είναι πράγματα που δε λέγονται από κοντά..είναι σκέψεις τυλιγμένες σε χαρτί..είναι στιγμές που θέλω να βγω και να φωνάξω..και είναι ΕΔΩ που βρίσκω διέξοδο..

Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014

μόνο εκείνον που δεν είχα ποτέ ολοκληρωτικά δικό μου.

Δε θυμάμαι κανέναν.
Πραγματική σημασία δεν έδωσα σε κανέναν.
Πραγματική αγάπη, σε κανέναν.

Μόνο εκείνον που δεν είχα ποτέ ολοκληρωτικά δικό μου αγάπησα.
Έτσι, για να δώσω ζωή στις πιο κλισέ φράσεις που έχει σκεφτεί ο νους.
Δεν ξέρω τι με κρατούσε πίσω. Ίσως το ότι κανείς δεν ήταν ούτε καν "απλά καλός".
Βασικά αυτό.

Και δε φταίνε ποτέ απόλυτα -μόνο- εκείνοι.
Τους γεννούσα με ό,τι πιο όμορφο είχα μέσα μου,
τους προσέδιδα χιούμορ, τρόπους, ευγένεια, καλή διάθεση, αίσθημα ασφάλειας, ανδρισμό, ομορφιά, ακόμα και σεξουαλικές επιδόσεις, ενώ έλειπαν όλα αυτά από μέσα τους.

Κι όταν έφευγε ο ενθουσιασμός, έφευγε και το δικό μου κομμάτι από πάνω τους.
Έμεναν γυμνοί από καθετί δικό μου, από οποιαδήποτε επιρροή μου.
Γίνονταν πάλι εκείνοι οι ανιαροί, ανάξιοι λόγου άνθρωποι (ανθρωπάκια) που ήταν πριν τους βάλω στη ζωή μου.
Που αν δεν είχα ανάγκη να δώσω και να πάρω αγάπη -ή κάτι πολύ πολύ λιγότερο και μικρότερο και ευτελέστερο-, ούτε στη σκέψη μου δε θα επέτρεπα να περάσει από δίπλα τους.

Όμως, να, έμαθα τόσα πολλά.
Και λένε ότι μετά απ'την καταιγίδα, βγαίνει το ουράνιο τόξο.
Κι εγώ το βλέπω. Τώρα, το βλέπω. :-)