είναι πράγματα που δε λέγονται από κοντά..είναι σκέψεις τυλιγμένες σε χαρτί..είναι στιγμές που θέλω να βγω και να φωνάξω..και είναι ΕΔΩ που βρίσκω διέξοδο..

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2015

τελικά, δεν υπάρχουν κακοί άνθρωποι.

Το πιο εύκολο πράγμα είναι να παραδεχθώ ότι εντάξει, υπάρχουν πάρα πολύ κακοί άνθρωποι που δεν τους ενδιαφέρει τίποτα, που θα σου καταστρέψουν τη ζωή γιατί έτσι γουστάρουν, που θα σε φέρουν στα όριά σου, που δε θα υπολογίσουν τίποτα, που θα ξεχάσουν την ανατροφή τους, που θα σε κάνουν να χάσεις την πίστη σου στην ανθρωπότητα, που θα σε αλλοιώσουν. Και στην αρχή αυτό έκανα. Τα έριχνα πάνω τους. Τα λάθη τους, τα ψέματά τους, τις κακές πράξεις τους, τις επικίνδυνες πράξεις τους, τις εγκληματικές πράξεις τους.

Έπρεπε να συναντήσω μερικούς τέτοιους ανθρώπους στη ζωή μου, δεσμούς, φίλους, γνωστούς, για να αντιληφθώ τι πραγματικά συμβαίνει. Να φύγω μερικές φορές από κοντά τους, όχι πάντα συνειδητά, αλλά πια ναι, εντελώς συνειδητά, για να αντιληφθώ τα λάθη και τα σωστά μου.
Όταν φεύγεις από μία κατάσταση σχετικά εύκολα, υπάρχει πιθανότητα να μην το κάνεις με το 100% του εαυτού σου. Απλά φεύγει ένα κομμάτι σου, αρνείσαι να μείνεις σε αυτό το άρρωστο σκηνικό και απλά αλλάζεις σελίδα. Είναι όντως συνειδητό; Θα δείξει. Πρέπει με κάποιον τρόπο ν' αντιληφθείς ότι το κακό που σου προκαλούν δεν είναι απαραίτητα προσωπική υπόθεση. Δεν το προκαλούν σε σένα. Το προκαλούν γενικώς. Σε όποιον βρεθεί μπροστά τους. Δεν ΣΟΥ λένε ψέματα. Λένε απλά ψέματα. Παντού, σε όλους. Και αυτό είναι ασθένεια. Είναι αρρώστια να λες ψέματα. Είναι αρρώστια να ζεις μέσα σε ένα ψέμα, να πιστεύεις και εσύ ο ίδιος τις ιστορίες που σκαρφίζεσαι είτε στο δευτερόλεπτο είτε μετά από σκέψη ωρών. Είναι αρρώστια που χρειάζεται γιατρό για να ξεπεραστεί, αν ποτέ ξεπεραστεί. Κι αν αποφασίσεις ότι είναι ασθένεια και δεν έχεις τις γνώσεις και την ικανότητα να την πολεμήσεις μαζί με το φορέα της, καλύτερα να κάνεις πίσω. Δε φεύγεις από το πρόβλημα από φόβο. Δε φεύγεις επειδή είσαι δειλός, δεν είσαι κακός άνθρωπος, δεν είσαι κακός φίλος, δεν είσαι εγωιστής. Απλά, για μία φορά στη ζωή σου, πρέπει να αντιληφθείς ότι όταν δεν ξέρεις τον τρόπο να βοηθήσεις, καλύτερα να μη βοηθήσεις. Κι όταν ο άλλος δε δέχεται ή δε σου ζητάει βοήθεια, δεν τον πιέζεις να τη δεχθεί. Είναι σαν να χτυπάς καθημερινά σε έναν τοίχο και να γεμίζεις το πάτωμα με αίματα. Πληγώνεις και πληγώνεσαι, επειδή απλά δεν παραδέχεσαι ότι δε χρειάζονται ή δε ζητούν τη βοήθεια που τόσο θες να προσφέρεις.

Δεν υπάρχουν κακοί άνθρωποι. Όλοι μας γεννηθήκαμε με ό,τι πιο καλό και όμορφο έχει υπάρξει ποτέ. Μετέπειτα, οι γονείς και το περιβάλλον μας διαμορφώνουν. Δεν υπάρχουν κακοί άνθρωποι. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν περάσει άσχημα. Εκεί έξω υπάρχει πολύς πόνος. Και το ότι δεν έχεις πονέσει εσύ μέχρι στιγμής, τ' ότι δεν έχεις φάει γερά χαστούκια, το ότι δεν έχεις ζήσει πολύ δραματικές καταστάσεις στη ζωή σου, δε σημαίνει ότι δεν είσαι ψημένος. Ίσα ίσα. Σημαίνει ότι εκείνος, ο "κακός" είναι νέα ψυχή, πρέπει να περάσει από ορισμένες καταστάσεις, πρέπει να μάθει πράγματα που εσύ ήδη γνωρίζεις. Και με όλη εκείνη τη σοφία, πρέπει να τον συμβουλεύσεις, να τον βοηθήσεις, να τον κατευθύνεις. Αν μπορείς και αν το θέλει. Αν δε θέλει, κάνεις πίσω. Αν δε βλέπει πόσο κακό προξενεί, τότε χρειάζεται κάποιον ειδικό. Δεν είσαι ειδικός, δε μπορείς να σώσεις όλο τον κόσμο. Ίσως μπορείς να σώσεις μερικούς ανθρώπους. Εκείνους που μπορείς, να τους σώσεις. Ίσως μπήκες στη ζωή τους γι' αυτό το λόγο.


Κι αν δυσκολεύεσαι να συγχωρέσεις, το καταλαβαίνω. Κι εγώ δυσκολεύομαι. Όμως τώρα που ξέρω, είναι πιο εύκολο. Να ξεχάσω; Δεν πρόκειται. Πρέπει να θυμόμαστε για να μην την πατήσουμε ξανά. Οφείλουμε να θυμόμαστε. Αλλά κάποτε να τους συγχωρέσουμε όλους εκείνους. Θα τους συγχωρέσουμε.