τούτο η λύπη μου - η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει κ' η καρδιά μου).
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.


Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,
μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.


Τούτο το σπίτι στοίχειωσε, με διώχνει –
θέλω να πω έχει παλιώσει πολύ, τα καρφιά ξεκολλάνε,
τα κάδρα ρίχνονται σε να βουτάνε στο κενό,
οι σουβάδες πέφτουν αθόρυβα
όπως πέφτει το καπέλο του πεθαμένου
απ’ την κρεμάστρα στο σκοτεινό διάδρομο
όπως πέφτει το μάλλινο τριμμένο γάντι της σιωπής απ’ τα γόνατά της
ή όπως πέφτει μια λουρίδα φεγγάρι στην παλιά, ξεκοιλιασμένη πολυθρόνα.

Κάποτε υπήρξε νέα κι αυτή, - όχι η φωτογραφία που κοιτάς με τόση δυσπιστία –
λέω για την πολυθρόνα, τόσο αναπαυτική,
μπορούσες ώρες ολόκληρες να κάθεσαι
και με κλεισμένα μάτια να ονειρεύεσαι ό,τι τύχει
- μιαν αμμουδιά στρωτή, νοτισμένη, στιλβωμένη από φεγγάρι,
πιο στιλβωμένη απ’ τα παλιά λουστρίνια μου που κάθε μήνα τα
δίνω στο στιλβωτήριο της γωνιάς,
ή ένα πανί ψαρόβαρκας που χάνεται στο βάθος
λικνισμένο απ’ την ίδια του ανάσα,
τριγωνικό πανί σα μαντίλι διπλωμένο λοξά μόνο στα δυο
σα να μην είχε τίποτα να κλείσει
ή να κρατήσει ή ν’ ανεμίσει διάπλατο σε αποχαιρετισμό. Πάντα μου
είχα μανία με τα μαντίλια,
όχι για να κρατήσω τίποτα δεμένο,
τίποτα σπόρους λουλουδιών ή χαμομήλι μαζεμένο στους αγρούς
με το λιόγερμα
ή να το δέσω τέσσερις κόμπους σαν το σκουφί που φοράνε
οι εργάτες στο αντικρινό γιαπί
ή να σκουπίσω τα μάτια μου, - διατήρησα καλή την όρασή μου
ποτέ μου δεν φόρεσα γυαλιά. Μια απλή ιδιοτροπία τα μαντίλια.

Τώρα τα διπλώνω στα τέσσερα, στα οχτώ, στα δεκάξι
ν’ απασχολώ τα δάχτυλα μου. και τώρα θυμήθηκα
πως έτσι μετρούσα τη μουσική σαν πήγαινα στο Ωδείο
με μπλε ποδιά κι άσπρο γιακά, με δυο ξανθές πλεξούδες
- 8, 16, 32, 64 -
κρατημένη απ’ το χέρι μιας μικρής φίλης μου ροδακινιάς
όλο φως και ροζ λουλούδια,
(συγχώρεσέ μου αυτά τα λόγια – κακή συνήθεια) – 32, 64 -
κ’ οι δικοί μου στήριζαν
μεγάλες ελπίδες στο μουσικό μου τάλαντο.
Λοιπόν, σου ‘λεγα για την πολυθρόνα –
ξεκοιλιασμένη – φαίνονται οι σκουριασμένες σούστες, τα άχερα –
έλεγα να την πάω δίπλα στο επιπλοποιείο,
μα που καιρός και λεφτά και διάθεση – τι να πρωτοδιορθώσεις; -
έλεγα να ρίξω ένα σεντόνι πάνω της, - φοβήθηκα
τα’ άσπρο σεντόνι σε τέτοιο φεγγαρόφωτο. εδώ κάθισαν
άνθρωποι που ονειρεύθηκαν μεγάλα όνειρα,
όπως κι εσύ κι όπως κι εγώ άλλωστε
,
και τώρα ξεκουράζονται κάτω απ’ το χώμα
δίχως να ενοχλούνται απ’ τη βροχή ή το φεγγάρι.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Θα σταθούμε λιγάκι στην κορφή της μαρμάρινης σκάλας τ’ Αι Νικόλα,
ύστερα εσύ θα κατηφορίσεις κι εγώ θα γυρίσω πίσω
έχοντας στ’ αριστερό πλευρό μου τη ζέστα
απ’ το τυχαίο άγγιγμα του σακακιού σου
κι ακόμη μερικά τετράγωνα φώτα από μικρά συνοικιακά παράθυρα
κι αυτή την πάλλευκη άχνα απ’ το φεγγάρι
που ‘ναι σα μια μεγάλη συνοδεία ασημένιων κύκνων –
και δε φοβάμαι αυτή την έκφραση, γιατί εγώ
πολλές ανοιξιάτικες νύχτες συνομίλησα άλλοτε με το Θεό που μου εμφανίστηκε
ντυμένος την αχλύ και τη δόξα ενός τέτοιου σεληνόφωτος,
πυρπολημένη απ’ τα’ αδηφάγα μάτια των αντρών
κι απ’ τη δισταχτικήν έκσταση των εφήβων,
πολιορκημένη από εξαίσια, ηλιοκαμένα σώματα,
άλκιμα μέλη γυμνασμένα στο κολύμπι, στο κουπί, στο στίβο,
στο ποδόσφαιρο (που έκανα πως δεν τα ‘βλεπα)
μέτωπα, χείλη και λαιμοί, γόνατα, δάχτυλα και μάτια,
στέρνα και μπράτσα και μηροί (κι αλήθεια δεν τα ‘βλεπα)
- ξέρεις, καμιά φορά, θαυμάζοντας, ξεχνάς ό,τι θαυμάζεις,
σου φθάνει ο θαυμασμός σου
, -
θέ μου, τι μάτια πάναστρα, κι ανυψωνόμουν
σε μιαν αποθέωση αρνημένων άστρων
γιατί, έτσι πολιορκημένη απ’ έξω κι από μέσα,
άλλος δε μου ‘μενε παρά μονάχα προς τα πάνω ή προς τα κάτω. –
Όχι, δε φτάνει.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Το ξέρω η ώρα είναι πια περασμένη. Άφησέ με,
γιατί τόσα χρόνια, μέρες και νύχτες και πορφυρά μεσημέρια, έμεινα μόνη
ανένδοτη, μόνη και πάναγνη,
ακόμη στη συζυγική μου κλίνη πάναγνη και μόνη,
γράφοντας ένδοξους στίχους στα γόνατα του Θεού,
στίχους που, σε διαβεβαιώ, θα μείνουνε σα λαξευμένοι σε άμεμπτο μάρμαρο
πέρα απ’ τη ζωή μου και τη ζωή σου, πέρα πολύ. δε φτάνει.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Τούτο το σπίτι δε με σηκώνει πια.
Δεν αντέχω να το σηκώνω στη ράχη μου.
Πρέπει πάντα να προσέχεις,
να στεριώνεις τον τοίχο με το μεγάλο μπουφέ
να στεριώνεις τον μπουφέ με το πανάρχαιο σκαλιστό τραπέζι
να στεριώνεις το τραπέζι με τις καρέκλες
να στεριώνεις τις καρέκλες με τα χέρια σου
να βάζεις τον ώμο σου κάτω απ’ το δοκάρι που κρέμασε.
Και το πιάνο, σα μαύρο φέρετρο κλεισμένο. Δεν τολμάς να τ’ ανοίξεις.
Όλο να προσέχεις, να προσέχεις, μην πέσουν, μην πέσεις. Δεν αντέχω.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Τούτο το σπίτι, παρ’ όλους τους νεκρούς του, δεν εννοεί να πεθάνει.
Επιμένει να ζει με τους νεκρούς του
να απ’ τους νεκρούς του
να ζει απ’ τη βεβαιότητα του θανάτου του
και να νοικοκυρεύει ακόμη τους νεκρούς του σ’ ετοιμόρροπα κρεβάτια και ράφια.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Εδώ, όσο σιγά κι αν περπατήσω μες την άχνα της βραδιάς,
είτε με τις παντούφλες, είτε ξυπόλητη,
κάτι θα τρίξει, - ένα τζάμι ραγίζει ή κάποιος καθρέφτης,
κάποια βήματα ακούγονται, - δεν είναι δικά μου.
Έξω, στο δρόμο μπορεί να μην ακούγονται τούτα τα βήματα, -
ή μεταμέλεια, λένε, φοράει ξυλοπάπουτσα, -
κι αν κάνεις αν κοιτάξεις σ’ αυτόν ή στον άλλον καθρέφτη,
πίσω απ’ τη σκόνη και τις ραγισματιές,
διακρίνεις πιο θαμπό και πιο τεμαχισμένο το πρόσωπό σου,
το πρόσωπο σου που άλλο δε ζήτησες στη ζωή
παρά να το κρατήσεις καθάριο κι αδιαίρετο.
Τα χείλη του ποτηριού γυαλίζουν στο φεγγαρόφωτο
σαν κυκλικό ξυράφι – πώς να το φέρω στα χείλη μου;
όσο κι αν διψώ, - πώς να το φέρω; - Βλέπεις;
έχω ακόμη διάθεση για παρομοιώσεις, - αυτό μου απόμεινε,
αυτό με διαβεβαιώνει ακόμη πως δε λείπω.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Φορές-φορές, την ώρα πού βραδιάζει, έχω την αίσθηση
πως έξω άπ’ τα παράθυρα περνάει ο αρκουδιάρης
με την γριά βαριά του αρκούδα
με το μαλλί της όλο αγκάθια και τριβόλια
σηκώνοντας σκόνη στο συνοικιακό δρόμο
ένα ερημικό σύννεφο σκόνη που θυμιάζει το σούρουπο
και τα παιδιά έχουν γυρίσει σπίτια τους για το δείπνο
και δεν τ' αφήνουν πια να βγουν έξω
μ' όλο πού πίσω απ' τούς τοίχους
μαντεύουν το περπάτημα της γριάς αρκούδας –
κ' η αρκούδα κουρασμένη πορεύεται μες στη σοφία της μοναξιάς της,
μην ξέροντας για που και γιατί –
έχει βαρύνει, δεν μπορεί πια να χορεύει στα πισινά της πόδια
δεν μπορεί να φοράει τη δαντελένια σκουφίτσα της
να διασκεδάζει τα παιδιά, τούς αργόσχολους τους απαιτητικούς
και το μόνο που θέλει είναι να πλαγιάσει στο χώμα
αφήνοντας να την πατάνε στην κοιλιά, παίζοντας έτσι το τελευταίο παιχνίδι της, δείχνοντας την τρομερή της δύναμη για παραίτηση,
την ανυπακοή της στα συμφέροντα των άλλων,
στους κρίκους των χειλιών της, στην ανάγκη των δοντιών της,
την ανυπακοή της στον πόνο και στη ζωή
με τη σίγουρη συμμαχία του θανάτου - έστω κ' ενός αργού θανάτου-
την τελική της ανυπακοή στο θάνατο με τη συνέχεια και τη γνώση της ζωής
που ανηφοράει με γνώση και με πράξη πάνω απ' τη σκλαβιά της.

Μα ποιος μπορεί να παίξει ως το τέλος αυτό το παιχνίδι;
Κ' η αρκούδα σηκώνεται πάλι και πορεύεται
υπακούοντας στο λουρί της, στους κρίκους της, στα δόντια της,
χαμογελώντας με τα σκισμένα χείλια της στις πενταροδεκάρες
που τις ρίχνουνε τα ωραία και ανυποψίαστα παιδιά
(ωραία ακριβώς γιατί είναι ανυποψίαστα)
και λέγοντας ευχαριστώ. Γιατί οι αρκούδες που γεράσανε
το μόνο που έμαθαν να λένε είναι: ευχαριστώ , ευχαριστώ.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Τούτο το σπίτι με πνίγει. Μάλιστα η κουζίνα
είναι σαν το βυθό της θάλασσας. Τα μπρίκια κρεμασμένα γυαλίζουν
σα στρόγγυλα, μεγάλα μάτια πίθανων ψαριών,
τα πιάτα σαλεύουν αργά σαν τις μέδουσες,
φύκια και όστρακα πιάνονται στα μαλλιά μου
– δεν μπορώ να τα ξεκολλήσω ύστερα,
δεν μπορώ ν’ ανέβω πάλι στην επιφάνεια –
ο δίσκος μου πέφτει απ’ τα χέρια άηχος, - σωριάζομαι
και βλέπω τις φυσαλίδες απ’ την ανάσα μου ν’ ανεβαίνουν, ν’ ανεβαίνουν
και προσπαθώ να διασκεδάσω κοιτάζοντας τες
κι αναρωτιέμαι τι θα λέει αν κάποιος βρίσκεται από πάνω και βλέπει αυτές τις φυσαλίδες,
τάχα πως πνίγεται κάποιος ή πως ένας δύτης ανιχνεύει τους βυθούς;

Κι αλήθεια δεν είναι λίγες οι φορές που ανακαλύπτω εκεί,
στο βάθος του πνιγμού,
κοράλλια και μαργαριτάρια και θησαυρούς ναυαγισμένων πλοίων,
απρόοπτες συναντήσεις, και χτεσινά και σημερινά και μελλούμενα,
μιαν επαλήθευση σχεδόν αιωνιότητας,
κάποιο ξανάσασμα, κάποιο χαμόγελο αθανασίας, όπως λένε,
μιαν ευτυχία, μια μέθη, κι ενθουσιασμόν ακόμη,
κοράλλια και μαργαριτάρια και ζαφείρια
μονάχα που δεν ξέρω να τα δώσω – όχι, τα δίνω
μονάχα που δεν ξέρω αν μπορούν να τα πάρουν – πάντως εγώ τα δίνω.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Μια στιγμή, να πάρω τη ζακέτα μου.
Τούτο τον άστατο καιρό, όσο να ‘ναι, πρέπει να φυλαγόμαστε.
Έχει υγρασία τα βράδια, και το φεγγάρι
δε σου φαίνεται, αλήθεια, πως επιτείνει την ψύχρα;

Άσε να σου κουμπώσω το πουκάμισο – τι δυνατό το στήθος σου,
τι δυνατό φεγγάρι, - η πολυθρόνα, λέω
– κι όταν σηκώνω το φλιτζάνι απ’ το τραπέζι
μένει από κάτω μια τρύπα σιωπή, βάζω αμέσως την παλάμη μου επάνω
να μην κοιτάξω μέσα, - αφήνω πάλι το φλιτζάνι στη θέση του
και το φεγγάρι μια τρύπα στο κρανίο του κόσμου – μην κοιτάξεις μέσα,
είναι μια δύναμη μαγνητική που σε τραβάει – μην κοιτάξεις, μην κοιτάχτε,
ακούστε που σας μιλάω – θα πέσετε μέσα. Τούτος ο ίλιγγος
ωραίος, ανάλαφρος – θα πέσεις, -
ένα μαρμάρινο πηγάδι το φεγγάρι,
ίσκιοι σαλεύουν και βουβά φτερά, μυστηριακές φωνές – δεν τις ακούτε;

Βαθύ βαθύ το πέσιμο,
βαθύ βαθύ το ανέβασμα,
το αέρινο άγαλμα κρουστό μες στ’ ανοιχτά φτερά του,
βαθιά βαθιά η αμείλικτη ευεργεσία της σιωπής, -
τρέμουσες φωταψίες της άλλης όχθης,
όπως ταλαντεύεσαι μες στο ίδιο σου το κύμα,
ανάσα ωκεανού. Ωραίος ανάλαφρος
ο ίλιγγος τούτος, - πρόσεξε, θα πέσεις. Μην κοιτάς εμένα,
εμένα η θέση μου είναι το ταλάντευμα – ο εξαίσιος ίλιγγος.
Έτσι κάθε απόβραδο
έχω λιγάκι πονοκέφαλο, κάτι ζαλάδες.

Συχνά πετάγομαι στο φαρμακείο απέναντι για καμιάν ασπιρίνη
άλλοτε πάλι βαριέμαι και μένω με τον πονοκέφαλό μου
ν' ακούω μες στους τοίχους τον κούφιο θόρυβο
πού κάνουν οι σωλήνες του νερού,
ή ψήνω έναν καφέ, και, πάντα αφηρημένη,
ξεχνιέμαι κ' ετοιμάζω δυο - ποιος να τον πιει τον άλλον; -
αστείο αλήθεια, τον αφήνω στο περβάζι να κρυώνει
ή κάποτε πίνω και τον δεύτερο, κοιτάζοντας
απ' το παράθυρο τον πράσινο γλόμπο του φαρμακείου
σαν το πράσινο φως ενός αθόρυβου τραίνου που έρχεται να με πάρει
με τα μαντίλια μου, τα σταβοπατημένα μου παπούτσια,
τη μαύρη τσάντα μου, τα ποιήματά μου,
χωρίς καθόλου βαλίτσες - τι να τις κάνεις; -
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

«Α, φεύγεις; Καληνύχτα.» Όχι, δε θα ‘ρθω. Καληνύχτα.
Εγώ θα βγω σε λίγο. Ευχαριστώ. Γιατί επιτέλους, πρέπει
να βγω απ' αυτό το τσακισμένο σπίτι.
Πρέπει να δω λιγάκι πολιτεία, - όχι, όχι το φεγγάρι –
την πολιτεία με τα ροζιασμένα χέρια της, την πολιτεία του μεροκάματου,
την πολιτεία που ορκίζεται στο ψωμί και στη γροθιά της
την πολιτεία που όλους μας αντέχει στην ράχη της
με τις μικρότητές μας, τις κακίες, τις έχτρες μας,
με τις φιλοδοξίες, την άγνοια μας και τα γερατειά μας,-
ν' ακούσω τα μεγάλα βήματα της πολιτείας,
να μην ακούω πια τα βήματά σου
μήτε τα βήματα του Θεού, μήτε και τα δικά μου βήματα. Καληνύχτα.

(Το δωμάτιο σκοτεινιάζει. Φαίνεται πως κάποιο σύννεφο θα ‘κρυβε το φεγγάρι. Μονομιάς, σαν κάποιο χέρι να δυνάμωσε το ραδιόφωνο του γειτονικού μπαρ, ακούστηκε μία πολύ γνώστη μουσική φράση. Και τότε κατάλαβα πως όλη τούτη τη σκηνή τη συνόδευε χαμηλόφωνα η «Σονάτα του Σεληνόφωτος», μόνο το πρώτο μέρος. Ο νέος θα κατηφορίζει τώρα μ' ένα ειρωνικό κ' ίσως συμπονετικό χαμόγελο στα καλογραμμένα χείλη του και μ' ένα συναίσθημα απελευθέρωσης. Όταν θα φτάσει ακριβώς στον Αϊ-Νικόλα, πριν κατεβεί τη μαρμάρινη σκάλα, θα γελάσει, -ένα γέλιο δυνατό, ασυγκράτητο. Το γέλιο του δε θ' ακουστεί καθόλου ανάρμοστα κάτω απ' το φεγγάρι. Ίσως το μόνο ανάρμοστο να ‘ναι το ότι δεν είναι καθόλου ανάρμοστο. Σε λίγο, ο Νέος θα σωπάσει, θα σοβαρευτεί και θα πει «η παρακμή μίας εποχής». Έτσι, ολότελα ήσυχος πια, θα ξεκουμπώσει πάλι το πουκάμισό του και θα τραβήξει το δρόμο του. Όσο για τη γυναίκα με τα μαύρα, δεν ξέρω αν βγήκε τελικά απ' το σπίτι. Το φεγγαρόφωτο λάμπει ξανά. Και στις γωνιές του δωματίου οι σκιές σφίγγονται από μιαν αβάσταχτη μετάνοια, σχεδόν οργή, όχι τόσο για τη ζωή όσο για την άχρηστη εξομολόγηση. Ακούτε; το ραδιόφωνο συνεχίζει.)

