είναι πράγματα που δε λέγονται από κοντά..είναι σκέψεις τυλιγμένες σε χαρτί..είναι στιγμές που θέλω να βγω και να φωνάξω..και είναι ΕΔΩ που βρίσκω διέξοδο..

Σάββατο 18 Ιουλίου 2009

2009,αλλαγες στη ζωη μου...

Καλημερα!Ναι,λοιπον,το παραδεχομαι:τα βραδυα κοιμαμαι...το πρωι!Ε,συνηθως τετοιες ωρες ασχολουμαι κι εγω σαν καλο παιδι με το facebook,το msn και τα διαφορα αλλα sites που μπορει κανεις να βρει στο internet.Εποικοδομητικα και μη,αυτα εχουμε!Anyway...Φετος που λετε ενηλικιωθηκαμε,τελειωσαμε [δυστυχως] το σχολειο και σιγα σιγα αλλαζουμε σελιδα.Στενοχωριεμαι καθε που σκεφτομαι οτι δε θα ξαναβρεθω στα θρανια με ατομα που τοσο πολυ αγαπησα και με τα οποια περασα τοσα πραγματα!Αλλα δεν εχουμε αλλη επιλογη!Τουλαχιστον θα προσπαθησουμε να κρατησουμε οσο το δυνατο περισσοτερες επαφες [να ναι καλα η νεα τεχνολογια!] .Φετος ομως συνεβη και κατι τραγικο για μενα."Εχασα" εναν πολυ σπουδαιο για μενα ανθρωπο.Ηταν ο παππους μου,ο πολυαγαπημενος μου παππους.Μεναμε σε μια μονοκατοικια,εκεινος κατω,μαζι με τη γιαγια,και εγω με την υπολοιπη οικογενεια απο πανω τους.Ουσιαστικα μας μεγαλωσαν,τον αδερφο μου κι εμενα, η γιαγια κι ο παππους.Ειχα πολυ στενη σχεση με τον παππου.Με διαβαζε μεχρι τις πρωτες ταξεις του γυμνασιου.Καθοταν δηλαδη διπλα μου σε μια καρεκλα και με παρακολουθουσε που διαβαζα.Του αρεσε νομιζω.Περνουσε κι αυτος την ωρα του!Θυμαμαι πηγαινε στην Αθηνα,στο κεντρο,και μου αγοραζε χαρτες για τη Γεωγραφια.Ακομα τους εχω.Τους βρηκα στο ντουλαπι τις προαλλες,οταν ξεκαθαριζα τα βιβλια των πανελληνιων.Πεταξα αρκετα.Οχι ομως τους χαρτες.Αυτοι θα μεινουν εδω.Πιο διπλα απ το ντουλαπι,στο ραφι κατω απ το γραφειο η φωτογραφια μας...Ο παππους στο κρεβατι κι εγω διπλα του.Η τελευταια μας φωτογραφια μαζι.Μου ζητησε λιγο καιρο πριν φυγει να βγαλουμε μια μαζι να την εχει.Λες και το ξερε.Το ξερε.Εκεινο το μεσημερι της Κυριακης[14.06.2009] με παιρνει ο μπαμπας μου στο κινητο."Αφροδιτη,κατεβειτε λιγο κατω,πεθανε ο παππους".Ακομα το θυμαμαι.Και δε θα το ξεχασω ποτε!Δεν αντεξα,λυγισα! Οταν ειδα εκεινους τους αντρες να ρχονται με το φερετρο στο σπιτι...τον πηραν,και ηταν σα να φυγε ενα κομματι μου μαζι τους.Μια απο τις δυο φωτογραφιες μου με τον παππου εμεινε εκει,κατω,στο σπιτι.Εγραψα δυο λογια απο πισω.Του ειπα να μην ανησυχειγια τα αποτελεσματα των εξετασεων,οτι ολα θα πηγαιναν καλα.Δεν προλαβε δυστυχως να τα μαθει.Και το θελε τοσο πολυ...Για 5 μερες...Δεν αντεξε.Αλλα ξεκουραστηκε.ατο ειχε αναγκη...Το ξερω!Θα μου λειψει πολυ!Παρα πολυ!Ή μηπως οχι?Εχω ακουσει να λενε οτι οι ανθρωποι που φευγουν απ τη ζωη ειναι για παντα στην καρδια σου και ετσι δε σου λειπουν.Δεν μπορω να το δω ετσι ομως τωρα.Με τον καιρο ελπιζω να γιατρευτουν οι πληγες,οπως μου πε κι ενας φιλος... Αυτα για αποψε.Την επομενη φορα πιο ευχαριστα...Μεχρι τοτε να χετε υποψιν οτι η γη γυριζει,τα πουλια κελαηδουν και ο κοσμος αλλαζει...

1 σχόλιο:

  1. Σου εύχομαι "καλωσόρισες" στην παρέα, και ελπίζω να είναι γουρλίδικο :)
    AATON

    ΑπάντησηΔιαγραφή