είναι πράγματα που δε λέγονται από κοντά..είναι σκέψεις τυλιγμένες σε χαρτί..είναι στιγμές που θέλω να βγω και να φωνάξω..και είναι ΕΔΩ που βρίσκω διέξοδο..

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

ω, ευτυχία.

κι εκεί που νομίζεις ότι έχεις αρχίσει να παγιδεύεις λίγη ευτυχία στα χέρια σου, εκείνη ξεγλιστράει κάπως ατσούμπαλα -μα πανεύκολα- γιατί να, ξέχασες τα δάχτυλα λίγο ανοιχτά. δεν πειράζει, σκέφτεσαι, θα την πιάσω πριν φτάσει στο πάτωμα, αλλά όχι, πάλι δεν προλαβαίνεις.
και ξανά απ'την αρχή. να τη βρεις, να τη συναντήσεις, να την αναγνωρίσεις, να την πλησιάσεις, να τη φλερτάρεις, να ανταποκριθεί, να την ακουμπήσεις, να την πιάσεις, να τη νιώσεις, να τη βιώσεις.
δεν είν'εύκολο πράμα η ευτυχία, μα ούτε και δύσκολο. είναι απλό.και θέλει να έχεις ανοιχτά μάτια και ελεύθερη καρδιά.
τότε μόνο θα την αντιληφθείς, άνθρωπε.

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

24 ώρες.

εμ, ξυπνάω, νυστάζω, τελείωνε θ'αργήσεις, νερό, βοντάκια, ρίξε κάτι πάνω σου έχει κρύο και τέτοια, μολύβι στα μάτια, δέκα λεπτά στη στάση, ήρθε, μετρό, ακουστικά στ'αυτιά, τι κοιτάς; φτάσαμε, είσαι όμορφη, ευχαριστώ, χαμόγελα ή και γέλια δυνατά, πάμε μια βόλτα; πάμε, τηλέφωνο, έρχομαι, φωνές, καφές στον κήπο, πρόσεξε μη σε δαγκώσει ο αρτέμης, καρότο στο παιδί, ανάβω τα φωτάκια, να σε πάρω; καληνύχτα μωρό μου.

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012

Α. και Β.

ξέρεις, μερικές φορές, με πονάει λίγο η καρδιά μου. είναι που με ρωτάνε τι κάνεις και δεν υπάρχει απάντηση όταν κάποιος είναι νεκρός. να, και σήμερα στο σούπερμάρκετ, και προχθές στο δρόμο μια γνωστή και τις προάλλες στο λεωφορείο και όπου αλλού μπορείς να φανταστείς ότι θα σε βρουν γνωστοί και φίλοι. παντού. και δεν έχει κανείς την πρόθεση να με στενοχωρήσει και δεν έχει κανείς την όρεξη να με δει να κλαίω και δεν έχει κανείς την όρεξη να με παρηγορήσει, με δεν τα θέλω και όλα αυτά. θέλω να είμαστε όπως παλιά. που γυρνούσα απ'το σχολείο και με περίμεναν δυο άνθρωποι στην πόρτα. που είχα το δικό μου κήπο στο χωριό. το δικό μου ποτήρι. κι εκείνοι τα δικά τους. να, μερικές φορές θυμάμαι εκείνα τα ποτήρια και στενοχωριέμαι που δεν υπάρχουν πια στο τραπέζι. και γενικά.

Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2012

φεύγουμε, καρδιά μου.

και να, τώρα στα 21 μας περνάμε τις μέρες και τις νύχτες μας στα τηλέφωνα με φίλους και στα σκάιψ και στα σπίτια να μιλάμε ώρες ατέλειωτες για τα όνειρα που είχαμε -ή "έχουμε" ακόμα οι πιο τολμηροί κι ονειροπόλοι- και να ελπίζουμε ότι κάποτε οι στάχτες θα γίνουν διαμαντάκια ή χρυσφένια μπιρμπιλόνια για να ξαναχτίσουμε μαζί ή χωριστά τα όνειρά μας. ποιός το περίμενε ότι θα γυρνούσαμε σελίδα, αλλά όχι προς τα εμπρός.
ποιός το περίμενε ότι θα διαλέγαμε στην τύχη με το δάχτυλο και με κλειστά τα μάτια χώρα να μας φιλοξενήσει για λίγο ή πολύ. δε θέλω να υπολογίζω ποιός θα μου λείπει πιο πολύ και πιο λίγο ούτε να μάθω σκάιπ στο μπαμπά και στη μαμά για να βλεπόμαστε. θέλω να είμαι μ'όλους όσους αγαπώ για πάντα. κι ας ξέρω κρυφά μέσα μου ότι στα 25 μου θα είμαι μακρυά και θα τους χάσω πάνω που θα τους έχω πιο πολλή ανάγκη από ποτέ. δε θέλω, πώς το λένε; αλλά θέλω να ζήσω. και να ζήσω καλά. σαν άνθρωπος. και το μόνο σίγουρο είναι ότι στην ελλάδα ούτε θα ζω, αλλά ούτε θα με αντιμετωπίζουν σαν άνθρωπο. Αγγλία, Γερμανία, Φινλανδία, Αμερική κι άλλες τόσες χώρες κουνάνε δαχτυλάκι και είμαι έτοιμη να τσιμπήσω.
γιατί δε θέλω τα παιδιά μου να ξυπνάνε το πρωί και να αντικρύζουν τις πενήντα αποχρώσεις του γκρι. προτιμώ τις χιλιάδες αποχρώσεις του ουράνιου τόξου.