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

αποστολή εξετελέσθη..

ο πιο ΥΠΕΡΟΧΟΣ άνθρωπος της γης,ο πιο ΥΠΕΡΟΧΟΣ που έχω γνωρίσει ΠΟΤΕ ΜΟΥ,μόλις με έκανε ευτυχισμένη..ένα μεγάλο ευχαριστώ,με την ελπίδα να το δει και από εδώ.. :')

μη ρωτήσετε,παρακαλώ!δεν είμαι ακόμα έτοιμη να σας πω!αλλά είναι όλα καλά,είμαι πολύ χαρούμενη,θα περάσω τέλεια στις γιορτές και τα λοιπά και τα λοιπά!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ μέσα από την καρδιά μου που περάσαμε μαζί όλο αυτό που ζούσα,που με συμβουλεύατε,που με βρίζατε(ναυτάκο για σένα),που με ανεχτήκατε,έτσι γκρινιάρα και παραπονιάρα που ήμουν!!αλλά ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ να μαι καλό παιδί μέχρι το γενάρη!μετά δεν ξέρει κανείς!

P.S:εσένα πώς θα σε ξεπεράσω ρε βλάκα,που είσαι τόσο γαμάτος?πφφφφφφφ τέεεεελος πάντων,είπαμε,από γενάρη τα παραπονάκια!
ΦΙΛΙΑ
("πίτα fan") αχαχαχαχα

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

second chance..

σε όλους αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία(ακόμα και σ'ένα φαινομενικά "άψυχο" γράμμα*)..ίσως και τρίτη,και τέταρτη.δεν ξέρω ποιός αποφασίζει,μάλλον εμείς οι ίδιοι.κι εγώ αποφάσισα να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία..


*άψυχο?λάθος.αφού περικλείει την ψυχή μου,δε γίνεται.


*Κι αν δεν θυμάσαι τ' όνομά μου..
θα σ' αγαπώ*


[ξέρω πως σε κουράζω με τα ίδια και τα ίδια..]

..είπε στον εαυτό της και "ξεψύχησε".

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

sweet november..

δε μπορώ να με ελέγξω.και θέλω τόσο να το κάνω!ειδικά τις νύχτες..μου λείπεις.

πέρσι τέτοιο καιρό ήμουν χαρούμενη.περίπου ερωτευμένη.βασικά ενθουσιασμένη.με κάποιον που "γνώρισα" εκεί που γνώρισα κι εσένα,την ίδια μέρα.στην πραγματικότητα εκείνος με είδε εκεί.εγώ τον είδα λίγο αργότερα..γνωριστήκαμε και καταλήξαμε φίλοι:) ακόμα είμαστε.
φέτος..ποιος θα περίμενε ότι εκείνος ο νοέμβρης θα με "βασάνιζε" ακόμα..σ'αγαπάω ρε γαμώτο..

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

a week later..

υπάρχει ένα "μέρος" που δε μπορώ να ελέγξω.κι εκεί σε βλέπω συχνά.όποτε έχω ανάγκη να σε δω(μάλλον).είναι εκεί που σε αγγίζω,μα δεν το νιώθω.είναι εκεί που μου μιλάς,μα δεν ακούω τη φωνή σου.είναι εκεί που η ανάσα σου δεν επηρεάζει τα μάγουλά μου.
είμαι καταδικασμένη να σε βλέπω.θέλω δε θέλω.τώρα θέλω.πάντα θα θέλω.μα θα λέω πως δε θέλω.θα σε βλέπω,εκτός κι αν αποφασίσεις να κλειστείς σπίτι σου.κάτι που τώρα δεν κάνεις.γιατί αν το έκανες θα ήξερες από την προηγούμενη τρίτη τι συμβαίνει.τι ΜΟΥ συμβαίνει.
ελπίζω να προλάβεις να μάθεις.

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

γερή μούτζα..όχι αστεία!

are you ready να διαβάσεις την πιο επεισοδιακή νύχτα ever?
είχαμε γάμο σήμερα,ένας ξάδερφος της μητρός μου.
στο χαλάνδρι.παίρνουμε την κηφησίας.στρίβουμε λεωφόρο πεντέλης.και ανεβαίιιιιινουμε.ανοίγω το χάρτη στο κινητό.που λειτουργεί σαν GPS.χιόνια παντού γύρω(άσχετο)."ρε μαμά,πολύ ψηλά δεν ανεβαίνουμε?".πρώτο τηλεφώνημα για να μας διαφωτίσουν.
"παίρνετε τη λεωφόρο πεντέλης και στην intersport κάνετε αριστερά.εκεί στα 100 μέτρα θα συναντήσετε τον άγιο αθανάσιο."
μπας και το χουμε περάσει?αρχίζουμε να κατεβαίνουμε.κατεβαίνουμε.κατεβαίνουμε.πάμε πάλι πίσω προς κηφισίας.μπαα,δεν το είχαμε περάσει.ανεβαίνουμε.ανεβαίνουμε.ανεβαίνουμε.
"ρε μαμά,εδώ δείχνει ότι πρέπει να το πάρουμε μπλα μπλα μπλα μπλα".σταματάμε σε περίπτερο.μας λέει τι και πώς.
η βρεγμένη γάτα-μάδερ."εεε πάμε έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα"(δηλαδή όπως είχα απ την αρχή πει.) [-.-]
εν τω μεταξύ είχαμε χάσει το μισό μυστήριο.τέεελος πάντων,με τα πολλά φτάσαμε.
το κρύο δεν το σχολιάζω.το χιόνι επίσης.το γεγονός ότι είχαμε μαζί τη γιαγιά και έπρεπε να τη βοηθήσουμε να μπει στην εκκλησία με τα χίλια ζόρια επίσης.οκ,είναι ανηψιός της και δε φέραμε αντίρηση να πάμε όλοι μαζί,αλλά θα δείτε τι έγινε μετά.
τελειώνει το μυστήριο,χαιρετιόμαστε οι φαμίλιες(ήταν και η θεοπούλα εκεί,ναι είναι ξαδέρφη της γιαγιάς! :P)και τελικά φτάνουμε στο caravel,όπου γινόταν η δεξίωση.όλα καλά,όλα ωραία.δε θέλω να μπω σε λεπτομέρειες,ήταν ένας ωραίος γάμος,όπως όλοι οι άλλοι(..)
πάμε τώρα στο ζουμί.γυρνάμε σπίτι,αφήνουμε το αυτοκίνητο έξω απ το γκαράζ,για να βγει η γιαγιά και να ανέβει τα 5 σκαλιά που είναι έξω από την πόρτα της.εγώ απ τη μια μεριά,η μάδερ από την άλλη,να την κρατάμε.στο δεύτερο σκαλί ΤΣΟΥΠ! πέφτει.
κάτω από τον επιδέξιό της βρισκόταν το πόδι μου,και σα να έκατσε πάνω του.ξέρεις,το κανε κάθισμα,ωραιότατα!αρχίζουν,πανικοβάλονται όλοι!να τους λέω και να τους ξαναλέω ότι το πόδι είναι από κάτω της και είναι σαν κάθισμα,δεν έχει πρόβλημα.το θέμα ήταν ότι τα πόδια της ήταν σα λυγισμένα,σα μπλεγμένα.εε τέλος πάντων δε μας βοηθούσε να τη βοηθήσουμε.φωνάξαμε τον αδερφό μου να κατέβει να βοηθήσει και τέλος πάντων τη σήκωσε εκείνος και με τα χίλια ζόρια τα καταφέραμε!
ΟΥΦ!τι ήταν κι αυτό!απαπα δεν το ξανακάνουμε το λάθος!!!!!!!!!!ταλαιπωρήθηκε και εκείνη η καημένη και εμείς!

