είναι πράγματα που δε λέγονται από κοντά..είναι σκέψεις τυλιγμένες σε χαρτί..είναι στιγμές που θέλω να βγω και να φωνάξω..και είναι ΕΔΩ που βρίσκω διέξοδο..

Τετάρτη 8 Μαρτίου 2017

Καλή τύχη, Μ.

Θλίψη, που δεν πέτυχε -Θεέ μου, πόσο ήθελα να πετύχει-.
Ανακούφιση, που τελείωσε με αυτόν τον τρόπο. Όμορφα, όπως έπρεπε. Όπως ξεκίνησε. Όπως μας άξιζε.

Η αλήθεια είναι ότι δε θα πετύχαινε. Και θα αποχωρούσα εγώ, με ξέρω. 
Δεν πετυχαίνουν όλες οι σχέσεις, δεν κρατούν για πάντα. Κι αυτή, τη δική μας, βάζω το χέρι στη φωτιά, θα τη διέλυα, δε θα την άντεχα για πολύ. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν ήταν σωστό να ξεκινήσει. Μόνο που ετούτη τη φορά ορκίστηκα πως θα το ζήσω. Όπως, για όσο. Και το έκανα. Και το απόλαυσα. Χωρίς ίχνος ενοχής. Χωρίς ίχνος άγχους. Πιο χαλαρή από ποτέ. Και κάτι δεν πήγε καλά. Και το συζήτησα. Και το επέλεξα. Και το έζησα ως το τελευταίο δευτερόλεπτο. Είμαι τόσο περήφανη.

***

"Άφησέ με να σε φροντίσω", είπες, κι αμέσως μου φόρεσες τα γάντια και το παλτό σου και περπατήσαμε δίπλα στη χειμωνιάτικη θάλασσα. Και μου χάιδευες το πρόσωπο και μ'αγκάλιαζες. Πώς να το ξεχάσω, πάντοτε εγώ έκανα τη μάνα στις σχέσεις.
Κι ο τρόπος που με φιλούσες, ω, δε με έχει φιλήσει άνθρωπος όπως εσύ. Κι εγώ ένα φιλί ξέρω να το εκτιμήσω. Δεν ήταν το φιλί της σκέτης, της αυτούσιας καύλας. Αυτό το φιλί είχε φροντίδα μέσα του. Είχε πάθος. Αγάπη. Σεβασμό. Και καύλα, ναι. Αλλά και τ'άλλα.
Κι εκείνη η σφιχτή αγκαλιά πριν κοιμηθούμε. Ναι, εκείνη η αγκαλιά ήταν για μένα. Παλιότερα, όταν αγκάλιαζα κάποιον, ένιωθα σαν να δίνω εγώ κομμάτι του εαυτού μου. Αλλά όχι, αυτή τη φορά έπαιρνα. Εκείνη η αγκαλιά ήταν για μένα. 

"Ασχέτως με το τι θα γίνει με εμάς, θα είμαι δίπλα σου σε ό,τι χρειαστείς.", πόσο σπουδαίο να τ'ακούω από σένα.

Δε μ'αγάπησες, πώς ν'αγαπήσεις κάποια που δεν ξέρεις;
Δε σ'αγάπησα, πώς ν'αγαπήσω κάποιον που δεν ξέρω; Όμως ένιωσα πολύ ξεχωριστά πράγματα για σένα και πάντα θα σ'ευχαριστώ γιατί τ'άλλαξες όλα. Ή μάλλον, ήρθες πάνω στην πιο κατάλληλη στιγμή. Ήρθες όταν άλλαξα, όταν αποφάσισα, όταν έμαθα, όταν κατέληξα. Ήρθες στα καλύτερά μου, μακάρι να ερχόμουν κι εγώ στα καλύτερά σου. Θα το βρεις, δε σε φοβάμαι. Καλή τύχη, είμαι κι εγώ "εδώ". :-)






  /πάντως, άγγιξα πολλές φορές την ευτυχία, σου τ'ορκίζομαι../

Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2017

ο Μ.

Και πέφτω για ύπνο τις ώρες που πρέπει σχεδόν να ξυπνάω. Βγαίνω απ'το σπίτι ώρες που πρέπει σχεδόν να ξυπνάω, έτσι, απλώς για το Φιλί. Σκέφτομαι και δε μπορώ να κοιμηθώ τις ώρες που πρέπει σχεδόν να ξυπνάω. Το κάνει αυτό ο έρωτας ο ξαφνικός. Και σε τσούζει και σε κομματιάζει και σε συνθλίβει και σε καίει και σε τσουρουφλάει υποθετικά. Αλλά προς το παρόν, σου αφήνει δαγκωμένα χείλη και μελανιασμένα πόδια και νυσταγμένα και μεθυσμένα Φιλιά -κα τα πλη κτι κά Φιλιά- και ένα κεφάλι άνω κάτω που δεν ξέρεις αν είναι απ'το ποτό ή από αυτά τα ματάκια που σε κοιτούσαν όλη νύχτα μπροστά στις φίλες σου, γιατί ήταν μέχρι τώρα ο μόνος που ήρθε να πιει μαζί σου ενώ ήσουν με άλλες 8. Για πρώτη φορά. Και σε κρατάει μ'αυτά τα χέρια και σε κοιτάει και σου μιλάει και, ω, Χριστούλη μου, ας σου μιλάει για ώρες ατέλειωτες, ας πας απευθείας για δουλειά. Σάμπως θα κοιμηθώ αυτές τις 1-2 ώρες που μ'άφησες περιθώριο;