είναι πράγματα που δε λέγονται από κοντά..είναι σκέψεις τυλιγμένες σε χαρτί..είναι στιγμές που θέλω να βγω και να φωνάξω..και είναι ΕΔΩ που βρίσκω διέξοδο..

Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010

alone with my thoughts..

εδώ και λίγες μέρες βλέπω ταινίες..με έχει πιάσει αυτό το «σπιτόγατα»,μάλλον γιατί ο πατέρας μου με πρήζει που βγαίνω συνέχεια «με γκόμενους»,λέει..ε,και τρία βράδια έχω μείνει μέσα και κάνω αυτό που σου είπα.η αλήθεια είναι ότι θα πρεπε να αρχίσω να διαβάζω για την εξεταστική που έρχεται σε λιγότερο από ένα μήνα,δεν ξέρω πότε ακριβώς.αλλά το μυαλό μου κάθε άλλο παρά καθαρό και έτοιμο είναι για διάβασμα.(πριν μου πεις να ξεκινήσω και να μην το αφήνω για άλλα θέματα,σε παραπέμπω στο αγαπημένο google-ή blackle- και στον Paretto και τη θεωρία του!)
πίσω στο θέμα.the holiday,closer,PS i love you,the notebook,bridget jone's diary και έρχονται κι άλλα τέτοια.γιατί;γιατί είναι Χριστούγεννα.κι όσο κι αν λέω ότι τα Χριστούγεννα είναι για να περνάμε τέλεια με φίλους και οικογένεια έξω,δεν παύει για μένα να ναι μια ανάγκη εσωτερικής ηρεμίας.
είναι μια μέρα μετά τα Χριστούγεννα.3:25.είμαι στο σπίτι ενός φίλου.θα κοιμηθώ εδώ.κοιμάται.η μητέρα του στο δίπλα δωμάτιο επίσης.μόλις τελείωσε η ταινία.ακούω γέλια από δίπλα.κοιτάζω έξω.ελάχιστα λαμπιόνια φωτίζουν αυτή την άγρια και ταυτόχρονα τόσο ήρεμη νύχτα.το ρολόι δε σταμάτησε να ακούγεται.τικ τακ τικ τακ.φυσάει και λίγο.κι εγώ εδώ,καθισμένη στον καναπέ,με το κινητό στο χέρι,μ'ένα μαξιλάρι κι ένα πάπλωμα,να σκέφτομαι όσα έκανα φέτος.όσα τόλμησα να κάνω,όσα ξέχασα να κάνω,όσα δεν περίμενα ποτέ ότι θα έκανα,όσα τελικά δεν έκανα κι όσα θα θελα να χα κάνει.φέρνω στο μυαλό την απουσία του ανθρώπου που ήταν για χρόνια στη μεγάλη καρέκλα του τραπεζιού.που τώρα αντικαταστάθηκε από μια μικρότερη,κανονική θα την έλεγες.μου λείπει η καρέκλα,μα πιο πολύ εσύ.
σε γενικές γραμμές είμαι ευτυχισμένη.θέλω να πω είμαι ευγνώμων που είμαστε όλοι υγειείς,που έχουμε ανθρώπους που μας αγαπούν,που περπατάμε,που βλέπουμε,που ακούμε,που νιώθουμε.
ίσως μετανιώνω που έφαγα λίγο παραπάνω αυτές τις μέρες αλλά υπόσχομαι να το κόψω το γ@μημένο το φαγητό!χαχαχα (προσωπικό αστείο)
τι άλλο ξέχασα;καλά να περάσετε όλοι,με τους ανθρώπους σας!με το καλό να μας μπει η νέα χρονιά που ΘΑ ναι πολύ καλύτερη από την προηγούμενη,με λίγη πίστη και πολλή θετική ενέργεια!φιλιά και αγκαλιά μεγάλη..

Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010

wake-up call..

δε μπορώ να σταματήσω να σε σκέφτομαι.όχι,ούτε τώρα,που τα πράγματα πάνε ανέλπιστα καλά.να,αυτό ήθελα μόνο.να ακούσω αυτές τις ΑΠΛΕΣ λέξεις,που ξέρω ότι εννοούσες,που ξέρω πως βγήκαν απ την καρδιά σου.όπως όλα όσα μου χεις πει.
δε μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι τη μέρα εκείνη που πέρασε,μα κι αυτή που θα ρθει.δε μπορώ,γιατί νιώθω πιο τέλεια από ποτέ,και σε σκέφτομαι επίσης πιο πολύ από ποτέ.σκέφτομαι τι να βάλω,τι να πω.μα καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα.μου φτάνει να μαστε μαζί για λίγες ώρες.να μιλάμε,να μιλάμε,να μιλάμε.να καταφέρεις να με μάθεις όσο καλά σε ξέρω εγώ.να μάθεις πράγματα που δε σου χω πει ποτέ.για μένα,για σένα.
μπορώ να ρθω με μια φόρμα,με τα αθλητικά μου,με μια απλή μπλούζα,θέλω να με κοιτάς στα μάτια μονάχα.θέλω να μιλήσουμε,είναι το μόνο που μου λείπει αυτή τη στιγμή.

με ξύπνησες,το ξέρεις?είχα κοιμηθεί στις 7 το πρωί,είχα αγωνία.
εκείνο το ξύπνημα ήταν το πιο γλυκό της ζωής μου.
ξέρεις τι είναι η πρώτη φωνή που ακούς μόλις ξυπνήσεις να ναι του.. -πώς να σε πω τώρα-
του ανθρώπου που αγαπάς όσο τίποτα? (μην τρομάζεις γαμώτο)

η καρδιά μου χτυπάει δυνατά.

θέλω κάποια στιγμή να καταφέρουμε αυτό που σου έγραψα..

κοιτάζω στον καθρέφτη και χαμογελάω.
βλέπω την ψυχή μου να χαμογελά.
πρώτη φορά τόσο έντονα.
είναι σπουδαίο να ξέρουν πώς αισθάνεσαι,κι ας μην αισθάνονται το ίδιο.κι ας μη ΓΙΝΕΤΑΙ να αισθάνονται τόσα πολλά.
μου φτάνει που ξέρεις να εκτιμάς,αλήθεια μου φτάνει.

Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

*ξέρεις, καμιά φορά, θαυμάζοντας, ξεχνάς ό,τι θαυμάζεις,σου φθάνει ο θαυμασμός σου..*

η σονάτα του σεληνόφωτος του Γιάννη Ρίτσου..δε διαβάζω ποίηση,λογοτεχνία,δε διαβάζω τίποτα..μα αυτό το αγαπώ.διαβάστε ή ακούστε το, ό,τι προτιμάτε.εγώ και τα δυο..





(Ανοιξιάτικο βράδυ. Μεγάλο δωμάτιο παλιού σπιτιού. Μία ηλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στα μαύρα μιλάει σ' έναν νέο. Δεν έχουν ανάψει φως. Απ' τα δυο παράθυρα μπαίνει ένα αμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα να πω ότι η γυναίκα με τα μαύρα έχει εκδώσει δυο-τρεις ενδιαφέρουσες ποιητικές συλλογές θρησκευτικής πνοής. Λοιπόν, η Γυναίκα με τα μαύρα μιλάει στον νέο.)

Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε!
Είναι καλό το φεγγάρι, - δε θα φαίνεται
που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι
θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Όταν έχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι,
αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες,
ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου
λησμονημένα λόγια - δε θέλω να τ' ακούσω. Σώπα.

Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου
λίγο πιο κάτου, ως τη μάντρα του τουβλάδικου,
ως εκεί που στρίβει ο δρόμος και φαίνεται
η πολιτεία τσιμεντένια κι αέρινη, ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο,
τόσο αδιάφορη κι αϋλη,
τόσο θετική σαν μεταφυσική
που μπορείς επιτέλους να πιστέψεις πως υπάρχεις και δεν υπάρχεις
πως ποτέ δεν υπήρξες, δεν υπήρξε ο χρόνος κ' η φθορά του.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,
κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας
μπορεί να φαντάζουμε κιόλας πως θα πετάξουμε,
γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη, ακούω το θόρυβο του φουστανιού μου,
σαν το θόρυβο δυο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν,
κι όταν κλείνεσαι μέσα σ' αυτόν τον ήχο του πετάγματος
νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου,
κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα,
μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους,
δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις
ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου,
(δεν είναι τούτο η λύπη μου - η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει κ' η καρδιά μου).
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.


Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,
μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.


Τούτο το σπίτι στοίχειωσε, με διώχνει –
θέλω να πω έχει παλιώσει πολύ, τα καρφιά ξεκολλάνε,
τα κάδρα ρίχνονται σε να βουτάνε στο κενό,
οι σουβάδες πέφτουν αθόρυβα
όπως πέφτει το καπέλο του πεθαμένου
απ’ την κρεμάστρα στο σκοτεινό διάδρομο
όπως πέφτει το μάλλινο τριμμένο γάντι της σιωπής απ’ τα γόνατά της
ή όπως πέφτει μια λουρίδα φεγγάρι στην παλιά, ξεκοιλιασμένη πολυθρόνα.

Κάποτε υπήρξε νέα κι αυτή, - όχι η φωτογραφία που κοιτάς με τόση δυσπιστία –
λέω για την πολυθρόνα, τόσο αναπαυτική,
μπορούσες ώρες ολόκληρες να κάθεσαι
και με κλεισμένα μάτια να ονειρεύεσαι ό,τι τύχει
- μιαν αμμουδιά στρωτή, νοτισμένη, στιλβωμένη από φεγγάρι,
πιο στιλβωμένη απ’ τα παλιά λουστρίνια μου που κάθε μήνα τα
δίνω στο στιλβωτήριο της γωνιάς,
ή ένα πανί ψαρόβαρκας που χάνεται στο βάθος
λικνισμένο απ’ την ίδια του ανάσα,
τριγωνικό πανί σα μαντίλι διπλωμένο λοξά μόνο στα δυο
σα να μην είχε τίποτα να κλείσει
ή να κρατήσει ή ν’ ανεμίσει διάπλατο σε αποχαιρετισμό. Πάντα μου
είχα μανία με τα μαντίλια,
όχι για να κρατήσω τίποτα δεμένο,
τίποτα σπόρους λουλουδιών ή χαμομήλι μαζεμένο στους αγρούς
με το λιόγερμα
ή να το δέσω τέσσερις κόμπους σαν το σκουφί που φοράνε
οι εργάτες στο αντικρινό γιαπί
ή να σκουπίσω τα μάτια μου, - διατήρησα καλή την όρασή μου
ποτέ μου δεν φόρεσα γυαλιά. Μια απλή ιδιοτροπία τα μαντίλια.

Τώρα τα διπλώνω στα τέσσερα, στα οχτώ, στα δεκάξι
ν’ απασχολώ τα δάχτυλα μου. και τώρα θυμήθηκα
πως έτσι μετρούσα τη μουσική σαν πήγαινα στο Ωδείο
με μπλε ποδιά κι άσπρο γιακά, με δυο ξανθές πλεξούδες
- 8, 16, 32, 64 -
κρατημένη απ’ το χέρι μιας μικρής φίλης μου ροδακινιάς
όλο φως και ροζ λουλούδια,
(συγχώρεσέ μου αυτά τα λόγια – κακή συνήθεια) – 32, 64 -
κ’ οι δικοί μου στήριζαν
μεγάλες ελπίδες στο μουσικό μου τάλαντο.
Λοιπόν, σου ‘λεγα για την πολυθρόνα –
ξεκοιλιασμένη – φαίνονται οι σκουριασμένες σούστες, τα άχερα –
έλεγα να την πάω δίπλα στο επιπλοποιείο,
μα που καιρός και λεφτά και διάθεση – τι να πρωτοδιορθώσεις; -
έλεγα να ρίξω ένα σεντόνι πάνω της, - φοβήθηκα
τα’ άσπρο σεντόνι σε τέτοιο φεγγαρόφωτο. εδώ κάθισαν
άνθρωποι που ονειρεύθηκαν μεγάλα όνειρα,
όπως κι εσύ κι όπως κι εγώ άλλωστε
,
και τώρα ξεκουράζονται κάτω απ’ το χώμα
δίχως να ενοχλούνται απ’ τη βροχή ή το φεγγάρι.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Θα σταθούμε λιγάκι στην κορφή της μαρμάρινης σκάλας τ’ Αι Νικόλα,
ύστερα εσύ θα κατηφορίσεις κι εγώ θα γυρίσω πίσω
έχοντας στ’ αριστερό πλευρό μου τη ζέστα
απ’ το τυχαίο άγγιγμα του σακακιού σου
κι ακόμη μερικά τετράγωνα φώτα από μικρά συνοικιακά παράθυρα
κι αυτή την πάλλευκη άχνα απ’ το φεγγάρι
που ‘ναι σα μια μεγάλη συνοδεία ασημένιων κύκνων –
και δε φοβάμαι αυτή την έκφραση, γιατί εγώ
πολλές ανοιξιάτικες νύχτες συνομίλησα άλλοτε με το Θεό που μου εμφανίστηκε
ντυμένος την αχλύ και τη δόξα ενός τέτοιου σεληνόφωτος,
πυρπολημένη απ’ τα’ αδηφάγα μάτια των αντρών
κι απ’ τη δισταχτικήν έκσταση των εφήβων,
πολιορκημένη από εξαίσια, ηλιοκαμένα σώματα,
άλκιμα μέλη γυμνασμένα στο κολύμπι, στο κουπί, στο στίβο,
στο ποδόσφαιρο (που έκανα πως δεν τα ‘βλεπα)
μέτωπα, χείλη και λαιμοί, γόνατα, δάχτυλα και μάτια,
στέρνα και μπράτσα και μηροί (κι αλήθεια δεν τα ‘βλεπα)
- ξέρεις, καμιά φορά, θαυμάζοντας, ξεχνάς ό,τι θαυμάζεις,
σου φθάνει ο θαυμασμός σου
, -
θέ μου, τι μάτια πάναστρα, κι ανυψωνόμουν
σε μιαν αποθέωση αρνημένων άστρων
γιατί, έτσι πολιορκημένη απ’ έξω κι από μέσα,
άλλος δε μου ‘μενε παρά μονάχα προς τα πάνω ή προς τα κάτω. –
Όχι, δε φτάνει.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Το ξέρω η ώρα είναι πια περασμένη. Άφησέ με,
γιατί τόσα χρόνια, μέρες και νύχτες και πορφυρά μεσημέρια, έμεινα μόνη
ανένδοτη, μόνη και πάναγνη,
ακόμη στη συζυγική μου κλίνη πάναγνη και μόνη,
γράφοντας ένδοξους στίχους στα γόνατα του Θεού,
στίχους που, σε διαβεβαιώ, θα μείνουνε σα λαξευμένοι σε άμεμπτο μάρμαρο
πέρα απ’ τη ζωή μου και τη ζωή σου, πέρα πολύ. δε φτάνει.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Τούτο το σπίτι δε με σηκώνει πια.
Δεν αντέχω να το σηκώνω στη ράχη μου.
Πρέπει πάντα να προσέχεις,
να στεριώνεις τον τοίχο με το μεγάλο μπουφέ
να στεριώνεις τον μπουφέ με το πανάρχαιο σκαλιστό τραπέζι
να στεριώνεις το τραπέζι με τις καρέκλες
να στεριώνεις τις καρέκλες με τα χέρια σου
να βάζεις τον ώμο σου κάτω απ’ το δοκάρι που κρέμασε.
Και το πιάνο, σα μαύρο φέρετρο κλεισμένο. Δεν τολμάς να τ’ ανοίξεις.
Όλο να προσέχεις, να προσέχεις, μην πέσουν, μην πέσεις. Δεν αντέχω.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Τούτο το σπίτι, παρ’ όλους τους νεκρούς του, δεν εννοεί να πεθάνει.
Επιμένει να ζει με τους νεκρούς του
να απ’ τους νεκρούς του
να ζει απ’ τη βεβαιότητα του θανάτου του
και να νοικοκυρεύει ακόμη τους νεκρούς του σ’ ετοιμόρροπα κρεβάτια και ράφια.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Εδώ, όσο σιγά κι αν περπατήσω μες την άχνα της βραδιάς,
είτε με τις παντούφλες, είτε ξυπόλητη,
κάτι θα τρίξει, - ένα τζάμι ραγίζει ή κάποιος καθρέφτης,
κάποια βήματα ακούγονται, - δεν είναι δικά μου.
Έξω, στο δρόμο μπορεί να μην ακούγονται τούτα τα βήματα, -
ή μεταμέλεια, λένε, φοράει ξυλοπάπουτσα, -
κι αν κάνεις αν κοιτάξεις σ’ αυτόν ή στον άλλον καθρέφτη,
πίσω απ’ τη σκόνη και τις ραγισματιές,
διακρίνεις πιο θαμπό και πιο τεμαχισμένο το πρόσωπό σου,
το πρόσωπο σου που άλλο δε ζήτησες στη ζωή
παρά να το κρατήσεις καθάριο κι αδιαίρετο.
Τα χείλη του ποτηριού γυαλίζουν στο φεγγαρόφωτο
σαν κυκλικό ξυράφι – πώς να το φέρω στα χείλη μου;
όσο κι αν διψώ, - πώς να το φέρω; - Βλέπεις;
έχω ακόμη διάθεση για παρομοιώσεις, - αυτό μου απόμεινε,
αυτό με διαβεβαιώνει ακόμη πως δε λείπω.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Φορές-φορές, την ώρα πού βραδιάζει, έχω την αίσθηση
πως έξω άπ’ τα παράθυρα περνάει ο αρκουδιάρης
με την γριά βαριά του αρκούδα
με το μαλλί της όλο αγκάθια και τριβόλια
σηκώνοντας σκόνη στο συνοικιακό δρόμο
ένα ερημικό σύννεφο σκόνη που θυμιάζει το σούρουπο
και τα παιδιά έχουν γυρίσει σπίτια τους για το δείπνο
και δεν τ' αφήνουν πια να βγουν έξω
μ' όλο πού πίσω απ' τούς τοίχους
μαντεύουν το περπάτημα της γριάς αρκούδας –
κ' η αρκούδα κουρασμένη πορεύεται μες στη σοφία της μοναξιάς της,
μην ξέροντας για που και γιατί –
έχει βαρύνει, δεν μπορεί πια να χορεύει στα πισινά της πόδια
δεν μπορεί να φοράει τη δαντελένια σκουφίτσα της
να διασκεδάζει τα παιδιά, τούς αργόσχολους τους απαιτητικούς
και το μόνο που θέλει είναι να πλαγιάσει στο χώμα
αφήνοντας να την πατάνε στην κοιλιά, παίζοντας έτσι το τελευταίο παιχνίδι της, δείχνοντας την τρομερή της δύναμη για παραίτηση,
την ανυπακοή της στα συμφέροντα των άλλων,
στους κρίκους των χειλιών της, στην ανάγκη των δοντιών της,
την ανυπακοή της στον πόνο και στη ζωή
με τη σίγουρη συμμαχία του θανάτου - έστω κ' ενός αργού θανάτου-
την τελική της ανυπακοή στο θάνατο με τη συνέχεια και τη γνώση της ζωής
που ανηφοράει με γνώση και με πράξη πάνω απ' τη σκλαβιά της.

Μα ποιος μπορεί να παίξει ως το τέλος αυτό το παιχνίδι;
Κ' η αρκούδα σηκώνεται πάλι και πορεύεται
υπακούοντας στο λουρί της, στους κρίκους της, στα δόντια της,
χαμογελώντας με τα σκισμένα χείλια της στις πενταροδεκάρες
που τις ρίχνουνε τα ωραία και ανυποψίαστα παιδιά
(ωραία ακριβώς γιατί είναι ανυποψίαστα)
και λέγοντας ευχαριστώ. Γιατί οι αρκούδες που γεράσανε
το μόνο που έμαθαν να λένε είναι: ευχαριστώ , ευχαριστώ.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Τούτο το σπίτι με πνίγει. Μάλιστα η κουζίνα
είναι σαν το βυθό της θάλασσας. Τα μπρίκια κρεμασμένα γυαλίζουν
σα στρόγγυλα, μεγάλα μάτια πίθανων ψαριών,
τα πιάτα σαλεύουν αργά σαν τις μέδουσες,
φύκια και όστρακα πιάνονται στα μαλλιά μου
– δεν μπορώ να τα ξεκολλήσω ύστερα,
δεν μπορώ ν’ ανέβω πάλι στην επιφάνεια –
ο δίσκος μου πέφτει απ’ τα χέρια άηχος, - σωριάζομαι
και βλέπω τις φυσαλίδες απ’ την ανάσα μου ν’ ανεβαίνουν, ν’ ανεβαίνουν
και προσπαθώ να διασκεδάσω κοιτάζοντας τες
κι αναρωτιέμαι τι θα λέει αν κάποιος βρίσκεται από πάνω και βλέπει αυτές τις φυσαλίδες,
τάχα πως πνίγεται κάποιος ή πως ένας δύτης ανιχνεύει τους βυθούς;

Κι αλήθεια δεν είναι λίγες οι φορές που ανακαλύπτω εκεί,
στο βάθος του πνιγμού,
κοράλλια και μαργαριτάρια και θησαυρούς ναυαγισμένων πλοίων,
απρόοπτες συναντήσεις, και χτεσινά και σημερινά και μελλούμενα,
μιαν επαλήθευση σχεδόν αιωνιότητας,
κάποιο ξανάσασμα, κάποιο χαμόγελο αθανασίας, όπως λένε,
μιαν ευτυχία, μια μέθη, κι ενθουσιασμόν ακόμη,
κοράλλια και μαργαριτάρια και ζαφείρια
μονάχα που δεν ξέρω να τα δώσω – όχι, τα δίνω
μονάχα που δεν ξέρω αν μπορούν να τα πάρουν – πάντως εγώ τα δίνω.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Μια στιγμή, να πάρω τη ζακέτα μου.
Τούτο τον άστατο καιρό, όσο να ‘ναι, πρέπει να φυλαγόμαστε.
Έχει υγρασία τα βράδια, και το φεγγάρι
δε σου φαίνεται, αλήθεια, πως επιτείνει την ψύχρα;

Άσε να σου κουμπώσω το πουκάμισο – τι δυνατό το στήθος σου,
τι δυνατό φεγγάρι, - η πολυθρόνα, λέω
– κι όταν σηκώνω το φλιτζάνι απ’ το τραπέζι
μένει από κάτω μια τρύπα σιωπή, βάζω αμέσως την παλάμη μου επάνω
να μην κοιτάξω μέσα, - αφήνω πάλι το φλιτζάνι στη θέση του
και το φεγγάρι μια τρύπα στο κρανίο του κόσμου – μην κοιτάξεις μέσα,
είναι μια δύναμη μαγνητική που σε τραβάει – μην κοιτάξεις, μην κοιτάχτε,
ακούστε που σας μιλάω – θα πέσετε μέσα. Τούτος ο ίλιγγος
ωραίος, ανάλαφρος – θα πέσεις, -
ένα μαρμάρινο πηγάδι το φεγγάρι,
ίσκιοι σαλεύουν και βουβά φτερά, μυστηριακές φωνές – δεν τις ακούτε;

Βαθύ βαθύ το πέσιμο,
βαθύ βαθύ το ανέβασμα,
το αέρινο άγαλμα κρουστό μες στ’ ανοιχτά φτερά του,
βαθιά βαθιά η αμείλικτη ευεργεσία της σιωπής, -
τρέμουσες φωταψίες της άλλης όχθης,
όπως ταλαντεύεσαι μες στο ίδιο σου το κύμα,
ανάσα ωκεανού. Ωραίος ανάλαφρος
ο ίλιγγος τούτος, - πρόσεξε, θα πέσεις. Μην κοιτάς εμένα,
εμένα η θέση μου είναι το ταλάντευμα – ο εξαίσιος ίλιγγος.
Έτσι κάθε απόβραδο
έχω λιγάκι πονοκέφαλο, κάτι ζαλάδες.

Συχνά πετάγομαι στο φαρμακείο απέναντι για καμιάν ασπιρίνη
άλλοτε πάλι βαριέμαι και μένω με τον πονοκέφαλό μου
ν' ακούω μες στους τοίχους τον κούφιο θόρυβο
πού κάνουν οι σωλήνες του νερού,
ή ψήνω έναν καφέ, και, πάντα αφηρημένη,
ξεχνιέμαι κ' ετοιμάζω δυο - ποιος να τον πιει τον άλλον; -
αστείο αλήθεια, τον αφήνω στο περβάζι να κρυώνει
ή κάποτε πίνω και τον δεύτερο, κοιτάζοντας
απ' το παράθυρο τον πράσινο γλόμπο του φαρμακείου
σαν το πράσινο φως ενός αθόρυβου τραίνου που έρχεται να με πάρει
με τα μαντίλια μου, τα σταβοπατημένα μου παπούτσια,
τη μαύρη τσάντα μου, τα ποιήματά μου,
χωρίς καθόλου βαλίτσες - τι να τις κάνεις; -
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

«Α, φεύγεις; Καληνύχτα.» Όχι, δε θα ‘ρθω. Καληνύχτα.
Εγώ θα βγω σε λίγο. Ευχαριστώ. Γιατί επιτέλους, πρέπει
να βγω απ' αυτό το τσακισμένο σπίτι.
Πρέπει να δω λιγάκι πολιτεία, - όχι, όχι το φεγγάρι –
την πολιτεία με τα ροζιασμένα χέρια της, την πολιτεία του μεροκάματου,
την πολιτεία που ορκίζεται στο ψωμί και στη γροθιά της
την πολιτεία που όλους μας αντέχει στην ράχη της
με τις μικρότητές μας, τις κακίες, τις έχτρες μας,
με τις φιλοδοξίες, την άγνοια μας και τα γερατειά μας,-
ν' ακούσω τα μεγάλα βήματα της πολιτείας,
να μην ακούω πια τα βήματά σου
μήτε τα βήματα του Θεού, μήτε και τα δικά μου βήματα. Καληνύχτα.

(Το δωμάτιο σκοτεινιάζει. Φαίνεται πως κάποιο σύννεφο θα ‘κρυβε το φεγγάρι. Μονομιάς, σαν κάποιο χέρι να δυνάμωσε το ραδιόφωνο του γειτονικού μπαρ, ακούστηκε μία πολύ γνώστη μουσική φράση. Και τότε κατάλαβα πως όλη τούτη τη σκηνή τη συνόδευε χαμηλόφωνα η «Σονάτα του Σεληνόφωτος», μόνο το πρώτο μέρος. Ο νέος θα κατηφορίζει τώρα μ' ένα ειρωνικό κ' ίσως συμπονετικό χαμόγελο στα καλογραμμένα χείλη του και μ' ένα συναίσθημα απελευθέρωσης. Όταν θα φτάσει ακριβώς στον Αϊ-Νικόλα, πριν κατεβεί τη μαρμάρινη σκάλα, θα γελάσει, -ένα γέλιο δυνατό, ασυγκράτητο. Το γέλιο του δε θ' ακουστεί καθόλου ανάρμοστα κάτω απ' το φεγγάρι. Ίσως το μόνο ανάρμοστο να ‘ναι το ότι δεν είναι καθόλου ανάρμοστο. Σε λίγο, ο Νέος θα σωπάσει, θα σοβαρευτεί και θα πει «η παρακμή μίας εποχής». Έτσι, ολότελα ήσυχος πια, θα ξεκουμπώσει πάλι το πουκάμισό του και θα τραβήξει το δρόμο του. Όσο για τη γυναίκα με τα μαύρα, δεν ξέρω αν βγήκε τελικά απ' το σπίτι. Το φεγγαρόφωτο λάμπει ξανά. Και στις γωνιές του δωματίου οι σκιές σφίγγονται από μιαν αβάσταχτη μετάνοια, σχεδόν οργή, όχι τόσο για τη ζωή όσο για την άχρηστη εξομολόγηση. Ακούτε; το ραδιόφωνο συνεχίζει.)

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

αποστολή εξετελέσθη..

ο πιο ΥΠΕΡΟΧΟΣ άνθρωπος της γης,ο πιο ΥΠΕΡΟΧΟΣ που έχω γνωρίσει ΠΟΤΕ ΜΟΥ,μόλις με έκανε ευτυχισμένη..ένα μεγάλο ευχαριστώ,με την ελπίδα να το δει και από εδώ.. :')

μη ρωτήσετε,παρακαλώ!δεν είμαι ακόμα έτοιμη να σας πω!αλλά είναι όλα καλά,είμαι πολύ χαρούμενη,θα περάσω τέλεια στις γιορτές και τα λοιπά και τα λοιπά!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ μέσα από την καρδιά μου που περάσαμε μαζί όλο αυτό που ζούσα,που με συμβουλεύατε,που με βρίζατε(ναυτάκο για σένα),που με ανεχτήκατε,έτσι γκρινιάρα και παραπονιάρα που ήμουν!!αλλά ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ να μαι καλό παιδί μέχρι το γενάρη!μετά δεν ξέρει κανείς!

P.S:εσένα πώς θα σε ξεπεράσω ρε βλάκα,που είσαι τόσο γαμάτος?πφφφφφφφ τέεεεελος πάντων,είπαμε,από γενάρη τα παραπονάκια!
ΦΙΛΙΑ
("πίτα fan") αχαχαχαχα

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

second chance..

σε όλους αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία(ακόμα και σ'ένα φαινομενικά "άψυχο" γράμμα*)..ίσως και τρίτη,και τέταρτη.δεν ξέρω ποιός αποφασίζει,μάλλον εμείς οι ίδιοι.κι εγώ αποφάσισα να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία..


*άψυχο?λάθος.αφού περικλείει την ψυχή μου,δε γίνεται.


*Κι αν δεν θυμάσαι τ' όνομά μου..
θα σ' αγαπώ*


[ξέρω πως σε κουράζω με τα ίδια και τα ίδια..]

..είπε στον εαυτό της και "ξεψύχησε".

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

sweet november..

δε μπορώ να με ελέγξω.και θέλω τόσο να το κάνω!ειδικά τις νύχτες..μου λείπεις.

πέρσι τέτοιο καιρό ήμουν χαρούμενη.περίπου ερωτευμένη.βασικά ενθουσιασμένη.με κάποιον που "γνώρισα" εκεί που γνώρισα κι εσένα,την ίδια μέρα.στην πραγματικότητα εκείνος με είδε εκεί.εγώ τον είδα λίγο αργότερα..γνωριστήκαμε και καταλήξαμε φίλοι:) ακόμα είμαστε.
φέτος..ποιος θα περίμενε ότι εκείνος ο νοέμβρης θα με "βασάνιζε" ακόμα..σ'αγαπάω ρε γαμώτο..

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

a week later..

υπάρχει ένα "μέρος" που δε μπορώ να ελέγξω.κι εκεί σε βλέπω συχνά.όποτε έχω ανάγκη να σε δω(μάλλον).είναι εκεί που σε αγγίζω,μα δεν το νιώθω.είναι εκεί που μου μιλάς,μα δεν ακούω τη φωνή σου.είναι εκεί που η ανάσα σου δεν επηρεάζει τα μάγουλά μου.
είμαι καταδικασμένη να σε βλέπω.θέλω δε θέλω.τώρα θέλω.πάντα θα θέλω.μα θα λέω πως δε θέλω.θα σε βλέπω,εκτός κι αν αποφασίσεις να κλειστείς σπίτι σου.κάτι που τώρα δεν κάνεις.γιατί αν το έκανες θα ήξερες από την προηγούμενη τρίτη τι συμβαίνει.τι ΜΟΥ συμβαίνει.
ελπίζω να προλάβεις να μάθεις.

