είναι πράγματα που δε λέγονται από κοντά..είναι σκέψεις τυλιγμένες σε χαρτί..είναι στιγμές που θέλω να βγω και να φωνάξω..και είναι ΕΔΩ που βρίσκω διέξοδο..

Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

σόσιαλ νέτγουορξ VS νόρμαλ λάιφ.

τα σόσιαλ νέτγουορξ(!) ήρθαν στη ζωή μου κάπου στα δεκαπέντε.τότε της μόδας ήταν το hi5.δεκαπεντάχρονα από χώρες σχιστομάτηδων κυριαρχούσαν στο χώρο,αλλά τα Ελληνόπουλα δεν άργησαν να το ανακαλύψουν.την ίδια περίοδο γεννήθηκε το φέισμπουκ.ή ένα χρόνο πριν,δε θυμάμαι.έκανα κι απ αυτό,χωρίς να το χρησιμοποιώ,γιατί δεν είχε κανείς γνωστός μου.
το hi5 λοιπόν μου κρατούσε συντροφιά.αρκετές ώρες της ημέρας.ίσως και 5!ξέρεις τι είναι πέντε ώρες για ένα δεκαπεντάχρονο;πολύς χρόνος.δεν άργησα να το βαρεθώ.νομίζω το κράτησα το πολύ δυο χρόνια.μαζεύτηκαν δεκατριάχρονα και ξενέρωσα,πρώτον είχα φτάσει 17 και δεύτερον γιατί στην ηλικία τους έπαιζα στο δρόμο με τα γειτονόπουλα και μου φαινόταν υπερβολικό να κλείνονται τόσες ώρες στο σπίτι μικρά παιδιά.παράτησα λοιπόν αυτό και έπιασα το φέισμπουκ.πολύς κόσμος είχε μπει εν τω μεταξύ,μέσα στους οποίους και κάποια φλερτ.από τη ζωή μου,την αληθινή.έκανα θυσίες,έκανα βλακείες.και όλες γίνονταν για να μιλάω με τα άτομα αυτά.αργά το βράδυ.ατέλειωτοι διάλογοι.στο msn.και το πρωί σχολείο.και μετά φροντιστήριο.και έτσι πέρασαν τα χρόνια.
όχι,δεν έφαγα τα σχολικά μου χρόνια αγκαλιά με έναν υπολογιστή,αλλά δεν το στερήθηκα κιόλας το μηχάνημα.
το βαρέθηκα κι αυτό η αλήθεια είναι.όλα τα βαρέθηκα.θες γιατί μπήκε το άιφον (και το τουίτερ) στη ζωή μου;θες γιατί μεγάλωσα για τέτοια χαζά παιδικά πράγματα;δεν ξέρω.
το τουίτερ είναι άλλη φάση.που στην αρχή το κάνεις για την πλάκα σου και καταλήγεις να γνωρίζεις αξιόλογα άτομα.που ίσως και να μην τα δεις ποτέ.αλλά έχουν κάτι να σου πουν.
κόσμο έχω γνωρίσει μέσω του Ίντερνετ.από παντού.που μιλάμε ακόμα στο τηλέφωνο.κι ας έχουν περάσει δύο και τρία χρόνια.που δεν έμειναν απλά εικονικοί φίλοι,friends,αλλά πραγματικοί.αν μπορώ να τους εμπιστευτώ;άνετα!τι κι αν δεν τους βλέπω κάθε μέρα;μήπως βλεπόμαστε όλοι καθημερινά;
απλά είμαι της άποψης ότι κρατάς στη ζωή σου αυτόν που έχει κάτι να σου προσφέρει.γενικά..πάω για διάβασμα!

πι ες:καταλαβαίνω όσους κατηγορούν για διάφορους λόγους το φέισμπουκ ή γενικά το διαδίκτυο και τους χώρους κοινωνικής δικτύωσης,όπως λέγονται,αλλά όταν χορτάσεις πλέον και από αυτά,θες να συνεχίσεις κανονικά τη ζωή σου,ίσως όχι σα να μην υπήρξαν όλα αυτά ποτέ,αλλά σα να ήταν/είναι ένας ευχάριστος τρόπος να περνάει η ώρα σου,μα μέχρι εκεί.

Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

μοναξιές..

μπορούμε ΜΑΖΙ να αντιμετωπίσουμε τη μοναξιά.μπορώ να βοηθήσω.χρησιμοποίησέ με.
άλλωστε όταν μοιράζεσαι κάτι με άλλους,ο πόνος που ίσως να προκαλεί μοιράζεται κι αυτός.

Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Η μοναξιά είναι από χώμα..

Το δικό μου το πολύ πως να χωρέσει στο δικό σου το λίγο! Κι οι δυο μας δυσανασχετούσαμε δικαιολογημένα.

Όμως μέσα σ’ αυτό το λίγο σου, σ’ αυτό το περιορισμένο σου, είχα την κακοτυχία να διακρίνω σκιές περαστικές που με πυρπόλησαν. Σκιές του απέραντου. Αυτό που δεν έλεγχες, αυτό που δεν γνώριζες, προσπερνούσε από μια σου έκφραση, από μια σου χειρονομία τυχαία και με καθήλωνε. Δεν περιγράφεται η ματιά, η κίνηση, ο ήχος.

Ό,τι κι αν σου πω δεν θα σου μεταδώσω αυτό που μ’ έκανε να σε θέλω έτσι. Το απέραντο είναι άπιαστο, απερίγραπτο, ακαθόριστο. Χιλιάδες να λέω εναντίον σου αμέσως θα παραλύσουν μπροστά στη γρήγορη κίνηση του χεριού σου μόλις σηκωθεί για να φτάσει στα χείλη σου και να δαγκώσεις το μικρό σου νυχάκι σμίγοντας τα φρύδια σα να σκέφτεσαι κάτι δύσκολο. Για μια τέτοια κίνηση, κάποιες ώρες, ένιωθα έτοιμος και τη ζωή μου να δώσω.
Για μια τέτοια κίνηση!


——————————————————–

Μετά από σένα έχω γίνει άλλος…
Θέλω να κλάψω,θέλω να γυρίσω πίσω,θέλω να σε ξαναβρώ.
Είμαι πιο αδύναμος απ’ αυτό το πούπουλο του κλέφτη, που πετάει στον άνεμο.
Πούπουλο είμαι κι εγώ με άνεμο, τη δικιά σου ανάσα.
Είμαι αδύναμος σαν ερωτευμένος. Είμαι μόνιμο εξάρτημα της ανάγκης για σένα…
Οι στόχοι που διάλεξα υποχωρούν νικημένοι απ’ τον στόχο που με διάλεξε.



Εσύ είσαι ο στόχος που με διάλεξε,η αναπότρεπτη μοίρα μου,η άγρυπνη ματιά στου μυαλού μου το θόλο…
Να σ’ αγγίξω,να σε πιάσω,να σε μυρίσω.
Να μπω στο κρεβάτι σου και στα ζεστά σου σεντόνια,στο κορμί σου που πιάνεται,στο φιλί σου που τρώγεται,στον σπασμό σου που ξεσκίζει τις ιδεοληψίες και τις αράχνες τους…
Μια νύχτα μαζί σου πυκνή όσο ο σπόρος του παγκόσμιου μια ώρα πριν τη γένεσή του.
Μια νύχτα μαζί σου αστραφτερή σαν αστραπή του Ολύμπου.
Μια νύχτα μαζί σου ηδονική σαν τη πτώση απ’ του Παράδεισου
το ξέφωτο στην εξορία του Αδάμ που δεν τελειώνει…
Για μια νύχτα όλα τα παραπετώ,τα καταπατώ,τα περιφρονώ και τα μισώ
γιατί είναι μονάχα εμπόδια στην ακράτητη λαχτάρα μου να σ’ αγκαλιάσω.
Βιάζομαι να σε ξαναβρώ όπως το έμβρυο βιάζεται άμα ξεκινήσουν οι ωδίνες να εξωθηθεί απ’ τη μήτρα.
Βιάζομαι να βγω στο φως,φως μου…

——————————————————–

Έρχεται η ώρα που θα λυτρωθώ από σένα!

Και θα λυτρωθώ από σένα αγαπώντας σε περισσότερο, με της αγάπης το άμετρο μέτρο που είναι η περίσσια.

Έρχεται η ώρα που δεν θα σε παίρνω από πίσω σα σκύλος, που δεν θα σε κατασκοπεύω με τη σκέψη, που δε θα σε πολιορκώ με υποθέσεις, που δε θα στήνω αγανακτισμένους διαλόγους στο μυαλό μου μαζί σου τις νύχτες, που δεν θα αγωνιώ για την εντύπωση που σου δίνω.

Θα σ’ αγαπώ τόσο που δεν θα σε απαιτώ δικιά μου. Να είσαι μόνο καλά εσύ χωρίς να ψάχνομαι πόσο καλά είμαι εγώ από το καλά σου. η καταπληγιασμένη μου φιλαυτία άρχισε να ζαρώνει και να σκύβει κι εγώ αρχίζω να βλέπω εσένα πίσω της και να μπορώ να σε αγαπήσω.

Δεν θέλω να μιλώ άλλο για μένα. Οι λέξεις είναι φυλακή, κατακρατούν τα δεύτερα και τους ξεφεύγει το κύριο που πετά πέρα σαν ήχος καμπάνας που σε τίποτα δεν φυλακίζεται. Οι λέξεις ταριχεύουν το ζωντανό και δεν το αφήνουν να περπατήσει.

Σ’ αγαπώ πια τόσο που δεν σ’ εχω ανάγκη. Σ’ αγαπώ τόσο που σε απαλλάσσω από μένα. Σ΄αγαπώ αληθινά και δεν φοβάμαι. Κατόρθωσα πραγματικά να μη σε φοβάμαι!

Ο φόβος σου ήταν πανίσχυρος. Με φόβο γεννηθήκαμε, με φόβο ανατραφήκαμε, τίποτα σχεδόν δικό μας δεν είναι ελεύθερο κι είναι δύσκολο να ξαναγεννηθούμε. Λεγεώνες μέσα μας και λεγεώνες προγόνων πίσω μας φοβούνται. Ελευθερία είναι η νίκη του φόβου και τον φόβο η φιλαυτία μας τον σπέρνει. Από πάνω της περνά η πύλη που βγάζει στη ζωή την αληθινή κι άλλον τρόπο δεν έχουμε. Άλλο τρόπο δεν έχω για να ζήσω: να σ’αγαπώ άφοβα, ελεύθερα.

Αγαπώντας σε να υπάρχω, τι να τα κάνω τα ίχνη…

Να σε αγαπώ άφοβα, ελεύθερα! Αρχίζω να εμπιστεύομαι την ζωή και να μην έχω αγωνία. Ζωή δεν είπαμε πως είναι το άλλο όνομα της αλήθειας;

Οι λέξεις είναι ξένα σώματα. Μ’ ενοχλούν. Μπορώ πια να σωπάσω.





Αποσπάσματα από το βιβλίο “Η μοναξιά είναι από χώμα” της Μάρως Βαμβουνάκη
κι εγώ το δανείστηκα από εδώ:http://vassiliostales.wordpress.com/2010/12/07/loneliness/

εξεταστική φορέβερ.

είδα "μετηκαχα" το πρωί και δε ντρέπομαι να το πω.
είχα σταματήσει να το βλέπω,γιατί παρόλο που με έκανε να χαμογελάω πολλές φορές,με στεναχωρούσε γιατί "κάτι" έλειπε..κάτι που με έκανε όχι απλά να χαμογελάω,αλλά να πετάω στα σύννεφα εδώ και μερικούς μήνες.
ήταν εκεί μια αγαπημένη φυσιογνωμία.είπε λοιπόν ότι όταν ερωτεύεσαι,ο άλλος(και μαζί ο έρωτάς σου για τον άλλο) σε προσδιορίζει,σε αφοπλίζει,σε γεμίζει,σου δίνει τη δυνατότητα να κάνεις πράγματα τα οποία δεν είχες ποτέ φανταστεί ότι θα κάνεις ο ίδιος και ίσως μπορεί να κορόιδευες όταν τα σκεφτόσουν με άλλους πρωταγωνιστές.

