έξι ώρες.

"από Αθήνα είσαι;" με ρώτησε καθώς τακτοποιούσε δυο κουτιά με τσουρέκια από τη μπουγατσούπολη κάτω στα πόδια της, κι από κείνη τη στιγμή δε σταματήσαμε λεπτό να μιλάμε αυτές τις έξι ώρες. η -αστηνπούμε- μαρία, ήταν μια κοπέλα λεπτή, μετρίου αναστήματος με ίσια καστανοκόκκινα μαλλιά λίγο κάτω απ'τους ώμους κι ένα χαμόγελο ως τ'αυτιά. γλυκιά κοπέλα, όμορφη, λίγους μήνες μεγαλύτερη από μένα, φαινόταν πως είχαμε κάποια κοινά ενδιαφέροντα, που στην πορεία έγιναν περισσότερα απ'όσα περίμενα. δεν αντιλαμβανόσουν με τίποτα αυτά που είχε περάσει στη ζωή της. περιπέτειες με την υγεία της, κάποιες από τις οποίες ξεπεράστηκαν, κάποιες άφησαν για πάντα το στίγμα πάνω και "μέσα" της. προσπαθούσα να την κάνω να νιώσει καλύτερα. δεν της είπα ψέμματα, ούτε ένα. η φράση "υπάρχουν και χειρότερα" είναι η μοναδική πραγματικότητα που ίσως σε κάνει να νιώσεις κάπως καλύτερα. όχι με το μεγαλύτερο πόνο του άλλου, αλλά με τον εαυτό σου. στη "σχέση" αυτή, περισσότερο άκουγα παρά μιλούσα. για πρώτη φορά. είχε πράγματα να πει και μια άγνωστη κοπέλα ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για να τα ακούσει. όχι να τα μάθει, απλά να τα ακούσει. και μετά (ίσως) να τα ξεχάσει. έχω βρεθεί στη θέση της και ομολογώ ότι είναι λυτρωτικό να μιλάς για οτιδήποτε σε προβληματίζει με κάποιον που μόλις γνώρισες και δε σε ενδιαφέρει τι θα σκεφτεί για σένα. και αυτό για εμάς που δεν εκφράζουμε εύκολα όσα νιώθουμε, είναι σαν εβδομαδιαία επίσκεψη στον ψυχολόγο.