το άλλο θέμα μου είναι στάσιμο.και ρε γαμώτο,αυτές οι μέρες περνάνε ακόμα πιο βασανιστικά από τον υπόλοιπο καιρό πριν.θα δούμε τι θα γίνει και μ'αυτό!

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

τικ τακ.τικ τακ.τικ τακ. CUT!





έχεις ευχηθεί ποτέ να σταματήσει ο χρόνος?



με φοβάμαι..


σήμερα,ήταν η πρώτη φορά που μισούσα το κινητό μου.το μισούσα που δε χτυπούσε.και θα το μισώ μέχρι να χτυπήσει και να σαι εσύ.κι ας πάει να σπάσει η καρδιά μου κάθε φορά που ανάβει το φως και είναι άλλος.θα περιμένω.


update.χτύπησε!συγγνώμη που σκέφτηκα πως δε θα χτυπούσε.έστω κι αν ήταν μόνο για ένα λεπτό! :)


διάλογος..?

-όλα εντάξει?
-ναι!
-δηλαδή?
-το έκανα..
-και?
-τι?
-τελείωσε?(συμπλ.2:o ποιητής εννοεί Η ΙΣΤΟΡΙΑ!απαπα αδερφάκι μου!)
-ναι..
-μέσα σου?
-όχι..
-ακόμα?
-είναι λίγο δύσκολο ξέρεις..
-δηλαδή τον αγαπάς?
-μπορούμε να το αφήσουμε αυτό το θέμα?
-πες μου..να βγει από μέσα σου!
-θα βγει εκεί που πρέπει να βγει.
-αλλάζεις..
-το ξέρω.
-προς το χειρότερο..
-καλύτερα είναι έτσι.
-τον αγαπάς?
-τον λατρεύω.
-τον αγαπάς?
-είναι λίγες οι λέξεις.τον αγαπάω.
-και τώρα τι?
-δεν ξέρω.
-θα περιμένεις?
-εννοείται.
-βγες με τον Β.
-βλέπεις να μαι έτοιμη να βγω με κάποιον άλλο??
-βγες με τον Κ.
-λυπάμαι πες του..
-τον αγαπάς.κι αυτό σε πάει πίσω.αλλά είναι τόσο μεγαλειώδες.
-βλέπεις?καταλαβαίνεις?
-ζήστο!μέχρι το τέλος.κι ας είναι αύριο αυτό.μεθαύριο.κάνε ότι απέμεινε να κάνεις.
-ευχαριστώ που καταλαβαίνεις.
-γι'αυτό είναι ο καθρέφτης.



συμπλ. : αυτό που το μυαλό σας πάει στο πονηρό με ανησυχεί:P δεν είναι όπως "φαίνεται" σε κάποιο σημείο..just to know :)

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

βαθειές ανάσες και φύγαμε..

ήρθε η στιγμή που σχεδίαζα εδώ και 6 μήνες.ήρθε και είμαι πιο αγχωμένη από ποτέ.σκέφτηκα για ένα δευτερόλεπτο το πισογύρισμα,αλλά αμέσως το πήρα πάλι πίσω.είμαι δυνατός χαρακτήρας,θυμάσαι?
ο νυν,αλλά κι ένας πρώην έρως έχουν αύριο γενέθλια.ας το πούμε τυχαίο το συμβάν,κι ας ευχηθούμε χρόνια πολλά και στους δυο,αλλά και σε όσους άλλους έχουν κάτι να γιορτάσουν..

τρέμω,φοβάμαι,εύχομαι να πάνε όλα καλά.
να μη μου πάρει πολύ καιρό να συνηθίσω στις νέες καταστάσεις.

ευχηθείτε μαζί μου,γιατί με χάνετε.
ΟΥΦΦΦΦΦΦΦΦ!πάω να ετοιμάσω το αυριανό πακετάκι..

απόψε τον αγαπώ περισσότερο από ποτέ.και πάει ένας χρόνος και ένας μήνας.
ακριβώς.
ίσως σταματήσει το ρολόι κάπου εδώ.
ίσως.

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

"δέκα πλην ένα" has come to town..

To δέκα πλην ένα είναι μια φάση που δημιούργησε η αγαπημένη μου coula (blogger κι εκείνη),όπου ρωτάει 9 ερωτήσεις σε "φίλους" και δέχεται μία.κι έφτασε και η δική μου η σειρά.την ευχαριστώ πολύ και παραθέτω τη συνεντευξούλα..


Στο Δέκα πλην ένα, έχω ξαναπεί πως με ενδιαφέρει να ακούμε τις απόψεις νέων παιδιών για διάφορα θέματα! Σήμερα μαζί μας είναι η Αφροδίτη, μια άκρως συναισθηματική ψυχή η οποία μιλάει για τα πάντα κι εδώ και κυρίως στο ιστολόγιο της με τίτλο Ταξιδεψέ με. Να την καλωσορίσουμε και να την διαβασουμε προσεχτικά. Έχει να μας πει πολλά και σημαντικά! Ας απολαυσουμε λοιπόν άλλον ένα τρόπο σκέψης της νεολαίας μας.
_______________

1) Coula: Πόσο χρονών είσαι; Είσαι νοσηλεύτρια αν δε κάνω λάθος! Δουλεύεις σε δημόσιο ή ιδιωτικό νοσοκομείο; Πως νιώθει ένα νέο κορίτσι που βιώνει κάθε μέρα τον πόνο και τη μοναξιά καμια φορά των άλλων; Όταν επιστρέφεις στο σπίτι κουβαλάς μαζί τα προβλήματα ή τους προβληματισμούς από τη δουλειά;

Αφροδίτη: Επιτέλους :) !Ήμουν πολύ περίεργη να έρθω στην "παρέα" του Δέκα Πλην Ένα κι εγώ, μόνο και μόνο για να δω τι θα μπορούσε και τι παραπάνω θα θελε να μάθει κάποιος που με γνωρίζει μέσω μιας κατάθεσης ψυχής μου στο διαδίκτυο,και χαίρομαι πολύ γι'αυτό.
Είμαι 19 ετών, σπουδάζω μαιευτική, είμαι στο δεύτερο μισό του πρώτου έτους και κάνω την πρακτική/εκπαίδευσή μου στο Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών (έχει περάσει ένα εξάμηνο με εργαστηριακά μαθήματα που ουσιαστικά μάθαμε όλες τις νοσηλευτικές πράξεις,που θα μας χρειαστούν πιθανότατα και στη μαιευτική). Αυτές τις Δευτέρες και Τρίτες,και μέχρι τις 7 του Δεκέμβρη θα με δεις στο δεύτερο όροφο, στο χειρουργικό τμήμα. Στα επόμενα εξάμηνα θα επισκευτούμε και άλλα νοσοκομεία. Η αλήθεια είναι ότι όποιο πόστο και να έχεις σε ένα νοσοκομείο, είναι δύσκολα. Πόσο μάλλον για ένα νεαρό κορίτσι που είχε φανταστεί αλλιώς τη ζωή, που δεν είχε γενικά ιδέα για το πόσο μπορεί να υποφέρει κάποιος μέσα σε ένα μέρος που μόνο θεραπεία βρίσκει κανείς(έτσι νόμιζα για πολλά χρόνια).
Ο κόσμος εκεί για μένα είναι "γνώριμος". Στα πρόσωπα των μεγάλων σε ηλικία ανθρώπων βλέπω τον παππού μου, που μόλις πριν ένα χρόνο και 5 μήνες έχασα. Μας λένε ιστορίες, όπως έκανε κι εκείνος, μας αντιμετωπίζουν με μεγάλη ευγένεια οι περισσότεροι (κι όσοι δεν το κάνουν,τους καταλαβαίνω). Δε σου κρύβω πως έχει τύχει δυο-τρεις φορές να βγω δακρυσμένη και να χρειαστώ λίγο χρόνο να συνέλθω. Το "σωστό" είναι, βγαίνοντας από το νοσοκομείο να ξεχνάμε τα πάντα. Στην αρχή είναι δύσκολο, μιλάς για τα πάντα, για κάθε λεπτομέρεια, γιατί είναι κάτι πρωτόγνωρο. Μετά όμως συνηθίζεις. Και τα αποβάλλεις απ' το μυαλό σου. Φαντάζομαι δηλαδή. Ακόμα είμαι σε μεταβατικό στάδιο.

2) Coula: Ποιες αρετές στο χαρακτήρα πρέπει να έχει μια νοσηλεύτρια για να μπορεί να προσφέρει και να βοηθήσει τους αλλους; Και τελικά πιστεύεις πως μπορεί καποιος να κάνει τη δουλειά του όταν δεν του παρέχεται ο κατάλληλος εξοπλισμός; Ξέρουμε όλοι για ελλείψεις στα νοσοκομεία και τώρα θα κοπούν κι άλλα χρήματα από την υγεία. Πως νιώθεις γι' αυτό; Με πόσους και ποιους δαίμονες παλεύετε;

Αφροδίτη: Μια μαία (και γενικότερα οι επιστήμονες υγείας) πρέπει να είναι υπεύθυνη πολύ! Να εμπνέει εμπιστοσύνη στους ασθενείς, να τους κερδίζει με την ευγένεια και το λόγο της. Οφείλει να είναι άψογη στη δουλειά της, γιατί τα λάθη δε συγχωρούνται στο επάγγελμα αυτό. Πρέπει πάντα να έχει στο μυαλό της ότι καθημερινά "παίζει" με μια ανθρώπινη ζωή. Να έχει γερές αντοχές και στομάχι, να μην είναι υπερευαίσθητη(ωχ!). Η κατανόηση είναι μια βασική αρετή που πρέπει να διαθέτει, γιατί συνήθως έρχεται αντιμέτωπη με ανθρώπους που πονούν, πράγμα που τους κάνει λιγότερο υπομονετικούς. Το τελευταίο και κυριότερο συστατικό μιας επιτυχούς σχέσης μαίας-ασθενούς είναι η αγάπη για τον άνθρωπο. Μεγάλο πράγμα!
Ο εξοπλισμός είναι το άλφα και το ωμέγα στο νοσοκομείο. Χωρίς αυτόν η δουλειά δε γίνεται σωστά, όπως και σε όλα τα επαγγέλματα. Οι ελλείψεις στα νοσοκομεία προφανώς και είναι τεράστιες, το βλέπω κι εγώ που δεν είμαι ακριβώς μέσα στα πράγματα ακόμα. Βλέπουμε θερμόμετρα παλιά, γάντια χαμηλής ποιότητας, πιεσόμετρα(ας μη σχολιάσω) και το νοσηλευτικό υλικό ίσα που φτάνει! Πιστεύω πως έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα τα τελευταία χρόνια(φανερά), αλλά και τα προηγούμενα ακόμα (cou-couloμένα), θα πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο, μέχρι να έρθει κάποιος σαν από μηχανής θεός να μας σώσει. Εκείνον περιμένουμε όλοι μας. Είδα τη λέξη δαίμονες και συγγνώμη που θα το γράψω, μα μόνο οι πολιτικοί μου έρχονται στο μυαλό. Όχι όλοι φυσικά, εκείνοι που κοιμούνται ήσυχα τα βράδια, ενω δε θα πρεπε!

