είναι πράγματα που δε λέγονται από κοντά..είναι σκέψεις τυλιγμένες σε χαρτί..είναι στιγμές που θέλω να βγω και να φωνάξω..και είναι ΕΔΩ που βρίσκω διέξοδο..

Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

να γιατί αγαπάω έτσι..

δίνεις αγάπη γιατί κάποιος σου έδειξε πώς είναι να δίνεις αγάπη.
πόσο ευτυχισμένος είσαι όταν δίνεις αγάπη.

Παρασκευή 13 Μαΐου 2011

.

ρε δε γίνεται να σε ξεχάσω.

Τρίτη 10 Μαΐου 2011

ανφίνισντ.

ξέρεις,μου λείπει.
μου λείπει η εποχή που όλη μου η ζωή ήταν το μπλουζ με το Χρήστο στα πάρτυ.
ένα βλέμμα,ένα άγγιγμα,το κυνηγητό στα διαλείμματα,στο σχολείο,το παιχνίδι στη γειτονιά,με τα αγόρια και τη Χριστίνα.σχεδόν δε μιλιόμαστε με τα παιδιά.ένα "γειά",όσο πιο τυπικά γίνεται.
"να βγούμε για κανα καφέ ρε συ!",χωρίς να το εννοούμε ουσιαστικά.
κι ας περάσαμε τόσα τότε.
και μεγαλώσαμε.και τα standards ανέβηκαν.και δε μας φτάνει ένας χορός.δε μας φτάνει μια λέξη.δε μας φτάνει το σαγαπώ.κι ας είναι ο κόσμος όλος αυτού που το λέει.
δε μας φτάνει να μας αγαπούν.θέλουμε κι άλλα.δε μας φτάνει τίποτα.γιατί είμαστε άνθρωποι.όντα κακομαθημένα.
μαθημένα να χουν τα πάντα,ενώ άλλοι δεν έχουν τίποτα.και επαναπαυόμαστε,περιμένουμε
να έρθει κάτι τέλειο στη ζωή
μας.και δεν έρχεται.ή έρχεται,μα δεν είμαστε εμείς το τέλειο για τους άλλους.οπότε..τι;


πάρε αυτό,σαν μια σκέψη που δεν ήθελα απλά να χαθεί.και που δεν ολοκληρώθηκε.

Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

μπέρδεμα μπέρδεμα μπέρδεμα.

θυμίζει παράδεισο το πρόσωπό σου.
μα η ψυχή σου πιο πολύ.
κι αν θέλω να κρύβω πως σε σκέφτομαι,δεν το πολυπετυχαίνω.
κι αν θέλω να δείξω πως θέλω και αρχίζω να σε ξεπερνάω,πάλι δεν το καταφέρνω,γιατί είναι ανοιχτό το θέμα.
όχι για πάντα.για όσο γίνεται.
δεν έχω υπάρξει πιο μπερδεμένη μάλλον ποτέ.
δε γίνεται όλα τα καινούρια να προκαλούνται από σένα,δε γίνεται.
ναι,υπάρχει παράδεισος τελικά.και είναι εδώ.όπως όλα.


PS. αν υπήρχε εκείνο το κουμπί που λέγαμε παλιά,ίσως και να το πατούσα.κι ας έχανα την ευτυχία που μου χάρισε εκείνος.κι ας μη θέλω να τη χάσω τελικά.βλέπεις πόσο μπερδεμένη;