είναι πράγματα που δε λέγονται από κοντά..είναι σκέψεις τυλιγμένες σε χαρτί..είναι στιγμές που θέλω να βγω και να φωνάξω..και είναι ΕΔΩ που βρίσκω διέξοδο..

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

and suddenly..

i found myself standing there. a bus station. there was just me. Monday, around 10pm. there was an empty city in front of my eyes. i realized my life is sad. our lives are sad. there's no future here. and i had to think of something. a place to go. somewhere. anywhere. i needed to see people laughing. i needed to see kids playing in the streets. grown-ups buying presents for Christmas. that's what it's all about. happiness. and i can't see happy people here. i need to leave.

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή.

*γιατί η ζωή είναι ατελείωτη

και μπορεί κανείς να ξαναρχίσει

και δυο φορές - να ξαναρχίζει κάθε μέρα,

κάθε ώρα, κάθε στιγμή..

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

*χρατς*

το ήξερα απ'την αρχή. ήταν μονόδρομος. το ήξερα. ήταν μια ιστορία που μόνο καλά ήλπιζα να μου δώσει. δε μου έδωσε μόνο καλά, μα τουλάχιστον μου έδωσε ΚΑΙ καλά. το ήξερα. και τώρα χάραξα γραμμή. αυτό ήταν. δεν έχει γυρισμό. πονάει κάπως. αρκετά, όχι όσο νόμιζα. πόνεσε τόσο κατά τη διάρκεια, που τώρα, σε αυτό το τυπικό πλέον κομμάτι, φαίνεται μηδαμινό. αντίο.
 *χρατς*
 -τι ήταν αυτό; 
-η καρδιά μου. φέρε κόλλα να την κολλήσω και ν'αρχίσω πάλι απ'την αρχή.