είναι πράγματα που δε λέγονται από κοντά..είναι σκέψεις τυλιγμένες σε χαρτί..είναι στιγμές που θέλω να βγω και να φωνάξω..και είναι ΕΔΩ που βρίσκω διέξοδο..

Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

τζάμπα μάγκας..

για τους ψευτόμαγκες τι να πρωτοπεί κανείς;υπάρχουν ουκ ολίγοι γύρω μας,μέσα ίσως,και έξω απ τα σπίτια μας,στη γειτονιά,στα σχολεία,στα πανεπιστήμια,στη δουλειά και στο δρόμο.
το πιο τραγικό απ όλα είναι να σαι στην ηλικία των 14-15 ετών και να νομίζεις ότι είσαι αρχηγός-νταής-λίντερ-κέντρο του κόσμου.σίγουρα φταίνε οι γονείς.σίγουρα φταίνε οι παρέες.σίγουρα παίζει ρόλο η μάλλον μη διαμορφωμένη προσωπικότητα.τον κυριότερο θα έλεγα εγώ.
5 το απόγευμα.ακούω φωνές απ έξω.πλησιάζω στο παράθυρο,μια παρέα νεαρών,Γυμνάσιο υπολογίζω ότι πήγαιναν.
δυο από αυτούς έχουν βάλει στη γωνία τον ένα,ενώ οι υπόλοιποι μιλούν στο κινητό ή γελάνε με το θέαμα.ένα λεπτό μετά πλησιάζει μια ντουζίνα συνομηλίκων.κοιτάζω ακόμα,μήπως και χρειαστεί να επέμβω,φωνάζοντας ή με κάποιο άλλο τρόπο τέλος πάντων.(βασικά σκέφτηκα να βγάλω το λάστιχο και να τους βρέξω,αλλά κάνει κρύο έξω..)
περνάει άλλο ένα λεπτό και ένας από τους καινούριους βγάζει επειδικτικά το μπουφάν και μένει με ένα αμάνικο,τύπου βαρύμαγκας και από τη γλώσσα του σώματος καταλαβαίνω ότι θα επιτεθεί.ανοίγω το παράθυρο.εκείνος φωνάζει έντονα στο παιδί που προηγουμένως είχαν στριμώξει στη γωνία.κάνω ένα ψψψτ!απτόητος.παίρνω στο χέρι το τηλέφωνο και βγαίνω στο μπαλκόνι.θα απειλούσα πως θα πάρω την αστυνομία.πάνω που θα το έκανα,και ταυτόχρονα πάνω που έπεφτε η πρώτη κλωτσιά,μια κυρία που περνούσε,τρέχει προς το μέρος των πλέον 25 περίπου πιτσιρικάδων και φωνάζει!σε δευτερόλεπτα,τρέχει το τσούρμο να φύγει πανικόβλητο,με δύο από αυτούς,τα «θύματα»,να μένουν πίσω.
με όλο το θάρρος.πόσοι δε θα θελαν να τους βάλουν κάτω και να τους πατήσουν;ένιγουέι,
έχει και συνέχεια το πράγμα.γύρισαν πίσω.τα ψιλοβρήκαν μεταξύ τους,όχι εντελώς.μάζεψαν ότι νεράτζια βρήκαν στα δέντρα και άρχισαν να τα πετούν στο σπίτι μου.και έφυγαν ΚΛΑΣΣΙΚΑ τρέχοντας.
δε δέχομαι ότι φταίει η ανωριμότητα της ηλικίας.μη βιαστείτε να μου πείτε κάτι τέτοιο,δεν το δέχομαι.υπήρξα 15.υπήρξα και 17.και 18.έχω φίλους,αγόρια,που ήταν επίσης 15 κάποτε.δεν ξέρω τι φταίει.ίσως τα τρία που ανέφερα πιο πάνω.αν τους ξαναπετύχω υπόσχομαι,θα κάνω χαμό.
γενικά,τους χρειάζεται να πάθουν για να μάθουν.δεν είμαι εγώ αυτή που θα τους δώσει το μάθημα.
προφανώς είναι η ζωή.αργότερα.
γιατί όλα εδώ πληρώνονται.

(το γεγονός ότι ήταν όλοι «ξένοι» δε μου έκανε κάποια ιδιαίτερη εντύπωση.κι αν ήταν Έλληνες,πάλι τα ίδια θα ένιωθα/έλεγα.απλά το αναφέρω.)

5 σχόλια:

  1. κατι μου θυμιζουν ολα αυτες οι σιτοριες απ τα μπαλκονια.......εσενα????? :)))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. η ζωη αργοτερα..Θα το δωσει το μαθημα//
    Ολα ειναι κυκλος...//

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Άσε ρε συ,έχουν ξεφύγει τα μικρά...Ήμουν κι εγώ παρούσα σ'ενα παρόμοιο περιστατικό κι ένιωσα πάρα πολύ άσχημα.Όχι γιατί με έβρισε ο λεγόμενος νταής που αναφέρεις κι εσύ,σκασίλα μου,αλλά για το ότι δεν έχουν τρόπους και δεν αισθάνονται καμία ντροπή.Κι απ'ότι θυμάμαι ήταν κι Ελληνόπουλα.Να μου πεις δεν έχει καμία σημασία η εθνικότητα,αλλά ο τρόπος που μεγαλώνεις.Θα συμφωνήσω!Απλά το αναφέρω,γι'αυτό που έχεις γράψει μέσα στην παρένθεση.
    Καλό Σ/Κ afro0 μου!!!! Σε φιλώ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πλέον έχουν γίνει επικίνδυνα τα πράγματα. Όχι ότι δε θα επενέβαινα κι εγώ (μπράβο σου),αλλά πλέον μπορεί να εξελιχθεί πολύ άσχημα το πράγμα.. :(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @μπούκλα..σε μένα κι αν θυμίζουν.. ;)

    @maria,ακριβώς!φιλιά!

    @tsoύpra,εννοείται συμφωνούμε!καλή εβδομάδααα(νωρίς νωρίς τα είδα,ρίξτε τα όλα στην εξεταστική:P)

    @Lali,καλωσήρθες,και όντως,ποτέ δεν ξέρεις τι τροπή θα πάρουν τα πράγματα!έχουμε φτάσει στο σημείο να φοβόμαστε μήπως τα μικρά παιδιά έχουν μαχαίρια κλπ..!

    ΑπάντησηΔιαγραφή