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

γερή μούτζα..όχι αστεία!

are you ready να διαβάσεις την πιο επεισοδιακή νύχτα ever?
είχαμε γάμο σήμερα,ένας ξάδερφος της μητρός μου.
στο χαλάνδρι.παίρνουμε την κηφησίας.στρίβουμε λεωφόρο πεντέλης.και ανεβαίιιιιινουμε.ανοίγω το χάρτη στο κινητό.που λειτουργεί σαν GPS.χιόνια παντού γύρω(άσχετο)."ρε μαμά,πολύ ψηλά δεν ανεβαίνουμε?".πρώτο τηλεφώνημα για να μας διαφωτίσουν.
"παίρνετε τη λεωφόρο πεντέλης και στην intersport κάνετε αριστερά.εκεί στα 100 μέτρα θα συναντήσετε τον άγιο αθανάσιο."
μπας και το χουμε περάσει?αρχίζουμε να κατεβαίνουμε.κατεβαίνουμε.κατεβαίνουμε.πάμε πάλι πίσω προς κηφισίας.μπαα,δεν το είχαμε περάσει.ανεβαίνουμε.ανεβαίνουμε.ανεβαίνουμε.
"ρε μαμά,εδώ δείχνει ότι πρέπει να το πάρουμε μπλα μπλα μπλα μπλα".σταματάμε σε περίπτερο.μας λέει τι και πώς.
η βρεγμένη γάτα-μάδερ."εεε πάμε έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα"(δηλαδή όπως είχα απ την αρχή πει.) [-.-]
εν τω μεταξύ είχαμε χάσει το μισό μυστήριο.τέεελος πάντων,με τα πολλά φτάσαμε.
το κρύο δεν το σχολιάζω.το χιόνι επίσης.το γεγονός ότι είχαμε μαζί τη γιαγιά και έπρεπε να τη βοηθήσουμε να μπει στην εκκλησία με τα χίλια ζόρια επίσης.οκ,είναι ανηψιός της και δε φέραμε αντίρηση να πάμε όλοι μαζί,αλλά θα δείτε τι έγινε μετά.
τελειώνει το μυστήριο,χαιρετιόμαστε οι φαμίλιες(ήταν και η θεοπούλα εκεί,ναι είναι ξαδέρφη της γιαγιάς! :P)και τελικά φτάνουμε στο caravel,όπου γινόταν η δεξίωση.όλα καλά,όλα ωραία.δε θέλω να μπω σε λεπτομέρειες,ήταν ένας ωραίος γάμος,όπως όλοι οι άλλοι(..)
πάμε τώρα στο ζουμί.γυρνάμε σπίτι,αφήνουμε το αυτοκίνητο έξω απ το γκαράζ,για να βγει η γιαγιά και να ανέβει τα 5 σκαλιά που είναι έξω από την πόρτα της.εγώ απ τη μια μεριά,η μάδερ από την άλλη,να την κρατάμε.στο δεύτερο σκαλί ΤΣΟΥΠ! πέφτει.
κάτω από τον επιδέξιό της βρισκόταν το πόδι μου,και σα να έκατσε πάνω του.ξέρεις,το κανε κάθισμα,ωραιότατα!αρχίζουν,πανικοβάλονται όλοι!να τους λέω και να τους ξαναλέω ότι το πόδι είναι από κάτω της και είναι σαν κάθισμα,δεν έχει πρόβλημα.το θέμα ήταν ότι τα πόδια της ήταν σα λυγισμένα,σα μπλεγμένα.εε τέλος πάντων δε μας βοηθούσε να τη βοηθήσουμε.φωνάξαμε τον αδερφό μου να κατέβει να βοηθήσει και τέλος πάντων τη σήκωσε εκείνος και με τα χίλια ζόρια τα καταφέραμε!
ΟΥΦ!τι ήταν κι αυτό!απαπα δεν το ξανακάνουμε το λάθος!!!!!!!!!!ταλαιπωρήθηκε και εκείνη η καημένη και εμείς!

το άλλο θέμα μου είναι στάσιμο.και ρε γαμώτο,αυτές οι μέρες περνάνε ακόμα πιο βασανιστικά από τον υπόλοιπο καιρό πριν.θα δούμε τι θα γίνει και μ'αυτό!

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

τικ τακ.τικ τακ.τικ τακ. CUT!





έχεις ευχηθεί ποτέ να σταματήσει ο χρόνος?



με φοβάμαι..


σήμερα,ήταν η πρώτη φορά που μισούσα το κινητό μου.το μισούσα που δε χτυπούσε.και θα το μισώ μέχρι να χτυπήσει και να σαι εσύ.κι ας πάει να σπάσει η καρδιά μου κάθε φορά που ανάβει το φως και είναι άλλος.θα περιμένω.


update.χτύπησε!συγγνώμη που σκέφτηκα πως δε θα χτυπούσε.έστω κι αν ήταν μόνο για ένα λεπτό! :)


διάλογος..?

-όλα εντάξει?
-ναι!
-δηλαδή?
-το έκανα..
-και?
-τι?
-τελείωσε?(συμπλ.2:o ποιητής εννοεί Η ΙΣΤΟΡΙΑ!απαπα αδερφάκι μου!)
-ναι..
-μέσα σου?
-όχι..
-ακόμα?
-είναι λίγο δύσκολο ξέρεις..
-δηλαδή τον αγαπάς?
-μπορούμε να το αφήσουμε αυτό το θέμα?
-πες μου..να βγει από μέσα σου!
-θα βγει εκεί που πρέπει να βγει.
-αλλάζεις..
-το ξέρω.
-προς το χειρότερο..
-καλύτερα είναι έτσι.
-τον αγαπάς?
-τον λατρεύω.
-τον αγαπάς?
-είναι λίγες οι λέξεις.τον αγαπάω.
-και τώρα τι?
-δεν ξέρω.
-θα περιμένεις?
-εννοείται.
-βγες με τον Β.
-βλέπεις να μαι έτοιμη να βγω με κάποιον άλλο??
-βγες με τον Κ.
-λυπάμαι πες του..
-τον αγαπάς.κι αυτό σε πάει πίσω.αλλά είναι τόσο μεγαλειώδες.
-βλέπεις?καταλαβαίνεις?
-ζήστο!μέχρι το τέλος.κι ας είναι αύριο αυτό.μεθαύριο.κάνε ότι απέμεινε να κάνεις.
-ευχαριστώ που καταλαβαίνεις.
-γι'αυτό είναι ο καθρέφτης.



συμπλ. : αυτό που το μυαλό σας πάει στο πονηρό με ανησυχεί:P δεν είναι όπως "φαίνεται" σε κάποιο σημείο..just to know :)

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

βαθειές ανάσες και φύγαμε..

ήρθε η στιγμή που σχεδίαζα εδώ και 6 μήνες.ήρθε και είμαι πιο αγχωμένη από ποτέ.σκέφτηκα για ένα δευτερόλεπτο το πισογύρισμα,αλλά αμέσως το πήρα πάλι πίσω.είμαι δυνατός χαρακτήρας,θυμάσαι?
ο νυν,αλλά κι ένας πρώην έρως έχουν αύριο γενέθλια.ας το πούμε τυχαίο το συμβάν,κι ας ευχηθούμε χρόνια πολλά και στους δυο,αλλά και σε όσους άλλους έχουν κάτι να γιορτάσουν..

τρέμω,φοβάμαι,εύχομαι να πάνε όλα καλά.
να μη μου πάρει πολύ καιρό να συνηθίσω στις νέες καταστάσεις.

ευχηθείτε μαζί μου,γιατί με χάνετε.
ΟΥΦΦΦΦΦΦΦΦ!πάω να ετοιμάσω το αυριανό πακετάκι..

απόψε τον αγαπώ περισσότερο από ποτέ.και πάει ένας χρόνος και ένας μήνας.
ακριβώς.
ίσως σταματήσει το ρολόι κάπου εδώ.
ίσως.

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

"δέκα πλην ένα" has come to town..

To δέκα πλην ένα είναι μια φάση που δημιούργησε η αγαπημένη μου coula (blogger κι εκείνη),όπου ρωτάει 9 ερωτήσεις σε "φίλους" και δέχεται μία.κι έφτασε και η δική μου η σειρά.την ευχαριστώ πολύ και παραθέτω τη συνεντευξούλα..


Στο Δέκα πλην ένα, έχω ξαναπεί πως με ενδιαφέρει να ακούμε τις απόψεις νέων παιδιών για διάφορα θέματα! Σήμερα μαζί μας είναι η Αφροδίτη, μια άκρως συναισθηματική ψυχή η οποία μιλάει για τα πάντα κι εδώ και κυρίως στο ιστολόγιο της με τίτλο Ταξιδεψέ με. Να την καλωσορίσουμε και να την διαβασουμε προσεχτικά. Έχει να μας πει πολλά και σημαντικά! Ας απολαυσουμε λοιπόν άλλον ένα τρόπο σκέψης της νεολαίας μας.
_______________

1) Coula: Πόσο χρονών είσαι; Είσαι νοσηλεύτρια αν δε κάνω λάθος! Δουλεύεις σε δημόσιο ή ιδιωτικό νοσοκομείο; Πως νιώθει ένα νέο κορίτσι που βιώνει κάθε μέρα τον πόνο και τη μοναξιά καμια φορά των άλλων; Όταν επιστρέφεις στο σπίτι κουβαλάς μαζί τα προβλήματα ή τους προβληματισμούς από τη δουλειά;

Αφροδίτη: Επιτέλους :) !Ήμουν πολύ περίεργη να έρθω στην "παρέα" του Δέκα Πλην Ένα κι εγώ, μόνο και μόνο για να δω τι θα μπορούσε και τι παραπάνω θα θελε να μάθει κάποιος που με γνωρίζει μέσω μιας κατάθεσης ψυχής μου στο διαδίκτυο,και χαίρομαι πολύ γι'αυτό.
Είμαι 19 ετών, σπουδάζω μαιευτική, είμαι στο δεύτερο μισό του πρώτου έτους και κάνω την πρακτική/εκπαίδευσή μου στο Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών (έχει περάσει ένα εξάμηνο με εργαστηριακά μαθήματα που ουσιαστικά μάθαμε όλες τις νοσηλευτικές πράξεις,που θα μας χρειαστούν πιθανότατα και στη μαιευτική). Αυτές τις Δευτέρες και Τρίτες,και μέχρι τις 7 του Δεκέμβρη θα με δεις στο δεύτερο όροφο, στο χειρουργικό τμήμα. Στα επόμενα εξάμηνα θα επισκευτούμε και άλλα νοσοκομεία. Η αλήθεια είναι ότι όποιο πόστο και να έχεις σε ένα νοσοκομείο, είναι δύσκολα. Πόσο μάλλον για ένα νεαρό κορίτσι που είχε φανταστεί αλλιώς τη ζωή, που δεν είχε γενικά ιδέα για το πόσο μπορεί να υποφέρει κάποιος μέσα σε ένα μέρος που μόνο θεραπεία βρίσκει κανείς(έτσι νόμιζα για πολλά χρόνια).
Ο κόσμος εκεί για μένα είναι "γνώριμος". Στα πρόσωπα των μεγάλων σε ηλικία ανθρώπων βλέπω τον παππού μου, που μόλις πριν ένα χρόνο και 5 μήνες έχασα. Μας λένε ιστορίες, όπως έκανε κι εκείνος, μας αντιμετωπίζουν με μεγάλη ευγένεια οι περισσότεροι (κι όσοι δεν το κάνουν,τους καταλαβαίνω). Δε σου κρύβω πως έχει τύχει δυο-τρεις φορές να βγω δακρυσμένη και να χρειαστώ λίγο χρόνο να συνέλθω. Το "σωστό" είναι, βγαίνοντας από το νοσοκομείο να ξεχνάμε τα πάντα. Στην αρχή είναι δύσκολο, μιλάς για τα πάντα, για κάθε λεπτομέρεια, γιατί είναι κάτι πρωτόγνωρο. Μετά όμως συνηθίζεις. Και τα αποβάλλεις απ' το μυαλό σου. Φαντάζομαι δηλαδή. Ακόμα είμαι σε μεταβατικό στάδιο.

2) Coula: Ποιες αρετές στο χαρακτήρα πρέπει να έχει μια νοσηλεύτρια για να μπορεί να προσφέρει και να βοηθήσει τους αλλους; Και τελικά πιστεύεις πως μπορεί καποιος να κάνει τη δουλειά του όταν δεν του παρέχεται ο κατάλληλος εξοπλισμός; Ξέρουμε όλοι για ελλείψεις στα νοσοκομεία και τώρα θα κοπούν κι άλλα χρήματα από την υγεία. Πως νιώθεις γι' αυτό; Με πόσους και ποιους δαίμονες παλεύετε;

Αφροδίτη: Μια μαία (και γενικότερα οι επιστήμονες υγείας) πρέπει να είναι υπεύθυνη πολύ! Να εμπνέει εμπιστοσύνη στους ασθενείς, να τους κερδίζει με την ευγένεια και το λόγο της. Οφείλει να είναι άψογη στη δουλειά της, γιατί τα λάθη δε συγχωρούνται στο επάγγελμα αυτό. Πρέπει πάντα να έχει στο μυαλό της ότι καθημερινά "παίζει" με μια ανθρώπινη ζωή. Να έχει γερές αντοχές και στομάχι, να μην είναι υπερευαίσθητη(ωχ!). Η κατανόηση είναι μια βασική αρετή που πρέπει να διαθέτει, γιατί συνήθως έρχεται αντιμέτωπη με ανθρώπους που πονούν, πράγμα που τους κάνει λιγότερο υπομονετικούς. Το τελευταίο και κυριότερο συστατικό μιας επιτυχούς σχέσης μαίας-ασθενούς είναι η αγάπη για τον άνθρωπο. Μεγάλο πράγμα!
Ο εξοπλισμός είναι το άλφα και το ωμέγα στο νοσοκομείο. Χωρίς αυτόν η δουλειά δε γίνεται σωστά, όπως και σε όλα τα επαγγέλματα. Οι ελλείψεις στα νοσοκομεία προφανώς και είναι τεράστιες, το βλέπω κι εγώ που δεν είμαι ακριβώς μέσα στα πράγματα ακόμα. Βλέπουμε θερμόμετρα παλιά, γάντια χαμηλής ποιότητας, πιεσόμετρα(ας μη σχολιάσω) και το νοσηλευτικό υλικό ίσα που φτάνει! Πιστεύω πως έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα τα τελευταία χρόνια(φανερά), αλλά και τα προηγούμενα ακόμα (cou-couloμένα), θα πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο, μέχρι να έρθει κάποιος σαν από μηχανής θεός να μας σώσει. Εκείνον περιμένουμε όλοι μας. Είδα τη λέξη δαίμονες και συγγνώμη που θα το γράψω, μα μόνο οι πολιτικοί μου έρχονται στο μυαλό. Όχι όλοι φυσικά, εκείνοι που κοιμούνται ήσυχα τα βράδια, ενω δε θα πρεπε!

3) Coula: Έχεις δηλώσει πως είσαι φουλ ερωτευμένη. Τι φοβάσαι πιο πολύ; Μη χάσεις τον αγαπημένο σου ή μη χάσεις τον εαυτό σου;

Αφροδίτη: Είμαι σε μια φάση της ζωής μου που πραγματικά έχω σκεφτεί τα πάντα! Ακούω γύρω μου ότι οι γυναίκες έχουν γενικά περίπλοκο μυαλό, αλλά τέτοιο πράγμα δεν το πίστευα! Το μυαλό μου ταξιδεύει συνέχεια! Σκέφτομαι τι θα πω, τι θα μου πει, πώς θα αντιδράσει με αυτό που θα πω. Διανύω μία από τις πιο δύσκολες περιόδους της ζωής μου.(Θα σας πω λεπτομέρειες στην επόμενη απάντηση).Με τον άνθρωπο αυτό δεν είμαστε μαζί. Ουσιαστικά είναι ένα όνειρο που δύσκολα γίνεται πραγματικότητα. Μια φίλη μου μου λέει ότι είναι τόσο γελοίο το ότι αγαπώ αυτόν τον άνθρωπο συγκεκριμένα, που καταντάει τέλειο! Σκέφτομαι λοιπόν να του μιλήσω, μετά από ένα χρόνο και ένα μήνα που "παιδεύομαι" μόνη μου, να του ανοίξω την καρδιά μου. Εκείνο που φοβάμαι λοιπόν είναι το μετά. Μην τον χάσω απ' τη ζωή μου.Γιατί με κάνει ευτυχισμένη, κι ας μην είμαστε "μαζί". Χαμογελάω και μόνο που τον βλέπω, και μόνο που τον αγγίζω, και μόνο που τον σκέφτομαι, κι αυτό για μένα είναι ευτυχία. Με τον εαυτό μου τα χω βρει και τα χάνω, που λέει κι ένα άσμα!

4) Coula: Ο έρωτας τσακίζει αν δεν είναι αμοιβαίος. Το έχεις νιώσει ποτέ αυτό;

Αφροδίτη: Έκανες τη σωστή ερώτηση στο σωστό άτομο! Που λες, δεν ξέρω γιατί, αλλά τέτοιους έρωτες έχω βιώσει αρκετούς! Όχι πολλούς, μα πάνω από έναν. Και τελικά έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι μου τους στέλνει "κάποιος" επειδή μπορώ να τους περάσω. Επειδή το δυνατό εγώ μου έχει μάθει να ξεπερνάει το αδύναμο. Κάθε φορά βγαίνω πληγωμένη όσο δε μπορείς να φανταστείς. Κι αρχίζω να μαζεύω συναισθήματα πάλι και πάλι, μέχρι να βρω τον επόμενο που θα μπορέσει να τα δεχτεί. Είναι αβάσταχτο, μα νομίζω πως έρχεται για καλό! Άλλωστε είναι κι αυτό μέσα στο παιχνίδι που λέγεται ζωή και χαίρομαι που δε χρειάστηκε να περάσουν χρόνια πολλά για να το μάθω. Το τωρινό αμόρε δεν έχει ιδέα, να σε πληροφορήσω, οπότε το μετράμε κι αυτό στους έρωτες δίχως ανταπόκριση!

