είναι πράγματα που δε λέγονται από κοντά..είναι σκέψεις τυλιγμένες σε χαρτί..είναι στιγμές που θέλω να βγω και να φωνάξω..και είναι ΕΔΩ που βρίσκω διέξοδο..

Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2013

η Πέμπτη.

Τα μπόιφρεντ τίσερτς είχαν λόγο που έγιναν μόδα στα κορίτσια. Φτιάχτηκαν για μέρες ακριβώς όπως η σημερινή. Για να φοράμε μόνο αυτά, να παίρνουμε αγκαλιά ένα μπουκάλι λευκό κρασί κι ένα κολωνάτο ποτήρι και να καθόμαστε στο μπαλκόνι για πάντα.. Για ν'απολαμβάνουμε την ηρεμία της νυχτερινής Πέμπτης τελείως βασιλικά, όπως αρμόζει σε κάθε Πέμπτη βράδυ.
Λίγο πριν αποφασίσεις τι θα κάνεις στη ζωή σου για να μην πληγώνεσαι, λίγο πριν σκεφτείς να χρησιμοποιείς τους ανθρώπους και μετά να τους πετάς, γιατί έτσι κάνουν όλοι, λίγο πριν αυτή την παράνοια, πίνεις όσα ποτήρια αντέχεις, καθώς είναι πολύ σημαντικό το επόμενο πρωί στη δουλειά. Ή και όχι, απλά θυμήθηκες εκείνα τα μεθύσια που δεν τα χάρηκες καθόλου γιατί δεν είναι όπως στις ταινίες. Είσαι κανονικός άνθρωπος και όταν μεθάς μπορεί να κλαις για τον πρώτο μεγάλο έρωτα που παρεμπιπτόντως ξαναείδες προχθές και κάτι λύγισε μέσα σου στιγμιαία. Και μετά σου πέρασε πάλι γιατί η μνήμη σου, αυτή η πουτάνα η μνήμη σου, σε επαναφέρει στο σωστό δρόμο. στον "sadness free". Ή κλαις για κείνους που έφυγαν και για κείνους που τρέμεις μήπως φύγουν. Γιατί κάνεις λάθη κι εσύ, μικρή μου, με τους ανθρώπους. Γιατί δένεσαι, δίνεσαι και ζεις.

Πάντα να δένεσαι, να δίνεσαι και να ζεις.