και σκέφτηκα τον εαυτό μου.γεμάτο από σένα.η καθημερινότητά μου θυμίζει εσένα.οι σκέψεις μου θυμίζουν εσένα.η διαδρομή μου από το σπίτι προς τη σχολή και τούμπαλιν θυμίζει εσένα.τα τραγούδια στο ραδιόφωνο πάλι εσένα!και οι ταινίες,κι αυτές θυμίζουν εσένα.όλα στο μυαλό μου είσαι εσύ.κι αυτά που έκανα για να σε "πλησιάσω" με διαφορετικό τρόπο απ'ότι είχαμε συνηθίσει μέχρι τώρα,ήταν για μένα ανήκουστα.πρωτόγνωρα.αστεία ίσως.δε φανταζόμουν ποτέ να στέλνω γράμμα σε κάποιον που να του εκφράζει όσα νιώθω.δεν τολμούσα καν να τα πω πρόσωπο με πρόσωπο πρώτη εγώ!μπορείς να πεις ότι λειτουργούσα εκ του ασφαλούς,αλλά έτσι προστάτευα εμένα και το κακό μου ελάττωμα να είμαι υπερευαίσθητη.


γράμματα έστελναν οι γονείς μου στην αρχή της σχέσης τους.γράμματα έστελναν ο παππούς και η γιαγιά μου σχεδόν καθόλη τη διάρκεια των πρώτων χρόνων που ήταν μαζί,αλλά τύχαινε να ναι μακρυά.τηλέφωνο υπήρχε,αλλά τότε τα γράμματα ήταν "της μόδας".μάλλον όχι της μόδας.βασικά ήταν ο πιο συνηθισμένος τρόπος επικοινωνίας.
εγώ τι έπαθα?mail δεν έστειλα,κώλωσα.τηλέφωνο δεν πήρα,για τον ίδιο λόγο.και γιατί όταν ακούω τη φωνή σου στην άλλη άκρη της γραμμής αυτόματα αρχίζει το τρέμουλο και το βούρκωμα.κακά ελαττώματα,ξεκίνα να μετράς!η μόνη μου διέξοδος ήταν να πάρω ένα χαρτί και να αρχίσω να γράφω.χωρίς ακόμα να είμαι σίγουρη αν θα στο στείλω.κι όμως το έκανα.ξεπέρασα τον εαυτό μου,ξεπέρασα τα όριά μου,βγήκα από μένα,το έστειλα και ξαναμπήκα.
ήθελα να με καταπιεί η γη κάθε που σκεφτόμουν πώς θα αντιδράσεις.
ήξερα ότι θα ήσουν ψύχραιμος,αλλά φοβόμουν ότι θα κρατούσες απόσταση.
η αντίδρασή σου ξεπέρασε κάθε προσδοκία.και αυτό με έκανε ευτυχισμένη.
και τώρα είμαι εδώ,ψάχνω τρόπους να ξεχαστώ και να διαβάσω.
κάθομαι στην καρέκλα και δε μου βγαίνει.σημειώνω τις σελίδες,τους τίτλους,τις ορμόνες,τις παθήσεις,τις κλινικές εικόνες,τα συμπτώματα,και βλέπω ότι δε μπορώ να συγκρατήσω λέξη.
δε φταις εσύ,εγώ φταίω.που έχω δώσει τα πάντα μου και δεν έχει μείνει τίποτα για μένα.γιατί έτσι γουστάρω.
σε αφήνω λίγο στην άκρη όμως,γιατί δε γίνεται.και παρόλο που ξέρω ότι δεν πρόκειται να το κάνω,το γράφω μπας και το πιστέψω λίγο!
άιντε να δούμε..

Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

.

