δικαίωση.

ζω μια αναμονή που μέρα με τη μέρα με σκοτώνει.
κι ενώ ξέρω ότι με σκέφτεσαι και ότι δε με έχεις ξεχάσει και ότι νιώθεις διάφορα που ούτε να τα ξεστομίσω δεν τολμώ,μην πάρω αέρα,εγώ παλεύω να ξεχάσω ότι κάτι περιμένω από σένα.και να συνεχίσω τη ζωή μου όπως πριν.
όχι πριν σε γνωρίσω,πριν σε δω τώρα,λίγες μέρες πριν.
μα ξέρουμε κι οι δυο ότι δε γίνεται να μη σε σκέφτομαι.αφού κάθε βδομάδα έχουμε "ραντεβού",το οποίο δε θέλω να χάνω για κανένα λόγο.ίσα ίσα που "φέρνω" και κόσμο μαζί.
και χαίρομαι απίστευτα πολύ.γιατί σε γνωρίζουν καλύτερα και αρχίζουν να σε συμπαθούν.και μου το λένε.και με κάνουν πιο χαρούμενη γιατί βλέπουν σε σένα πράγματα που εγώ τα ξέρω ήδη.
και σε καμαρώνω,ναι.σε καμαρώνω που είσαι ο εαυτός σου και αρέσεις.
καμαρώνω που συζητούν για σένα δίπλα μου,γύρω μου,στο μετρό,στη σχολή,στο λεωφορείο.
είναι η ώρα σου.κι εσύ πρέπει να το χαίρεσαι.σύμφωνοι;