3) Coula: Έχεις δηλώσει πως είσαι φουλ ερωτευμένη. Τι φοβάσαι πιο πολύ; Μη χάσεις τον αγαπημένο σου ή μη χάσεις τον εαυτό σου;

Αφροδίτη: Είμαι σε μια φάση της ζωής μου που πραγματικά έχω σκεφτεί τα πάντα! Ακούω γύρω μου ότι οι γυναίκες έχουν γενικά περίπλοκο μυαλό, αλλά τέτοιο πράγμα δεν το πίστευα! Το μυαλό μου ταξιδεύει συνέχεια! Σκέφτομαι τι θα πω, τι θα μου πει, πώς θα αντιδράσει με αυτό που θα πω. Διανύω μία από τις πιο δύσκολες περιόδους της ζωής μου.(Θα σας πω λεπτομέρειες στην επόμενη απάντηση).Με τον άνθρωπο αυτό δεν είμαστε μαζί. Ουσιαστικά είναι ένα όνειρο που δύσκολα γίνεται πραγματικότητα. Μια φίλη μου μου λέει ότι είναι τόσο γελοίο το ότι αγαπώ αυτόν τον άνθρωπο συγκεκριμένα, που καταντάει τέλειο! Σκέφτομαι λοιπόν να του μιλήσω, μετά από ένα χρόνο και ένα μήνα που "παιδεύομαι" μόνη μου, να του ανοίξω την καρδιά μου. Εκείνο που φοβάμαι λοιπόν είναι το μετά. Μην τον χάσω απ' τη ζωή μου.Γιατί με κάνει ευτυχισμένη, κι ας μην είμαστε "μαζί". Χαμογελάω και μόνο που τον βλέπω, και μόνο που τον αγγίζω, και μόνο που τον σκέφτομαι, κι αυτό για μένα είναι ευτυχία. Με τον εαυτό μου τα χω βρει και τα χάνω, που λέει κι ένα άσμα!

4) Coula: Ο έρωτας τσακίζει αν δεν είναι αμοιβαίος. Το έχεις νιώσει ποτέ αυτό;

Αφροδίτη: Έκανες τη σωστή ερώτηση στο σωστό άτομο! Που λες, δεν ξέρω γιατί, αλλά τέτοιους έρωτες έχω βιώσει αρκετούς! Όχι πολλούς, μα πάνω από έναν. Και τελικά έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι μου τους στέλνει "κάποιος" επειδή μπορώ να τους περάσω. Επειδή το δυνατό εγώ μου έχει μάθει να ξεπερνάει το αδύναμο. Κάθε φορά βγαίνω πληγωμένη όσο δε μπορείς να φανταστείς. Κι αρχίζω να μαζεύω συναισθήματα πάλι και πάλι, μέχρι να βρω τον επόμενο που θα μπορέσει να τα δεχτεί. Είναι αβάσταχτο, μα νομίζω πως έρχεται για καλό! Άλλωστε είναι κι αυτό μέσα στο παιχνίδι που λέγεται ζωή και χαίρομαι που δε χρειάστηκε να περάσουν χρόνια πολλά για να το μάθω. Το τωρινό αμόρε δεν έχει ιδέα, να σε πληροφορήσω, οπότε το μετράμε κι αυτό στους έρωτες δίχως ανταπόκριση!

5) Coula: Το blog σου το γνωρίζουν η σχέση σου, οι φίλοι σου και οι συγγενείς; Γράφεις πολύ συναισθηματικά και καταθέτεις πολλούς φόβους σου για το αύριο. Φοβάσαι να εκτεθούν αυτά στα βλέμματα των γνωστών σου ή νιωθεις καλυτερα να σε διάβαζουν άγνωστοι;


Αφροδίτη: Το blog αυτό δημιουργήθηκε για μένα και μόνο. Στην αρχή δηλαδή. Μα ο τρόπος με τον οποίο σκέφτομαι είναι ακόμα ο ίδιος. Δε γράφω για να διαβαστούν όλα αυτά, γράφω για να βγουν από μέσα μου. Αργότερα, ως δια μαγείας "βρεθήκατε" όλοι εσείς και χαίρομαι πολύ που κάνουμε παρέα! Την ύπαρξή του γνωρίζουν ελάχιστοι από τους φίλους μου, κανένας από τους συγγενείς μου, μα μέσω αυτού, γνώρισα πολλά άτομα, που μου έστελναν μηνύματα στο facebook και μου μιλούσαν γι'αυτό. "Εκείνος" έχει το λινκ, έχει διαβάσει ένα κείμενο και μόλις γίνουν τα αποκαλυπτήρια ενδέχεται να τον παραπέμψω για άλλη μια φορά εδώ.
Δεν έχω πρόβλημα να "με" διαβάζουν οι φίλοι μου, γιατί βασικά ξέρουν πώς νιώθω, οπότε απλά τα βλέπουν και γραμμένα. Όσο για τους συγγενείς, η αλήθεια είναι ότι δε θα θελα να "με" βρουν εδώ, προτιμώ σαν γνήσιος ΚΛΕΙΣΤΟΣ χαρακτήρας να κρατάω κάποια πράγματα πολύ προσωπικά και εσωτερικά για μένα. Και φυσικά εφόσον έγινε η αρχή, δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους(γνωστούς πια) αγνώστους, ίσα ίσα που απολαμβάνω τα σχόλια και τα δικά τους blogs!

6) Coula: Έχεις γράψει ποτέ ποίηση για εκείνον; Έχεις μπει στη διαδικασία να δημιουργήσεις κάτι για τον έρωτά σου; Γενικά διαβάζεις ποίηση;

Αφροδίτη: Η ποίηση δεν ήταν ποτέ αγαπημένη μου. Δε διάβασα ποτέ, παρά μόνο στο σχολείο. Προτιμώ πάντα να εκφράζομαι μέσα από τη μουσική, τους στίχους, και ναι, έχω γράψει κάποια στιχάκια για κείνον, πολύ πολύ ερασιτεχνικά! Πάντα όμως θαύμαζα εκείνους που έχουν την ευχέρεια να δημιουργήσουν γραπτό λόγο. Ένας άλλος τρόπος έκφρασης για μένα είναι και η φωτογραφία. Όταν είμαι σε τέτοια φάση λοιπόν, φαίνεται από τις φωτογραφίες μου. Πιο ρομαντικές, με πιο ζεστά θέματα, πιο μυστηριώδη.

