είναι πράγματα που δε λέγονται από κοντά..είναι σκέψεις τυλιγμένες σε χαρτί..είναι στιγμές που θέλω να βγω και να φωνάξω..και είναι ΕΔΩ που βρίσκω διέξοδο..

Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

ο νικόλας μου.

θέλω να γράψω ότι είμαι καλά,ότι είναι όλα απλά σε μία ζωή σύνθετη,ότι γνώρισα έναν υπέροχο άνθρωπο και δύο υπέροχους φίλους του,και σκέφτομαι άλλα.μα θα μείνω εκεί.
κατηγορήστε όσο θέλετε το ίντερνετ,τα χουμε ξαναπεί αυτά άλλωστε.μα χάρη σε αυτό έχω γνωρίσει απίστευτους ανθρώπους.κι ένας από αυτούς είναι κι ο Ν.ο άνθρωπος απ το τουίτερ που με λέει Αφρούλα.εκείνος που μένει 600 χιλιόμετρα μακρυά,και τον "συναντώ" κάθε μέρα.και που ήρθε η στιγμή να συναντήσω κι από κοντά.
αγάπησα το μυαλό και το χαρακτήρα του από την αρχή.και ήρθε πια μια φωνή και μια μορφή να συμπληρώσει αυτό το πακέτο.
περάσαμε πολλές ώρες μαζί.με κείνον και τα παιδιά.μια φίλη κι ένα φίλο του.πήγαμε για καφέ,μετά θέατρο και μετά στο γκάζι για ποτό.9 ώρες περάσαμε μαζί.κι ήταν λες και τον(τους) ήξερα για χρόνια.ήμουν άνετη,όπως με τους υπόλοιπους φίλους μου.
να,για κάτι τέτοια αξίζει όλη αυτή η ιστορία.
μεγάλο ευχαριστώ για τις στιγμές μαζί σας. :)

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

δικαίωση.

ζω μια αναμονή που μέρα με τη μέρα με σκοτώνει.
κι ενώ ξέρω ότι με σκέφτεσαι και ότι δε με έχεις ξεχάσει και ότι νιώθεις διάφορα που ούτε να τα ξεστομίσω δεν τολμώ,μην πάρω αέρα,εγώ παλεύω να ξεχάσω ότι κάτι περιμένω από σένα.και να συνεχίσω τη ζωή μου όπως πριν.
όχι πριν σε γνωρίσω,πριν σε δω τώρα,λίγες μέρες πριν.
μα ξέρουμε κι οι δυο ότι δε γίνεται να μη σε σκέφτομαι.αφού κάθε βδομάδα έχουμε "ραντεβού",το οποίο δε θέλω να χάνω για κανένα λόγο.ίσα ίσα που "φέρνω" και κόσμο μαζί.
και χαίρομαι απίστευτα πολύ.γιατί σε γνωρίζουν καλύτερα και αρχίζουν να σε συμπαθούν.και μου το λένε.και με κάνουν πιο χαρούμενη γιατί βλέπουν σε σένα πράγματα που εγώ τα ξέρω ήδη.
και σε καμαρώνω,ναι.σε καμαρώνω που είσαι ο εαυτός σου και αρέσεις.
καμαρώνω που συζητούν για σένα δίπλα μου,γύρω μου,στο μετρό,στη σχολή,στο λεωφορείο.
είναι η ώρα σου.κι εσύ πρέπει να το χαίρεσαι.σύμφωνοι;

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

όλοι περνάμε φάσεις..

ξέρεις,όταν αγαπάς κάποιον,θες να είναι καλά.προσπαθείς να τον κάνεις να νιώθει καλά.
κι όταν δεν είναι,εσύ είσαι χειρότερα.γιατί τον βλέπεις να υποφέρει,και ίσως να μη μπορείς να βοηθήσεις.ή να μη σε αφήνει να βοηθήσεις.ή στην τελική να μην ξέρεις πώς να βοηθήσεις.

όταν δεν είσαι καλά,δεν είμαι ούτε εγώ.

Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

*G.I.G.A*

το διήμερο που μας πέρασε με βρήκε κάπου στην Πάτρα.μετά από αρκετές αναβολές,χωρίς ουσιαστικό λόγο,πήρα την απόφαση να πάω να βρω τη φιλενάδα μου που είχε μετακομίσει εκεί από το φθινόπωρο.νομίζω ήταν οι ομορφότερες μέρες που έχω περάσει μαζί της.δύο μέρες δικές μας.είπαμε τόσα πολλά.την έμαθα καλύτερα.την αγάπησα πιο πολύ.αν έχει πιο πολύ.
πέρασα υπέροχα.
η Γκόλφω μου,έχει κάνει τατουάζ με τα αρχικά μιας παρέας που δημιουργήθηκε τυχαία κάπου στα τέλη 2009 και αρχές 2010.δεθήκαμε πολύ από την αρχή και αγαπηθήκαμε ακόμα περισσότερο,με μία αγάπη που ότι κι αν συμβεί,δε σβήνει.όσα χρόνια κι αν περάσουν.μια κουβέντα μου είπε λίγη ώρα πριν φύγω.
"εσάς σας έχω χαράξει *εδώ* κι *εδώ* " ,δείχνοντας το σβέρκο και την καρδιά της.δε μου έχουν μιλήσει ποτέ έτσι.αυτά,μαζί με όσα ακολούθησαν ήταν τα πιο τρυφερά λόγια που έχω ακούσει ποτέ από γυναίκα.
μπορεί εγώ τατουάζ να μην έκανα,όχι γιατί δεν το ήθελα,αλλά πρώτον γιατί ο κάθε άνθρωπος εκφράζει διαφορετικά τα συναισθήματά του,και δεύτερον γιατί θα ήταν εμπόδιο για τη δουλειά μου.όμως στην καρδιά μου τα παιδιά αυτά έχουν χαραχθεί με τεράστια γράμματα.Γκόλφω,Ιωάννα και Γιάννης,οι τρεις αυτοί φίλοι,αρχικά του ανθρώπου που αγαπώ,και έπειτα δικοί μου,θα είναι οι άνθρωποι που με βοήθησαν σε μία δύσκολη περίοδο της ζωής μου με όποιο τρόπο μπορούσαν.οι άνθρωποι που αγάπησα τόσο σύντομα,γιατί υπήρξαν ανοιχτά βιβλία από την αρχή.οι άνθρωποι που ξέρω πως με εμπιστεύτηκαν από την αρχή,χωρίς να ζητήσουν κάτι πίσω.εκείνοι τέλος πάντων που,ακόμα κι αν οι δικοί μας δρόμοι χωρίσουν αγαπημένε,θα συνεχίσουν να υπάρχουν,γιατί αυτό που νιώθουμε ο ένας για τον άλλο είναι πολύ ισχυρό.
ένα μεγάλο ευχαριστώ,ναι,γραφική γίνομαι,αλλά σευχαριστώ που μας έφερες κοντά και τους ευχαριστώ για όλα τα υπόλοιπα που ξέρουν.

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

what normal is..

ζητάω μια φυσιολογική ζωή.
μία φυσιολογική οικογένεια(την έχω)
μία φυσιολογική εργασία(φαντάζομαι μόλις τελειώσω θα την έχω)
μία φυσιολογική καθημερινότητα(πάντα θα το προσπαθώ)
μία φυσιολογική κοινωνία(ίσως εκτός ελλάδος να συμβαίνει μόνο)
μία φυσιολογική σχέση.
το φυσιολογικό ποιός το ορίζει άραγε;για το τελευταίο μιλάω.
πώς είναι μία φυσιολογική σχέση;
τον αγαπάς και σαγαπάει.
νιώθεις ασφάλεια μαζί του κι εκείνος μαζί σου.
του δίνεις όση ελευθερία χρειάζεται/θέλει κι εκείνος το ίδιο.
κάνεις πράγματα σπουδαία μαζί του.
πάτε ταξίδια,συζητάτε,ερωτεύεστε,αγαπιέστε,γελάτε,τρελαίνεστε,τσακώνεστε,τα βρίσκετε και στο τέλος λέτε καληνύχτα.
και πάλι από την αρχή.ναι,με σιγουριά αυτή τη σχέση θα την έλεγες φυσιολογική.

μην ψάξεις επίλογο,δεν έχει.

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011

αυπνία.στοπ.

