είναι πράγματα που δε λέγονται από κοντά..είναι σκέψεις τυλιγμένες σε χαρτί..είναι στιγμές που θέλω να βγω και να φωνάξω..και είναι ΕΔΩ που βρίσκω διέξοδο..

Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

τότε και τώρα..

έχω μια γειτόνισσα,τη Ντίνα.γύρω στα 70+ καλοστεκούμενη όμως,περπατάει κανονικά,στέκεται κανονικά,τρώει κανονικά,επικοινωνεί κανονικά..όλα αυτά μέχρι πέρσι.
δε θυμάμαι πάρα πολλά.θυμάμαι όμως ότι όταν ήμασταν μικροί με τον αδερφό μου βγαίναμε στη γειτονιά κι παίζαμε σε μια αλάνα που βρισκόταν απέναντι απ το σπίτι μας,σε ένα αδιέξοδο στενάκι.μαζευόμασταν καμιά δεκαριά παιδιά,αγόρια και κορίτσια,μικρά και μεγάλα και παίζαμε ανενόχλητοι,ίσως και μετά τις δώδεκα το βράδυ.για εκείνη την εποχή αυτό ήταν ακίνδυνο.
τώρα η αλάνα έγινε πολυκατοικία.τα παιδιά δε μαζεύονται στο αδιέξοδο,αλλά στα clubs,στα bar,στις μουσικές σκηνές,στις συναυλίες,στα σπίτια,κι όλοι με τις δικές τους-ολοκαίνουργιες- παρέες.
όχι,δεν έγινε κάτι,απλά χαθήκαμε.
ναι,συμβαίνει αυτό,ακόμα κι αν μένεις ακριβώς απέναντι με τον άλλο.
άλλαξαν πολλά στη γειτονιά.όλες οι μεγάλες γυναίκες ήταν εκείνες που ακόμα παλιότερα έπαιζαν στην ίδια δική μας αλάνα με τη γιαγιά μου.οι μισές δεν είναι στη ζωή.η Ντίνα έπαθε Αλτσχάιμερ.σπάνια μιλάει,κι όταν το κάνει,πετάει απλά κάτι άσχετο,χωρίς συνοχή και μετά πάλι σιωπή.ο άντρας της πέθανε πριν δυο-τρία χρόνια.καλοί άνθρωποι και οι δυο,που η μοίρα δεν τους φέρθηκε και τόσο καλά.
στενοχωριέμαι κάθε φορά που τη βλέπω.θυμάμαι ήταν κοκέτα.και τώρα..δεν κάνει τα βασικά,δε μπορεί να φροντίσει τον εαυτό της.
η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πού ήθελα να καταλήξω.ας το αφήσω εδώ,πονάει λίγο το θέμα,καλημέρα.

2 σχόλια:

  1. Πόσα τότε!!
    Τα παιδιά μου ευτύχησαν να μεγαλώσουν σε κάποια άχτιστα οικόπεδα.. να ματώσουν τα γόνατα στο χώμα
    έστω και εδώ στον Πειραιά.
    Τώρα η ζήση μας πνίγει και κάποιες Ντίνες ούτε που φαίνονται..
    καλημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. μακάρι ο καθένας να φρόντιζε τη δική του Ντίνα.
    μακάρι και τα παιδιά όλων μας να έπαιζαν στις αλάνες,γιαγιά μου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή