είναι πράγματα που δε λέγονται από κοντά..είναι σκέψεις τυλιγμένες σε χαρτί..είναι στιγμές που θέλω να βγω και να φωνάξω..και είναι ΕΔΩ που βρίσκω διέξοδο..

Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

αυτογνωσία ώρα μηδέν.

Το νερό παγώνει στους μηδέν βαθμούς. Τα παγάκια είναι ευχάριστα σε ένα ποτήρι με χυμό ανανά. Και μου αρέσει πολύ ο παγωμένος χυμός ανανά. Επομένως το μηδέν δεν πρέπει να είναι και τόσο άχρηστο.
Το "σημείο μηδέν" για παράδειγμα, φανερώνει την αρχή. Για μια σχέση, είναι η πρώτη μέρα που τον είδες. Για ένα κοτόπουλο, σημείο μηδέν για κείνο είναι η πρώτη στιγμή της ζωής του μέσα στο αυγό, για μας από την άλλη, είναι η ώρα που το σφάζουμε κι ετοιμαζόμαστε να το φάμε. Για το σκύλο που είναι δεμένος στο παλούκι, σημείο μηδέν είναι η στιγμή που μαζεύει όλες του τις δυνάμεις και χωρίζει το παλούκι απ'το έδαφος και τρέχει μακρυά ελεύθερος.

Για μένα, σημείο μηδέν είναι αυτό εδώ.

Μεγαλώνοντας υποτίθεται ότι μαθαίνουμε. Και ισχύει. Αλλά η ηλικία από μόνη της, δε σε κάνει σοφότερο. Είναι οι άνθρωποι που σε "μεγαλώνουν" σωστά. Είναι οι καταστάσεις που βιώνεις. Και σε μικρότερο βαθμό, οι καταστάσεις που βιώνουν κι εκείνοι. Και είναι στο χέρι σου να μάθεις, να παραδεχτείς, να συγχωρέσεις και να συγχωρεθείς, να υποσχεθείς και να προχωρήσεις. Μου αρέσει αυτό το παιχνίδι.

Είμαι ένα κορίτσι που σιχαίνεται να τσακώνεται και λατρεύει να παρατηρεί ανόητους τσακωμους ανθρώπων που δεν επηρεάζουν τη ζωή του, με την κουτσομπολίστικη άποψη της έννοιας. Και το παραδέχομαι όπως παραδέχομαι ότι τα μαλλιά μου είναι καστανά. Έτσι, με απόλυτη επίγνωση και αλήθεια.
Οπότε, αποφεύγω να μπλέκομαι σε τσακωμούς, προσπαθώντας να πείσω τους πάντες -κι εμένα την ίδια- ότι ποτέ δεν υπήρξαν αφορμές για να δημιουργηθούν σοβαρά θέματα που επιδέχονται διαπληκτισμών. Και τόσο απλά, δημιουργώ πρόβλημα. Σε μένα, στους άλλους, παντού.

Αφήνω θέματα άλυτα, ανοιχτά, νομίζοντας -βλακωδώς- ότι λύθηκαν και ότι όλα λειτουργούν ρολόι σε αυτή την πανέμορφη πόλη που βρίσκεται στην ειδυλλιακή αυτή χώρα με τα σπάνια είδη μονόκερου που μας ξυπνούν κάθε πρωί ρίχνοντας έναν εμετό-ουράνιο τόξο στο παράθυρό μας. Και είναι γελοίο όταν το βλέπεις τελικά. Αλλά το βλέπεις. Κάτι είναι κι αυτό. Μια μικρή αρχή.

Δεν έχω επίλογο. Τον επίλογο θα τον γράψουμε μαζί. Όλοι μαζί. Οταν έρθει το σημείο ∞.

Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013

αμπάουτ λαστ νάιτ.

Έχουν αρχίσει να γίνονται όλο και πιο αγενείς, όλο και πιο έτοιμοι να πουν κακία και ηλιθιότητα, έτοιμοι να σε κατασπαράξουν σε μια τυπική λογομαχία. Πραγματικοί κανίβαλοι.

Πάντοτε διαφωνούσαμε, απ'την αρχή της ανάγκης του ανθρώπου για διάλογο -υποθέτω-, πάντοτε είχαμε περίεργες απόψεις, ποτέ όλοι τις ίδιες, αλλά σα να παράγινε κάπως το κακό τελευταία. Κυριολεκτικά. Πολύ κακό τριγύρω. Έξω απ'το ροζ σύννεφο που καλύπτει τη ζωή μου.

Ξαφνικά νομίζουν όλοι ότι ξέρουν διάφορα για μας και τα εκσφενδονίζουν έτσι, χωρίς δεύτερη σκέψη, παρόλο που σχεδόν πάντα είναι ανυπόστατα γεννήματα της άρρωστης φαντασίας τους.

Πόσο βαρετοι και κυρίως πόσο προβλέψιμοι είναι αυτοί οι άνθρωποι όμως; Και τι τους κάνει να ρίχνουν τόσο δηλητήριο με απόλυτη ευκολία; Θέλεις η ανούσια ζωή τους; Θέλεις η απραξία; Η ανεργία; Ίσως η έλλειψη αγάπης; Η παντελής έλλειψη ευγενείας; Τίποτα από αυτά ή όλα αυτά μαζί; Είναι έτσι μαλάκες και στη ζωή τους;

Παντού ψευτομαγκιά, λες κι αν σε μειώσουν -ή νομίσουν ότι σε μείωσαν- ξαφνικά ψηλώνουν δέκα πόντους ή μεγαλώνει άλλους τόσους το πουλί τους. Σόρρυ, όχι. Το μόνο που περιμένουν είναι ένας αρχηγός. Ένας λίντερ, να δώσει το σύνθημα "ορμάτε!" και αυτό που τους ευχαριστεί ιδιαίτερα είναι να σου την πέφτουν όλοι μαζί. Λες και τους έχεις ανάγκη όλους αυτούς. Λες και τους υπολογίζεις. Λες και σε νοιάζει η κάθε βλακεία που θα πουν. Λες και δε θα φας το βράδυ επειδή (νομίζει ότι) σε πρόσβαλε κάποιος. Σόρρυ, αλλά και πάλι όχι. Όσο σε υπολογίζουν αυτοί(καθόλου), άλλο τόσο ισχύει και για σένα.

Χάνουν, ή μάλλον διοχετεύουν ενέργεια για να τσακωθούν με κάποιον που δεν ξέρουν και δε θα μάθουν ποτέ, ενώ θα μπορούσαν να κάνουν τόσα άλλα πράγματα με αυτήν. Χαζοί άνθρωποι της εποχής του ίντερνετ. grow up.