για όσο χρειαστεί.

εκεί που νιώθω ότι δεν έχω έναν άνθρωπο να του πω με όλη μου τη δύναμη "σαγαπάω", τσουπ, μου έρχονται στο μυαλό όλοι εκείνοι στη ζωή μου που το αξίζουν. και είναι πολλοί. κι αμέσως μετά σκέφτομαι όσους έφυγαν και δε θα το ακούσουν. και όσους το άκουσαν, αλλά δεν έδωσαν δεκάρα.
η ζωή μας κρέμεται από μια κλωστή. κι είναι καλύτερα στο τέλος της ημέρας, τότε που σχεδόν όλους μας πιάνει κάτι περίεργο, να ξέρουμε ότι στις δύσκολες στιγμές μας, θα είναι κάποιος (ή κάποιοι) δίπλα μας. να μας στηρίξει με όποιο τρόπο μπορεί. να μας βοηθήσει. να μας ακούσει. να μας πάρει αγκαλιά. να μείνει δίπλα μας και να συμπληρώνει τη σιωπή μας. για όσο χρειαστεί. για όσο θέλουμε να σωπαίνουμε. και θα έρθει και η δική μας η σειρά να κάνουμε το καθήκον μας. 

τέλος.

είτε θέλουμε είτε δε θέλουμε (μάλλον το δεύτερο), αυτά που έζησα τις δύο τελευταίες μέρες θα τα ζήσουμε όλοι ή τα έχουμε ήδη ζήσει. ή και τα δύο. 
κι εδώ που τα λέμε, αν ήταν να διαλέξουμε, όλοι θα προτιμούσαμε να "φύγει" η γιαγιά ή ο παππούς από τη μαμά ή το μπαμπά. όποια σχέση και να έχεις με εκείνον που φεύγει (που στην προκειμένη περίπτωση η σχέση ήταν η καλύτερη δυνατή), πονάς. πονάς πολύ. σχεδόν δεν αντέχεις τόσο πόνο. αλλά θα περάσει. το ξέρω. το έχω ξαναζήσει, και δυστυχώς θα το ξαναζήσω. όπως όλοι. 
η γιαγιά που έφυγε ήταν η τελευταία μου γιαγιά. κανείς δεν είχε να θυμάται κάτι άσχημο από κείνη, γιατί ήταν ομολογουμένως ο καλύτερος και ο πιο υπομονετικός άνθρωπος που πέρασε από αυτό τον κόσμο. 
ένα βιβλίο έκλεισε.
ένα σπίτι άδειασε.
ένα χαμόγελο έσβησε.
τέλος.

καθίστε στα θρανία σας.

αν η Πολιτική ήταν μάθημα στο σχολείο και με σήκωνε ο καθηγητής να με εξετάσει, θα έλεγα "κύριε, δεν έχω διαβάσει" και θα σώπαινα. πιθανώς στην Έκθεση να μην είχα επίσης διαβάσει, αλλά θα το προσπερνούσα και θα προσπαθούσα να το κρύψω, σκαρφιζόμενη διάφορες προτάσεις που θα έδειχναν το πόσο πολύ προσπαθώ. στην Πολιτική όμως όχι. "δεν έχω διαβάσει", θα έλεγα, με θάρρος μάλλον. γιατί αυτό είναι σημαντικό. όχι πως η Έκθεση δεν είναι, αλλά στην πρώτη, επιβάλλεται να είσαι επαρκώς διαβασμένος.
Ε Π Ι Β Α Λ Λ Ε Τ Α Ι.
σαν αδιάβαστη, λοιπόν, θα καθόμουν στο θρανίο μου και δε θα έλεγα κουβέντα. γιατί δε θα ξερα. κι αν άνοιγα το στόμα μου και έλεγα ασυναρτησίες, θα είχα ευθύνη τεράστια απέναντι στο ακροατήριο. γιατί η Πολιτική είναι μάθημα βαρύτητας. 
οι πιο άμυαλοι συμμαθητές μου, και πιο τολμηροί, αλλά κυρίως πιο άμυαλοι, θα έλεγαν διάφορες μπούρδες για να κρύψουν την αδιαβασιά και την ασχετοσύνη τους. όμως θα μιλούσαν, χωρίς επίγνωση της σημαντικότητας των λέξεών τους. λες και ξαφνικά θα ερχόταν η επιφοίτηση και θα μάθαιναν Πολιτική σε δύο δευτερόλεπτα και μάλιστα τόσο καλά, ώστε να είναι έτοιμοι να εκφράσουν τις απόψεις τους δημόσια. 
αποτέλεσμα θα ήταν αυτό που διαβάζουμε όλοι μας σήμερα στο τουίτερ. παραπληροφόρηση. χάος.

μαμά.

η μαμά μου είναι ηρωίδα. όπως και κάθε μαμά. δύο παιδιά έκανε, μα στην πορεία βρέθηκε με τέσσερα. τον αδερφό μου, εμένα, τον παππού και τη γιαγιά. ο παππούς στα 90 του, έμεινε με ένα πόδι στο κρεββάτι για ένα χρόνο, που πέρασε κυριολεκτικά αργά και βασανιστικά. η μαμά ήταν πάντα εκεί. μέχρι που τον χάσαμε.
η γιαγιά εδώ και δύο εβδομάδες έχει αρχίσει και γίνεται παιδί. κοιμάται συνέχεια, μπερδεύει τη μέρα με τη νύχτα, ρωτάει διάφορα πράγματα. και η μαμά κάνει τα πάντα. είναι υπομονετική, όπως κάθε μάνα με το παιδί της. μπορεί να ανησυχεί υπερβολικά, όπως κάθε μαμά, άλλωστε. μπορεί να με νευριάζει. μπορεί να διαφωνούμε σε μερικά πράγματα. δεν παύει όμως να είναι υπόδειγμα ανθρώπου και γονιού. όταν γίνω μάνα, θέλω να μοιάσω στη δική μου. 

οι μεν και οι δε.

από τη μία έχουμε *αυτούς*. 
είναι οι άνθρωποι που δε σταματούν να σε απογοητεύουν. κάθε τους κίνηση, κάθε τους λέξη, ακόμα και κάθε σκέψη αν γινόταν, θα μας έκανε να μετανιώνουμε τη στιγμή που τους βάλαμε στη ζωη μας(ή που πήραν μόνοι τους την πρωτοβουλία και ήρθαν). λένε μεγάλα λόγια, που όμως δεν τα εννοούν. ή τα εννοούν για λίγο. ή -διάολε- τα λένε τόσο πειστικά που στο τέλος νομίζουν και οι ίδιοι ότι τα πιστεύουν. αλλά τίποτα. ψέμματα. μας κορόιδεψαν. έπαιξαν.
όμως, για δες, έχουμε κι *αυτούς*.
είναι οι άλλοι. οι άνθρωποί μας. ωραίοι άνθρωποι. τους θέλουμε δίπλα μας. μας κάνουν να αισθανόμαστε υπέροχα. κανείς άλλος δεν τα καταφέρνει τόσο καλά. είναι κοντά, κι απ'ότι φαίνεται θα μείνουν εκεί. θα προσπαθούν παράλληλα με μας να διατηρήσουν ό,τι υπάρχει μεταξύ μας. 
κράτα τους δεύτερους στη ζωή σου. από δω και πέρα. από σήμερα. θα το κάνω κι εγώ και θα ρθω να σου πω τ'αποτελέσματα.

"οξυγόνο υπάρχει".

*κι όχι ότι δεν υπήρχε οξυγόνο στο δωμάτιο. απλά ήθελε ν'ανοίξει το παράθυρο να μπει φρέσκος αέρας στο μυαλό της.
είχε προηγηθεί καταιγίδα και είχε ψιχαλίσει νωρίτερα και είχε βρέξει κανένα δεκάωρο πιο πριν και έπεσαν κάτι αστραπές και κάτι τέτοια τρομακτικά πράγματα. καθάρισε ο τόπος, όμως ένιωθε ότι όλα ήταν ακόμα βρώμικα. τι έφταιγε άραγε; *

η τζώρτζια.

έλεγα "άσε, μη γράψεις για τη τζώρτζια, το κάνουν άλλοι καλύτερα από σένα".
μα τελικά δεν είναι διαγωνισμός. δεν έχει σημασία ποιός θα βάλει στη σειρά τις πιο εντυπωσιακές λέξεις. σημασία έχει να νιώσεις. να νιώσεις σε όλο σου το είναι την αγάπη που τρέφεις για τη τζώρτζια. να νιώσεις την ανάγκη να την πνίξεις από λατρεία.
είναι τόσο φωτεινή, που θα λεγε κανείς ότι τη βλέπεις απ'τη σελήνη. στο μπλόγκ της (εδώ δηλαδή) θα βρεις τα πάντα για κείνη. εγώ θα καταγράψω μόνο τη δική μου εμπειρία μαζί της. ένα μικρό της κομμάτι βασικά.

"για μένα δε λέει κανείς κάτι κακό, γιατί είμαι άρρωστη" είπε, εκτός των άλλων. και το σκεφτόμουν για μέρες-και ακόμα. μα δεν είναι έτσι. πώς γίνεται να μην την αγαπήσεις; είναι ευγενική. είναι γλυκιά. έχει την πιο όμορφη ψυχή του σύμπαντος και το πιο αγαπησιάρικο χαμόγελο. πρέπει να είσαι τυφλός για να μην τα δεις όλα αυτά.

για δες πόσο την αγαπάει το σύμπαν ολάκερο. <3



Κ*Α*Λ*Ο Τ*Α*Ξ*Ι*Δ*Ι <3