5) Coula: Το blog σου το γνωρίζουν η σχέση σου, οι φίλοι σου και οι συγγενείς; Γράφεις πολύ συναισθηματικά και καταθέτεις πολλούς φόβους σου για το αύριο. Φοβάσαι να εκτεθούν αυτά στα βλέμματα των γνωστών σου ή νιωθεις καλυτερα να σε διάβαζουν άγνωστοι;


Αφροδίτη: Το blog αυτό δημιουργήθηκε για μένα και μόνο. Στην αρχή δηλαδή. Μα ο τρόπος με τον οποίο σκέφτομαι είναι ακόμα ο ίδιος. Δε γράφω για να διαβαστούν όλα αυτά, γράφω για να βγουν από μέσα μου. Αργότερα, ως δια μαγείας "βρεθήκατε" όλοι εσείς και χαίρομαι πολύ που κάνουμε παρέα! Την ύπαρξή του γνωρίζουν ελάχιστοι από τους φίλους μου, κανένας από τους συγγενείς μου, μα μέσω αυτού, γνώρισα πολλά άτομα, που μου έστελναν μηνύματα στο facebook και μου μιλούσαν γι'αυτό. "Εκείνος" έχει το λινκ, έχει διαβάσει ένα κείμενο και μόλις γίνουν τα αποκαλυπτήρια ενδέχεται να τον παραπέμψω για άλλη μια φορά εδώ.
Δεν έχω πρόβλημα να "με" διαβάζουν οι φίλοι μου, γιατί βασικά ξέρουν πώς νιώθω, οπότε απλά τα βλέπουν και γραμμένα. Όσο για τους συγγενείς, η αλήθεια είναι ότι δε θα θελα να "με" βρουν εδώ, προτιμώ σαν γνήσιος ΚΛΕΙΣΤΟΣ χαρακτήρας να κρατάω κάποια πράγματα πολύ προσωπικά και εσωτερικά για μένα. Και φυσικά εφόσον έγινε η αρχή, δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους(γνωστούς πια) αγνώστους, ίσα ίσα που απολαμβάνω τα σχόλια και τα δικά τους blogs!

6) Coula: Έχεις γράψει ποτέ ποίηση για εκείνον; Έχεις μπει στη διαδικασία να δημιουργήσεις κάτι για τον έρωτά σου; Γενικά διαβάζεις ποίηση;

Αφροδίτη: Η ποίηση δεν ήταν ποτέ αγαπημένη μου. Δε διάβασα ποτέ, παρά μόνο στο σχολείο. Προτιμώ πάντα να εκφράζομαι μέσα από τη μουσική, τους στίχους, και ναι, έχω γράψει κάποια στιχάκια για κείνον, πολύ πολύ ερασιτεχνικά! Πάντα όμως θαύμαζα εκείνους που έχουν την ευχέρεια να δημιουργήσουν γραπτό λόγο. Ένας άλλος τρόπος έκφρασης για μένα είναι και η φωτογραφία. Όταν είμαι σε τέτοια φάση λοιπόν, φαίνεται από τις φωτογραφίες μου. Πιο ρομαντικές, με πιο ζεστά θέματα, πιο μυστηριώδη.

7) Coula: Στη ζωή της Αφροδίτης τι ρόλο παίζει το άγχος; Υπάρχει ή το αποβάλλεις;

Αφροδίτη: Το άγχος υπάρχει στη ζωή μου μόνο εκεί που πραγματικά θα πρεπε να υπάρχει. Στην καθημερινότητά μου όχι, δε θα λεγα ότι αγχώνομαι ιδιαίτερα, κι αν εξαιρέσουμε την περίοδο των εξετάσεων στο σχολείο, τις Πανελλήνιες (που πραγματικά ήταν στα όρια) και τις εξεταστικές, άγχος δε βλέπω κάπου αλλού. Άντε,ας μην κρύψω το άγχος που έχω για το πώς θα πάει η επερχόμενη συνάντηση.. :)

8) Coula: Πως διασκεδάζεις; Ποιους τρόπους ψυγαγωγίας επιλέγεις για να περνάς καλά;

Αφροδίτη: Είμαι πολύ βολικός άνθρωπος. Όπου και να με βάλεις περνάω καλά, αρκεί να με εμπνέει η παρέα! Γελάω πολύ και δυνατά, αυτό είναι το κύριο ενδεικτικό ότι μου αρέσει εκεί που είμαι. Διασκεδάζω το ίδιο πολύ μέσα στο σπίτι με καλούς φίλους, ταινία, κρασάκι και κουβέντα και το ίδιο έξω για ποτό, για καφέ, για ο,τιδήποτε. Μου αρέσει να πηγαίνω στα "μπουζούκια", αλλά μισώ τα σκυλάδικα! Βγάζω σπυριά με τον Κιάμο και την Πάολα!!! Αγαπώ τις μουσικές σκηνές και πιο πολύ τις συναυλίες!!!(ιδιαίτερα του αγαπημένου μου Μιχάλη Χατζηγιάννη), που εντάξει, πες ότι είναι της ηλικίας, αλλά δε μπορώ να σταματήσω να τον ακούω, αλήθεια! Επίσης,μου αρέσει να βγαίνω έξω με φίλους για φαγητό, για ταινία, για βόλτα. Είμαι βολικός άνθρωπος, θα το ξαναγράψω για να το εμπεδώσετε όλοι!χαχα

9) Coula: Ποσους φίλους θεωρείς πως έχεις και θα τους ονόμαζες καρδιακούς; Τι δένει μια φιλία; Ποιες θυσίες χρειάζονται για να διασώσεις μια φιλία;

Αφροδίτη: Το χέρι μου στη φωτιά το βάζω για πολύ λίγα άτομα. Όχι ότι οι υπόλοιποι δεν το αξίζουν, αλλά δεν έχω αποδείξεις ότι θα είναι στο πλάι μου για μια ζωή. Η κολλητή μου η Μαρία είναι πολύ σπουδαία για μένα. Έχουμε περάσει πολλά μαζί, ήταν καρμικό να βρεθούμε. Είμαστε ίδιες σε πολλά, κι αυτό κάνει τη σχέση αυτή έντονη και δυνατή! Είναι ωραίο να έχεις φίλους που δε χρειάζεται να τους λες πολλά για να σε καταλαβαίνουν. Το ίδιο κι εκείνοι. Η δεύτερη φίλη που "ξεχωρίζω" είναι η Γκόλφω μου. Φίλη αρχικά του "αμόρε", γνωριστήκαμε μέσω εκείνου και ταιριάξαμε αμέσως! Είναι πλέον ένα από τα δυνατά χαρτιά της ζωής μου. Η φιλία δε μετριέται σε ποσότητα, αλλά σε ποιότητα. Είχα φίλη 9 χρόνια που με "πρόδωσε", κι έμαθα ότι σημασία δεν έχει ο χρόνος που μετράς με κάποιον,αλλά το πόσο σε γεμίζει,το πόσο σε εμπιστεύεται και τον εμπιστεύεσαι. Οι υπόλοιποι που συγκαταλέγονται στους φίλους μου το γνωρίζουν ήδη, γιατί είμαι ξεκάθαρη με τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους. Όταν δε γουστάρω κάποιον το καταλαβαίνει. Κι αυτό είναι το καλύτερο κατ'εμέ! Για τη φιλία, αυτή την τόσο ιερή σχέση, θα μπορούσα να κάνω πολλά. Σ'αυτές τις περιπτώσεις λένε "δοκίμασέ με", μα μέχρι στιγμής δε θυμάμαι να χω κάνει μεγάλες θυσίες. Πάντως αυτό που κυκλοφορεί σαν ερώτηση, αν θα πρόδιδες μια φιλία για έναν έρωτα, είμαι κάθετη και κατηγορηματική. Ένας καλός φίλος θα ναι πάντα εκεί. Ένας περιστασιακός έρωτας ίσως και να μην είναι.

10) Αφροδίτη: Και τώρα οι δυο μας κοπελάρα! Πες μου λοιπόν, σε μένα που ψάχνομαι ακόμα. Πιστεύεις ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο?Και ότι είναι προτιμότερο να μετανιώνεις για κάτι που έκανες, παρά για κάτι που δεν έκανες ποτέ?Πιστεύεις σε κάποια ανώτερη δύναμη ας πούμε?

Coula: Δεν πιστεύω σε μια ανώτερη δύναμη γενικώς. Πιστεύω στο Θεό και ελπίζω πως αυτός κατευθύνει τη ζωή μας, και τη μοίρα μας. Σίγουρα υπάρχει μια τελολογική βάση. Όλα γίνονται για κάποιο σκοπό. Η πίστη βέβαια στο Θεό δε με επαναπαύει έτσι ώστε να αφεθώ και να μην παλεύω για τίποτα στη ζωή μου, θεωρώντας πως έλα μωρέ, έχει ο Θεός! Αυτό θα ήταν πολύ μοιρολατρικό, μίζερο και με απουσία λογικής. Είναι προτιμότερο να μετανιώνεις και για κάτι που έκανες και για κάτι που δεν έκανες, από τη στιγμή που κατάλαβες πως αυτό ήταν μια λανθασμένη απόφαση και επιλογή! Από εκεί και στο εξής όμως, δεν έχει σημασία μόνο να μετανιώνουμε, αλλά να πορευόμαστε ορθότερα, εφόσον έχουμε πάρει ένα μάθημα και κάνοντας σωστότερες επιλογές στο μέλλον, μέχρι να φτάσει η στιγμή να πούμε στα βαθιά μας, αν θες, γεράματα, δεν μετανιώνω για τίποτα. Είναι δύσκολο να συμβεί αυτό, αλλά δεν αποκλείεται κιολας! Σε ευχαριστούμε πολύ κοριτσάκι, καλή πρόοδο να έχεις και καλή επιτυχία σε ό,τι κάνεις.



δέκα πλην ένα/αφροδίτη

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

αχταρμάς!!!!!!!!!!!!!

δεν ξέρω από πού ν'αρχίσω..
η βδομάδα που μας πέρασε ήταν .. διαφορετική ας την πούμε!
παρακολούθησα ένα τριήμερο συνέδριο(έρχονται λεπτομέρειες),ένα σεμινάριο για την καισαρική τομή,έχασα 3 εκθέσεις φωτογραφίας λόγω άλλων υποχρεώσεων,τρομοκρατήθηκα από ένα περίεργο τηλεφώνημα,είχα φτιάξιμο βαλίτσας(που τελίκά δεν ολοκληρώθηκε-.-) και πολλά πολλά άλλα!!!α!στην οικογένειά μου προστέθηκε ένα ακόμα κουνέλι,θηλυκό αυτή τη φορά:) welcome <3

λοιπόν,είχα την τύχη να παρευρεθώ στο 22ο Πανελλήνιο Συνέδριο για το AIDS



έλαβε χώρα στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία,ήταν τριήμερο,άκρως πληροφοριακό και επιμορφωτικό!άξιζε πραγματικά!η Θετική Φωνή ήταν εκεί επίσης!(bearούλη σε θυμήθηκα..)



also,έφτασε ο καιρός!την τετάρτη πάμε μόναχο,να δούμε πώς είναι κι αυτή η πόλη στολισμένη!ευτυχώς ξέρουμε τα κατατόπια και θα ναι ευκολότερα τώρα να απολαύσουμε την κάθε στιγμή..οπότε για λίγες μέρες θα μου λείψει η ανάγνωση των φίλων bloggers<3
θα κάνω εντατικά μόλις επιστρέψω:)



το κουλό της ημέρας!πριν από κανα τρίωρο.χτυπάει το σταθερό.απόκρυψη.το σηκώνει η αφροδιτομάνα."πάρε με τηλέφωνο,είναι επείγον!!!" μια γυναικεία φωνή.
"μα ήταν απόκρυψη",η απορία της μάνας!ένα λεπτό μετά,το τηλέφωνο ξαναχτυπά!το σηκώνει ο αφροδιτοπατέρας!"ναι γεια σας,ένας συγγενής σας πρώτου βαθμού νοσηλεύεται στον ευαγγελισμό με οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου.πάρτε στο νούμερο *τάδε* να μιλήσετε με τον καθηγητή ιατρό *Χ*,να σας ενημερώσει."
κλείνει το τηλέφωνο,αναλαμβάνει η αφροδιτομάνα.παίρνει το νούμερο που μας έδωσαν,ζητάει τον κύριο *Χ*(απάντησε η υποτιθέμενη ρεσεψιονίστ του ευαγγελισμού) και περιμένει να τη "συνδέσουν".το σηκώνει ένας κύριος,και αρχίζει
"μπλα μπλα μπλα συγγενής σας,κωνσταντίνος τάδε.."
"δεν έχουμε συγγενή με τέτοιο όνομα κύριέ μου.πόσων ετών είναι ο κύριος?"
70,απαντάει ο "καθηγητής"."μπλα μπλα μπλα ελάτε από δω μπλα μπλα.."
σε κάποια φάση ρωτάει ο "καθηγητής":ο γιός σας?πώς το λένε το γιό σας?.
η έξυπνη μάνα λέει κύριέ μου,ο γιός μου είναι μια χαρά,εδώ είναι..και ΜΠΑΜ,της κλείνουν το τηλέφωνο!
λοιπόοοον,η αφροδιτομάνα την ψιλιάζεται,γιατί λόγω δουλειάς έχει ακούσει τα άπειρα ευτράπελα με ληστείες,κλοπές,ταυτότητες,γιαγιάδες και λοιπά και λοιπά..
11880,δίνει το νούμερο που μας έδωσαν και ρωτάει πού ανήκει.της δίνουν το τηλέφωνο του ευαγγελισμού,γιατί οι πληροφορίες δεν αναγνωρίζουν το νούμερο.
παίρνει στον ευαγγελισμό,ρωτάει αν αυτός ο αριθμός ανήκει εκεί.αρνητική απάντηση.
παίρνει πάλι το εν λόγω νούμερο και ακούει: "το νούμερο που καλέσατε έχει αλλάξει"
παίρνει την αστυνομία!καταγγέλει το γεγονός και αύριο θα πάνε και στο τμήμα οι αφροδιτογονείς να κάνουν από κοντά την καταγγελία!εγώ η αλήθεια είναι ότι τα χρειάστηκα.γιατί?οι τύποι παίρνουν τηλέφωνο,σου λένε κάτι για συγγενείς σε νοσοκομεία και τέτοια,σε αναγκάζουν να βγεις απ το σπίτι και έρχονται κύριοι και σε ληστεύουν!!!BUT!πόρτες ασφαλείας YES,κίνηση λόγω τοποθεσίας YES,φύλακας κάτω YES,κάγκελα στα παράθυρα YES,τρόπος να μπεις στο σπίτι ανορθόδοξα hopefully NO.με καθησυχάζουν λοιπόν,και μου παραθέτουν παραδείγματα.έχει συμβεί σε ηλικιωμένη να την καλούν στο σπίτι,να της λένε ότι ένας συγγενής(λογικά πέτυχαν το όνομα) είναι στο χειρουργείο και χρειάζονται χρήματα.εκείνη αναφέρει ότι δεν έχει πάνω της και ότι πρέπει να πάει στην τράπεζα.είναι βράδυ(κι εμάς γύρω στις 23.00 μας πήραν!),την ακολουθούν μέχρι την τράπεζα,τα βγάζει και τσουπ!εμφανίζονται και τη ληστεύουν!
γι'αυτό ΠΡΟΣΟΧΗ!!!!!!!μην την πατήσετε άα τύχει κάτι παρόμοιο!!


μπορείς να μην ΚΑΤΑΡΙΕΣΑΙ τέτοιους ανθρώπους?μπορείς να μην τους ΜΙΣΕΙΣ?μπορείς να μη θες να τους ΣΚΟΤΩΣΕΙΣ με τα ίδια σου τα χέρια?δε μπορείς!καλημέρα,συγχίστηκα πάλι!σκεφτείτε μόνο να φευγαν οι δικοί μου και να μενα εγώ σπίτι,σκεφτείτε το,απλά!!!

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

απλά..




..αναρρωτιέμαι πώς θα είναι η ζωή (μου) χωρίς εσένα.

και πονάει.

