είναι πράγματα που δε λέγονται από κοντά..είναι σκέψεις τυλιγμένες σε χαρτί..είναι στιγμές που θέλω να βγω και να φωνάξω..και είναι ΕΔΩ που βρίσκω διέξοδο..

Παρασκευή 5 Ιουνίου 2015

το Λονδίνο μου.



Έφτασα στο τεράστιο αεροδρόμιο με δάκρυα στα μάτια και πολλές πολλές αποσκευές, δίχως να ξέρω ότι τέσσερις μήνες μετά, φεύγοντας, τα δάκρυα θα ήταν υπερπολλαπλάσια. Είναι πολύ δύσκολο ν'αφήνεις τις προστατευτικές φτερούγες των δικών σου ανθρώπων και να πετάς μακρυά. Είναι δύσκολο ν'αφήνεις πίσω τους αγαπημένους σου φίλους.

Γεμάτη ελπίδες και όνειρα ξεκίνησα το "ταξίδι". Όπως αποδείχθηκε πολύ γρήγορα, το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου.

Στο Λονδίνο συμβαίνει κάτι μαγικό. Παρόλο που μπορεί να μη γνωρίζεις καλά την πόλη, αισθάνεσαι μια ιδιαίτερη οικειότητα με τα πάντα: τους μεγάλους δρόμους και τα στενάκια, τα μέσα μεταφοράς, τα πολυκαταστήματα, τα πάρκα και ό,τι άλλο υπάρχει εκεί. Και αυτό συμβαίνει είτε έχεις εν γένει καλό προσανατολισμό είτε χάνεσαι ακόμα και στη γειτονιά σου.

Το ερωτεύτηκα το Λονδίνο. Από την πρώτη ματιά, κάπου στα τέλη του 2012. Δεν το είπα σε κανέναν, αλλά θα επέστρεφα. Δε γίνεται να μην επιστρέψεις στο Λονδίνο.

Το πάλεψα. Πολύ. Και τα κατάφερα. Και το διάλεξα. Και το απόλαυσα. Και το έζησα ως το τέλος πολύ γεμάτα. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό, έκανα κάτι που άξιζε. Κάτι σημαντικό. Πόσο όμορφη είναι πια η ζωή, μετά από τόσα μαθήματα. Έζησα ένα όνειρο και είμαι ευτυχής που δε θ'άλλαζα ούτε δευτερόλεπτο.

Θα επιστρέψω. Πάντα θα επιστρέφω στο Λονδίνο.