7) Coula: Στη ζωή της Αφροδίτης τι ρόλο παίζει το άγχος; Υπάρχει ή το αποβάλλεις;

Αφροδίτη: Το άγχος υπάρχει στη ζωή μου μόνο εκεί που πραγματικά θα πρεπε να υπάρχει. Στην καθημερινότητά μου όχι, δε θα λεγα ότι αγχώνομαι ιδιαίτερα, κι αν εξαιρέσουμε την περίοδο των εξετάσεων στο σχολείο, τις Πανελλήνιες (που πραγματικά ήταν στα όρια) και τις εξεταστικές, άγχος δε βλέπω κάπου αλλού. Άντε,ας μην κρύψω το άγχος που έχω για το πώς θα πάει η επερχόμενη συνάντηση.. :)

8) Coula: Πως διασκεδάζεις; Ποιους τρόπους ψυγαγωγίας επιλέγεις για να περνάς καλά;

Αφροδίτη: Είμαι πολύ βολικός άνθρωπος. Όπου και να με βάλεις περνάω καλά, αρκεί να με εμπνέει η παρέα! Γελάω πολύ και δυνατά, αυτό είναι το κύριο ενδεικτικό ότι μου αρέσει εκεί που είμαι. Διασκεδάζω το ίδιο πολύ μέσα στο σπίτι με καλούς φίλους, ταινία, κρασάκι και κουβέντα και το ίδιο έξω για ποτό, για καφέ, για ο,τιδήποτε. Μου αρέσει να πηγαίνω στα "μπουζούκια", αλλά μισώ τα σκυλάδικα! Βγάζω σπυριά με τον Κιάμο και την Πάολα!!! Αγαπώ τις μουσικές σκηνές και πιο πολύ τις συναυλίες!!!(ιδιαίτερα του αγαπημένου μου Μιχάλη Χατζηγιάννη), που εντάξει, πες ότι είναι της ηλικίας, αλλά δε μπορώ να σταματήσω να τον ακούω, αλήθεια! Επίσης,μου αρέσει να βγαίνω έξω με φίλους για φαγητό, για ταινία, για βόλτα. Είμαι βολικός άνθρωπος, θα το ξαναγράψω για να το εμπεδώσετε όλοι!χαχα

9) Coula: Ποσους φίλους θεωρείς πως έχεις και θα τους ονόμαζες καρδιακούς; Τι δένει μια φιλία; Ποιες θυσίες χρειάζονται για να διασώσεις μια φιλία;

Αφροδίτη: Το χέρι μου στη φωτιά το βάζω για πολύ λίγα άτομα. Όχι ότι οι υπόλοιποι δεν το αξίζουν, αλλά δεν έχω αποδείξεις ότι θα είναι στο πλάι μου για μια ζωή. Η κολλητή μου η Μαρία είναι πολύ σπουδαία για μένα. Έχουμε περάσει πολλά μαζί, ήταν καρμικό να βρεθούμε. Είμαστε ίδιες σε πολλά, κι αυτό κάνει τη σχέση αυτή έντονη και δυνατή! Είναι ωραίο να έχεις φίλους που δε χρειάζεται να τους λες πολλά για να σε καταλαβαίνουν. Το ίδιο κι εκείνοι. Η δεύτερη φίλη που "ξεχωρίζω" είναι η Γκόλφω μου. Φίλη αρχικά του "αμόρε", γνωριστήκαμε μέσω εκείνου και ταιριάξαμε αμέσως! Είναι πλέον ένα από τα δυνατά χαρτιά της ζωής μου. Η φιλία δε μετριέται σε ποσότητα, αλλά σε ποιότητα. Είχα φίλη 9 χρόνια που με "πρόδωσε", κι έμαθα ότι σημασία δεν έχει ο χρόνος που μετράς με κάποιον,αλλά το πόσο σε γεμίζει,το πόσο σε εμπιστεύεται και τον εμπιστεύεσαι. Οι υπόλοιποι που συγκαταλέγονται στους φίλους μου το γνωρίζουν ήδη, γιατί είμαι ξεκάθαρη με τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους. Όταν δε γουστάρω κάποιον το καταλαβαίνει. Κι αυτό είναι το καλύτερο κατ'εμέ! Για τη φιλία, αυτή την τόσο ιερή σχέση, θα μπορούσα να κάνω πολλά. Σ'αυτές τις περιπτώσεις λένε "δοκίμασέ με", μα μέχρι στιγμής δε θυμάμαι να χω κάνει μεγάλες θυσίες. Πάντως αυτό που κυκλοφορεί σαν ερώτηση, αν θα πρόδιδες μια φιλία για έναν έρωτα, είμαι κάθετη και κατηγορηματική. Ένας καλός φίλος θα ναι πάντα εκεί. Ένας περιστασιακός έρωτας ίσως και να μην είναι.

10) Αφροδίτη: Και τώρα οι δυο μας κοπελάρα! Πες μου λοιπόν, σε μένα που ψάχνομαι ακόμα. Πιστεύεις ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο?Και ότι είναι προτιμότερο να μετανιώνεις για κάτι που έκανες, παρά για κάτι που δεν έκανες ποτέ?Πιστεύεις σε κάποια ανώτερη δύναμη ας πούμε?

Coula: Δεν πιστεύω σε μια ανώτερη δύναμη γενικώς. Πιστεύω στο Θεό και ελπίζω πως αυτός κατευθύνει τη ζωή μας, και τη μοίρα μας. Σίγουρα υπάρχει μια τελολογική βάση. Όλα γίνονται για κάποιο σκοπό. Η πίστη βέβαια στο Θεό δε με επαναπαύει έτσι ώστε να αφεθώ και να μην παλεύω για τίποτα στη ζωή μου, θεωρώντας πως έλα μωρέ, έχει ο Θεός! Αυτό θα ήταν πολύ μοιρολατρικό, μίζερο και με απουσία λογικής. Είναι προτιμότερο να μετανιώνεις και για κάτι που έκανες και για κάτι που δεν έκανες, από τη στιγμή που κατάλαβες πως αυτό ήταν μια λανθασμένη απόφαση και επιλογή! Από εκεί και στο εξής όμως, δεν έχει σημασία μόνο να μετανιώνουμε, αλλά να πορευόμαστε ορθότερα, εφόσον έχουμε πάρει ένα μάθημα και κάνοντας σωστότερες επιλογές στο μέλλον, μέχρι να φτάσει η στιγμή να πούμε στα βαθιά μας, αν θες, γεράματα, δεν μετανιώνω για τίποτα. Είναι δύσκολο να συμβεί αυτό, αλλά δεν αποκλείεται κιολας! Σε ευχαριστούμε πολύ κοριτσάκι, καλή πρόοδο να έχεις και καλή επιτυχία σε ό,τι κάνεις.



δέκα πλην ένα/αφροδίτη