είναι πράγματα που δε λέγονται από κοντά..είναι σκέψεις τυλιγμένες σε χαρτί..είναι στιγμές που θέλω να βγω και να φωνάξω..και είναι ΕΔΩ που βρίσκω διέξοδο..

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012

Α. και Β.

ξέρεις, μερικές φορές, με πονάει λίγο η καρδιά μου. είναι που με ρωτάνε τι κάνεις και δεν υπάρχει απάντηση όταν κάποιος είναι νεκρός. να, και σήμερα στο σούπερμάρκετ, και προχθές στο δρόμο μια γνωστή και τις προάλλες στο λεωφορείο και όπου αλλού μπορείς να φανταστείς ότι θα σε βρουν γνωστοί και φίλοι. παντού. και δεν έχει κανείς την πρόθεση να με στενοχωρήσει και δεν έχει κανείς την όρεξη να με δει να κλαίω και δεν έχει κανείς την όρεξη να με παρηγορήσει, με δεν τα θέλω και όλα αυτά. θέλω να είμαστε όπως παλιά. που γυρνούσα απ'το σχολείο και με περίμεναν δυο άνθρωποι στην πόρτα. που είχα το δικό μου κήπο στο χωριό. το δικό μου ποτήρι. κι εκείνοι τα δικά τους. να, μερικές φορές θυμάμαι εκείνα τα ποτήρια και στενοχωριέμαι που δεν υπάρχουν πια στο τραπέζι. και γενικά.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου