είναι πράγματα που δε λέγονται από κοντά..είναι σκέψεις τυλιγμένες σε χαρτί..είναι στιγμές που θέλω να βγω και να φωνάξω..και είναι ΕΔΩ που βρίσκω διέξοδο..

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

ήρωες..

κι ενώ συνεχίζω κανονικά τη ζωή μου,σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος,με τα ξεσπάσματα,τα γέλια,τις χαρές,τις λύπες,τα κολλήματα,τους τσακωμούς,τις βόλτες,τις εξόδους,τα πάντα μου,στέκομαι και παρατηρώ.
παρατηρώ ανθρώπους που αν τους ρωτήσεις,τους φαίνεται αστείο που κλαίμε όλοι εμείς.τους φαίνεται αστείο που βαριόμαστε να βγούμε.τους φαίνεται αστείο που δε λέμε πόσο πολύ αγαπάμε τη ζωή.
τους φαίνεται αστείο.μα δε γελάνε.
είναι εκείνοι οι ήρωες που έχουν στις πλάτες τους ένα σταυρό να κουβαλήσουν.και το κάνουν καλά.και αξιοπρεπώς.
έχουν κάποια ασθένεια,όχι γρίπη,όχι ίωση,όχι διαβήτη.
έχουν καρκίνο.AIDS.κι ότι άλλο παρόμοιο ή διαφορετικό σκεφτείς.
κι όμως,παλεύουν καθημερινά για τη ζωή,δεν την έχουν για δεδομένη σε καμία περίπτωση.αγωνίζονται και νικούν.ΠΡΕΠΕΙ να νικούν.ΘΕΛΩ να νικούν.
είναι εκείνοι που αντί να παίρνουν δύναμη από μας,μας τη χαρίζουν απλόχερα.
μας λένε "δες!τα καταφέρνω!τα κατάφερα!το πολεμάω!".
τους συναντώ,μέχρι στιγμής μόνο διαδικτυακά και παίρνω δύναμη.και αναγνωρίζω ότι εκείνα είναι πραγματικά προβλήματα που χρειαζονται προσοχή και αγώνα.
εγώ στη θέση τους δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα,ψέμματα δε μπορώ να πω.κάποια πράγματα πρέπει να τα ζήσεις για να μπορείς να τα αγγίξεις.
ένα μεγάλο μπράβο σε όλους.
κι ένα μεγάλο ευχαριστώ .

Παρασκευή 3 Ιουνίου 2011

572 μέρες..

Πρέπει να το σταματήσω αυτό.
τώρα.
πριν να είναι πλέον αργά.
να σταματήσω να τον σκέφτομαι συνέχεια.
να σταματήσω να ζω για την επόμενη φορά που θα τον δω.
να σταματήσω να τον χαζεύω από "μακρυά".
να κλείσω τα αυτιά μου.
να κλείσω τα μάτια μου.
έχουν περάσει 572 μέρες,διάολε!είναι ήδη αργά!

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011

μη φύγεις..

πραγματικά θα ήθελα το μόνο μου πρόβλημα αυτή τη στιγμή να ήταν τι ρούχα θα βάλω αύριο.έτσι κι αλλιώς θα κατέβω απ το αυτοκίνητο,θα μπω στο νοσοκομείο,θ'αλλάξω και αυτό ήταν το ταξίδι.
δυστυχώς το πρόβλημά μου είναι πιο σοβαρό και βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην αγκαλιά μου.
ένα ανάπηρο κουνελάκι,το πιο άτυχο από αυτά που γεννήθηκαν από την κουνέλα μας.πριν μιάμιση ώρα έβγαλε κάτι κραυγές,έπαθε και διάφορα άλλα τέλος πάντων και αυτό ήταν.πρώτη φορά άκουσα τους γονείς μου να κλαίνε έτσι.
το περιποιηθήκαμε με την ελπίδα να "ξαναζωντανέψει".
λόγω υποχρεώσεων έφυγαν όλοι απ το σπίτι κι έχω μείνει εγώ,με το κουνελάκι αγκαλιά,περιμένοντας κι εγώ δεν ξέρω τι.εύχομαι τίποτα.κάθε τόσο το ακούω να φωνάζει και νιώθω ένα τσίμπημα στην καρδιά.τη δική μου.δεν το αντέχω,αλήθεια,δεν το αντέχω!!
παρόλο που δεν είναι άνθρωπος,έχει ψυχή και το πονάω.μέχρι να σταματήσω να νιώθω την καρδούλα του να χτυπά στο αριστερό μου χέρι.εύχομαι να μη συμβεί.



ΔΕ ΜΠΟΡΏ ΝΑ ΠΙΣΤΈΨΩ ΌΤΙ ΔΎΟ ΛΕΠΤΆ ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΥΤΗ ΈΣΒΗΣΕ.ΔΕ ΜΠΟΡΏ ΝΑ ΤΟ ΠΙΣΤΈΨΩ.ΓΑΜΏΤΟ. :'''(

πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια..

νομίζω πως θυμάμαι τη μυρωδιά σου,μα έχω δυο χρόνια να τη μυρίσω.
θυμάμαι τη μορφή σου,μα έχω δυο χρόνια να τη δω.
θυμάμαι το πρόσωπό σου,μα κι αυτό δυο χρόνια τώρα,έπαψε να υπάρχει σταλήθεια.
δε θα σε ξεχάσω ποτέ.μου λείπεις.
πονάει που δε θα ξαναπώ ποτέ τη λέξη "παππού". 
14.06.09