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

*κι έτσι θα σαγαπώ πολύ,και θα σε βλέπω λίγο..*


/στο repeat αυτό../

φυσάει πολύ έξω.
έσπασε το πιαστράκι του παραθύρου,και το έδεσα,ώστε να μένει μισάνοιχτο πάντα.μέχρι να το φτιάξουμε δηλαδή.
φυσάει πολύ έξω.
μέσα δεν ξέρω τι γίνεται.γιατί τέτοια ησυχία.
φυσάει πολύ έξω.
κοίταξα κάτω.τα δέντρα χορεύουν σε ρυθμούς παλαβούς.δυο τρία αυτοκίνητα έφυγαν μπροστά απ το σπίτι μου σε 20 δευτερόλεπτα που πρόλαβαν να περάσουν.
δεν ξέρω αν σου έχω πει ότι μένω δίπλα στη συγγρού.οπότε έχει αρκετή κίνηση τα βράδια.
φυσάει πολύ έξω.μέσα είναι αδιάφορα.κοιμούνται όλοι.εγώ όχι.σκέφτομαι πάλι.μην αναρρωτιέσαι.εσένα σκέφτομαι.τι θα κάνω σκέφτομαι.αποφεύγω να σκέφτομαι τι θα σου πω.δε θέλω καν να τα βάλω σε μια σειρά.προτιμώ να μη μιλάω για λίγο,παρά να κάνω σκονάκι.
φυσάει τόσο πολύ.κι όμως,ο δυνατός αέρας δε μπορεί να παρασύρει το μυαλό μου κάπου αλλού.

***πότε θα λυτρωθώ?***δε θέλω..

είμαι σίγουρη ότι δε σαρέσουν οι απαισιόδοξοι άνθρωποι..
ξέρεις κάτι?ούτε κι εμένα μαρέσουν!
οι ρεαλιστές σαρέσουν?
σκέφτομαι έτσι για να μην απογοητευτώ μετά.πολύ.καλύτερα να μαι προετοιμασμένη,παρά να πετάω στα σύννεφα και μετά ΜΠΑΜΜΜ,να μου ρθει κατακέφαλα!συμφωνείς?

δε θυμάμαι πού ήθελα να καταλήξω.ίσως στο ότι είναι κρίμα να τελειώσει όλη αυτή η κατάσταση που βιώνω.δε θέλω να τελειώσει,κι όμως ξέρω ότι θα γίνει.είναι κρίμα.γιατί ξέρω ότι το κάτι καλύτερο που κάθε φορά περιμένω δεν πρόκειται να ξανάρθει.

σαγαπάω.κι ας μη στο πω ποτέ.κι ας μην το διαβάσεις ποτέ.σαγαπάω αληθινά.χωρίς προϋποθέσεις.χωρίς αναστολές.χωρίς αλλά.χωρίς τίποτα.απλά και αληθινά.
καλημέρα.

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

κακιά πεθερά..(+saw 7)



μετά από ένα πολύωρο και εξαντλητικό σεμινάριο στο Αρεταίειο Νοσοκομείο που διήρκησε 2 μέρες(κοινώς πάει το σαββατοκύριακο) παίρνω επιτέλους το δρόμο για το γυρισμό.προτιμώ να πάρω λεωφορείο,το οποίο με βγάζει κατευθείαν στη συγγρού,οπότε αποφεύγω τις αλλαγές και τη βαβούρα στο μετρό.
κάθομαι πίσω,και σε μια στάση μπαίνουν δύο ηλικιωμένες.δεν ξέρω γιατί έκατσα,δεν το συνηθίζω.καλύτερα να μπαίνει όποιος είναι κουρασμένος και να κάθεται αμέσως,απ'το να του "παραχωρώ" τη θέση.(άσε,γιατί με έχουν βρίσει δυο φορές που σηκώθηκα για να κάτσει κάποιος άλλος.τους υποτίμησα λέει..).Anyway,σηκώθηκα για να καθίσουν οι δύο κυρίες(η θέση δίπλα ήταν άδεια).βγάζω τα ακουστικά από τα αυτιά μου και σηκώνομαι.με ευχαριστούν και οι δύο,και έκπληκτες παρατηρούν ότι υπάρχει ακόμα νεολαία που κάνει το σωστό.χαμογελάω και βάζω τα ακουστικά μου.η ένταση χαμηλή,τόσο που μπορούσα να ακούσω τι έλεγαν(ώχουυυυ,όχι για κουτσομπολιό!γενικά το βάζω χαμηλά στο λεωφορείο για να μην ενοχλεί!) :P
η μια λοιπόν άρχισε και έλεγε ότι ο γιός της δεν παντρεύτηκε εκείνη που η μητέρα του ήθελε."Πάρτην παληκάρι μου,μένει στην Εκάλη,έχει δυο αυτοκίνητα,ο μπαμπάκας της είναι επιχειρηματίας,θα σε χώσει στην επιχείρηση!!!!",αλλά εκείνος τίποτα,"θα παντρευτώ αυτήν που αγαπάω!".
το παράπονό της ήταν ότι και οι δύο γιοί της πήραν εκείνες που αγαπούσαν!!!

και έρχομαι εγώ τώρα,η "νεολαία" και ρωτώ: είναι δυνατόν,μάνα πράμα να σκέφτεται έτσι εν έτει 2010?????νόμιζα μέχρι τώρα ότι κατηγορούσαμε σαν κοινωνία εκείνες τις γυναίκες που μπλέκουν με ματσό ηλικιωμένους για να τους γηροκομήσουν και να τους τα φάνε!!και ξαφνικά έρχεται μεγάλη γυναίκα και μου γκρεμίζει την κοσμοθεωρία!

όπως λοιπόν υπάρχει ακόμα η "καλή νεολαία",υπάρχει και η "ΚΟΛΛΗΜΕΝΗ μη-νεολαία!!!"
ΕΝΤΑΞΕΙ,το καταλαβαίνω,θέλει ο γιόκας της να ζει στα πλούτη,στην πολυτέλεια,ποιός το αρνείται?ΑΛΛΑ πού ξέρει ότι θα ναι ευτυχισμένος!?να την πληροφορήσω ότι δε θα ναι?
και επιτέλους σ'αυτή τη ζωή δεν αγοράζονται όλα με το χρήμα!έχω βαρεθεί να το ακούω!υπάρχουν ΤΟΣΑ σημαντικότερα πράγματα!αξίες ανυπέρβλητες!που δεν τις βλέπουν με τα μάτια..
αυτά.
λέω να πάω να δω το saw απόψε!(άσχετο..)

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

trendy φιλάνθρωπος(δανεικός τίτλος..)

πόσες φορές έχεις αναρωτηθεί αν υπάρχουν κι άλλοι ίδιοι με σένα?
και πόσους τέτοιους ίδιους "εαυτούς" έχεις βρει στ'αλήθεια?
ποιοί πραγματικά σου "μοιάζουν"(όχι εξωτερικά,θα καταλάβεις..) και ποιοί το παίζουν,έτσι για να κάνουν το κομμάτι τους?

εγώ τους καταλαβαίνω!
βασικά να αρχίσω αλλιώς!
μοιάζουμε.στο μυαλό.όχι στο ότι έχουμε και οι δύο ένα τέτοιο αηδιαστικό ροζ πράγμα,μα στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί/το χρησιμοποιούμε!
θα μου πεις..τόσα δισεκατομμύρια είμαστε σ'ετούτη τη Γη,είναι δυνατό να χουμε όλοι άλλες τόσες διαφορετικές απόψεις?βασικά είναι,αλλά δε συμβαίνει!
τυχαίνει λοιπόν να συμφωνούμε.σε αρκετά(μην πω πολλά και με πείτε υπερβολική!)
τυχαίνει επίσης να υπάρχουν άνθρωποι που σε κοπιάρουν επιδεικτικά!και με ενοχλεί!με νευριάζει,πώς το γράφουν(εκ του πώς το λένε!!!)
όπως επίσης τυχαίνει και να διαφωνούμε.δεν έχω βρει πολλά τέτοια σημεία(για την ακρίβεια αυτή τη στιγμή δε θυμαμαι κάποιο χαρακτηριστικό)αλλά πραγματικά τι νόημα έχει η ύπαρξη δύο ή περισσότερων ίδιων προσώπων?καμία,απαντώ.



Υ.Γ:δε φαντάζεσαι πόσο χαίρομαι που επιβεβαιώνομαι..αποδεικνύεις μέρα με τη μέρα,βδομάδα με τη βδομάδα,μήνα με το μήνα,πως αξίζεις κάθε δευτερόλεπτο που σου δωσα μέσα στην ψυχή μου!κάθε μία από τις 377 μέρες.κάθε μία από τις 9067 ώρες.κάθε ένα από τα 544035 λεπτά.κάθε ένα από τα 32642202-203-204-205-206-207 δευτερόλεπτα που ήσουν εδώ δίπλα.κάπου εδώ.κάπου εκεί.άλλοτε νοερά,άλλοτε με σάρκα και οστά.δεν έχει σημασία αυτό.δε με νοιάζει απλά να σε ακουμπάω.για μένα αλλού είναι το νόημα.εκεί που πολλοί δεν το πιάνουν.



σαγαπάω.σήμερα.τώρα.χθες.τότε.αύριο.στις 7 του άλλου μήνα.στις 7 "εκείνου" του νοέμβρη.στης 7 αυτού του δεκέμβρη.στις 7 των μηνών όλης μου της ζωής από "τότε".σίγμα λατρεμένο,σκότωσέ με εσύ απόψε,γιατί εγώ σε θέλω εδώ δίπλα!εδώ μέσα!εδώ γύρω!κάπου εδώ!στο μυαλό!στην καρδιά!ΕΔΩ

*αφορμή ο "trendy φιλάνθρωπος" κι άλλα πολλά..*

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

όλα εσύ..

"τι τυχερός που είναι!και πόσο καλός πρέπει να ναιιι!"

έτσι σε αποκαλεί όποιος σε γνωρίζει μέσα από μένα..δεν ξέρουν ακριβώς ποιός είσαι βέβαια,μα who cares? μέσα πέφτουν,και χαίρομαι τουλάχιστον που σε μαθαίνουν μέσα από τα "μάτια" μου.. γλυκάκι!

[για το τυχερός βέβαια έχω αναστολές!εσύ είσαι τυχερός?εγώ είμαι τυχερή?μήπως άτυχη? πάλι,who knows..?]
iloveyou(μικρό μέγεθος,μεγάλο βάθος..)


*από κάτω ακούγεται αυτό..*

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

is it gettin' better?do you feel the same?





μη με αφήνεις να σου λέω ψέμματα.συνήθως δε λέω.
έχω πει μερικά η αλήθεια είναι,αλλά δεν τα θυμάμαι,οπότε θα ταν ασήμαντα.
που λες,έχω νιώσει ξανά απεριόριστο άγχος.και ναι,είμαι πάλι αγχωμένη.το πιο πολύ που θυμάμαι ήταν η χρονιά των πανελληνίων.κοιμόμουν αργά,2-3? και ξυπνούσα δύο ή τρεις ώρες αργότερα για να διαβάσω πάλι.είμαι νυχτερινός τύπος,όπως έχεις καταλάβει.δε μπορούσα να διαβάσω αν έξω είχε έστω και μία ακτίδα φωτός!έπρεπε να χει πλήρες σκοτάδι για να μπορώ να συγκεντρωθώ.συνήθως είχε και πλήρη ησυχία,γιατί ο αδερφός μου είτε έλειπε είτε ήταν κάτω στον υπολογιστή.
έχω αγχωθεί ξανά και για "γκόμενους"(άθλια λέξη!).πολύ κι εκεί.συνήθως αγχωνόμουν για το αν θα τους αρέσω.αν θα μαι αρκετή για τα θέλω τους.αν θα μαι ικανή να σταθώ πλάι τους.
μετά αυτό άλλαξε.έπρεπε εκείνοι να αγχώνονται γι'αυτά.όχι τίποτα άλλο,αλλά απέκτησα αυτοπεποίθηση,κάτι που δε διέθετα.και ωρίμασα.
αγχωνόμουν και για άλλα.δε θυμάμαι ακριβώς τώρα,αλλά σίγουρα κάτι θα γινόταν πάντα που θα με άγχωνε,λίγο ή πολύ!
και ΚΛΑΣΣΙΚΑ,τώρα είναι αλλιώς.οι αισθήσεις μου με ξεγελούν.ΟΛΕΣ ΤΟΥΣ!η γεύση είναι διαφορετική.η όραση παίζει παιχνίδια με τη μορφή σου.η ακοή ψιθυρίζει τη φωνή σου.η όσφρηση μαρτυράει παντού την ύπαρξή σου.η αφή γυρεύει το κορμί σου.
όλα τα πήρες με το μέρος σου και τίποτα δεν άφησες για μένα.και αυτό μ'αρέσει τρελά!

το άγχος όμως ΕΚΕΙ,μπάστακας.μέχρι να ξεκαθαρίσουν όλα θα με τρώει.ακόμα και εκείνη τη στιγμή!και είμαι πλέον σίγουρη ότι θα τα κάνω μαντάρα,μα κρυφά μέσα μου ελπίζω να σαι καλός ακροατής και να ξέρεις να με διαβάζεις,όπως νομίζω ότι ξέρω να διαβάζω εγώ εσένα.

θες να παίξουμε κάτι?εγώ μιλάω,κοιτάζοντάς σε.σου δένω τα μάτια,ώστε να μη μπορείς να με δεις.να μη μπορείς να μου αποσπάσεις την προσοχή.να μην μπορείς να μαγέψεις το μυαλό μου,έστω και στιγμιαία.και ξαφνικά,αφού τελειώσω,να μου αποκαλύψεις ότι το μαντήλι στα μάτια σου ήταν σαν τους καθρέφτες διπλής όψης στις ανακρίσεις.ότι με έβλεπες τόση ώρα.με είδες να δακρύζω.να σε κοιτάζω.να χάνομαι και να επανέρχομαι.θέλεις να το κάνουμε έτσι?
όλα τα άλλα τα αφήνω σε σένα.έτσι κι αλλιώς δε θα χω κάτι άλλο να κάνω..ή να πω..



[δεν έχω καταλήξει ακόμα αν πραγματικά θέλω να διαβάσεις όλο αυτό το "πράγμα" που στήθηκε όχι για σένα,μα κάτι τέτοιο κατέληξε να είναι..μάλλον θέλω βαθειά μέσα μου.αλλιώς δε θα στο έστελνα ποτέ.ίσως πρέπει όταν και αν διαβάσεις,να μάθεις όλα εκείνα που δε θα μπορέσω ποτέ να σου πω.γιατί είμαι ταύρος ρε γαμώτο!με ότι αυτό συνεπάγεται!κι ας προσπαθώ να το πολεμήσω,παραμένω ένας κωλοταύρος!!σταθερός στις απόψεις του,πιστός,ήρεμος,εσωστρεφής,προσγειωμένος και μόνιμα ερωτευμένος με την ψυχή σου..]

ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ,ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ,καλημέρα!

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

εκείνη.

παλιά.πολύ παλιά.ήταν ξέγνοιαστη.μου λείπει.δεν ήξερε τι θα πει έρωτας.δεν είχε νιώσει αγάπη αληθινή.ήταν μικρή.ήταν αθώα.μόνο γελούσε πολύ.ευτυχώς αυτό ακόμα το κάνει.έχει αλλάξει.όπως όλοι.ερωτεύεται.χάνεται στους δρόμους της αγάπης.ζει μεγάλες στιγμές.και μικρές.έχει βιώσει το θάνατο.πολύ κοντά.στο μέλλον θα βιώσει και τη γέννηση.θα δει από ασφυκτικά κοντά πάμπολλες γεννήσεις.μα καμία τους δε θα φέρει πίσω εκείνους που έφυγαν.και που θα φύγουν.θα βοηθήσει κόσμο.γυναίκες.ίσως και άντρες.μα κανείς τους δε θα αναπληρώσει το κενό.το κενό που άφησαν εκείνοι που δεν τη βοήθησαν.σήμερα είναι μισή."εκείνος" είναι το υπόλοιπο.πού είναι?δεν ξέρει.μαντεύεις σωστά.τον αγαπάει.σιγά μην τον αγαπάει.είναι λίγο αυτό.τον λατρεύει.κι αυτό λίγο είναι.δεν ξέρω λέξεις που να περιγράφουν τα αισθήματά της.ξέρει τι θα πει αναμονή.ξέρει να περιμένει.ξέρει ΚΑΙ να επιμένει.δεν κάνει πίσω.έχει πολύ καλούς λόγους να κάνει πίσω.μα,όποιος τα παρατάει στη μεση της διαδρομής δεν αγαπ.. δε νιώθει όπως εκείνη.ούτε η ίδια ξέρει πόσο μπορεί να περιμένει.γι'αυτό και έβαλε deadline.για να μην το αφήσει για πάντα.μέχρι τις 7 του δεκέμβρη.λίγο της μένει.λίγο ακόμα.για λίγο ακόμα θα ναι ζωντανή μέσα από κείνον.μετά?δε γνωρίζει το μετά!κανείς δε γνωρίζει το μετά.εικάζει μόνο.

ΜΑΚΑΡΙ αυτό να μην είναι ένα από κείνα τα όνειρα που μένουν στο συρτάρι.

*αν* υπάρχεις
*ότι* κι αν είσαι
*όπου* κι αν βρίσκεσαι
*ΤΩΡΑ* είναι η στιγμή να βοηθήσεις..
σε ΠΑΡΑΚΑΛΩ.
πολύ.

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

είναι ωραίο να χεις φίλους..

οι φίλοι μου είναι οι ψυχαναλυτές μου..
και εξηγώ.
κάθε φορά που βγαίνω με τους παλιούς μου συμμαθητές είναι σα να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα από τότε,κι ας είμαστε δυο χρόνια μπροστά!γελάμε όπως τότε,λέμε ιστορίες από τότε,ενημερώνουμε για την τωρινή μας κατάσταση,για τους νέους μας φίλους απ'το πανεπιστήμιο και τα νέα δεδομένα γενικότερα.

η μαρία είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο.είναι ο άνθρωπος που μου μοιάζει όσο κανένας.την καταλαβαίνω,με καταλαβαίνει,έχουμε κοινές πορείες,παράλληλες,μα τόσο διπλανές.την αγαπώ σαν αδερφή μου,είναι ο άγγελός μου!

οι φίλες μου από το φροντιστήριο..φίλες πραγματικές,έμπιστες,καθεμιά με την προσωπικότητά της.η αντέλα,ελεύθερο πουλί!η σταυρούλα,το σιγανό ποταμάκι :P!τις αγαπώ!

η γκόλφω μου..σου χω πει πιο παλιά γι'αυτήν και φοβάμαι μη με βαρεθείς:P ψάξε ντε!

η ιωαννίτσα και ο χρηστιδάκος μου..για το φίλο μου τα χω πει χιλιάδες φορές..μη βαριέσαι να ψάξεις και γι'αυτόν-.-
η ιωάννα είναι είδωλο!πατρινιά κι αυτή(σαν τη γκόλφω μου),το μοντέλο της παρέας;) την αγαπώ τη γλυκούλα!

η αννού.φίλη απ το chat του γνωστού μέρους..δεν έχει σημασία να ξέρετε εσείς,ξέρουμε εμείς..έζησε την ιστορία μου από κοντά,την εμπιστεύομαι και την αγαπώ πολύ!ελπίζω κι εκείνη:)

εννοείται ότι δεν ξεχνάω τα κορίτσια από τη σχολή..ο χρόνος θα δείξει αυτό που όλες αισθανόμαστε,αλλά είναι ακόμα βρέφος μέσα μας girls.. ;) θα δείτε..

η εύα και η ελένη.δεν πιστεύω στην e-φιλία.αν δεν ζήσεις τον άλλο από κοντά είναι σα να μην τον ξέρεις!την εύα μου,το αδυναμιάκι μου, το έχω δει από κοντά χμμ..4-5-6 φορές? έχουμε μιλήσει στο τηλέφωνο περισσότερες και στο facebook(που τόσο μισείτε αγαπητοί μου φίλοι) ακόμα πιο πολλές!από την πρώτη στιγμή που βρεθήκαμε [στο θησείο;)] ταιριάξαμε τόσο!η ελένη είναι κολλητή της!και φίλη μου πλέον..
σήμερα ήταν η δεύτερη φορά που βρεθήκαμε όλες μαζί!γελάσαμε,μιλήσαμε,φωτογραφηθήκαμε:P μιλήσαμε κυρίως για θέματα καρδιάς..κλασσικό θέμα μεταξύ κοριτσοπαρέας!αλλά μου έκανε εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο με παρακολουθούσαν.λες και το ζούσαν:) κι εγώ το ίδιο,γινόμουν μέρος των ιστοριών τους.και ένιωθα πως έχω ζήσει παρόμοιες καταστάσεις! :')

δεν έχει σημασία από πού γνωρίζεις τους φίλους σου!σημασία έχει η φιλία που δημιουργείται να είναι αληθινή.να έχει διάρκεια.να υπάρχει εμπιστοσύνη και αγάπη.αυτά ζητάω και αυτά προσφέρω απλόχερα!γιατί το νόημα της ζωής είναι απλό!δε σας το αποκαλύπτω,βρείτε το μόνοι σας!

σας ευχαριστώ όλους,έναν έναν ξεχωριστά που είστε εδώ και ζείτε μαζί μου όλα αυτά τα σημαντικά που μου συμβαίνουν.. :')

Υ.Γ1: πρώτη φορά ξέρω πως μερικοί από αυτούς για τους οποίους γράφω θα το διαβάσουν..και δεν αισθάνομαι και πολύ καλά,αλλά σας αγαπώ και όλα τα άλλα δε με νοιάζουν.. ;)

Υ.Γ2: στο repeat αυτό..



το λατρεύω.ειλικρινά και ανιδιοτελώς.όπως κι *εκείνον* ..♥

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

ένας μήνας και κάτι(left)

απόψε είναι αλλιώς.κοιτάζω φωτογραφίες.χθες έγραψα καμιά 90αριά σε ένα CD και τις έδωσα για εκτύπωση.ξέχασα να πάω να τις παραλάβω σήμερα.θα πάω αύριο.

οι δικές μας ήταν πρώτες πρώτες.γι'αυτές γίνεται όλη η "φασαρία".θα ρθουν στα χέρια σου και πρέπει να τα έχω έτοιμα όλα από τώρα!

άραγε να με σκέφτεσαι ποτέ?
έτσι,λιγάκι,ξέρεις..
ανθρώπινα..
αυτή η χαζή απορία απόψε με έχει φάει.
λες και έχει καμιά σημασία.
δε μπαίνω στο ρυθμo(chat) πια.
κι όταν με το καλό επιστρέψεις δε θα μπαίνω.
νομίζω.
εκτός και αν δεν αντέξω.
ίσως να "έρχομαι" όταν μου λείπεις πολύ.
να μπαίνω στα κρυφά,να σε βλέπω,να φεύγω.
ούτε αυτό θα το αντέχω,να ξέρεις.
θα θυμάμαι πάντα τα παλιά.
τότε που ήμασταν εσύ,η όλγα,η γκόλφω,η ιωάννα,η κατερίνα,ο νικόλας,ο μάριος,η βάσσια,η ντίνα,η αννού,ο μίντια,κι εγώ.
τότε ήταν η καλύτερη εποχή!

το τι θα ακούω τότε,αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα.
γιατί η αλήθεια είναι ότι χωρίς μουσική δε μπορώ να αναπνεύσω,και τόσα χρόνια με το ρυθμό έχω συνηθίσει.
ίσως το γυρίσω στο λαβ.θα δούμε μέχρι τότε..

κλείνω.
δε θέλω να γράφω άλλο για σένα απόψε.
γιατί χειροτερεύει η κατάστασή μου.
από την άποψη ότι δε βγαίνεις απ'το μυαλό μου πάλι.
θα βάλω ρυθμό.
γιατί σε λίγο καιρό δε θα μπορώ.
σαγαπάω.
κάθε μέρα όλο και πιο πολύ.
κάθε νύχτα όλο και πιο πολύ.
μην τρομάζεις γαμώτο με αυτή τη λέξη.
ένας μήνας έμεινε.και μία μέρα.

όλα εσύ,πάντα εσύ,μόνο,ΜΟΝΟ εσύ..

[μια γλυκιά μουσική μας κρατάει μαζί..]

Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

εκλογές και ΚΛΑΣΣΙΚΟ(πια) ΘΕΜΑ.. :P

υποτίθεται τώρα ότι οι πολιτικοί είναι υπέρ της οικολογίας?εγώ γιατί σε κάθε κολώνα βλέπω τουλάχιστον 3 διαφορετικές φάτσες αναρτημένες σε αφίσα???μόνο εγώ θέλω να αρχίσω να τις κατεβάζω και να τις ρίχνω στην ανακύκλωση?γιατί κάπου εκεί θα καταλήξουν (στην καλύτερη περίπτωση) μετά τις εκλογές..ξοδεύουν ΤΟΣΑ χρήματα για κάτι που ουσιαστικά δεν προσφέρει ΤΙ*ΠΟ*ΤΑ..ξέρουμε ποιοί είναι υποψήφιοι,ξέρουμε επίσης ότι κανείς τους δεν είναι άξιος να βγει,αλλά τέλος πάντων,κάνουμε πέτρα την καρδιά μας,παξιμάδι το απαυτό μας(σε λίγο καιρό) και ρίχνουμε στην κάλπη το όνομα εκείνου που μας "φαίνεται" πιο "άξιος".[μετά βέβαια βλέπουμε τι μ..κία κάναμε και μουτζωνόμαστε!]

σκεφτόμουν έντονα την αποχή,αλλά..μια τρύπα στο νερό είναι κι αυτή!και δε θα τους κάνω και τη χάρη εδώ που τα λέμε!
όποιος είναι να βγει(και στην περίπτωσή μας ο κύριος Ασκούνης,ο άνθρωπος που καταστρέφει την Καλλιθέα επί 12 χρονάκια),θα βγει..είτε με λίγες ψήφους είτε με περισσότερες.
Δεν καταλαβαίνω γιατί το κουράζουμε ακόμα το θέμα..και ακόμα περισσότερο δεν καταλαβαίνω τα κριτήρια των ψηφοφόρων..ένιγουέι..

στο άλλο θεματάκι μας..όπως τα ξέρεις είναι όλα!εγώ το τροπάρι μου,εκείνος ο γλυκός μου ακόμα δεν έχει ιδέα,αλλά έχει μείνει ένας μήνας και κάτι μέχρι να μάθει ότι μπορέσω να αρθρώσω.ψυχολογικά είμαι σε καλό δρόμο,βγαίνω συνέχεια,αποφεύγω όσο μπορώ να μένω μόνη και να σκέφτομαι,συνεχίζω να γελάω ΠΟΛΥ,να απασχολούμαι ΠΟΛΥ,να τρώω ΛΙΓΟ(!),έχω πάρει σβάρνα τα σεμινάρια που μαρέσουν ΤΟΣΟ!! :)
δεν είμαι ούτε σούπερ ουάου ούτε χάλια,γι'αυτό και δε γράφω τόσο συχνά..

*Each time we don’t say what we want to say we’re dying. Make a list of how many times you died this week*

πριν κλείσω,πάρε κι αυτό..αφού το λιωσα που το λιωσα,ας κάνω κι εδώ κανα promo..
τα εύσημα στο φίλο μου..χρηστιδάκο σαγαπώ γι'αυτό το βίντεο(..) και γιατί είσαι εσύ;) μου λείπειιιις γαμώ!παρασκευή σε περιμένω(η κωλοδουλειά σου με νευριάζει,ε?)



(το www.live2sing.gr είναι μία κίνηση που βοηθάει νέα-ή παλιά:P- παιδιά να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους,εκμεταλλευόμενοι την άνεση του σπιτιού τους!έπαθλο,10 χιλιάδες euros,video clip και κάτι άλλο..άντε ντε,μπείτε να το οργώσετε!!!all you have to do είναι να ανεβάσετε εκεί ένα βίντεο με την αφεντομουτσουνάρα σας να τραγουδάει!so simple!κάντε μια βόλτα από κει,ένετε ακόμα μία βδομαδούλα και 3 ολόκληρες μέρες!!!www.live2sing.gr άντεεεεεε φιλιά τραγουδιστά!
[θα στελνα κι εγώ βιντεάκι,αλλά δε θέλω να στερήσω την πρωτιά από κάποιο παιδί που το θέλει πολύ ρε γαμώτοοο!!χαχαχα]

Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

άτιμο πλάσμα! ^.^

χθες κατάλαβα ότι θα είναι πολύ δύσκολο να σου ανοιχτώ από κοντά..θεωρητικά είχα καταφέρει να σκεφτώ με ποια σειρά θα πάρω τα γεγονότα και πού περίπου θα κινηθεί η κουβέντα όταν έρθει η ώρα αυτή..όμως στην πράξη;ξέρω πως ό,τι και να κάνω,όσο και να θέλω να προετοιμαστώ,εκείνη τη στιγμή θα πω ότι μου ρθει(και σίγουρα ούτε τα μισά από όσα θέλω να σου πω..)!μα μία ευκαιρία θα έχω,και θέλω να την εκμεταλλευτώ όσο γίνεται καλύτερα!να πω τα πάντα με το όνομά τους,χωρίς ντροπές,χωρίς δισταγμό!ΑΛΛΆ..δεν είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρω..
στην προσπάθειά μου χθες να μαι άνετη,μου βγήκε αυθόρμητα ένα φιλικό ύφος που νιώθω ότι είναι μια καλή αρχή..δεν ξέρω,με μπερδεύεις ρε άνθρωπε!ουφφφ γιατί να μην είναι όλα απλά;[ξέρω,ξέρω,εγώ τα κάνω σύνθετα πάλι..!] καληνύχτα,έχει νοσοκομείο αύριο!

Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

πλησιάζει..



πολεμάω.πολεμάω τον εαυτό μου.πολεμάω τα συναισθήματά μου.
έχω περάσει αρκετό καιρό προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου ότι όλο αυτό που ένιωθα μέσα μου ήταν ένας απλός θαυμασμός,ένας ενθουσιασμός,κάτι τέλος πάντων που θα μπορούσα να αντιμετωπίσω
απέτυχα,αλλά κατάλαβα.δεν ήταν τίποτα απ'αυτά ή μάλλον ήταν αυτά και άλλα πολλά!
βρίσκομαι σε μια κατάσταση την οποία διάλεξα και δε διάλεξα ταυτόχρονα.δεν τη διάλεξα από την άποψη ότι με βρήκε,με χτύπησε,δε με ρώτησε..και τη διάλεξα με τις μετέπειτα επιλογές μου.ενώ θα μπορούσα να το καταδικάσω από την αρχή,προτίμησα να ζήσω ότι μπορούσα να ζήσω.να πάρω ότι μπορούσα να πάρω.κι ας ήξερα τι θα ακολουθούσε.ας ήξερα ότι θα υπάρξουν στιγμές,αρκετές στιγμές,που θα λύγιζα,στιγμές που θα χρειαζόμουν βοήθεια,στιγμές περίεργες και άγνωστες..ήξερα όμως πως θα ήμουν περισσότερο ευτυχισμένη παρά πληγωμένη.περισσότερο ερωτευμένη από ποτέ.περισσότερο αφοσιωμένη σε ένα και μόνο στόχο.να σε βλέπω,να σε ακούω,να σου μιλάω,να σε ακουμπάω.

δε θα με ακούσεις ποτέ μετανιωμένη,δε θα με ακούσεις ποτέ να λέω ότι δεν άξιζε,δε θα με ακούσεις ποτέ να λέω κάτι κακό για σένα μόνο και μόνο επειδή δε σε είχα..

είναι κοντά ο δεκέμβρης..μόλις δυο βήματα..

Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

10 πράγματα που αγαπώ..

με κάλεσαν να γράψω δέκα πράγματα που αγαπώ πιο πολύ.είναι ένα "παιχνίδι" που κυκλοφορεί στη μπλογκόσφαιρα και σήμερα αποφάσισα να το "παίξω"..
τη συγκεκριμένη στιγμή μάντεψε τι σκέφτομαι..δε θα παίξω με τους κανόνες.θα γράψω απλά τα δέκα στοιχεία που αγαπώ σε σένα..έτσι,γιατί μαρέσει!(-παρένθεση- η φλέβα στο μέτωπό σου είναι εκτός συναγωνισμού)

1.η ειλικρίνειά σου!
2.η αλήθεια σου!
3.το χαμόγελό σου!
4.τα μάτια σου!
5.τα λακάκια σου!
6.ο αυθορμητισμός σου!
7.η αγκαλιά σου!
8.η γλυκύτητά σου!
9.η φωνή σου!
10.η ψυχή σου!αυτή η ψυχάρα σου!
11.(bonus) Ε.Σ.Υ!

είναι να μου πεις να ακολουθήσω κανόνες!!!;)
παίξτε bloggers,παίξτε:)

νοσοκομείο vol.1

λίγο πριν "φύγει" ο παππούς μου,μία ή δύο εβδομάδες,είχε παραισθήσεις από τα φάρμακα.νόμιζε ότι θέλαμε να τον δολοφονήσουμε:( μια μέρα που κατέβηκα να τον δω,μου είπαν να του πω να φάει,γιατί δεν έτρωγε κι εμένα θα με άκουγε(μου είχε τρομερή αδυναμία,όπως κι εγώ)..του είπα λοιπόν να φάει αυτά που του έδιναν και ότι ήταν για το καλό του.."θέλουν να με σκοτώσουν,τους αφήνεις?κι εσύ?γιατί?" μου είπε,και δεν άντεξα,έβαλα τα κλάμματα..δε μπορούσα να το αντέξω.ώρες ώρες,παλιότερα,μου έλεγε "δες πώς ήμουν και πώς έχω καταντήσει.." και είχε δίκιο..όταν ήταν καλά,ήταν έξω από νωρίς το πρωί και γυρνούσε σπίτι το μεσημέρι.πήγαινε για ψώνια στην Αθήνα,σχεδόν κάθε μέρα.

έχουμε στο νοσοκομείο ένα γεράκο που μοιάζει στον παππού.την πρώτη φορά που τον είδα,παρατήρησα αρχικά τις πιτζάμες του..ήταν σαν "εκείνες".μπήκα μέσα,παίρναμε θερμοκρασίες.ο "παππούς" άρχισε να μας μιλάει,ευγενικά,με αγάπη.μας ρώτησε από πού είμαστε,πιάστηκε από μια κουβέντα και άρχισε να λέει μια ιστορία.όπως ακριβώς και ο δικός μου.βγήκα αμέσως έξω.πάλι δεν άντεξα.λύγισα.δεν έπρεπε,αλλά δεν ήθελα να με δουν έτσι μέσα.και ειδικά οι ασθενείς.εκεί πρέπει να χαμογελάμε,να τους κάνουμε να αισθάνονται ότι όλα θα πάνε καλά και θα βγουν σύντομα από κει,γεροί όπως πρώτα.
μερικοί δε θα βγουν.σχεδόν ξέρω ποιοί είναι αυτοί,μπορώ να μαντέψω..λυπάμαι.λυπάμαι για τις συνθήκες εκεί μέσα.είναι απάνθρωπες.όχι μόνο για μας,αυτό είναι το λιγότερο.για κείνους.βρίσκονται μέσα σε ένα άχαρο περιβάλλον,όλα μυρίζουν θανατίλα.οι τοίχοι άχρωμοι,οι διάδρομοι γεμάτοι ράντζα.μόνο κάτι πίνακες είναι εκεί.τα θερμόμετρα δε λειτουργούν καλά από την πολλή χρήση,και αντί να αγοράσουν καινούρια,προτίμησαν να "(κακο)διακοσμήσουν" το χώρο.

ο άνθρωπος γίνεται παράξενος όταν είναι άρρωστος,και το καταλαβαίνω.χαίρομαι να μπαίνω στο 409.εκεί νοσηλεύονται 4 γυναίκες.κάθε φορά που τις επισκεπτόμαστε,μας χαμογελούν,μας χαιρετούν,είναι ευδιάθετες και μας μιλούν με αγάπη για τη μαιευτική,μας εύχονται όλα να πάνε καλά και διάφορα τέτοια.αντίθετα,ο κύριος στο 407-2,δε δέχεται τίποτα,δηλώνει εξαντλημένος συνέχεια και αρνείται τα πάντα!αρνείται να του βάλουμε θερμόμετρο,αρνείται να πάρει τα φάρμακά του,αρνείται να βάλει τη μάσκα.και ο κύριος στο διάδρομο αγενέστατος!προσπάθησα να τον θερμομετρήσω και μη σας πω τι μου έκανε..
όταν αρρωσταίνεις,δείχνεις το πραγματικό σου πρόσωπο,αυτό έχω καταλάβει από τη σύντομη εμπειρία μου στο νοσοκομείο.και το δέχομαι,αλλά ως ένα σημείο.δε θα αντιμιλήσω,απλά δε θα ασχοληθώ ξανά(ειδικά όταν κάτι με θίγει προσωπικά).στενοχωριέμαι,τους λυπάμαι,εύχομαι να γίνουν όλοι γρήγορα καλά,αλλά πραγματικά πρέπει να μας αφήνουν να τους βοηθάμε!δεν το κάνουμε για μας,για κείνους το κάνουμε..ελπίζω όλα να πάνε καλά από δω και πέρα..:)
η Γη γυρίζει,τα πουλιά κελαηδούν και ο κόσμος αλλάζει,μην το ξεχάσετε ποτέ!φιλιά..

Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

προσεχώς..

ξέρεις ότι είναι "λάθος"..
ή καλύτερα,ξέρεις ότι δεν είναι σωστό..
ή ακόμα καλύτερα,ξέρεις ότι δεν είναι εφικτό..
δε δίνεις δεκάρα..
συνεχίζεις..
συνεχίζεις το δύσκολο προσωπικό αγώνα σου..
συνεχίζεις να ζεις στην ψευδαίσθηση..
για λίγο.ή για πολύ.εγώ για πολύ.
είναι άδικο να το αφήσεις να φύγει..
σε γεμίζει το να συνεχίσεις..
με γεμίζει η ύπαρξή σου κάπου εδώ γύρω..
δε θα σταματήσω.δε μπορώ.δε θέλω.
θα ρθω να σε βρω.όταν το αποφασίσεις.
περίμενε απλά άλλο λίγο.και θα δεις..

2 months left..

η σκέψη μου μόνο από σένα γεμάτη.. [11 μήνες ♥]

έχω άλλους 2..

και έχω φρικάρει..

Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

ελλάς το μεγαλείο σου..:@

εδώ και τρεις εβδομάδες έχω ξεκινήσει μαθήματα πρώτων βοηθειών στον Ερυθρό Σταυρό.άνθρωποι είμαστε,ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί στον καθένα μας οπουδήποτε κι αν βρίσκεται..και σκέφτηκα ότι θα μου φανεί χρήσιμο και στη δουλειά μου,παρόλο που φέτος στη σχολή έχουμε αντίστοιχο μάθημα..
σήμερα το μεσημέρι,μετά από το μάθημα(στη σχολή-πρώτες βοήθειες/θεωρία)[ironic] έγινε ένα ατύχημα στη λεωφόρο καβάλας.περίμενα στη στάση το λεωφορείο και είδα έναν άνθρωπο ξαπλωμένο στο έδαφος και γύρω του ένα μεγάλο αριθμό φοιτητών και όχι μόνο.έτρεξα απέναντι,τους είπα να ανοίξουν και έδωσα μερικές οδηγίες(καθώς κανείς άλλος δεν είχε την ψυχραιμία και τις γνώσεις για να αντιμετωπίσει ένα τέτοιο περιστατικό-και λογικό είναι)
τους ρώτησα τι ακριβώς είχε γίνει και τους είπα να του μιλάνε και να δουν αν αποκρίνεται,αν επικοινωνεί,ενώ καλούσα το 166.δεν είχε τις αισθήσεις του,αλλά ευτυχώς είχε αναπνοή και σφυγμό!είχε ένα τραύμα στο κεφάλι,στο μετωπιαίο οστό και στην άσφαλτο είχε χυθεί λίγο αίμα,ζωηρό κόκκινο,πράγμα που δεν ήταν καλό..
ο κόσμος πανικόβλητος,το θύμα έτρεμε,γιατί είχε χάσει αίμα και από το χτύπημα άρχισε να κατεβάζει θερμοκρασία!κανείς δεν είχε κάποιο πανωφόρι,οπότε δε μπορούσα να κάνω κάτι γι'αυτό..και τόση ώρα άκουγα από το τηλέφωνο "είστε σε γραμμή προτεραιότητας,παρακαλώ περιμένετε..είστε σε γραμμή προτεραιότητας,παρακαλώ περιμένετε.." νομίζω ήμουν στο τηλέφωνο περίπου 6 λεπτά!6 κρίσιμα λεπτά!κι αν το θύμα δεν ανέπνεε,θα έπρεπε να επέμβω αλλιώς!και αν δεν υπήρχε κάποιος που να ξέρει πώς να αντιδράσει σε μια τέτοια κατάσταση,η ΚΩΛΟΧΩΡΑ μας με τις ΚΩΛΟΫΠΗΡΕΣΙΕΣ της θα έφταιγε για τον (πιθανό) θάνατο του ανθρώπου!!!!!!αγανάκτησα..κι όσο δεν απαντούσαν,τόσο αγχωνόμουν..ο κόσμος έμενε και κοιτούσε.η αστυνομία(ξέχασα να σας πω,ήταν ΚΑΙ η αστυνομία εκεί) επίσης ΑΠΛΑ κοιτούσε!μιλάμε για καταστάσεις ΤΡΑΓΙΚΕΣ!


[το γράμμα "Α" από το ΕΚΑΒ σβήστε το.........]

μετά από αρκετή ώρα ήρθε το ΕΚΑΒ και ΑΚΟΥΣΤΕ ΚΟΣΜΕ!!!ο οδηγός και ο συνοδός έφεραν το νάρθηκα(μια σιδερένια κατασκευή που πιάνει όλο το σώμα και βοηθάει στο να το κρατάει σταθερό,ώσπου να το ανυψώσουν και να το τοποθετήσουν στο φορείο) και τον ακούμπησαν κάτω.ο ένας έπιασε το κεφάλι του θύματος και το ανέβασε προς τα πάνω,ψηλά(ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ!έκλεινε τον αεραγωγό και δυσκόλευε την ήδη μειωμένη και ακατάστατη αναπνοή!!!!!!) εγώ να τους φωνάζω"προσέξτε το κεφάλι,ανοίξτε τον αεραγωγό" και άλλα τέτοια,αλλά εκείνοι να νοιάζονται μόνο για το πώς θα βάλουν το νάρθηκα στο σώμα(παρένθεση.μόνο στο κεφάλι είχε χτυπήσει,δεν είχε άλλα κατάγματα!οπότε ο νάρθηκας ουσιαστικά δεν προσέφερε και πολλά!)
τέλος πάντων,να μη σας τα πολυλογώ,τον έβαλαν μέσα στο ασθενοφόρο,έκατσαν άλλα 5 λεπτά στο σημείο(ΕΛΕΟΣ) και μετά έφυγαν..πήρα ένα τηλέφωνο,έδωσα το νούμερο της πινακίδας της μηχανής του για να μάθω τα στοιχεία του ανθρώπου,πράγμα που ΚΑΝΟΝΙΚΑ κάνει η αστυνομία που έχει και τις άκρες..

ΠΡΟΣΟΧΗ!!!όσοι οδηγείτε μηχανές ΦΟΡΑΤΕ ΠΑΝΤΑ ΚΡΑΝΟΣ!!!είναι κρίμα να χάνεται κόσμος από αμέλεια και χαζομάρα!!!

ΜΑΚΑΡΙ ο άνθρωπος τώρα να είναι καλά!μόνο αυτό εύχομαι!!!

και κάτι άλλο..

ΠΟΣΟ ΜΠΟΥΡ**ΛΟ είναι η ελλάδα??ΠΟΣΟ??ΠΟΣΟ??ΠΟΣΟ??ΠΟΣΟ??
νευριάζω!

Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010

you can take my breath away..

γιατί γίνομαι "κομμάτια" κάθε φορά με αυτό?



άραγε υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που το αφιερώνουν..?
το εννοεί το ίδιο πραγματικά κάθε φορά που το αφιερώνει μετά από "τότε" ο Α.?
μακάρι να το εννοεί..
θυμάμαι τη λάμψη στα μάτια..
την ίδια λάμψη που θα χουν τα ίδια μάτια όταν θα κοιτάει και τις επόμενες..
να τη θυμάστε αυτή τη λάμψη..
είναι υπέροχο να χεις όμορφες αναμνήσεις:)
χαμογελάω..ακόμα..και για πάντα.. ;)
δεν έχουν σημασία όλα τα άλλα..
σίγμα αγαπημένο,φάνηκες σήμερα..you make me happy..and you always will!

γαμώτο σου..



..έχεις ΠΑΝΤΑ τον τρόπο να με κάνεις ευτυχισμένη.. respect!

Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010

άπντεϊτ..

χμμμ,απόψε είπα να αφήσω για λίγο τα καψουριάρικά μου και να πω κανα γενικό νέο,γιατί κοντεύω να τα ξεχάσω κι εγώ..
κάποτε που λες,ήμουν ένα ορκισμένο νυχτοπούλι που έπεφτε για ύπνο τις μικρές πρωινές ώρες(3-4-5 κλπ..) και ξυπνούσε φυσιολογικά κατά τις 9-10-11,ανάλογα με τις ανάγκες της επόμενης μέρας..και τώρα..αυτό το υπερήφανο πετούμενο πλάσμα,αφήνει τα ουράνια,αφήνει πίσω τις μικρές ώρες(ή μάλλον μπροστά) και πέφτει για νάνι από τις έντεκα και κάτι!!!και επειδή δεν το αντέχει ο οργανισμός του,μπήκε να γράψει τον πόνο του..
κυριακοδεύτερα λοιπόν αγαπητοί από δω και πέρα θα παίρνω μια βαθειά ανάσα και θα ξαπλώνω ΠΡΙΝ τις 12 τα μεσάνυχτα!!!που σημαίνει ότι εγώ θα κοιμάμαι,και τα τραβελάκια μου από κάτω θα κάνουν τη δουλίτσα τους χωρίς αδιάκριτα βλέμματα(δικά μου και φίλων ντέτεκτιβς)..!Και όλα αυτά γιατί..?


ΛΑΪΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ
ευχαριστώ..εκεί θα τη βγάζω μέχρι τις..(χμμμ μισό να ρίξω μια κλεφτή ματιά στις σημειώσεις μου) 8 του Δεκέμβρη!
εδώ που τα λέμε είναι δύο μήνες!δύο μήνες σε παθολογικό και χειρουργικό τμήμα!!
δύο από τους λόγους δηλαδή(τα τμήματα αυτά) που αποφάσισα να αλλάξω πορεία πλεύσης,και από ιατρική να πάω βουρ για μαιευτική!!!αλλά βλέπεις πρέπει να χουμε γενικές γνώσεις(συμφωνώ,μην κοιτάς που τσινάω)
και βάλε τώρα..6 ώρες τη δευτέρα παθολογικό,άλλες 6 την τρίτη,παθολογικό επίσης..και μετά,από νοέμβρη 6+6 ώρες χειρουργικό!!τι έχουμε να δούμε παναγία μου!και ξέρεις,δεν είναι ότι φοβάμαι ή κάτι άλλο,απλά ψυχοπλακώνομαι μωρέ,κατάλαβέ με..
επίσης,μόλις το παρατήρησα..ΕΛΠΙΖΩ να χει γίνει λάθος στο πρόγραμμα,κι εκείνη η έρμη η τετάρτη 1 του ντισέμπερ να μην είναι νοσοκομειακή,γιατί ΛΥΠΑΜΑΙ,αλλά τη συγκεκριμένη μέρα θα ψωνίζω στο Μόναχο εκείνα τα NIKE!:P

κάτσε λίγο να κάνω ένα τσεκ,γιατί το χω και άγχος..
στολή..οκ
λευκές κάλτσες..οκ
ταμπελάκι..οκ
σαμπό(μπλιαξ)..οκ
αφαίρεση δαχτυλιδιώ,βραχιολιών,σκουλαρικιού μύτης..ΝΟ!
πφφφ τόσο κόσμο θα βλέπουμε κάθε μέρα ρε άνθρωποι..ούτε ένα σκουλαρικάκι?ούτε ένα δαχτυλιδάκι??
11.36 παθαίνω σοκ. γιατί σκέφτομαι ότι είναι αργά και έπρεπε ήδη να κοιμάμαι..
ενώ μέχρι χθες,τώρα ξεκινούσε το βράδυ μου! ΜΟΥΑΑΑΑΑΑΑΑ!! καληνύχτεςςςςςς!!!
καλή αρχή στα φοιτητούδια! καλά γυρίσματα στα..ηθοποιούδια.......... ;) i'll miss you boy..

Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010

εκείνα τα άτυπα,κρυφά ραντεβού..

6-9..το κρυφό μας "ραντεβού".κάθε μέρα..
παλιά ήταν 6-8.αλλά τι σημασία έχει η ώρα?
ήσουν εκεί κι ήμουν εκεί..
ακόμα είμαστε.εσύ λόγω καθήκοντος(πράγμα που δεν αναιρεί ότι το γουστάρεις)
κι εγώ από ανάγκη.να σε δω,να σε ακούσω,να σου "μιλήσω",να μου "μιλήσεις".
είναι φορές που δε φανερώνομαι,μα και πάλι είμαι εκεί.
είναι φορές που έχω να κάνω διάφορα άλλα,μα ακόμα και τότε η σκέψη μου είναι εκεί.
δε χάνω το χρόνο μου,το γεμίζω.και όχι όπως όπως.
ξέρεις,αυτό δε θα το έκανα για κανέναν άλλο!μόνο για σένα.
και το κάνω με ευχαρίστηση,αν εξαιρέσεις βέβαια στιγμές όπως η σημερινή που κάποιος "χαλάει" την παρέα με ανώριμα τεχνάσματα[και τελικά κάνει BANάκι;)]
σε λίγο καιρό θα κάνω το φάντασμα..
θα είμαι εκεί,μα δε θα φαίνομαι!ίσως πετάγομαι πού και πού να λέω κανα γειά.
κι αυτό από ανάγκη,όπως τώρα.
ένας από τους φόβους μου είναι ότι δεν είναι στο χέρι σου να μείνεις για πάντα εκεί..οπότε διακινδυνεύω κι εγώ μαζί σου..

στερεύουν οι λέξεις..είναι μία από εκείνες τις φορές που λέω πάει,στέρεψαν τα λόγια..τίποτα δε μπορεί να αποδώσει το πόσο πολύ σαγαπάω και σε σκέφτομαι..να περάσεις τέλειο γουίκεντ στη Σαλόνικα που τόσο αγαπώ.. καλημέρα!


~~~~~~~~~~~~~
Δευτ. 04.11.10 : φίλε,πόσο ΓΚΑΝΤΕΜΩ μπορεί να είμαι?ΠΟΣΟ???τρεις μέρες μετά τη μέρα(νύχτα) που σκεφτόμουν όλα αυτά,δηλαδή σήμερα,έμαθα ότι εκείνη ήταν και η τελευταία..πάει ο ρυθμός..οπότε πάνε τα μισά μου σχέδια..δε θα σε αφήσω εγώ,"με άφησες" πρώτος εσύ..δε θα σε βλέπω πια στα κρυφά..τι ωραία,τι καλά(!!!) δεν ξαναμιλάω,αλήθεια!

"ένας από τους φόβους μου είναι ότι δεν είναι στο χέρι σου να μείνεις για πάντα εκεί..οπότε διακινδυνεύω κι εγώ μαζί σου.."


ήταν ανάγκη να γράψω αυτή τη βλακεία????????????????
καταραμένα προαισθήματα..go away!

αμαλία..

http://fakellaki.blogspot.com/

κι εγώ κάθομαι και στενοχωριέμαι για ΜΑΛΑΚΙΕΣ μια ζωή..

λυπάμαι τόσο..για την κοπέλα..για εκείνους που φταίνε..για όλα..

σήμερα το ανακάλυψα..αργά,ομολογώ!

καλημέρα σας,ευχή μου..να μην περάσει ΚΑΝΕΝΑΣ αυτά που πέρασε η Αμαλία..

παππού,κάνε της παρέα..θα χετε να πείτε αρκετά.. :)

Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

περί standards..

κακά τα ψέμματα,όλοι έχουμε στο μυαλό μας κάποια standards..
για το τι σημαίνει καλό ντύσιμο,καλό φαγητό,σωστή συμπεριφορά,καλός "γκόμενος",καλή "γκόμενα"..

εγώ για παράδειγμα έχω ένα φίλο που λέει ότι αν η "γκόμενα" δεν έχει αναλογίες μοντέλου,δεν προχωράει το θέμα..
ΟΚ,ας πούμε ότι βρίσκεται ένα μπαζάκι..εεεε,σόρρυ,μοντελάκι ήθελα να πω..
βγαίνεις μία,βγαίνεις δύο,ανακαλύπτεις σιγά σιγά(γιατί με τέτοια μυαλά είσαι και ολίγον αργόστροφος..) ότι είναι όπως είπα και πριν μπάζο..το κοριτσάκι είναι πανέμορφο(εδώ συμφωνώ κι εγώ που είμαι γυναίκα) ΑΛΛΑ..υπάρχει το μεγάλο ΑΛΛΑ!Δεν της κόβει..δε μπορείς να συνεννοηθείς!Δε μπορείς γενικά να ανοίξεις διάλογο,και τα μαργαριτάρια έρχονται το ένα μετά το άλλο!Τόσο γρήγορα,που σκύβεις να τα αποφύγεις!!Όμως εσύ φίλε μου,σα γνήσιος Π@Π@Ρ@Σ,θα την πηδήξεις(εννοείται ότι θα σου κάτσει),και μετά θα την κάνεις με ελαφρά!
ΟΚ,είναι κι αυτό μια άποψη..ΜΟΛΙΣ όμως αγαπημένε μου φίλε μπήκες στη λίστα των σαβουροΛΑΛΑΛΑ(κατάλαβες..)!Είσαι φίλος μου,σ'αγαπάω,σ'εκτιμάω,αλλά δε θα θελα ποτέ να μαστε κάτι παραπάνω.Αρχικά καμία σχέση με μοντέλο η υποφαινόμενη!Και δεύτερον,είσαι κενός..ή μάλλον ΚΕΝΟΣ!πολύ κενός για μένα..

και μετά από αυτό το χαρακτηριστικό παράδειγμα,θα ήθελα να βάλω κάποια φρένα στα standards μας..ΠΡΟΣ ΘΕΟΥ!δε λέω να τα "ρίξετε"..συγκεκριμένα,δε λέω να συμβιβαστείτε σε ότι έχει να κάνει με σοβαρά θέματα!(πχ,είναι επιτακτική ανάγκη ο άνθρωπος που θα χεις δίπλα σου να είναι εντάξει απέναντί σου,κοινώς ειλικρινής!δε γίνεται επειδή έχει ένα cayenne ΝΑ,μετά συγχωρήσεως,να πεις ΔΕ ΒΑΡΙΕΤΑΙ..!)
αλλά ρε φίλε,εντάξει,αν δεν είναι 1.83 και είναι 1.80 σε χαλάει τόσο πολύ?
δηλαδή το ότι έχει τσίχλα στον εγκέφαλο,ότι η μόνη αγγλική λέξη που ξέρει είναι sex και φοράει το μίνι 2 χιλιοστά κάτω από μην πω πού,δε μετράνε σε αυτή τη Γη???
δεν ξέρω,δεν καταλαβαίνω,ειλικρινά!το χάνω ώρες ώρες και σκέφτομαι,ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΕ ΤΟΣΟ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΚΟΙ ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!!!άντρες-γυναίκες!απλά είχα παράδειγμα άντρα τώρα και το εκμεταλλεύτηκα..και επειδή το άκουσα πρόσφατα όλο αυτό είπα να το καταδικάσω "δημόσια"..
people..be REALISTIC for a moment!η ζωή είναι ωραία γαμώτο!μην τη χαραμίζετε!άλλωστε όλο και κάποιος θα βρεθεί να ξεμοναχιάσει ένα μοντέλο στο clubάκι..! ;)
Α!η Γη γυρίζει,τα πουλιά κελαηδούν και ο κόσμος ΑΛΛΑΖΕΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!έχω κέφια,αϋπνία και όλα αυτά!!πάει 4,σας αφήνωωωωωωωωωω!μουτς:*

bonus movie.."the truth about cats and dogs"!!! την έχω αναφέρει πάλι παλιότερα,μα απόψε ταιριάζει γάντι με την κουβέντα μας..κλείνουν τα μάτια μου :****


update! αυτό ήταν για τον Β.! σιγά σιγά ανακαλύπτω ότι έχω πολλους τέτοιους φίλους:P τι ωραία!

Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

ας παίξουμε..

απόψε κάνω πως δεν είμαι εγώ.θα πω πως είμαι κάποια άλλη.οπότε διέγραψε το πρόσωπo και τη μορφή μου γενικότερα.

έρχομαι κάπου.εκεί που είσαι.μόνος σου.α!είναι κι άλλοι δίπλα.σε φιλάω σταυρωτά.
*ματς μουτς*
κι εσύ το ίδιο.
*ματς μουτς*
σου χαϊδεύω και λίγο την πλάτη.με παίρνεις αγκαλιά.[πόσο μπορεί να ΑΓΑΠΩ τις αγκαλιές σου!] μιλάμε λίγο,τα τυπικά.πάντα χρειάζονται αυτά με σένα.αλλά ξέχασα.δεν είμαι εγώ.
"θέλω να μιλήσουμε λίγο πιο..σοβαρά απόψε!".
"φυσικά,πες μου".
"όχι εδώ,πάμε κάπου ήσυχα."
φεύγουμε.πάμε σε ένα παγκάκι.κάθεσαι.και κάθομαι κι εγώ.ανεβάζω πάνω το ένα πόδι και σχεδόν κάθομαι πάνω του.θέλω να σε βλέπω.
"θέλω να σου πω όσα έχω στο μυαλό μου τόσο καιρό"
και σου μιλάω.με κοιτάς και το βλέμμα σου με κάνει να θέλω να σταματήσω και να σε αρπάξω και.. δακρύζω λίγο.είναι τότε που σου λέω πως σαγαπάω βαθειά.πολύ βαθειά.αλλά είσαι άντρας,και για ένα βασανιστικά περίεργο λόγο,όταν σας λέμε ότι σας αγαπάμε το βάζετε στα πόδια γαμώτο!αλλά σαγαπάω.θα σου μιλήσω και μετά κάνε ότι θες,φύγε!
"δεν ξέρω πώς να στα πω,γράφω καλύτερα απ'ότι μιλάω φαίνεται.."
τρέμει το στόμα μου.τρέμουν τα πόδια μου.όχι από ηδονή.από.. δεν ξέρω γιατί!!!κάθε φορά που σε βλέπω τρέμουν.σχεδόν έχω παραλύσει!αλλά θέλω να μιλήσω.για να μάθεις πόσο σπουδαίος είσαι για μένα.κι ύστερα να φύγεις άμα θες.να πας στους φίλους σου που σε περιμένουν.γιατί σε βρήκα έξω.
"νομίζω πως σε έχω ερωτευτεί..".
του λέω νομίζω γιατί φοβάμαι να το βγάλω απ'την πρόταση.
"σέβομαι ότι μπορεί να μη με βλέπεις έτσι,το σέβομαι και το καταλαβαίνω.απλά θέλω να μαι εντάξει απέναντί σου."
πραγματικά δε μπορώ να σκεφτώ τι θα πεις.προτιμώ να μην πεις τίποτα.προτιμώ τη σιωπή από τη διπλωματική απόρριψη.ή καλύτερα προτιμώ τη φιλία σου από τη φυγή σου.
εγώ δε θα φευγα στη θέση σου.αγάπη προσφέρω.αγάπη και φιλία,δεν είναι κάτι κακό!
[.........]
"και μετά από όλα αυτά που σου πα,φοβάμαι ότι θα χαλάσει αυτό που είχαμε..από μεριάς μου.φοβάμαι μη σε χάσω απ τη ζωή μου.όλα αυτά σκέφτομαι τόσο καιρό..και στο τσατ..θα μπαίνω να σε βλέπω.κι ας μη με βλέπεις,κι ας μην καταλαβαίνεις την παρουσία μου.για λίγο διάστημα θα μπαίνω.ίσως για λίγο περισσότερο από λίγο.να σε βλέπω να γελάς,να θυμώνεις,να μιλάς έντονα,να κατσουφιάζεις.και όλα αυτά όχι από συνήθεια,αλλά από ανάγκη."



αυτό το παγκάκι φωτίζεται υπέροχα απόψε..

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

δεν έχω έμπνευση και όρεξη για τίτλους..

δε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά.ίσως γιατί δε θέλω να θυμάμαι.ίσως γιατί μια ημερομηνία είναι απλά ένας αριθμός.και ίσως επειδή δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με τους αριθμούς.με τις γιορτές,με τα γενέθλια,με τις επετείους,με την ώρα,με το χρόνο.δε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που σε κοίταξα δίχως λατρεία στα μάτια.ίσως γιατί δεν υπήρξε ποτέ(?)ίσως γιατί ήταν τότε.την πρώτη φορά.στο REX.μάλλον τότε ήταν.η πρώτη και η τελευταία φορά.τότε που ήμουν ολοκληρωτικά άνετη μαζί σου,ανίδεη τι επρόκειτο να συμβεί λίγα λεπτά αργότερα.ναι,τότε ήταν τελικά.
ζηλεύω.ζηλεύω τους ανθρώπους που είναι άνετοι όταν το θέλουν.θέλω να μαι χαλαρή όταν είμαι μαζί σου.να είμαι cool.δεν είμαι όμως!και φαίνεται.ίσως να μην το καταλαβαίνεις γιατί δε σκέφτεσαι έτσι.αλλά αυτή είναι η αλήθεια.είμαι δειλή.δε μπορώ να σου μιλήσω από κοντά.γι'αυτό και..άστο.
iloveyou. simple as that.

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

τη βοήθεια του κοινού!!!(;;;)

Σκέψη νούμερο 1..
σταμάτα πια να είσαι τόσο υπέροχος.με καταστρέφεις.δεν το αντέχω.βυθίζομαι όλο και πιο πολύ σε συναισθήματα γνώριμα και ταυτόχρονα πρωτόγνωρα.
Σκέψη νούμερο 2..
μην τολμήσεις να σταματήσεις να είσαι τόσο υπέροχος.μην αλλάξεις ποτέ (θα με έχεις βαρεθεί να στο λέω..).μπορεί τέλειος να μην είσαι για όλους,για μένα όμως είσαι,κι αυτό,αν δεν είναι σπουδαίο,είναι τουλάχιστον κάτι.
Σκέψη νούμερο 3..
Το μυαλό όλων των γυναικών είναι έτσι άθλιο και σύνθετο ή μόνο ο δικό μου;πρέπει να πάω σε ψυχίατρο;ή τέλος πάντων τι γιατρός μπορεί να με απαλλάξει από όλο αυτό;


ΒΟΗΘΕΙΑ!!τον αγαπώ!!και αυτό φαίνεται να ναι το λάθος..(αν είναι ποτέ δυνατόν!) δε θα την παλέψω..

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

που μ'έκανες και σ'αγαπώ,και τώρα..

ας υποθέσουμε ότι δε γίνεται να συνεχίσει αυτή η κατάσταση..ότι δεν πρέπει..ή μάλλον ότι δεν κάνει να σαγαπώ άλλο..ότι επιβάλλεται να σταματήσει όλο αυτό μέσα μου..και ας υποθέσουμε ότι μπορώ ή καλύτερα ότι είμαι διατεθημένη να το προσπαθήσω..γίνεται;είναι εφικτό σε αυτό το στάδιο;γίνεται να σβήσεις από τη ζωή σου κάποιον που αγαπάς αληθινά;γίνεται να πεις «εντάξει,τον αγαπώ αλλά δεν κάνει,είναι κακό για μένα,θα πληγωθώ» και όλα αυτά;;;γίνεται να αφήσεις πίσω σου δέκα μήνες και κάτι και να αλλάξεις πορεία;να ξεχάσεις όσα σου είπε,όσα σου έδειξε,όσα σε έμαθε,όσα σε έκαναν να τον ερωτευτείς;να τον αγαπήσεις;
ΠΡΈΠΕΙ..το μισώ!να πρέπει να τα αφήσω στην άκρη..ξέρω ότι μπορώ να το κάνω(νομίζω με κοροιδεύω μπροστά στα μούτρα μου..),νομίζω ότι τέλος πάντων μπορώ να το προσπαθήσω(έλεος,τα πιστεύω όλα αυτά;;;)
έχω μπροστά μου λίγο λιγότερο από 3 μήνες..να ξεμπερδεύω..και μετά από κει να προσποιούμαι ότι όλα είναι καλά!σε όλους!να μη μπορώ να πω ότι είμαι χάλια..ότι ξαλάφρωσα,αλλά είμαι πάλι στα ίδια..ότι σε αγαπώ το ίδιο,αν όχι περισσότερο..γιατί μέχρι τώρα,δεν έχω νιώσει πιο πολύ,δεν ξέρω αν υπάρχει(κάπου εδώ με κοροιδεύεις..)!!!
ψάχνω να βρω κάτι κακό πάνω σου,ικανό να με κάνει να κάνω πίσω,ίσως και να σε μισήσω,να μη θέλω να σε σκέφτομαι..δεν υπάρχει.τέλος.δεν ήθελα απ την αρχή να το βρω και φυσικά και να θελα δε θα το βρισκα.
δεν ξέρω τις δυνατότητές μου,τι μπορώ να μου επιβάλω,ή τελικά τι μπορεί να μου επιβληθεί με το έτσι θέλω..λίγο πριν κοιμηθώ,είναι ώρα να σε αφήσω..να σε εξαφανίσω απ το μυαλό..και αν πάλι υποθέσουμε ότι το καταφέρνω για..ας πούμε δέκα λεπτά,όσο δηλαδή χρειάζεται για να αποκοιμηθώ,δείξε μου έναν τρόπο να σταματήσω να σε βλέπω στον ύπνο μου..που ακόμα και τώρα,στις σπέτσες,που είχα το μυαλό μου σε οτιδήποτε άλλο εκτός από σένα ΤΣΟΥΠ!!!πάλι εσύ!!!γαμώτο!!!να πάω να ηρεμήσω και να μη μπορώ,ΚΛΑΣΣΙΚΑ!!!τι ωραίες που ήταν οι Σπέτσες.. ;) αχ πόσα θέλω να σου πω,και δεν υπάρχουν λόγια..


μη μου δίνεις σημασία..αν δε σε έβλεπα και στον ύπνο μου,θα τανε όλα πιο γκρίζα.. :)