δεν κοιμάμαι.όχι,αυτή τη φορά δε φταίει εκείνος.
φταίει η συνήθεια.συνήθισα να κοιμάμαι αργά.όπως συνήθισα να σε χω πάντα στο μυαλό μου.
δεν είναι κακό να συνηθίζεις.σημαίνει πώς νιώθεις άνετα με κάτι και συνεχίσεις να το κάνεις.
και τώρα που είπα άνετα..ξέρεις πόσο άνετα νιώθω όταν είμαι μαζί σου;εκνευριστικά πολύ!λες και είμασταν φιλαράκια απ το στρατό και κάναμε μαζί καφρίλες,ναι,τόσο πολύ.δε μπορώ να το εξηγήσω.
ή μάλλον μπορώ.είναι επειδή ξέρω τι νιώθω.και είμαι άνετη που ξέρεις κι εσύ.και που μου ανοίχτηκες.
μια μέρα όλα θα τα πούμε,όλα.και τότε θα αποδειχθεί πώς καθόλου άνετη δεν είμαι όταν μιλάω για αισθήματα.καλύτερα τα γράφω παρά τα λέω.όχι μόνο εδώ,γενικά.αλλα πρέπει να το ξεπεράσω αυτό.και θα γίνει σωστά μόνο μαζί σου,μονάχα με κάτι τόσο δυνατό.είμαι έτοιμη να πω όσα δεν έχω πει ποτέ μου.πιο έτοιμη δε γίνεται.
καληνύχτα.

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

;;;

μα είναι δυνατό να συντηρείται όλο αυτό;ακόμα;ένα χρόνο και σχεδόν 4 μήνες μετά;αντί να φθείρεται,είναι δυνατό να δυναμώνει;με τόσο γοργούς ρυθμούς;

κάποιος να μου το εξηγήσει.παρακαλώ.

τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί να μην προλάβω να σου πω όσα πρέπει.γιατί δεν ξέρω πού θα μαι και πού θα σαι αύριο.

Υ.Γ:μη μου δίνεις σημασία.κάνω περίπλοκες σκέψεις,ξέρεις.

Τρίτη 1 Μαρτίου 2011

έτσι,τυχαία.όπως γνωριστήκαμε..

ήρθε η στιγμή που περίμενα τόσο καιρό.που μου χες υποσχεθεί ότι θα έρθει.δεν έγινε όπως περίμενα,αλλά τυχαία.
πέρασε από δίπλα μου ένα σώμα γνώριμο.αμέσως κατάλαβα την πλάτη και τινάχτηκα.μ'αγκάλιασες σφιχτά,αλλά εγώ σκεφτόμουν τι να σου πω για να καταλάβεις ότι είμαι νευριασμένη.σε αποπήρα.δεν έπρεπε.το μετάνιωσα.αλλά με ξέρεις,οπότε δε χρειάζονται εξηγήσεις.
δικαιολογήθηκες για όλα.σε καταλαβαίνω.και ξέρω,το ξέρω ότι κι εσύ με καταλαβαίνεις.
είσαι εδώ.κι εγώ εδώ είμαι.είσαι άνθρωπος.κι εγώ άνθρωπος είμαι.και ίσως αν δε σε έβλεπα σήμερα και δε μου εξηγούσες,να χα αρχίσει να κουράζομαι,να φτανα στα όριά μου.στα όρια του "δεν ξέρω πού βρίσκομαι,δεν ξέρω τι μου γίνεται".
αλλά όχι.μου αποδεικνύεις κάθε φορά ότι είσαι ο πιο υπέροχος άνθρωπος που υπάρχει στη Γη.που ότι κι αν κάνει δε μπορώ να του κρατήσω μούτρα.γιατί έχει λόγο που κάνει το καθετί.
μου αρέσει που ενδιαφέρεσαι.μου δείχνει ότι εννοείς αυτά που μου πες στο τηλέφωνο.
να προσέχεις τον εαυτό σου,υποσχέσου το!γιατί τον πιέζεις πολύ.κι εγώ θα συνεχίσω να μαι εδώ,κι ας σου λέω διάφορα.
την επόμενη φορά που θα σε δω να είσαι καλά.ορκίσου.