είναι πράγματα που δε λέγονται από κοντά..είναι σκέψεις τυλιγμένες σε χαρτί..είναι στιγμές που θέλω να βγω και να φωνάξω..και είναι ΕΔΩ που βρίσκω διέξοδο..

Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

αυτογνωσία ώρα μηδέν.

Το νερό παγώνει στους μηδέν βαθμούς. Τα παγάκια είναι ευχάριστα σε ένα ποτήρι με χυμό ανανά. Και μου αρέσει πολύ ο παγωμένος χυμός ανανά. Επομένως το μηδέν δεν πρέπει να είναι και τόσο άχρηστο.
Το "σημείο μηδέν" για παράδειγμα, φανερώνει την αρχή. Για μια σχέση, είναι η πρώτη μέρα που τον είδες. Για ένα κοτόπουλο, σημείο μηδέν για κείνο είναι η πρώτη στιγμή της ζωής του μέσα στο αυγό, για μας από την άλλη, είναι η ώρα που το σφάζουμε κι ετοιμαζόμαστε να το φάμε. Για το σκύλο που είναι δεμένος στο παλούκι, σημείο μηδέν είναι η στιγμή που μαζεύει όλες του τις δυνάμεις και χωρίζει το παλούκι απ'το έδαφος και τρέχει μακρυά ελεύθερος.

Για μένα, σημείο μηδέν είναι αυτό εδώ.

Μεγαλώνοντας υποτίθεται ότι μαθαίνουμε. Και ισχύει. Αλλά η ηλικία από μόνη της, δε σε κάνει σοφότερο. Είναι οι άνθρωποι που σε "μεγαλώνουν" σωστά. Είναι οι καταστάσεις που βιώνεις. Και σε μικρότερο βαθμό, οι καταστάσεις που βιώνουν κι εκείνοι. Και είναι στο χέρι σου να μάθεις, να παραδεχτείς, να συγχωρέσεις και να συγχωρεθείς, να υποσχεθείς και να προχωρήσεις. Μου αρέσει αυτό το παιχνίδι.

Είμαι ένα κορίτσι που σιχαίνεται να τσακώνεται και λατρεύει να παρατηρεί ανόητους τσακωμους ανθρώπων που δεν επηρεάζουν τη ζωή του, με την κουτσομπολίστικη άποψη της έννοιας. Και το παραδέχομαι όπως παραδέχομαι ότι τα μαλλιά μου είναι καστανά. Έτσι, με απόλυτη επίγνωση και αλήθεια.
Οπότε, αποφεύγω να μπλέκομαι σε τσακωμούς, προσπαθώντας να πείσω τους πάντες -κι εμένα την ίδια- ότι ποτέ δεν υπήρξαν αφορμές για να δημιουργηθούν σοβαρά θέματα που επιδέχονται διαπληκτισμών. Και τόσο απλά, δημιουργώ πρόβλημα. Σε μένα, στους άλλους, παντού.

Αφήνω θέματα άλυτα, ανοιχτά, νομίζοντας -βλακωδώς- ότι λύθηκαν και ότι όλα λειτουργούν ρολόι σε αυτή την πανέμορφη πόλη που βρίσκεται στην ειδυλλιακή αυτή χώρα με τα σπάνια είδη μονόκερου που μας ξυπνούν κάθε πρωί ρίχνοντας έναν εμετό-ουράνιο τόξο στο παράθυρό μας. Και είναι γελοίο όταν το βλέπεις τελικά. Αλλά το βλέπεις. Κάτι είναι κι αυτό. Μια μικρή αρχή.

Δεν έχω επίλογο. Τον επίλογο θα τον γράψουμε μαζί. Όλοι μαζί. Οταν έρθει το σημείο ∞.

4 σχόλια:

  1. Να αφησεις τους σκυλους στα παλουκια τους ησυχους. Δεν εχεις το δικαιωμα να τους βαζεις ιδεες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ήταν μια αυθόρμητη σκέψη και την έγραψα καθώς είμαι βέβαιη ότι δε με διαβάζουν σκύλοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. καλωσήρθες στον υπέροχο κόσμο των υπερευαίσθητων :)
    δράση-αντίδραση
    αίτιο-αιτιατο
    κι η πολλη σκέψη
    τρώει τον αφέντη
    η εκτόνωση βοηθάει άπαντες
    μπορω να αραδιάσω ένα σωρο γνωμικα
    συμβουλες
    και λοιπα εγκυκλοπαιδικα
    μα είμαι σίγουρος
    πολυ σίγουρος
    πως τα γνωρίζεις όλα :)

    καλο βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ναι, αλλά έχω πάντοτε εσένα να με βάζεις στη θέση μου, να μου υπενθυμίζεις τι αξίζει και τι όχι, να με ταρακουνάς με τρόπο. :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή