είναι πράγματα που δε λέγονται από κοντά..είναι σκέψεις τυλιγμένες σε χαρτί..είναι στιγμές που θέλω να βγω και να φωνάξω..και είναι ΕΔΩ που βρίσκω διέξοδο..

Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012

να ταξιδέψουμε μια φορά παρέα.

χαζεύω το ημερολόγιο. έτσι, χωρίς λόγο. δεν το συνηθίζω, αλλά γιατί να μη δω ποιές ημερομηνίες με βολεύουν για να ταξιδέψω; οπουδήποτε. μέχρι να φτάσω στο στόχο. την πόλη που δεν κοιμάται ποτέ. και μοιάζουμε σε αυτό. ούτε γω κοιμάμαι.

Σάββατο 23 Ιουνίου 2012

εγώ.

εκεί, γύρω στις 6 παρά, λίγα λεπτά πριν βγει ο ήλιος, και λίγα παραπάνω πριν κλείσει τα μάτια της για "βράδυ", το υποσχέθηκε στον εαυτό της. δε θα πλήγωνε ποτέ κανέναν και δε θα κορόιδευε ποτέ κανέναν και δε θα έπαιζε ποτέ με την καρδιά κανενός και δε θα έκανε ποτέ ξανά τίποτα που δε θα ήθελε να της κάνουν. όσο περνούσε από το χέρι της, θα ήταν ένας σωστός άνθρωπος. θα είμαι ένας σωστός άνθρωπος. εγώ.

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

έπρεπε να είν' απλό.

κάποιες λέξεις δεν ξέρω να τις λέω. ή δεν έχω μάθει να τις λέω. ή δεν έχω συνηθίσει να τις λέω. μου είναι πιο εύκολο να τις γράφω. μου φαίνονται τόσο σημαντικές για να τις "σπαταλάω". όχι πως δεν έχω αισθανθεί ποτέ το νόημά τους, απλώς δε μπορώ να τις χρησιμοποιήσω στο λόγο. σχεδόν ντρέπομαι να τις ξεστομίσω. και αυτό είναι ξεκάθαρο μειονέκτημα. και δεν ξέρω αν και πώς διορθώνεται. κι ας προσπαθώ. κι ας κάνω πρόβες μόνη μου σα μικρό παιδί. τίποτα δεν πετυχαίνει. τη στιγμή που θα είμαι τόσο έτοιμη να νιώσω και να μιλήσω, κάνω τρία βήματα πίσω. νιώθω ευάλωτη και επιτίθεμαι, χωρίς να μου φταίει κανείς. και δεν έχω γνωρίσει άλλον τέτοιο άνθρωπο στη ζωή μου, για να μην ανησυχώ.

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

ας το πάρουμε στα χέρια μας.

γεννηθήκαμε σε μια κοινωνία που δεν επιλέξαμε, από γονείς που δεν επιλέξαμε, σε μέρος που δεν επιλέξαμε. ανήκουμε σε μια φυλή που επίσης δεν επιλέξαμε, σε χώρα και πόλη που δεν επιλέξαμε. δικαιούμαστε, λοιπόν, να πάρουμε την ευθύνη για όλα τα υπόλοιπα στα χέρια  μας. κι ας μην τα κάνουμε όλα τέλεια, κι ας μην πάρουμε τις σωστές αποφάσεις μια φορά -ή και παραπάνω-, κι ας μη βάλουμε στη ζωή μας τους κατάλληλους ανθρώπους, κι ας απογοητευτούμε, κι ας πέσουμε. δεν πειράζει. και θα το λέω συνέχεια. δεν πειράζει. είμαστε άνθρωποι, κάνουμε λάθη και θα συνεχίσουμε τη ζωή μας όσο καλύτερα γίνεται, μετά από αυτά. και θα προσπαθούμε πάντα. κι ας μην πετυχαίνει. θα σηκωνόμαστε και πάλι από την αρχή. θα ερωτευόμαστε και θα προσπαθούμε να κρατήσει αυτή τη φορά. θα δουλεύουμε πιο συγκεντρωμένοι στη νέα δουλειά, γιατί μας αρέσει πιο πολύ από την παλιά. θα περνάμε περισσότερο χρόνο με τους φίλους μας, γιατί δε θέλουμε να τους χάσουμε, όπως κάναμε παλιότερα. και θα λέμε σε όλους πόσο τους αγαπάμε και πόσο όμορφα περνάμε μαζί τους. και θα το εννοούμε. και όλα θα πάνε όσο καλύτερα γίνεται.