πού είσαι?
πού είσαι εσύ που με κοιτάς και χάνονται όλα τα προβλήματα?
πού είσαι εσύ που με ακουμπάς και τρέμει το είναι μου?
πού είσαι εσύ που με αγκαλιάζεις και ξεχνάω τα πάντα?
πού είσαι εσύ που κάνεις έρωτα και στο μυαλό,εκτός απ'το κορμί μου?
πού είσαι εσύ που διαβάζεις κάθετί απ'την ψυχή μου?
πού είσαι εσύ που ξέρεις όλα όσα σκέφτομαι?
πού είσαι εσύ που κάθε βράδυ ονειρεύομαι?
πού είσαι εσύ που αγαπάς και το μεγαλύτερο ελάττωμά μου?
ξέρω πως είσαι κάπου εκεί..εμφανίσου λίγο σύντομα,τρελαίνομαι.

Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

καλό ταξίδι Μ..

ξεκίνησα να γράφω κάτι πριν λίγο.το έσβησα αμέσως μόλις το τελείωσα.
δεν είναι ώρα γι' αυτά τα χαζά.
έκλεισα τον υπολογιστή,γιατί με ενοχλούσε ο θόρυβος που κάνει ο ανεμιστήρας.
θέλω απόλυτη ησυχία,αυτή αρμόζει τώρα.
χθες το πρωί έφυγε απ τη ζωή μια φίλη.
παντρεμένη,με δύο παιδιά κι έναν όγκο στον εγκέφαλο,να της ροκανίζει τη ζωή μέρα με τη μέρα,ώρα με την ώρα.
χρόνια παιδευόταν και παίδευε τους δικούς της.χρόνια επίσης είχα να τη δω.
οι δικοί μου είχαν βαφτίσει τη μία της κόρη και ο πατέρας μου ήταν συνάδελφος με τον άντρα της.
από τότε που αρρώστησε όλα άλλαξαν.(τα κορίτσια της,φοιτήτριες,ο άντρας της,εργαζόμενος,σύζυγος και πατέρας).οι ρόλοι πια δεν ήταν οι ίδιοι.τα κορίτσια μεγάλωσαν απότομα.έγιναν μανάδες της μάνας τους για χρόνια.η ίδια δε μπορούσε να κάνει βασικά πράγματα.και τώρα;τώρα έγιναν ξαφικά κόρες μιας ανάμνησης.βάζω στη θέση τους τον εαυτό μου και πραγματικά δεν το αντέχω!
ναι,είναι αλήθεια ότι καθημερινά φεύγουν τόσα νεαρά παιδιά.ναι,είναι αλήθεια ότι είναι άδικο,πιο άδικο αυτό!αλλά δε μπορεί κανείς να πει ότι ένας θάνατος κοστίζει περισσότερο από έναν άλλο.για τους ανθρώπους που χάνουν κάποιο δικό τους ο πόνος είναι αβάσταχτος,το ξέρω καλά και φαντάζομαι το ξέρουμε όλοι μας.
νομίζω ότι τα κορίτσια θα χουν ένα φύλακα εκεί ψηλά,όπως έχω κι εγώ.μπορεί στη ζωή να μη γνωρίστηκαμ ποτέ μεταξύ τους,αλλά μόλις τους δόθηκε μια ευκαιρία:) χαιρετίσματα να δώσετε κυρία Μ. καλό ταξίδι.

Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

τα "κορίτσια" της νύχτας..

κανονικά τώρα θα πρεπε να κοιμάμαι,αλλά από το λίγο που με ξέρεις,θα χεις καταλάβει ότι με μένα και τα «πρέπει» κάτι συμβαίνει.
έριξα πάνω μου το πάπλωμα,φόρεσα τα γυαλιά μου,έκλεισα το ραδιόφωνο,πήρα στα χέρια το κινητό και βγήκα στο μπαλκόνι.σκοτεινά είναι απόψε.γνώριμο κλίμα.
δυό γυναίκες εγκλωβισμένες σε ένα κατά το ήμισυ ανδρικό σώμα περνούν τώρα από κάτω. ετοιμάζονται να πουλήσουν ότι έχει απομείνει από το κορμί τους και παράλληλα να διατηρήσουν όση αξιοπρέπεια διαθέτουν ακόμα.είναι δυστυχισμένες.τις παρατηρώ συχνά.δε μπορώ να κάνω και αλλιώς εδώ που μένω.ομολογώ πως τις λυπάμαι.είναι αναγκασμένες να υποκύπτουν σε ότι ανωμαλία παραγγείλει ο συνοδός τους,να υποστούν ψυχική και σωματική πολλές φορές βία,να υποκρίνονται οργασμό και ευχαρίστηση,όταν μέσα τους υποφέρουν,να θέτουν σε κίνδυνο την υγεία και πολύ συχνά την ίδια τους τη ζωή.
η κοινή λογική λέει ότι αυτή που ζουν δεν είναι ζωή.τουλάχιστον εγώ δε θα το άντεχα.όμως αν δεν υπήρχαν «εκείνες»,η κοινωνία θα ήταν διαφορετική.δε μπορεί καν να συλλάβει το μυαλό σας πόσοι και ποιοί άνθρωποι τις επισκέπτονται καθημερινά.18άρηδες και ηλικιωμένοι,πλούσιου και φτωχοί,σελέμπριτιζ και «ανώνυμοι»,παντρεμένοι με παιδιά και ανύπαντροι,με πόρσε και με λάντα,γκέι και στρέιτ.
όλων των ειδών άνθρωποι που ποιός ξέρει τι ψέμματα αραδιάζουν από δω κι από κει,για να ζήσουν δέκα λεπτά ηδονής.
κάθε βράδυ στους δρόμος γύρω απ τη Συγγρού,γίνεται ένα πάρτυ σωμάτων και ψυχών,στο οποίο δε θες να υπάρξεις καλεσμένος.
καλημέρα Νικόλ,Αγάπη,Νίκη,Εύα(ναι,η γνωστή)
καλημέρα κορίτσια..μακάρι να έρθουν καλύτερες μέρες για όλους.

Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

τότε και τώρα..

έχω μια γειτόνισσα,τη Ντίνα.γύρω στα 70+ καλοστεκούμενη όμως,περπατάει κανονικά,στέκεται κανονικά,τρώει κανονικά,επικοινωνεί κανονικά..όλα αυτά μέχρι πέρσι.
δε θυμάμαι πάρα πολλά.θυμάμαι όμως ότι όταν ήμασταν μικροί με τον αδερφό μου βγαίναμε στη γειτονιά κι παίζαμε σε μια αλάνα που βρισκόταν απέναντι απ το σπίτι μας,σε ένα αδιέξοδο στενάκι.μαζευόμασταν καμιά δεκαριά παιδιά,αγόρια και κορίτσια,μικρά και μεγάλα και παίζαμε ανενόχλητοι,ίσως και μετά τις δώδεκα το βράδυ.για εκείνη την εποχή αυτό ήταν ακίνδυνο.
τώρα η αλάνα έγινε πολυκατοικία.τα παιδιά δε μαζεύονται στο αδιέξοδο,αλλά στα clubs,στα bar,στις μουσικές σκηνές,στις συναυλίες,στα σπίτια,κι όλοι με τις δικές τους-ολοκαίνουργιες- παρέες.
όχι,δεν έγινε κάτι,απλά χαθήκαμε.
ναι,συμβαίνει αυτό,ακόμα κι αν μένεις ακριβώς απέναντι με τον άλλο.
άλλαξαν πολλά στη γειτονιά.όλες οι μεγάλες γυναίκες ήταν εκείνες που ακόμα παλιότερα έπαιζαν στην ίδια δική μας αλάνα με τη γιαγιά μου.οι μισές δεν είναι στη ζωή.η Ντίνα έπαθε Αλτσχάιμερ.σπάνια μιλάει,κι όταν το κάνει,πετάει απλά κάτι άσχετο,χωρίς συνοχή και μετά πάλι σιωπή.ο άντρας της πέθανε πριν δυο-τρία χρόνια.καλοί άνθρωποι και οι δυο,που η μοίρα δεν τους φέρθηκε και τόσο καλά.
στενοχωριέμαι κάθε φορά που τη βλέπω.θυμάμαι ήταν κοκέτα.και τώρα..δεν κάνει τα βασικά,δε μπορεί να φροντίσει τον εαυτό της.
η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πού ήθελα να καταλήξω.ας το αφήσω εδώ,πονάει λίγο το θέμα,καλημέρα.

Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011

εσύ και οι "άλλοι" .. ;)

σήμερα,ή μάλλον χθες,έβαλα ένα ακόμα όριο στον εαυτό μου.
μία η ώρα,και όχι αργότερα,το βράδυ,θα κοιμόμουν,για να ξυπνήσω το πρωί και να αρχίσω διάβασμα για την εξεταστική που μάντεψε,ξεκινάει σε μια βδομάδα!!
το δεύτερο σκέλος θα γίνει,σε λίγες ώρες από τώρα,ίσως τέσσερις,ίσως πέντε,
θα σηκωθώ,θα πλυθώ,θα φτιάξω ένα τσάι και θα κάτσω στο γραφείο μου να διαβάσω,μετά από..δε θυμάμαι πόσο καιρό.παλιά πάντως το έκανα με χαρά αυτό.τι να πω,μάλλον ξεσυνήθισα.ή και όχι,δεν ξέρω και δεν είναι αυτό το θέμα μου.
(προφανώς το πρώτο σκέλος δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ..)

το θέμα μου είναι ότι σε σκεφτόμουν όσο ήμουν ξαπλωμένη.σκεφτόμουν ότι έχεις αλλάξει για πάντα τη ζωή μου.ότι όλα από δω και πέρα,εκτός του ότι σε(και θα σε) θυμίζουν,περιστρέφονται κατά ένα παράξενο τρόπο γύρω από σένα.
και εκτός αυτού,οι επιλογές μου στο *μέλλον* θα χουν να κάνουν επίσης με σένα.
τα μάτια τους θα πρέπει να μοιάζουν με τα δικά σου.
το μυαλό τους θα πρέπει να μοιάζει με το δικό σου.
οι σκέψεις τους θα πρέπει να μοιάζουν με τις δικές σου.
η αλήθεια τους θα πρέπει να ναι όμοια με τη δική σου.
η ψυχή τους παιδική και ταυτόχρονα ψυχή ενός άντρα που ξέρει τι θέλει,όπως ακριβώς και η δική σου.
καταλαβαίνεις?με καταλαβαίνεις?

:)

Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011

*αρκεί να ξαναρχίζαν όλα απ την αρχή..



αυτό το τραγούδι.στο αυτοκίνητο.γύρω στις τέσσερις το πρωί.μία από αυτές τις μέρες.μου θυμίζει εσένα.και τι δε θα δινα να ήμουν μόνη μου εκεί μέσα.να πάω όσο πιο μακρυά γίνεται.έχω ακούσει πως όταν φεύγεις μακρυά ξεχνάς.αλλά δεν το πιστεύω.
και με ρωτάω,θέλεις να ξεχάσεις;και μου απαντάω ένα μεγάλο και έντονο Ο Χ Ι.με ρωτάω,μπορείς να ξεχάσεις;μου απαντάω πάλι.αυτή τη φορά λέω πως δεν ξέρω.πριν σκεφτώ λίγο θα λεγα πάλι Ο Χ Ι.αλλά θα πω το πρώτο.
θα μείνω εδώ να το λύσω.όσο δύσκολο κι αν είναι.θα το λύσω.μ ακούς;βοήθησέ με λίγο κι εσύ και θα το λύσουμε μαζί.ελπίζω σύντομα:)

και τώρα εδώ,στο σπίτι.στο δωμάτιο.χωρίς μουσική.πρώτη φορά χωρίς.ή μάλλον μία από τις λίγες φορές.σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που σε γνώρισα.που σε γνωρίζω.πόσο τυχερή είμαι που νιώθεις όλα αυτά για μένα.ειλικρινά συναισθήματα.και που μπορείς να τα πεις.εγώ δε στα είπα ακόμη.στα έγραψα.τι δειλή που είμαι.
θα στα πω,το υπόσχομαι.στον εαυτό μου κυρίως.το χρωστάω.σε μένα.

διψάω.πίνω νερό.κι άλλο.και κρασί.κι άλλο.σταματάω.θέλω να μαι νηφάλια όταν σου πω το σπουδαίο *σαγαπώ*

ξημερώνει..

Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011

ΔΙΑΒΑΣΕ ΜΕ!





μια μέρα θα ξυπνήσω και δε θα 'σαι εκεί.
~μη μου το κάνεις αυτό.
αυτή θα ναι απ' τις άσχημες μέρες.
~μη μου το κάνεις αυτό.
θα έχεις βγει απ'το μυαλό μου,θα ναι άλλος εκεί προφανώς.
~μη μου το κάνεις αυτό.
θα σε κατηγορήσω,γιατί εσύ θα τόχεις επιλέξει.
~μη μου το κάνεις αυτό.
στη σκέψη και μόνο ότι θα λείπεις σταματά η καρδιά μου.
και εκείνα τα δευτερόλεπτα ή τα κλάσματα δευτερολέπτων-δεν καταλαβαίνω- ,
το μυαλό εσένα σκέφτεται.

τη φλέβα στο μέτωπό σου.

τη μεγάλη αγκαλιά σου.

τα υπέροχα μάτια σου.

την ακόμα πιο υπέροχη ψυχή σου.


γιατί μου το κάνεις αυτό?
~μη μου το κάνεις αυτό.
είμαι ευτυχισμένη τώρα.αυτή τη στιγμή.
μα τρέμω.τρέμω μήπως εκείνη η μέρα είναι σχετικά κοντά.
το κοντά για μένα είναι ένας χρόνος.
δύο χρόνια.
πάντα θα είναι κοντά.
η μέρα που θα πάρει κάποιος άλλος τη θέση σου στο μυαλό μου θα είναι κοντά.
κοντά στο τώρα.
μη φοβάσαι όμως.στην καρδιά μου θα σαι πάντα εσύ.ΠΑΝΤΑ.
όπως το μυαλό μου αντιλαμβάνεται το πάντα.
εσύ και μόνο εσύ.το μεγαλύτερο τμήμα μου.
η μεγαλύτερη αγάπη μου.
κι όταν κάνω πως το ξεχνάω,θάρχομαι να διαβάζω εδώ.
για να θυμάμαι πως "μαζί" σου υπήρξα ΠΟΛΥ ευτυχισμένη.
να θυμάμαι πως κάποτε σ'αγάπησα πολύ.και πως σ'αγαπάω ακόμα.θα σ'αγαπάω ακόμα.
δε θα ξεχάσω ποτέ αυτά τα αισθήματα.ίσως ξεχάσω κάποια λόγια με το πέρασμα του χρόνου.σίγουρα θα ξεχάσω.μα πάντα πάντα πάντα θα θυμάμαι όσα μου έμαθες.μου έμαθες τον εαυτό μου.μου έμαθες πως είμαι δυνατή.πως μπορώ να αγαπήσω κάποιον περισσότερο από μένα.πως μπορώ να ενδιαφέρομαι για κάποιον περισσότερο απ' ότι για μένα.κι ας είναι χαζό μερικές φορές.μου έμαθες να λέω πάντα την αλήθεια,κι ας ενοχλεί τους άλλους.να είμαι ο εαυτός μου και να μη με νοιάζει τίποτα.να είμαι αυθόρμητη.να είμαι τρελή.να χαίρομαι τη ζωή.
δεν τάξερα όλα αυτά?
ναι,τα ήξερα.μα μέσα από σένα κατάλαβα ότι αυτά είναι που αξίζουν.

δε μετανιώνω για τίποτα,το ξέρεις?για τίποτα!
κι ας ξέρω πως κάποια στιγμή θα μαι χώμα "εξ'αιτίας σου".
θα το αντέξω.
θα το αντέξω για χάρη όλων όσων ζήσαμε.
όλων όσων ένιωσα για σένα.
γιατί είναι μεγάλα αυτά που νιώθω.
πιο μεγάλα από μένα.
και δεν αξίζει να τα αδικήσω.
πάντα θάναι μεγάλα.
πάντα θα είμαι εδώ.
είναι υπόσχεση.
τις κρατάω τις υποσχέσεις μου.
πάντα θα αγαπάω την ψυχή σου.
καλημέρα..