είναι πράγματα που δε λέγονται από κοντά..είναι σκέψεις τυλιγμένες σε χαρτί..είναι στιγμές που θέλω να βγω και να φωνάξω..και είναι ΕΔΩ που βρίσκω διέξοδο..

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

another tough night.

να ακούω τραγούδια και να βλέπω τη φωτογραφία σου..
ομολογώ ότι δεν το χω ξανακάνει για κανέναν.

να μη μπορώ να στεγνώσω αυτά τα μάτια..
αυτά τα μάτια που βλέπουν παντού εσένα.


πού είσαι ρε Σ.;

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

πέντε λεπτά.

ήταν πέντε λεπτά.μόνο πέντε λεπτά,κι άλλαξε η ζωή μου.πέντε λεπτά μιλήσαμε.μόνο πέντε ήταν.κι ακολούθησαν τόσα άλλα..
και τώρα,ένα χρόνο και τρεις μήνες μετά είμαι ΑΚΟΜΑ εδώ.να σκέφτομαι ΑΚΟΜΑ εσένα.να αγαπώ ΑΚΟΜΑ εσένα.να ερωτεύομαι καθημερινά ΑΚΟΜΑ εσένα.πόσο άρρωστο είναι αυτό;
και ξέρεις τι;ίσως ο Γιάννης είχε δίκιο.θα κουραστώ.δε θα βαρεθώ,όπως μου χε πει,αλλά θα κουραστώ.κάποια στιγμή θα κουραστώ.
μα δε θα πάψω να αισθάνομαι.θα μαι απλά κουρασμένη.κουρασμένη και ερωτευμένη.πιο πολύ από κάθε άλλη φορά.

Α!Γιάννη,ξεχνάς εύκολα κι εσύ.όπως κι ο φίλος σου..μάλλον..
και είναι κρίμα.
 

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

..



*my eye-somewhere near munich,germany*

τα μάτια σου με οδηγούν στο δρόμο της ψυχής σου..

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

μας κορόιδεψαν..

λένε πως ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός.και λένε ψέμματα.
ιν φάκτ,ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός.εκείνος που αντέγραφε πάντα από τους άλλους στην εξεταστική.εκείνος που ίσα ίσα περνούσε τα μαθήματα με 5.εκείνος που στην πρακτική έκανε τα λιγότερα κι έκρυβε την ασχετοσύνη του πίσω από τη προθυμία των υπολοίπων και τη δίψα για μάθηση.εκείνος που τώρα παίρνει φακελάκι για να μας κάνει καλά.εκείνος που δε νοιάζεται πραγματικά για τους ασθενείς του.
έτσι είναι και ο χρόνος.αμείλικτος.σε βρίσκει αδύναμο και σε πατάει κάτω.σε βρίσκει σε δύσκολη περίοδο και σου θυμίζει ότι έχεις περάσει και χειρότερα.και καλύτερα.
δεν ξεχνάμε όσο περνάει.ίσα ίσα.μπορεί να μη θυμόμαστε κάθε μέρα,αλλά όταν θυμηθούμε,είναι σα να βιώνουμε επί δέκα τον πόνο.

έχω χάσει χρόνο.μα δε με νοιάζει.γιατί δεν είναι αληθινά χαμένος.αντίθετα.ήταν δημιουργικός.με έμαθε πολλά.και ο χρόνος και εκείνος.

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

πάει καιρός.20 μήνες..

μη μου λέτε χρόνια πολλά,δεν το αντέχω.
όχι επειδή είναι η μέρα των ερωτευμένων.
δεν υπάρχει συγκεκριμένη μέρα.
όταν είσαι ερωτευμένος είναι πάντα γιορτή.
κάθε μέρα,κάθε ώρα,κάθε δευτερόλεπτο.
και τέλος πάντων,δεν ξαναγράφω γι αυτή την αδιανόητη "γιορτή",
γιατί το κανα και πέρσι.
μη μου λέτε χρόνια πολλά,δεν το αντέχω.
ο μήνας έχει 14.
και πάντα όταν φτάνει αυτή η μέρα,κάθε μήνα,εγώ θρηνώ.
θρηνώ για τον άνθρωπο που έφυγε πλήρης ημερών,
μα όχι πλήρης λέξεων.
τι κακιά συνήθεια που είναι να μη λες τι αισθάνεσαι.
να μη λες σαγαπώ όταν το νιώθεις.
να νομίζεις ότι ο άλλος το γνωρίζει.
κι εγώ την έχω.
δε θυμάμαι να του είπα ότι τον αγαπάω.
ότι ήταν σημαντικός.ότι ήταν ΠΟΛΥ σημαντικός.
ότι θα μου λείψει.
κι όταν μου έλεγε πως όταν πεθάνει
θα θα θα,εγώ βούρκωνα και άλλαζα κουβέντα.
γιατί δεν ήθελα να το σκέφτομαι καν.
λες και έτσι δε θα ρχόταν ποτέ αυτή η στιγμή.
πάει καιρός.20 μήνες..

Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

τέσσερα γράμματα.μόνο τέσσερα γράμματα.

είναι απίστευτο το πόσο μπορεί να σε επηρεάσει μια θεατρική παράσταση.
σε κάνει να σκεφτείς πράγματα που ενώ θεωρούσες αυτονόητα και τα ήξερες,δεν τα είπες ποτέ δυνατά,δεν τα σκέφτηκες ποτέ ξεκάθαρα.απλά τα ήξερες.
σήμερα λοιπόν,άκουσα πράγματα που ήξερα.
•κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός.ξεχωριστός.τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά.
•το μόνο πράγμα που έχει σημασία στη ζωή είναι να παραμείνεις άνθρωπος.
•στη ζωή ερχόμαστε χωρίς υλικά αγαθά και από αυτή φεύγουμε επίσης χωρίς αυτά.
•όλα τα πράγματα στη ζωή αλλάζουν χέρια.κι αυτό έχει ενδιαφέρον.είναι συναρπαστικό να σκέφτεσαι ότι κάτι που τώρα κρατάς εσύ,αύριο δε θα είναι δικό σου.
•η ηλικία είναι απλά ένας αριθμός.δεν έχει να κάνει με τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων.
•δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει τι θα πει ο κόσμος.αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να ακολουθήσουμε την καρδιά μας.
•η πραγματική ευτυχία είναι κρυμένη στις στιγμές.
και άλλα τόσα που πραγματικά με συγκίνησαν.ο Φιλιππίδης απίστευτος,έχει εξελιχθεί τόσο πολύ σαν ηθοποιός!με εντυπωσίασε.και η Παναγιωτοπούλου.εξαιρετική!
έκλαιγα σχεδόν σε όλη την παράσταση,όπως και οι περισσότεροι θεατές.ήταν πραγματικά απίστευτα τα συναισθήματα.
τη συστήνω ανεπιφύλακτα.
"Χάρολντ και Μώντ",στο θέατρο Μουσούρη,στο κέντρο.εγώ θα ξαναπάω.

«είναι μόνο τέσσερα γράμματα.ένα ζήτα,ένα ήτα ένα σίγμα κι ένα έψιλον.ζήσε!»

Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

alter ego..

ήταν κρυφά και σκοτεινά τα βράδια μου.όλα τους ήταν κρυφά.και όλα τους σκοτεινά.
με μια ανάμνηση,ίσως και παραπάνω,να τα πνίγει.
πάντα έτσι ήταν.γιατί να αλλάξουν τώρα;
φοβόμουν μη με δει κανείς λίγο πιο λυπημένη,λίγο πιο σκεπτική,κι αλλάξει γνώμη.για μένα.γιατί με ξέρανε δυνατή,δυναμική.
όμως τα βράδια δεν είμαι έτσι.και δεν το ξέρει κανείς.μόνο εσύ.εδώ.
κι έκρυβα όσο πιο καλά μπορούσα το άλτερ ίγκο μου.τόσο,που παραλίγο να πιστέψω πως δεν υπήρχε.πως τα ονειρεύτηκα όλα μια νύχτα.
κι όμως υπάρχει.και είναι πιο όμορφο από το άλλο,το επιφανειακό.
αρκεί να έχεις χρόνο,όρεξη και παρατηρητικότητα,για να το ανακαλύψεις. 

