είναι πράγματα που δε λέγονται από κοντά..είναι σκέψεις τυλιγμένες σε χαρτί..είναι στιγμές που θέλω να βγω και να φωνάξω..και είναι ΕΔΩ που βρίσκω διέξοδο..

Σάββατο 12 Μαΐου 2012

γενέθλια.

δε με παίρνουν πια τις νύχτες να μάθουν αν γύρισα σπίτι κι αν είμαι ασφαλής. δε με πήραν καν σήμερα τηλέφωνο να μου πουν χρόνια πολλά. δε σβήσαμε όλοι μαζί την τούρτα και δε βγάλαμε φωτογραφίες, λες και το ήξεραν τις τελευταίες φορές που μου είπε ο καθένας τους ότι αυτή θα είναι η *τελευταία φορά*. κι εγώ έλεγα "έλα ρε παππού/γιαγιά μη λες βλακείες" κι ας μην το πίστευα απόλυτα. ήθελα όμως τόσο πολύ να συμβεί . δε βλέπω φως από το ημιδιάφανο τζάμι της πελώριας δίφυλλης πόρτας του σπιτιού τους. λείπουν. και δε θα είναι ποτέ ξανά εδώ. είναι η πρώτη χρονιά, τα πρώτα γενέθλια, που δεν έχω κανέναν τους. και πονάει. πονάει τόσο, που σχεδόν δεν καταλαβαίνω πια τι διαφορά έχει ο ψυχικός από το σωματικό πόνο.. σα να βλέπεις έναν άνθρωπο κάθε μέρα και ξαφνικά να πάψεις να τον βλέπεις και να ξέρεις ότι δε θα τον ξαναδείς ποτέ. τόσο πονάει. και θα πονάει για πάντα. γιατί ο παππούς και η γιαγιά ήταν για μένα δεύτεροι γονείς. κι αν είναι τόσο δυνατά όλα με κείνους, τρέμω για τη στιγμή που δε θα υπάρχουν πια οι πρώτοι. τ ρ έ μ ω.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου