είναι πράγματα που δε λέγονται από κοντά..είναι σκέψεις τυλιγμένες σε χαρτί..είναι στιγμές που θέλω να βγω και να φωνάξω..και είναι ΕΔΩ που βρίσκω διέξοδο..

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

τι πετάω και τι κρατάω από το 2011.

μάλλον το λέμε για κάθε χρόνο που περνάει, αλλά πραγματικά, το 2011 ήταν τόσο σύντομο. σύντομο, μα ταυτόχρονα τόσο γεμάτο. και τόσο άδειο.

θέλω λοιπόν από τα βάθη της καρδιάς μου να ξεφορτωθώ έναν έρωτα. έναν έρωτα που μέτρησε δύο χρόνια, έκανε τον κύκλο του, με ταλαιπώρησε αφάνταστα, μου πρόσφερε πάμπολλα, αλλά μου στέρησε τόσα άλλα. τον αφήνω στο 11 με μεγάλη μου χαρά, μεγάλη ανακούφιση, αλλά και πικρία.
αφήνω λοιπόν πίσω γενικότερα ανθρώπους που επέλεξαν να μη συνεχίσουν την πορεία τους μαζί μου. δεν είναι κακό αυτό. είναι επιλογή και τη σέβομαι. αφήνω πίσω ανθρώπους που δεν άξιζαν να έρθουν μαζί. αφήνω λάθη, αφού πρώτα τα αναγνωρίσω και τα παραδεχτώ. το 2012 θα είμαι ένας καλύτερος άνθρωπος.

θα κρατήσω τους ανθρώπους που μου χάρισε απλόχερα το 11, και πίστεψέ με, ήταν πολλοί και αξιόλογοι. θέλω να τους κατονομάσω έναν προς έναν, αλλά δεν έχει σημασία. είναι φίλοι. καινούριοι φίλοι. μεγαλύτεροι σε ηλικία, αλλά και μικρότεροι. κι όλοι τους έχουν ένα και μοναδικό κοινό. με δέχτηκαν όπως είμαι. με πήραν αγκαλιά. με κοίταξαν με το αληθινό τους βλέμμα. μου χάρισαν στιγμές ανεπανάληπτες. μου πρόσφεραν γέλιο. μου χαμογέλασαν. μου είπαν την αλήθεια. μου έδειξαν το δρόμο τους. με πήραν μαζί τους. με συγκίνησαν. με έβαλαν στη ζωή τους. έγιναν κομμάτι της δικής μου.
θα κρατήσω κι εκείνους που συνέχισαν να είναι δίπλα μου. οικογένεια, φίλους, γνωστούς. εκείνους που θα είναι συνέχεια εκεί. πιστοί στο ραντεβού τους μαζί μου.
θα κρατήσω τις συμβουλές. τις εμπειρίες. τις αναμνήσεις. τις φωτογραφίες.

θα πάρω μαζί μου κι εκείνον που σταμάτησε από το 2009 να έρχεται. που όμως μαγαπούσε πιο πολύ από όλους τους ανθρώπους στη Γη. και τον αγαπούσα κι εγώ. και δε θα πάψω ποτέ. εκείνον που πια δε μπορώ να αγγίξω κι ούτε να καταλάβω αν προσπαθεί να μ'αγγίξει και δεν τα καταφέρνει. τον παππού που θα θελες να έχεις κι εσύ. και με το δίκιο σου.

δεν ξέρω αν ήσουν ωραίο ή άσχημο, 2011, ήσουν στα σίγουρα ένα έντονο διάστημα.
κι αν θέλεις να ξέρεις, το 2012 θα το υποδεχτώ με μεγαλύτερη προσμονή.

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

για σένα. το τελευταίο.

για σένα που ήσουν όνειρο που δε θα πραγματοποιήσω ποτέ. όμως είχα όλη την ελευθερία να σ'αγγίζω. που άλλον δεν έχω κοιτάξει με πιο γεμάτο βλέμμα από εσένα. για σένα που αφιέρωσα ολόκληρο το μυαλό, όλες τις σκέψεις μου δυο χρόνια. 730 μέρες. όλες δικιές σου. κι αυτά εδώ. αυτές οι σελίδες. αυτή η σελίδα.
λυτρώνομαι όταν γράφω για σένα, κι αυτό εδώ υπόσχομαι, ναι, το υπόσχομαι, είναι το τελευταίο. μένεις στο παρελθόν. δε μπόρεσα να σε πάρω στο μέλλον μαζί μου. δε με άφησες.
γράφω και φεύγει κομμάτι από εμένα. ως τώρα έγραφα και απλώς άφηνα ίχνη. τώρα είναι διαφορετικά. γράφω και μετά θα φύγω. όμως εσύ θα μείνεις εδώ. θέλω να μείνεις εδώ. πρέπει να μείνεις εδώ. σου απαγορεύω να ρχεσαι. μείνε. μείνε ανάμνηση, αυτό σου αξίζει. αυτό ΜΟΥ αξίζει.
αντίο, δεν ήσουν ποτέ έτοιμος για "μας". λυπάμαι.

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

δε θα γυρίσει πίσω.

λίγο η μουσική που ακόμη μπορώ και υπομένω, λίγο το αλκοόλ που δε μπορώ να πιω, λίγο οι δικές μου προσδοκίες πέραν του "κανονικού", έρχεται το βράδυ το δύσκολο. δεν είναι, εμείς το κάνουμε. εγώ. σκέψου ότι είσαι καλά. σκέψου ότι έχεις ανθρώπους γύρω σου. που αγαπάς και σαγαπούν. σκέψου κάτι  ευχάριστο. σκέψου το μέλλον. μη σκέφτεσαι το παρελθόν. μη σκέφτεσαι πού ήσουν πέρσι. μη σκέφτεσαι πόσο ευτυχισμένη ήσουν πρόπερσι. σκέψου πόσο περισσότερο θα γίνεις τώρα που αφήνεις πίσω το παρελθόν. σκέψου ότι πρέπει να αναδιαμορφώσεις τις πρωτεραιότητές σου. σκέψου εσένα, γαμώτο. μία φορά. για πρώτη φορά. στα 20 σου χρόνια. μην αφήνεις να περνάει ο καιρός. γιατί δε θα γυρίσει πίσω. ο καιρός.