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

άφτερ δατ πάρτυ..

πρώτη φορά γράφω σε τέτοια κατάσταση.πρώτη φορά εκτιμώ την αυτόματη διόρθωση του άιφον.έχω πιει δεν ξέρω πόσα ποτήρια.πέντε-6 διαφορετικά ποτά.το ένα μετά το άλλο.πολύ μαλιμπού,ένα ποτήρι κόκκινο πολύ ωραίο κρασί,λίγο ούζο,αμαρέττο,ουρσους και λίγο λικέρ,πολύ λίγο.έτσι,το είχα ανάγκη.να μη σκέφτομαι για λίγο.γιατί μόνο αυτό κάνω τελευταία.έστειλα κάποια μηνύματα.πήρα κάποια τηλέφωνα.τα μισά μηνύματα φανερώνουν άνθρωπο που δεν είναι καλά.
είμαι έτοιμη να πάω να τα βγάλω όλα,αλλά η σκέψη και μόνο με αποτρέπει.θέλω να ξέρεις ότι ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που κατέστρεψα τον εαυτό μου.το καταχάρηκα και δε θα το ξανακάνω.απλά ήθελα να δω πώς είναι να το κάνεις από σκοπού.φάση είχε για μια φορά. 

*χρόνια πολλά νινάκι,καλή επιτυχία!*

Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

τζάμπα μάγκας..

για τους ψευτόμαγκες τι να πρωτοπεί κανείς;υπάρχουν ουκ ολίγοι γύρω μας,μέσα ίσως,και έξω απ τα σπίτια μας,στη γειτονιά,στα σχολεία,στα πανεπιστήμια,στη δουλειά και στο δρόμο.
το πιο τραγικό απ όλα είναι να σαι στην ηλικία των 14-15 ετών και να νομίζεις ότι είσαι αρχηγός-νταής-λίντερ-κέντρο του κόσμου.σίγουρα φταίνε οι γονείς.σίγουρα φταίνε οι παρέες.σίγουρα παίζει ρόλο η μάλλον μη διαμορφωμένη προσωπικότητα.τον κυριότερο θα έλεγα εγώ.
5 το απόγευμα.ακούω φωνές απ έξω.πλησιάζω στο παράθυρο,μια παρέα νεαρών,Γυμνάσιο υπολογίζω ότι πήγαιναν.
δυο από αυτούς έχουν βάλει στη γωνία τον ένα,ενώ οι υπόλοιποι μιλούν στο κινητό ή γελάνε με το θέαμα.ένα λεπτό μετά πλησιάζει μια ντουζίνα συνομηλίκων.κοιτάζω ακόμα,μήπως και χρειαστεί να επέμβω,φωνάζοντας ή με κάποιο άλλο τρόπο τέλος πάντων.(βασικά σκέφτηκα να βγάλω το λάστιχο και να τους βρέξω,αλλά κάνει κρύο έξω..)
περνάει άλλο ένα λεπτό και ένας από τους καινούριους βγάζει επειδικτικά το μπουφάν και μένει με ένα αμάνικο,τύπου βαρύμαγκας και από τη γλώσσα του σώματος καταλαβαίνω ότι θα επιτεθεί.ανοίγω το παράθυρο.εκείνος φωνάζει έντονα στο παιδί που προηγουμένως είχαν στριμώξει στη γωνία.κάνω ένα ψψψτ!απτόητος.παίρνω στο χέρι το τηλέφωνο και βγαίνω στο μπαλκόνι.θα απειλούσα πως θα πάρω την αστυνομία.πάνω που θα το έκανα,και ταυτόχρονα πάνω που έπεφτε η πρώτη κλωτσιά,μια κυρία που περνούσε,τρέχει προς το μέρος των πλέον 25 περίπου πιτσιρικάδων και φωνάζει!σε δευτερόλεπτα,τρέχει το τσούρμο να φύγει πανικόβλητο,με δύο από αυτούς,τα «θύματα»,να μένουν πίσω.
με όλο το θάρρος.πόσοι δε θα θελαν να τους βάλουν κάτω και να τους πατήσουν;ένιγουέι,
έχει και συνέχεια το πράγμα.γύρισαν πίσω.τα ψιλοβρήκαν μεταξύ τους,όχι εντελώς.μάζεψαν ότι νεράτζια βρήκαν στα δέντρα και άρχισαν να τα πετούν στο σπίτι μου.και έφυγαν ΚΛΑΣΣΙΚΑ τρέχοντας.
δε δέχομαι ότι φταίει η ανωριμότητα της ηλικίας.μη βιαστείτε να μου πείτε κάτι τέτοιο,δεν το δέχομαι.υπήρξα 15.υπήρξα και 17.και 18.έχω φίλους,αγόρια,που ήταν επίσης 15 κάποτε.δεν ξέρω τι φταίει.ίσως τα τρία που ανέφερα πιο πάνω.αν τους ξαναπετύχω υπόσχομαι,θα κάνω χαμό.
γενικά,τους χρειάζεται να πάθουν για να μάθουν.δεν είμαι εγώ αυτή που θα τους δώσει το μάθημα.
προφανώς είναι η ζωή.αργότερα.
γιατί όλα εδώ πληρώνονται.

(το γεγονός ότι ήταν όλοι «ξένοι» δε μου έκανε κάποια ιδιαίτερη εντύπωση.κι αν ήταν Έλληνες,πάλι τα ίδια θα ένιωθα/έλεγα.απλά το αναφέρω.)

Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

λες και δε με ξέρω.

δεν σκέφτηκα να κάνω πίσω ούτε για μια στιγμή,ακριβώς γιατί αυτό που νιώθω είναι πιο σημαντικό και πιο δυνατό από όλα τα εμπόδια μαζί!
για πρώτη και μοναδική φορά δε σκέφτηκα να εγκαταλείψω την αγάπη.
το χα κάνει παλιά.φοβήθηκα και έφυγα.ήταν φίλος.ήταν κολλητός.ήταν "μεγάλος"(οι άλλοι το βλεπαν έτσι).ήταν πιασμένος.ήταν δεδομένος και εύκολος.και αυτά είναι μόνο 6 παραδείγματα ανθρώπων που άφησα να φύγουν.ή που έδιωξα τέλος πάντων.
ποτέ ξανά.ποτέ ξανά δε θα αφήσω άνθρωπο να μου φύγει.γιατί για να τον ξεχωρίσω,κάτι έχει.κάτι με τραβάει.κάτι.
φυσικά μιλάμε για το μέλλον.δε μπορώ καν να σκεφτώ τη ζωή μου μετά από σένα.καταλαβαίνεις τι εννοώ και πώς το λέω.
μου φαίνεται τόσο..τόσο παράξενο.σκέφτομαι ότι το να δώσω αλλού την καρδιά μου ακούγεται γελοίο,και μόνο η πρόταση αυτή με κάνει να..γελάω;
όχι,δε γελάω.έχω περάσει δύσκολα.θα σου πω.αλλά έχω περάσει και όμορφα.ένιωσα ευτυχισμένη.μισή.τρελή.χαζή.αποφασισμένη.ερωτευμένη.αβοήθητη.χαρούμενη.γεμάτη.μισή.όλα αυτά μαζί και ταυτόχρονα κάποιες στιγμές.
τότε,που δε με ενδιέφερε τίποτα.
που έλεγα ότι θα περάσει.
λες και δε με ήξερα.
λες και δε με ξέρω.