μεθαύριο.

βαρέθηκα τη μίρλα και τη γκρίνια και την απαισιοδοξία. ναι, τα πράγματα στην ελλάδα είναι άσχημα και θα παραμείνουν έτσι. ή θα χειροτερέψουν. και θα ζούμε με λιγότερα χρήματα και λιγότερες ανέσεις και λιγότερες διακοπές. ίσως πάμε κάμπινγκ και αφήσουμε τις ξενοδοχειάρες με τις πισινάρες, αλλά ποιός νοιάζεται; η παρέα έχει σημασία. ίσως ακόμα αδειάζει το ψυγείο πιο εύκολα και δε γεμίζει εξίσου εύκολα. και ίσως να μη μετακινούμαστε με το αυτοκίνητο, γιατί δε θα χουμε λεφτά για βενζίνη, αλλά σιγά, πας παντού με τα Μέσα. ίσως πάψουμε να τρώμε και να πίνουμε έξω, αλλά καλύτερα, θα μαζευόμαστε σε σπίτια φίλων ή και στο δικό μας ακόμα και θα παραγγέλνουμε πίτσα ή -ακόμα καλύτερα- θα τη φτιάχνουμε μόνοι μας.  τι θέλω να πω; δε γεννηθήκαμε πλούσιοι. οι περισσότεροι τουλάχιστον. όπως ζούμε με τα πολλά, θα μάθουμε και με τα λίγα. δόξα τω Θεώ, μια χαρά ευέλικτος είναι ο άνθρωπος και συνηθίζει τις αλλαγές. κι όσοι είναι σε μειονεκτικότερη θέση, μας χρειάζονται. και θα είμαστε εκεί. το έχουμε αποδείξει.  όλα θα πάνε καλά. σίγουρα όχι αύριο. όμως ποιός μπορεί να μιλήσει για "μεθαύριο";

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

τι είναι ευτυχία;

είναι νύχτα και όπως κάθε νύχτα έχει αρκετό σκοτάδι και αρκετή ησυχία για να σκεφτώ. και σκέφτομαι. είσαι ευτυχισμένη; τι χρειάζεται κανείς για να είναι ευτυχισμένος; και προσπαθώ να στηρίξω την ευτυχία σε άυλα και υλικά. και νομίζω θα τα καταφέρω. •αγαπημένη οικογένεια. με τα πάνω και τα κάτω της. όπως κάθε ζωντανός οργανισμός. δεμένη. χαμογελαστή ή στενοχωρημένη. μα πάντοτε δυνατή, να ξεπερνάει όσα εμφανίζονται στο δρόμο της. •φίλους. πολλούς ή λίγους, δεν έχει σημασία. μικρούς ή μεγάλους. κοντά ή μακρυά. ούτε αυτά έχουν σημασία. φτάνει να είσαι εκεί για κείνους και να είναι εκεί για σένα. •ταίρι. έναν άνθρωπο που θα σε κάνει να χαμογελάς. να γελάς. να κλαις. κάποιον να θαυμάζεις. να έχεις ανάγκη. και να σε έχει κι εκείνος. •να περπατάς, να μιλάς, να ακούς, να βλέπεις. τα "αυτονόητα" που ποτέ δε θα εκτιμήσουμε, παρά μόνο όταν κινδυνεύσουμε να τα χάσουμε (ή τελικά τα χάσουμε) •αγάπη. παντός είδους. η αγάπη είναι ευτυχία σε κάθε της μορφή. κι αν έχουμε τουλάχιστον ένα από αυτά, θεωρούμαστε ευτυχισμένοι. δεν το λέει κανένα βιβλίο και κανένας κανόνας και κανένα πρακτικό. το λέω εγώ, που έχω χάσει δυο ανθρώπους που αγαπούσα, έναν άνθρωπο που ερωτεύτηκα, μία φίλη που τελικά δεν ήταν και τόσο φίλη και που όλα τα υπόλοιπα ήρθαν να καλύψουν μερικά κενά. που δεν καλύπτονται πλήρως, αλλά αυτή είναι η νοστιμιά της ζωής. τελικά είμαστε όλοι ευτυχισμένοι. απλώς παλεύουμε να γίνουμε ακόμη περισσότερο.