καλό ταξίδι Μ..

ξεκίνησα να γράφω κάτι πριν λίγο.το έσβησα αμέσως μόλις το τελείωσα.
δεν είναι ώρα γι' αυτά τα χαζά.
έκλεισα τον υπολογιστή,γιατί με ενοχλούσε ο θόρυβος που κάνει ο ανεμιστήρας.
θέλω απόλυτη ησυχία,αυτή αρμόζει τώρα.
χθες το πρωί έφυγε απ τη ζωή μια φίλη.
παντρεμένη,με δύο παιδιά κι έναν όγκο στον εγκέφαλο,να της ροκανίζει τη ζωή μέρα με τη μέρα,ώρα με την ώρα.
χρόνια παιδευόταν και παίδευε τους δικούς της.χρόνια επίσης είχα να τη δω.
οι δικοί μου είχαν βαφτίσει τη μία της κόρη και ο πατέρας μου ήταν συνάδελφος με τον άντρα της.
από τότε που αρρώστησε όλα άλλαξαν.(τα κορίτσια της,φοιτήτριες,ο άντρας της,εργαζόμενος,σύζυγος και πατέρας).οι ρόλοι πια δεν ήταν οι ίδιοι.τα κορίτσια μεγάλωσαν απότομα.έγιναν μανάδες της μάνας τους για χρόνια.η ίδια δε μπορούσε να κάνει βασικά πράγματα.και τώρα;τώρα έγιναν ξαφικά κόρες μιας ανάμνησης.βάζω στη θέση τους τον εαυτό μου και πραγματικά δεν το αντέχω!
ναι,είναι αλήθεια ότι καθημερινά φεύγουν τόσα νεαρά παιδιά.ναι,είναι αλήθεια ότι είναι άδικο,πιο άδικο αυτό!αλλά δε μπορεί κανείς να πει ότι ένας θάνατος κοστίζει περισσότερο από έναν άλλο.για τους ανθρώπους που χάνουν κάποιο δικό τους ο πόνος είναι αβάσταχτος,το ξέρω καλά και φαντάζομαι το ξέρουμε όλοι μας.
νομίζω ότι τα κορίτσια θα χουν ένα φύλακα εκεί ψηλά,όπως έχω κι εγώ.μπορεί στη ζωή να μη γνωρίστηκαμ ποτέ μεταξύ τους,αλλά μόλις τους δόθηκε μια ευκαιρία:) χαιρετίσματα να δώσετε κυρία Μ. καλό ταξίδι.